Santiago de Compostela

O Pedrouzo Santiago de Compostela

Goed, dat iedereen hier lijkt te moeten bellen onderweg, dat is tot daar aan toe. Maar als er een groep Spanjaarden met een radio vlak achter me loopt, besluit ik om kwart voor twaalf tot een vroege lunch. Het brood is 2 dagen oud, maar de 2 blikjes tonijn maken een hoop goed. Omdat het dierendag is, geef ik de kat die op tafel wil springen maar 1 schop.

In een soort polonaise lopen we op Santiago de Compostela aan. Maar dan gebeurt er een klein wondertje: net voor je Santiago inloopt, is er een vakantiepark/bar/souvenirwinkel, en iedereen besluit daar even pauze te houden. En zo kan het gebeuren dat ik helemaal in mijn eentje Santiago inloop; geen anderen voor me en geen anderen achter me.
Eenmaal de eerste bocht om zie ik natuurlijk wel weer anderen, en als ik even pauze houd om dit op te schrijven, word ik ook weer gepasseerd door anderen, maar mijn eerste stappen in Santiago de Compostela heb ik helemaal alleen gezet, en niet in polonaise.
Verder kan ik trouwens melden dat ik verrassend weinig emotie voel als ik Santiago inloop. Ik weet niet of dat komt doordat vanaf het begin Fisterra mijn doel is geweest, of dat ik gewoon een kouwe kikker ben. Of misschien ben ik er gewoon nog niet uit of ik nou blij of verdrietig moet zijn dat het afgelopen is.

Als ik Santiago inloop miezert het, en het ziet er naar uit dat het erger zal worden. Toch al geen weer om te kamperen, en ik verwacht ook niet dat ik mijn stempel zo vlot voor elkaar zal hebben dat ik vanmiddag de stad nog uit kan om een plek in het wild te zoeken. Ik meld me daarom bij de eerste albergue die adverteert met een fatsoenlijke prijs. Tegen de tijd dat ik de was aan het doen ben (waarom moet dat altijd buiten?) regent het echt.
Morgenochtend loop ik langs de kathedraal voor een kaarsje en een stempel, en dan gelijk door de stad uit richting Fisterra.

O, en op de valreep nog even een tip die ik al een paar maanden vergeet te vermelden (hoewel ik misschien een open deur intrap): rekken en strekken. Als je dat niet doet, ontwikkel je wat ik het ‘pelgrimsloopje’ noem; dat is een soort O-benige waggel die er bepaald oncharmant uitziet. Dus in ieder geval ’s morgens voor vertrek en ’s middags na aankomst even met gestrekte benen met de handen naar de vloer, en even een huis, tafel of lantaarnpaal ‘wegduwen’ (zoals je hardlopers weleens ziet doen).

En terwijl ik dit zit te tikken, komt de bevestiging binnen dat ik van de week aan de slag kan bij El Galeón.

Ik heb zojuist de berichten geplaatst voor 30 september t/m 4 oktober, en een video toegevoegd aan het bericht van 29 september.