Van de hospitaleros van Fin del Camino kreeg ik het advies om bij het vliegveld te gaan staan als ik wilde liften. Dat was maar een kilometer of 3, 4 verderop, en daar kwam het meeste verkeer, en vooral ook vrachtverkeer. Helaas bleken dat Spaanse kilometers te zijn, en zouden we elders spreken over ruim 10 kilometer. Bovendien stortregende het heel de ochtend, dus verzopen en moe kwam ik uiteindelijk om een uur of 12 bij het vliegveld aan. Ik was dus al helemaal voorbereid op wildkamperen in de buurt van het vliegveld; regen is geen goed weer om te liften. Gelukkig hield het op met regenen toen ik aankwam bij de oprit van de snelweg, en kon de poncho uit. Met een poncho kun je een lift wel vergeten, want een drijfnatte lifter maakt de stoelen nat.
Helaas bleek de oprit waar ik stond geen handige plek: er kwam bijna geen verkeer langs; ik denk dat het vrachtverkeer van het vliegveld een andere weg gebruikt. Een lokale bewoner dacht er blijkbaar hetzelfde over, want hij reed een extra rondje over de rotonde, en pikte me op om me een kilometer verder bij een andere oprit neer te zetten. Ik kon daar kiezen tussen de weg naar Lugo en de weg naar Oviedo. Ik was van plan om over Lugo te reizen, maar hij wist bijna zeker dat er meer verkeer naar Oviedo ging. Ik geloofde hem op zijn woord, en posteerde me op de oprit van de snelweg naar Oviedo.
Na een minuut of 5 stopte er al een auto; hij kon me maar een kilometer of 10 meenemen, maar als ik wilde, mocht ik instappen. Omdat ik de kaart rond Santiago niet goed in mijn hoofd had, en bang was dat ik dan op een onmogelijke plek zou komen te staan, nam ik het risico en sloeg zijn aanbod af.
Een paar auto’s later ging er alweer iemand in de ankers, en vroeg waar ik heen wilde. Ik zei dat ik eerst Oviedo wilde bereiken, maar uiteindelijk richting Santander wilde. Dat kwam goed uit, lachte hij, hij en zijn vrouw waren namelijk onderweg naar Santander. Na een hele ochtend van vloeken en tieren op het weer en het lange stuk lopen, weigerde mijn brein te geloven wat mijn oren hoorden. Nou ja, krabbelde ik terug, ik hoefde niet helemaal naar Santander, maar naar San Vicente de la Barquera. Dat kende hij wel, zei hij, en hij zou me er graag afzetten.
Toen ik mijn rugzak, hoed en wandelstok in de achterbak had gegooid, en zelf plaatsgenomen had op de achterbank, begon het langzaam tot me door te dringen dat het lopen nu echt voorbij was: na een ochtend vechten tegen de regen, en een lift van een kilometer, had ik nu ineens een lift van ruim 500 kilometer te pakken, en zou ik afgezet worden aan het begin van het volgende hoofdstuk in mijn leven.
Gelukkig had dit stel begrip voor mijn emotie en mijn vermoeidheid, en mocht ik op de achterbank heerlijk alleen zijn met mijn gedachten. Alleen toen we halverwege de rit even koffie en een broodje haalden, werd ik geacht deel te nemen aan een gesprek.
Uiteindelijk werd ik op de afrit van de snelweg afgezet, en moest ik voor de laatste 6 kilometer nog even wat anders zoeken. Ik vond het wel toepasselijk om lekker naar El Galeón te lopen.
Daar aangekomen hoefde ik nog niet echt aan het werk, maar mocht ik rustig mijn tas uitpakken (in mijn eigen kamertje!) en mijn spullen in de was doen. Maar omdat ik er nu toch was, heb ik ook maar geholpen met het klaarzetten van de ontbijttafel. En toen er blaren verzorgd moesten worden, werd ik wel geacht goed op te letten, zodat ik dat straks ook zou kunnen. Wat ik niet erg vind, want Sofia is een beetje beroemd om haar blaren-verzorg-kunsten (vroeger verpleegster geweest, geloof ik).
Morgen de eerste echte dag als hospitalero.
-
- Nog een klein stukje.
-
- Ik ben er bijna.
-
- El Galeón.
09-10-2014 | 
Wat leuk Rob! Succes!
Elisabeth
Grtjs,
Dankjewel Elisabeth!
Hoe gaat het met Spaanse les?
Een beetje luxe in je leven mag wel na zo’n gigantische prestatie. Het is je gegund. Succes verder!
Peet
Dankjewel Peet!
Gaaf, goed gedaan (met een beetje geluk). Dat had een lange reis
kunnen worden maar het mag ook wel eens meezitten. Is je nieuwe thuisbasis al ingericht, hooked up?
Dank!
Er valt niet heel veel in te richten; mijn hokje heeft om precies te zijn de lengte van 1 stapelbed, en naast dat stapelbed nog eens de breedte van een deur. Maar in het bovenste bed ligt niemand, dus dat is goed. En wifi is hier niet, dus als ’s avonds iedereen naar bed is, trek ik de netwerkkabel van de pc eruit om die in mijn eigen netbook te prikken.
Maar als je opnieuw begint, moet je bij nul beginnen, en voor mijn gevoel zit ik nu al ruim boven nul.
Hallo Rob.
Ook al heb je de laatste tijd niets van ons vernomen ,we waren je echt niet vergeten hoor.
Alleen niet in de gelegenheid om je dagelijks te volgen.
Maar nu je aan het einde van een prachtige reis bent toch nog even een reactie van ons.
Van harte met het bereikte doel van de reis, grote klasse wat je gedaan hebt.
Al zal je dat pas later gaan beseffen en waarderen zo is tenminste onze ervaring.
Je kan en zal hier vol trots op terug gaan kijken en waarderen in de komende jaren ,dit moois pakken ze je nooit meer af.
Wij wensen je alle goeds en succes met het werk in de refugio en het op schrijven van je ervaringen.
Misschien ontmoeten we elkaar nog wel eens ergens we houden via de website wel contact met je als je nog wat vermeld.
In ieder geval bedankt voor het schrijven en het allerbeste.
PenH
Hoi Piet en Henny.
Dank voor de felicitaties. Ik ben me ervan bewust dat ik iets heel groots gedaan heb, maar ik ben me er net zo zeer van bewust dat het kwartje nog aan het vallen is, en dat het echte besef nog moet komen. Dat dit iets is dat niemand me meer afpakt, besefte ik heel duidelijk op het moment dat ik mijn schelp de zee in slingerde, en daarmee het verhaal afsloot; op dat moment was voor mij het verhaal rond, en kon niets of niemand er op enige manier nog iets negatiefs aan toevoegen.
Dank voor de bemoedigende woorden, nu en eerder, en voor een ontmoeting ben ik altijd in.
Ha Rob,
Nou die Spaanse is leuk maar valt niet mee hoor! Ik ben al blij als ik me vlg jaar enigszins verstaanbaar kan maken maar ik heb nog even dus vlijtig oefenen dan maar en de praktijk is toch de beste leermeester!
Jij kunt nu flink oefenen toch?
Nogmaals succes,
Grtjss
Elisabeth
Ik denk dat je volgend jaar zult beseffen hoe waardevol deze lessen zijn. Als je alleen al weet hoe de zinsbouw in het Spaans is, wordt het zoveel gemakkelijker om een beetje chocola van dat gebrabbel te maken. En als je dan ook nog eens een basis-woordenschat hebt…
Ik probeer te oefenen, maar dat valt niet mee. Gelukkig spreken de eigenaars hier Frans en hun dochters Engels; meestal beginnen ze in het Spaans, en als ik het niet snap (vrijwel altijd), gaan ze over op een vertaling. Ik heb vandaag geprobeerd een krant te lezen met een woorenboek erbij, maar tegen de tijd dat ik het einde van een zin vertaald heb, weet ik niet meer wat het begin van de zin was…
Toppie Kerel!!!!
Dank u!
Beste Rob,
:bwine
Proficiat met het behalen van de eindstreep. Je doel is bereikt en de hele wereld ligt voor je open.
Ik vind het erg knap van je dat je aldoor verder bent gegaan, weer of geen weer. Soms zat het je mee en soms ook helemaal niet, maar altijd ging je door.
Laat alles eerst lekker bezinken en drink er een glaasje( of meer) op. Dat heb je wel verdiend!
Ik zal je blogs wel missen hoor.
Succes met je nieuwe uitdaging.
Groetjes van Mirjam
Hoi Mirjam,
Dankjewel!
Mijn blog blijft bestaan, en ik blijf schrijven, maar ik kan me voorstellen dat het leven van een hospitalero minder interessant is om over te lezen, dan het leven van een pelgrim.