Eerste week hospitalero

Mijn eerste week als hospitalero zit er op. En dus is het wel weer eens tijd voor een verhaaltje.

Laat ik beginnen met de hoofdpersonen voor te stellen.
De albergue wordt gerund door Luis en Sofia. Omdat zij erg oud en moe zijn, is er 1 dochter die vrijwel dagelijks helpt, Marilo, en 1 die soms helpt, Monica; de andere dochter en de zoon komen niet zo vaak in de albergue. Marilo heeft een dochtertje van 3, Claudia. Tot slot loopt er nog een hondje rond, Uma. De pelgrims wisselen per aflevering.

Mijn werk bestaat uit de dagelijkse gang van zaken in de albergue, wat betekent dat mijn wekker om 6 uur gaat om op mijn gemak ontbijt te maken voor de pelgrims, dan doe ik om 7 uur het licht aan in de slaapzaal, na het ontbijt wens ik de pelgrims bij vertrek allemaal een buen camino, vervolgens maak ik de badkamers, de slaapzaal en de gemeenschappelijke ruimte schoon; daarna heb ik een paar uurtjes voor mezelf, totdat om 15:30 de albergue weer open gaat en ik aankomende pelgrims ontvang, inschrijf en stempel, om ze vervolgens de slaapzaal en de badkamers te wijzen; ’s avonds sluit ik de dag af met het klaarzetten van de ontbijttafel. Tijdens het ontbijt vertel ik de pelgrims over de 2 routes die er zijn vanuit San Vicente de la Barquera, en over de albergues die ze die dag tegen kunnen komen. Indien nodig ben ik de vraagbaak voor pelgrims over winkels, restaurants, bussen, enzovoort. En tussendoor zijn er dan nog de minder regelmatige klusjes als reparaties e.d.

Ik heb er al met al best een volle dag aan, hoewel ik af en toe best wat hulp krijg: als ik ’s avonds in een leuk gesprek zit met pelgrims, zetten Marilo en/of Sophia de ontbijttafel klaar, en als er Spanjaarden zijn, helpt Luis met het ontbijt, omdat ik hun vragen nog niet kan beantwoorden. Maar Sophia had snel door dat ik wel kon schoonmaken, en blijft ’s ochtends dus lekker thuis, en Luis had snel door dat ik het ontbijt best in mijn eentje aankan — tenzij er meer dan één Spanjaard bij is; Spanjaarden praten graag hard en door elkaar —, dus die slaapt ook lekker uit. Dat laatste vind ik overigens niet zo heel erg, want hij heeft de heel Spaanse gewoonte om altijd de tv aan te willen hebben; sinds de eerste keer dat ik alleen het ontbijt doe, zet ik ’s morgens klassieke muziek op, en ik merk dat dat erg op prijs gesteld wordt (een pelgrim heeft er echt geen behoefte aan om bij zijn ontbijt te zien wie er nu weer allemaal opgeblazen, neergestort of overstroomd zijn).

Ik heb de administratie er even bijgepakt, en in die week dat ik er nu ben, hebben we al gasten gehad uit Spanje (26), Duitsland (15), Frankrijk (7), Groot-Brittanië (4), Amerika (3), Brazilië (2), Canada (2), Italië (2), Korea (2), Tsjechië (2), Zweden (2), Australië (1), België (1), Hongarije (1), Ierland (1), Nederland (1), Nieuw Zeeland (1), Slovenië (1), Zuid-Afrika (1) en Zwitserland (1). Ik ben de enige in de albergue die Duits spreekt, dus daarmee heb ik mezelf al aardig bewezen; de beide ouders spreken goed Frans, en de dochter redelijk Engels. De Nederlander die hier langskwam (een fietser) vond het natuurlijk prachtig dat hij Nederlands kon spreken met een hospitalero, en dat was één van de avonden dat ik de ontbijttafel niet hoefde klaarzetten: ik moest delen in wijn en whiskey.
De leeftijd varieerde van 23 tot 77 jaar.
En uiteraard loopt of fietst iedereen om zijn eigen redenen, en met zijn eigen achtergrond.

Het is ook grappig om te zien hoe mensen op elkaar reageren in een groep: ik had van de week pelgrims die niets met elkaar gemeen leken te hebben, maar iedereen bleef aan de ontbijttafel zitten tot iedereen klaar was omdat ze zo gezellig zaten te praten, en een andere ochtend was er een groep van allemaal mensen van dezelfde leeftijd en wat al niet meer, en die zeiden geen stom woord tegen elkaar, en de eersten waren al vertrokken terwijl de laatsten nog aan de ontbijttafel moesten verschijnen.
Als de groep klein is (hooguit 4 of 5), ontbijt ik mee.

Mijn moment komt als iedereen vertrokken is. Toen ik zelf nog liep, vond ik de rust van een gîte of albergue waar iedereen net vertrokken was al heerlijk — daarom was ik altijd de laatste die vertrok —, en dat vind ik nog steeds: er daalt dan een rust neer die er niet is als de eerste bijna arriveert.
Ik vind het trouwens ook erg leuk om de pelgrims ’s morgens te zien lopen. Op de foto van San Vicente hieronder zie je een brug; de meeste pelgrims vertrekken over die brug, want dat is de kortste weg. Die brug is zo ver weg, dat je de pelgrims wel ziet, maar het zijn dan niet meer dan bolletjes met daaronder twee streepjes die heen en weer bewegen (dat zijn dus hun benen). En juist door dat heen en weer slingeren van die 2 kleine streepjes, begrijp je dan hoeveel stappen deze mensen moeten zetten om hun doel te bereiken. Enerzijds besef ik dan weer hoeveel stappen ik zelf gezet heb om mijn doel te bereiken, maar anderzijds vertelt het mij ook hoe mooi het is dat ik ergens tussen al die stappen mijn best heb mogen doen om een kleine pauze zo acceptabel mogelijk te maken. En dat is dan weer een prima motivatie om de emmer sop ter hand te nemen, zodat ik ’s avonds weer mag horen hoe heerlijk schoon het hier is.

Kortom, ik heb het hier prima naar mijn zin. Eén van de eerste dingen die Marilo tegen me zei toen ik hier vorige week aankwam, is ‘You home now.‘. En ik geloof verdomd dat het waar is, in ieder geval voorlopig. En ik hoop dat ik de pelgrims die hier langskomen ook een beetje dat gevoel kan geven.

Vanavond heb ik trouwens 3 pelgrims, die allemaal voor 9 uur op bed lagen; daardoor had ik de tijd om dit te tikken. En daardoor weet ik nu al dat het ontbijt morgen erg relaxed gaat worden; en ook erg gezellig, want we hadden vanmiddag en vanavond ook al erg leuk contact, ook de pelgrims onder elkaar.