Een wandeling kado

Vandaag was ik jarig. Of eigenlijk ben ik dat nog steeds, want er is nog een uur over in vandaag.
Ik doe al jaren niet echt meer iets aan mijn verjaardag, maar vandaag was het beter weer dan ik ooit gehad heb op deze dag (een graad of 27), en daarom vond ik dat ik daar iets mee moest doen. En dus — eens een pelgrim, altijd een pelgrim — gaf ik mezelf een wandeling kado.

Elke ochtend bij het ontbijt vertel ik de pelgrims, in 1, 2, 3, 4 of 5 talen, dat er 2 manieren zijn om San Vicente te verlaten: de ‘officiële’ route en een alternatieve route, die een kilometer of 5 korter is (bijna 18 km vs. ongeveer 12 km naar Unquera, waar de 2 routes weer samenkomen). Ik adviseer de pelgrims dan altijd om de kortere route te nemen, omdat ik gehoord heb dat de ‘officiële’ route ook niet geweldig mooi is, en bovendien vrijwel de hele weg over asfalt gaat, net als de kortere route.
Toen ik hier als pelgrim was, hoorde ik dat verhaal ook, en koos ik voor de kortere route. Vandaag besloot ik de ‘officiële’ route naar Unquera te lopen, daar een pelgrimsmenu te eten, en dan de alternatieve route in omgekeerde richting terug te lopen.

De kortere route gaat langs een autoweg, de N-634, en is mega-saai. De ‘officiële’ route blijkt, hoewel niet geweldig mooi, absoluut meer acceptabel te zijn: je hebt wat natuur om je heen, je doorkruist wat dorpjes, en waar geen dorpjes zijn, zie je hier en daar wel een boerderij. Mijn advies bij het ontbijt zal ik dus moeten aanpassen: wie 25 kilometer naar de volgende albergue aankan, doet zichzelf zeker een plezier als hij de autoweg vermijdt.
Onderweg ontmoette ik nog 1 van ‘mijn’ pelgrims van afgelopen nacht; hij was eerst nog even naar het strand gegaan in San Vicente, omdat hij in de komende dagen geen zee meer zal zien, en liep dus laat. Omdat hij het aanbood, heb ik me ongegeneerd tegoed gedaan aan zijn chocola.

Aangekomen in Unquera, op het punt waar de 2 routes samenkomen, was het eerste dat ik zag de grote supermarkt waar ik als pelgrim mijn lunch gekocht had. En dus nam de pelgrim in mij het weer over, verwees ik het idee van een pelgrimsmenu naar de prullenbak, en kocht ik een salade en een fles drinkyoghurt, om vervolgens een picknicktafel in een parkje te zoeken om te lunchen.
Zittende aan die picknicktafel werd ik aangesproken door 2 Italiaanse pelgrims die de alternatieve route gevolgd hadden, met de vraag of ik wist waar ze de ‘officiële’ route weer konden vinden. Pelgrims herkennen pelgrims…

Zoals gezegd was de terugweg saai, maar ik ben toch blij dat ik niet de bus genomen heb. Ik heb nu gezien dat ik 30 kilometer nog steeds fluitend doe (hoewel ik wel blij was dat ik mijn knieband in mijn zak had gestoken). Maar ik moet natuurlijk wel toegeven dat ik vandaag zonder rugzak gelopen heb (wat een luxe…).

Terug in San Vicente besloot ik mezelf alsnog te trakteren op een pelgrimsmenu, maar dan bij het restaurant waarover ik verschillende pelgrims al positief gehoord had (en dat toevallig ook nog eens het restaurant is dat het dichtst bij de albergue is). En ze hadden gelijk: ik heb prima gegeten, ben niet bescheiden geweest met de fles wijn die erbij hoorde (op), en heb erg genoten van het glaasje orujo de hierbas dat er niet bij hoorde, maar waar ik toch erg veel trek in had. Nog een goed advies voor mijn pelgrims, dus.

Bij terugkomst in de albergue hebben Sofia, Marilo en de 2 pelgrims van vannacht nog voor me gezongen; eerst ‘Happy birthday’, omdat ik dat kon verstaan, en toen nog een Spaans liedje, waarbij ze 44 keer aan mijn oren moesten trekken; het zal wel iets met cultuur te maken hebben, dus je laat het gebeuren…

Al met al een beste verjaardag.