Ineens in Frankrijk

Het ontbijt vanmorgen bestond uit café con leche y galletas (koffie verkeerd met biskwietjes). Niet direct wat ik zelf gekozen zou hebben, maar typisch Spaans en het kwam uit een goed hart. Bij vertrek vroeg de pastoor of ik misschien nog een paraplu nodig had, of handschoenen, of iets anders. Maar wat mij betreft had de man genoeg gedaan.

Daarna begaf ik me naar de dichtstbijzijnde oprit naar de snelweg, waar ik vervolgens weer een hele ochtend verspeelde met wachten op een lift. Toen het me duidelijk werd dat het daar niet zou gaan gebeuren, besloot ik mijn geluk te gaan beproeven op de secundaire weg, die uiteindelijk ook in Donostia en Irún zou komen. Hoewel het daar ook niet van harte ging, kwam ik toen toch in stukjes van 10-20 kilometer steeds een beetje dichter bij Donostia.

Totdat ik bij Eibar werd afgezet. De secundaire weg was daar zo smal en zonder vluchtstrook, dat ik, als ik daar zou gaan staan liften, erom zou vragen om aan barrels gereden te worden, gearresteerd te worden, of allebei. En de oprit naar de snelweg was hier niet veel beter, en bovendien weer het begin van een tolweg. Ik besloot om het een uurtje te proberen bij de snelweg, en dan ergens in een hoekje te gaan zitten huilen.

Toen dat uur er bijna op zat, remde er een auto af. Verbaasd keek ik ernaar: zou dat voor mij zijn? Het raam van de bestuurder ging open en een arm wenkte me: het was voor mij. De man kon me meenemen tot Donostia. Onderweg vroeg hij of hij me op het station moest afzetten, waarop ik aangaf dat ik geen geld had voor een trein. ‘Ah, dus je zoekt een goeie plek om te liften?‘, vroeg hij. ‘Ja,‘, antwoordde ik, ‘en het liefst ergens waar veel Franse toeristen zijn.‘. Hij viel even stil om na te denken, en zei toen ‘Dat wordt me te ingewikkeld. Weet je wat? Ik breng je gewoon naar Irún.‘. En zo stapte ik om half 3 op de grens van Irún (Spanje) en Hendaye (Frankrijk) uit de auto, en had ik ineens Spanje verlaten. Onder het motto ‘Ik heb wifi nodig om mijn HelpX-host even een mailtje te sturen.’ vierde ik mijn entree in Frankrijk met een biertje. Het prijsverschil tussen una caña en une bierre blijkt zo’n 100% (€1,20-€1,40 tegen €2,50).

In Hendaye probeer ik het nog even bij de oprit naar de snelweg, maar dit is een tolpoort met een stuk of 8 loketten: geen doen. En dus besluit ik Hendaye in te gaan op zoek naar een slaapplaats.

Omdat ik geen idee heb waar te beginnen, en de mairie dichter bij is dan het Office de Tourisme, meld ik me maar direct bij de mairie. De refuge in Hendaye blijkt gesloten voor de winter, en dus wil de receptionist me in eerste instantie naar Irún sturen, dat ligt immers tegen Hendaye aan. En hoewel hij daar op zich gelijk in heeft, maar ik absoluut geen zin heb om terug te gaan naar Spanje, verzin ik ‘maar de refuge van Irún ligt helemaal aan de andere kant van de stad’. Hierop gaat de receptionist echt zoeken. Eerst stuurt hij me naar de pastorie, maar die blijkt gesloten op woensdagmiddag, dus ik keer onverrichterzake terug. Als hij dat bevestigd heeft door telefonisch geen gehoor te krijgen, stuurt hij me naar de ‘Services Sociales’, wat dat ook precies mag zijn, maar ook die blijken dicht. Als hij hen belt, krijgt hij te horen dat deze dienst deze week gesloten is. Hoewel hij echt wel zijn best doet door nog wat rond te bellen (hij belt onder andere het Office de Tourisme, dat bevestigt dat de refuge van Irún helemaal aan de andere kant van de stad is), is hij niet van plan zich aan de Franse wet te houden die zegt dat een mairie nooit een reiziger in nood mag wegsturen. Een sporthal of feestzaal is geen optie, en uiteindelijk staat me niks anders te doen dan te vertrekken met het adres van een albergue in een andere plaats, waar ze wel wat voor pelgrims doen.

Terwijl ik me buiten het gemeentehuis sta af te vragen wat ik nu zal gaan doen, zie ik een kerkdeur open staan, dus ik stap daar naar binnen. Ik word opgevangen door een mevrouw die me vertelt dat er op dat moment niemand aanwezig is die echt iets te vertellen heeft, maar dat er van 18:00 tot 18:30 een mis is, dus als ik het niet erg vind om tot half zeven (anderhalf uur) buiten te wachten, zorgt zij dat de priester bij me komt. Ik stem in, en installeer me buiten.
Om half zeven gaat de deur open, en komt het mispubliek naar buiten. Vervolgens gaat het licht in de kerk uit. Dit voelt niet goed. Als ik vervolgens de dame voorbij zie komen waarmee ik eerder gesproken heb, en die nu aan de overkant van de straat iets heel interessants lijkt te zien, is het me duidelijk dat er iets niet klopt. Ik roep haar. ‘Hij is al weg.’, zegt ze direct. De schoft heeft dus niet eens de moeite genomen om met me te komen praten. ‘Maar ik heb geen slaapplaats, en heb hier anderhalf uur van mijn tijd verdaan met op hem wachten.’, zeg ik tegen haar. Tja, daar kan zij niks aan doen, antwoordt ze, draait zich om, en loopt weg. Voor de zoveelste keer bedenk ik me dat goede mensen als de pastoor van Galdakao, die me afgelopen nacht zo goed geholpen heeft, bij de verkeerde organisatie zitten, en dat hun goedheid elders veel meer gewaardeerd zou worden.

Heel even zoek ik nog naar een camping, maar als de eerste camping waar ik langskom dicht is, geef ik dat ook direct weer op, zoek een enigszins beschutte plek in een park, en zet daar mijn tent op. Ik hoop dat de politie me daar weg komt halen, want op het politiebureau is het vast warmer, droger en veiliger, maar dat geluk heb ik niet.