Een pelgrim komt (n)ooit terug

Door de kou ben ik vanmorgen vroeg wakker. Als ik mijn tent aan het afbreken ben, en mijn rugzak aan het inpakken, zie ik vanuit de verte een paar hondenuitlaters verbaasd naar me kijken, maar verder kan ik ongestoord mijn ding doen. Als ik het park uitwandel, zie ik nog een tent staan; deze zwerver heeft helemaal geen moeite gedaan om zijn tent te verbergen, maar hij heeft dan ook 3 grote en vervaarlijk blaffende honden voor zijn tent liggen.

Omdat de oprit naar de snelweg hier een tolpoort is, zoek ik een plek op een secundaire weg. Als ik daar zo’n 3 kwartier sta, komt er een ander aanlopen, die pontificaal achter me gaat staan liften. Als het in je eentje al niet lukt, kun je het met zijn tweeën helemaal wel vergeten, en dus steek ik vriendelijk mijn middelvinger naar hem op, en loop alsnog naar de oprit van de snelweg. Hier kies ik een plekje net voor de oprit naar de tolpoorten, zodat ik alleen verkeer uit Hendaye in de gaten hoef te houden, en niets te maken heb met al het verkeer uit de richting San Sebastian (Donostia). En zowaar stopt er na zo’n 3 kwartier iemand; en zo hobbel ik van tolpoort naar tolpoort. Eén keer wordt ik door de politie aangesproken omdat ik aan de verkeerde kant van de tolpoorten ben gaan staan, maar als ik verhuis naar de andere kant, gaan we toch weer als vrienden uit elkaar; niks ‘moeilijke politie in Frankrijk’, gewoon ‘merci’, ‘bonne journée’ en de hele rataplan…

De laatste automobilist die me vandaag meeneemt, wijst op mijn bordje ‘Bordeaux’ en zegt dat hij niet naar Bordeaux gaat, maar naar Mont-de-Marsan. Ik zeg ‘Maar dat is toch wel richting Bordeaux?‘. Als hij knikt, zeg ik ‘Chaque kilomètre est une kilomètre.‘, en stap in. Onderweg bedenk ik me dat ik afgelopen zomer in de refuge van Mont-de-Marsan geslapen heb; ik heb er zelfs een nieuwe credencial aangeschaft. Als ik uitgestapt ben in Mont-de-Marsan is er echter helemaal niets aan de stad dat me bekend voorkomt. Ik concludeer dat ik in de war ben met een stad met een naam die erop lijkt, en loop door richting de andere kant van de stad, waar ik verder wil liften richting Dégagnac. Maar tijdens een korte pauze kan ik het toch niet laten om op mijn wandelstok te kijken met welke stad ik dan in de war ben, en daar zie ik ‘Mont-de-Marsan’ staan. Nu gaat het jeuken, en als ik langs een bordje ‘Hôtel de Ville’ kom, sla ik bijna af om naar de plaatselijke refuge te gaan informeren. Maar als ik op de klok kijk, zie ik dat het pas half drie is, en dat ik dus nog zo’n 3 uur lifttijd heb; dat kan best eens honderd kilometer zijn. En dus loop ik door. Totdat ik bij een straathoek kom, waarvan ik denk ‘Hé… Nu moet dáár de refuge zijn…‘. En dat blijkt waar. En dan kan ik de roep van een fatsoenlijk bed, een fatsoenlijk toilet en een douche niet langer weerstaan, en ga ik naar de Aziatische supermarkt waarvan ik weet dat ik daar de sleutel kan ophalen (de vrijwillige hospitalier komt alleen ‘s avonds even kijken of er pelgrims zijn).

Het eerste dat ik in de refuge doe, is koffie zetten (de koffie is een keer niet op!). Als ik niet mag blijven (liftend, op de terugweg, zonder geld), kunnen ze me dat alvast niet meer afnemen. Het tweede is een lange, hete douche; zelfde argument. Dan is het tijd voor boodschappen, en dan kan ik alleen nog maar wachten op de hospitalier, die volgens een briefje om een uur of 5 moet komen.
En dat doet ze ook. En dat ik op de terugweg ben, wil nog niet zeggen dat ik geen pelgrim meer ben. En dat ik lift, is begrijpelijk na een wandeling van Nederland naar Spanje. En dit is een donativo-refuge, dus als ik geen geld heb, zijn de vrijwilligers blij dat ze me kunnen helpen door me gratis op te vangen. En laat ik morgen alsjeblieft niet vertrekken zonder koffie. (Ja, Hendaye, zo kan het ook.)

En dus zit ik dit nu te tikken terwijl ik macaroni met heel goedkope pastasaus op zit te boeren, de refuge lekker warm wordt, de radio non-stop jaren 80 en 90 speelt, en er een echt bed op me wacht, in een refuge die ik weer eens helemaal voor mezelf heb.
Maar het voelt wel raar om hier weer terug te zijn, want eigenlijk hoort dat niet.

Morgen hopelijk de laatste 170 kilometer.