Een eigen huis

Goed, het is me duidelijk: een huis is niks (meer) voor mij. Ik zit nu een week in het huisje van Claude, en ik word er niet gelukkiger op. Het is fijn om met die kou onderdak te hebben, maar daar blijft het bij. Misschien scheelt het een beetje dat het niet mijn eigen spullen zijn, maar waar het op neerkomt, is dat ik omgeven ben door heel veel spullen die nooit gebruikt en nooit bekeken worden; bezit om het bezit, zeg maar. Waarmee ik overigens niets negatiefs wil zeggen over Claude, die mij zo onbaatzuchtig en in het volste vertrouwen de beschikking heeft gegeven over haar huis; ik ben me er zeer wel van bewust dat ik zelf ook heel lang bezig ben geweest met het verzamelen van spullen die ik helemaal niet nodig had, maar waarvan ik mezelf wijsmaakte dat ze iets zouden kunnen bijdragen aan mijn geluk. Ik begin te beseffen dat ik in het afgelopen jaar meer veranderd ben dan ik dacht, en ik ben erg benieuwd wat ik allemaal zou bewaren als ik op dit moment door de dozen met spullen zou kunnen graven die nu bij vrienden in Nederland opgeslagen staan. Als ik hier om me heen kijk, zie ik een gebouwtje vol met bezit, waar de deur op slot moet om te voorkomen dat die spullen gestolen worden, met daarvoor een klein grasveldje met een hek eromheen om aan te geven waar de grens van het bezit is; mijn wereld heeft het afgelopen jaar juist bestaan uit zó weinig spullen dat ze in een rugzak pasten, en een wereld die wijds en uitgestrekt voor mij (en iedereen) open lag.
Hekken en muren zijn prima, maar dan moet je je wel aan de goede kant daarvan bevinden; ik heb van de vrijheid geproefd, en nu kan ik niet meer terug.

Ik merk dus dat ik me mentaal aan het voorbereiden ben om weer te gaan lopen zodra de kans zich voordoet. Nou ja, die kans doet zich natuurlijk eigenlijk altijd voor, maar in de praktijk ligt dat net even anders. Ten eerste wil ik even afwachten tot de kou achter de rug is; niet alleen ben ik een koukleum, maar mijn uitrusting is momenteel ook alleen berekend op de zomer. Ten tweede heb ik een afspraak met Gilles; ik kan nu natuurlijk niet vertrekken zonder gewerkt te hebben. Ten derde wil ik, voor ik weer op pad ga, een manier hebben om onderweg wat geld te verdienen voor eten, kleren en onderdak (een mens moet af en toe douchen en zijn kleren wassen); een muziekinstrument is misschien het meest praktisch, dus ik wil één dezer dagen eens gaan kijken voor, bijvoorbeeld, een mondharmonica (goedkoop en licht). En ten vierde is een aanzienlijk deel van mijn uitrusting wel aan vervanging toe: mijn schoenen, sokken en onderbroeken zijn tot op de draad versleten, en ook mijn broeken en slaapzak zijn niet heel veel meer waard. En tot slot is er dan natuurlijk nog het boek dat ik probeer te schrijven; als dat niet af is voor ik weer op pad ga, komt het er waarschijnlijk nooit meer van.

Het mag duidelijk zijn dat, hoewel ik momenteel niet aan het lopen ben, deze periode van niet-lopen ook een belangrijk deel is van mijn pelgrimage: terwijl de wandeling aan het bezinken is, leer ik nog steeds erg veel over mezelf; misschien nog wel meer dan tijdens mijn tocht.
Ik ben benieuwd waar dit eindigt.