Eerste maand Les Granges

De eerste maand Bouillac zit er ruim op. Misschien een mooi moment om weer eens een verhaaltje te tikken, in plaats van me er met een foto van af te maken. Toen ik met kerst in een logeerhuisje in Belvès zat, had ik het er over dat ik zo snel mogelijk weer aan een nieuwe wandeling wilde beginnen. Bij nader inzien stel ik dat nog even uit. Terug op Les Granges — de naam van het landgoed in Bouillac — voel ik me alweer een stuk minder opgesloten. Ik heb, als enige, een kamer in het huis dat in aanbouw is. De spullen die Gilles daar neergezet had om het een beetje op te leuken, heb ik zo veel mogelijk tegen de muren en in de hoeken geschoven, zodat ik nu vooral een kamer vol met ruimte heb. De meubels die nu langs de kant staan heb ik bovendien volgezet en -gehangen met mijn eigen spullen, en met stapels boeken die ik van Gilles heb geleend, en zo is het toch een beetje mijn eigen plekje. Dat neemt mijn behoefte aan een nieuwe tocht natuurlijk niet helemaal weg, maar het maakt het verblijf wel draaglijker. Daar komt bij dat ik dit project, het bouwen van een huis voor geestelijk minder validen, erg mooi vind. Vooral ook omdat dat niet gebeurt vanuit een organisatie en met gemeenschaps- of sponsorgeld, maar vanuit een persoonlijke overtuiging en dito budget. Ik denk bovendien dat ik een hoop aan dit project kan toevoegen, en Gilles denkt er precies zo over. Het grootste deel van mijn tijd besteed ik dan ook aan de bouw, en maar een klein deel aan de boerderij. Marti is vorige week vertrokken om te gaan couch surfen; hij wilde graag wat minder werken in ruil voor onderdak. Afgelopen vrijdag zou Olga, een Russische dame, arriveren, maar daar hebben we niets meer van gehoord. Over ruim een week komt er een Amerikaans stel; hij is metselaar en kijkt er erg naar uit om aan de gang te gaan met de muren die we hier op traditionele wijze aan het bouwen zijn (en dat komt mij goed uit, want ik vind daar niet zo heel veel aan); zij zal zich vooral bezig gaan houden met het voeren van de dieren, het huishouden (erg prettig) en kleine bouwklusjes; ze blijven vooralsnog 2 weken. Ik ben samen met Gilles bezig dingen voor te bereiden voor de 2 septic tanks die binnenkort komen. Servaes vertrekt elke maandagochtend naar school en komt dan op vrijdagmiddag pas weer terug, en Jules is van ’s morgens vroeg tot het eind van de middag op school. Had ik trouwens al verteld dat Jules een trisomie (mongool) is? Ik geloof het niet. Het is een schat van een jongen, en hij doet alles na wat ik doe: als ik in mijn baard krab (hij groeit weer), wrijft Jules over zijn wang, als ik me uitrek, is Jules ook moe, en als ik nog een keer opschep, lust Jules ook nog wel een pannekoek (elke zondagavond pannekoeken!). Hij heeft alleen wat moeite om mijn naam te onthouden; meestal ben ik ‘hé’, vorige week zei hij ‘Poupoune’ (de naam van de hond), en vandaag maakte hij er maar ‘aussi papa‘ van. Maar de ‘R’ is ook een moeilijke letter voor hem; als we hem verbeteren, komt hij niet verder dan ‘Gop’. En verder leer ik, dankzij het autootje, de boodschappen, de jacht naar goedkope kleren, en een bezoekje aan de dierenarts, de weg in de omgeving al aardig kennen. Het landschap is hier niet bepaald spectaculair — niet zo saai als Les Landes, maar zeker ook niet zo mooi als Les Pyrénées-Atlantiques (jazeker, ik noem me inmiddels redelijk deskundig) — maar wat hier door mensen gebouwd is — dorpjes, kastelen, bruggen — neemt je over het algemeen zonder moeite mee terug naar de middeleeuwen; ik zal één dezer dagen wat foto’s plaatsen. Het is hier trouwens ook de gewoonste zaak van de wereld om een hoed te dragen, dus ik val helemaal niet uit de toon als ik lekker mijn pelgrimshoed opzet als ik op pad ga. Maar goed, al met al ga ik er dus maar van uit dat ik hier voorlopig nog wel even zit. Het zullen geen jaren worden, daarvoor is het niet genoeg een plek waar ik wortel kan schieten, maar het wordt in ieder geval meer dan een paar weken.