Derde keer

Ik was vannacht de enige pelgrim in Le Chalet du Bonheur. En dus verklaarden ze (Alexandra en een pelgrim die 2 weken geleden is blijven hangen; zogenaamd om te helpen, maar ik denk dat hij verwacht dat Alexandra hem op een gegeven moment ook leuk zal gaan vinden) me een beetje voor gek dat ik in mijn tent wilde slapen. Maar ik vond het heerlijk; uiteindelijk is het toch het enige echte ’thuis’ dat ik heb…

Le Chalet du Bonheur staat te boek als een ‘refuge spirituelle’ en dat komt er, zoals bij de meeste mensen die zich spiritueel noemen, op neer dat er boeddha-beeldjes staan, yin-yang-tekens aan de muur hangen, en op elkaar gestapelde platte keien liggen. En dat ze me heel de avond verveeld hebben met Indiaase sitar-muziek. En dat het eten vegetarisch was (maar wel alles uit eigen tuin!). Maar Alexandra is een lief meisje, dat erg geïnteresseerd is in het hele pelgrimsgebeuren en heel veel interesse heeft in mensen; daarbij is ze nog erg jong (begin 20) en heeft ze de refuge pas een paar maanden geleden overgenomen omdat de vorige eigenaar onverwacht overleed; ik heb er alle vertrouwen in dat ze de gîte in de komende jaren zal omvormen tot iets dat beter bij haar past, en toch nog leuk zal zijn voor pelgrims. Het is jammer voor mij, maar niet erg voor de camino, dat ik de refuge niet kon overnemen.
Als ik ’s morgens voor het weggaan een tientje neerleg om mijn kosten te dekken, weigert ze resoluut: als ik niet betaald krijg voor mijn werk, hoeft zij ook mijn geld niet.

Vervolgens loop ik van Sauboires naar Nogaro, en kom ik onderweg pelgrims tegen waarvan ik gisterochtend afscheid heb genomen in Montréal-du-Gers. Zij hebben overnacht in Éauze, dus ik heb ze gisteren ingehaald toen zij al boodschappen deden of sliepen, maar vanmorgen zijn ze eerder vertrokken dan ik, waardoor ze mij weer ingehaald hebben. De eerste die ik inhaal, schrikt zich helemaal kapot als ik in het voorbijgaan ‘Bonjour, Françoise.‘ zeg (waarschijnlijk was ze diep in gedachten), en kijkt me vervolgens aan met een blik van ‘Ik ken je gezicht maar ik weet niet waarvan, en hoe kan het dan dat jij mijn naam kent?‘. Ik roep ‘Bon chemin!‘ en laat daarmee die puzzel aan haar over.

In Nogaro ga ik op advies van de dame van het Office de Tourisme langs de National (D-weg) staan om richting Mont-de-Marsan/Sainte-Foy-la-Grande te liften, waar ik Elisabeth en Aafke hoop te gaan ontmoeten. Het duurt, en het duurt, en het duurt, en op een gegeven moment loop ik terug het dorp in om te kijken of er nog een weg is richting die plaatsen, maar die is er niet, en dus ga ik weer terug, en dan duurt het nog meer, en nog meer… (Ja, vervelend lange zin, hè? Zo voelde het voor mij dus ook…)
Maar op een gegeven moment gaat er een auto in de ankers (hij had me op het laatste moment pas gezien). Hij heeft een heel klein autootje waar bovendien een tandem achterin ligt, maar als we alles herschikt hebben, neemt hij me helemaal mee naar Mont-de-Marsan; tegen 2en komen we daar aan. En ik weet dat er in Mont-de-Marsan een (donativo) refuge is, want ik was daar ook al op 12/13 augustus en 27/28 november. En dus is de keuze niet moeilijk: met mijn ogen dicht loop ik naar de Aziatische supermarkt waar ik de sleutel kan halen, en dan is het bijna als thuiskomen.

De gîte deel ik vanavond met Andreas, een Duitser van een jaar of 60. Hij loopt elk jaar een stuk, en heeft nu duidelijk het punt bereikt dat hij over zijn diepe gedachten wil praten. Ik vind het niet erg, want ik heb geen zin om te praten, en hij is best oké.
Omdat we allebei vroeg waren – de supermarkt waar je de sleutel moet halen gaat om 14:30 open, en toen zaten wij al te wachten – hebben we om kwart voor 10 al genoeg bier (hij) en wijn (ik) op, en is het bedtijd. Omdat we om 8 uur de herberg verlaten moeten hebben, hebben we afgesproken dat de wekker op 7 uur mag.