In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening. |
We zitten hier een stukje buiten het dorp Pleaux. Volgens Martijn bijna 5 kilometer, maar ik liep het in een half uur, heuvel op, dus het zal iets minder zijn. En dat is mooi, want in december zit ik hier een maand alleen en zonder auto, en dan is het lekker als het dorp op loopafstand is.
En verder…
Het leven is hier wat primitief, maar tot nu toe is het me gelukt om 1 keer per week een douche te vinden. Poepen in het bos is makkelijker dan op een emmer.
Ik ben vandaag begonnen een afdak/stal te bouwen voor Frimousse.
Frimousse begint trouwens een beetje te wennen en weer rustiger te worden. De eerste keer dat ik met hem ging lopen, schrok hij ergens van en rukte zich los; uiteraard schoot hij de weg op, en zette hij het steeds weer op een lopen als ik in de buurt kwam. Ik heb hem uiteindelijk kunnen vangen door een auto die bleef staan met draaiende motor, waardoor Frimousse niet meer verder durfde.
Vandaag waren de 2 ezels van de buurman ontsnapt, maar ezelfluisteraar als ik inmiddels ben, had ik ze binnen een mum van tijd veilig naar een weide gelokt.
Die wel…
Het huis is minstens 200 jaar oud, en daardoor schots en scheef; het leggen van de vloer op de bovenverdieping gaat dus niet erg vlot, maar ik houd de moed erin, want zodra die vloer ligt, heb ik een echte kamer in plaats van een hoekje van de zolder. Een nacht op een koude vloer vind ik niet zo erg, maar als alles gaat als gepland, zit ik hier tot het einde van de winter…
De werkdag eindigt elke dag met een biertje, een wijntje of Irish Coffee, en we hebben bijna dagelijks appeltaart met appels uit eigen tuin, of boterkoek.
Daar ben ik eindelijk weer even. De Franse internetproviders (in dit geval Orange) hebben blijkbaar net zo’n hekel aan service als hun Nederlandse collega’s: zoals het er nu uitziet zijn we op 20 november (!) aan de beurt voor een reparatie; tot die tijd zijn we afhankelijk van vrienden van Aletta waar we even snel kunnen mailen.
Maar goed, ik ben in ieder geval in Pleaux, en begin me daar inmiddels een beetje te settelen. De omstandigheden zijn erg primitief: een douche is er niet, en als toilet kunnen we kiezen tussen een emmer of het bos; er valt dus genoeg te klussen de komende maanden.
Het huishouden bestaat, naast mijzelf en Frimousse, uit Aletta — eigenaresse van het huis, bijna 60, en revaliderend van een zwaar auto-ongeluk (wat overigens niet betekent dat ze rustig ergens in een hoekje gaat zitten) —, Martijn — de vrijwilliger die er al een week of 6 is om Aletta te helpen, en die uiterlijk begin december terug naar Nederland gaat —, 3 honden en 3 katten. Als Martijn in december vertrekt, gaat Aletta met hem mee om een maand in Nederland te zijn; ik blijf hier dan alleen achter met 1 hond en de katten.
En verder weet ik nog niet zo heel veel te vertellen. We kunnen het goed met elkaar vinden. Het is hier koud (’s nachts vriest het) en mooi. En de mensen die ik tot nu toe ontmoet heb, zijn over het algemeen vriendelijk.
-
-
Het huis en het veld voor Frimousse.
-
-
Mijn tijdelijke slaapplaats.
-
-
De vloer die ik aan het leggen ben.
Volgende keer zal ik weer een wat langer verhaaltje schrijven.
Wat ben ik blij dat ik weg ben uit Bouillac…!
Ik heb geen zin om in details te treden, maar als ik Gilles zou moeten samenvatten in een rijtje trefwoorden, kom ik op lui, gierig, liegen, bedriegen, stelen en mensen gebruiken. Ik ben me daar in de afgelopen maanden steeds minder op mijn gemak gaan voelen, en ik betwijfel of ik het nog een week volgehouden zou hebben.
‘Waarom ben je dan zo lang gebleven?‘, hoor ik je vragen. En dat is een legitieme vraag.
Allereerst ontdek je natuurlijk niet alles direct en tegelijkertijd. En daarna probeer je erover te praten (en geloof je de loze beloften).
Uiteindelijk heb ik een maand of 3 geleden al op het punt gestaan de vorige eigenaars van Frimousse te mailen om ze te vragen hem terug te nemen, zodat ik mijn handen vrij zou hebben om te vertrekken. Elisabeth heeft me toen overgehaald om vol te houden, zodat ik samen met het ezeltje zou kunnen vertrekken. En natuurlijk is ze een weekje langsgeweest om me een hart onder de riem te steken. Dat volhouden is me niet heel makkelijk gevallen, maar ik ben Elisabeth dankbaar dat ze me omgepraat heeft.
Maar goed: hoofdstuk afgesloten; punt erachter.
Ik ben gisteren in Pleaux aangekomen. Helaas werkt daar momenteel de internetverbinding niet; we zitten nu even bij een vriendin van Aletta om even snel te kunnen mailen en bloggen.
Meer volgt dus van de week. Orange heeft beloofd dat we vanaf dinsdagavond weer kunnen internetten.
Lang geleden al kondigde ik aan dat ik een boek wilde schrijven over mijn voettocht van Wateringen naar Fisterra. Daarna bleef het heel lang stil…
Ik kan nog niet aankondigen dat het boek af is. Maar voor wie er nog steeds op wacht, wil ik in ieder geval even melden dat ik er wel mee bezig ben.
Het was goed om de reis even in te laten zinken, en dat is de reden dat ik niet direct begonnen ben met schrijven (afgezien van mijn blog natuurlijk). Eerder dit jaar ben ik begonnen, en ik ben inmiddels een aardig eind op streek. Of eigenlijk moet ik zeggen ‘was een aardig eind op streek’, want ik ben alweer opnieuw begonnen.
De stijl van het boek dat ik aan het schrijven was, lag te ver af van de stijl van mijn weblog, een stijl die mij — en naar verluidt ook anderen — erg aansprak. Ik heb daarom besloten helemaal opnieuw te beginnen, en de ontspanning, de vrijheid en het avontuur weer terug in het verhaal te brengen.
Ik hoop in Pleaux de (innerlijke) rust te vinden die ik nodig heb om het boek af te maken.
Een tijdje geleden schreef ik al dat ik een nieuwe plek heb gevonden om te overwinteren. De datum van de verhuizing is bekend: komende zaterdag, 10 oktober, worden Frimousse en ik opgehaald om neer te strijken in Pleaux.
In Pleaux ga ik een Nederlandse dame helpen en gezelschaphouden, die vanwege een ernstig auto-ongeluk tijdelijk wat minder mobiel is. Op dit moment wordt daar de zolder voor me in orde gemaakt, en komend weekend rijdt er in Bouillac een auto met paardentrailer voor, die ons daarheen brengt.
Onze laatste week in Bouillac is dus begonnen. Tijd voor een nieuw hoofdstuk.
|
Privacy De applicatie die wordt gebruikt voor het verzamelen van statistieken over het bezoek op deze website, anonimiseert de verzamelde informatie door de laatste byte van het IP-adres te verwijderen. Ook respecteert deze applicatie de Do Not Track instelling van je browser.
Helaas zijn de ontwikkelaars van WordPress en de WordPress plug-ins minder respectvol. Je privacy kan daarom helaas niet gegarandeerd worden op deze website.
|
24-10-2015 | 
Reageer
3 Reacties
Recente reacties