elPeregrino.nl

Montréal-du-Gers Lamothe Éauze

Anita vindt dat ik teveel afgevallen ben — en waarschijnlijk heeft ze daar wel gelijk in —, en daarom mocht ik gisteren niet van tafel voordat ik de pannen helemaal had uitgeschraapt, en ook vanmorgen bij het ontbijt heb ik niet te klagen.
Ze heeft me een extra rustdag aangeboden, maar ik heb net een rustdag gehad, en heb bovendien Véronique al laten weten dat ik woensdag aankom, dus ik vertrek.

Het weer is beter dan verwacht: de voorspelde regen blijft uit. Het is wel koud, maar daar merk je niet veel van als je stevig doorstapt. En dat laatste lukt aardig, want ook het ezeltje heeft er zin in. Om half 1 zijn we al in Lamothe, ruim over de helft, en dus nemen we een lekker lange pauze op een grasveld, zodat ook Frimousse op z’n gemak kan lunchen. En zodat ik op m’n gemak kan afkoelen, want nu ik stil zit, voel ik ineens goed hoe koud het eigenlijk is; tegen de tijd dat we opbreken, heb ik het gevoel dat mijn tenen los in mijn natte schoenen liggen. Maar gelukkig blijkt dat niet het geval, en na een kilometer of twee ben ik weer helemaal op temperatuur.

Meer nog dan vanmorgen stapt Frimousse in mijn tempo mee; soms moet ik hem zelfs afremmen. Totdat hij ineens stil blijft staan bij een weiland. In dat veld staat 2 paarden, en Frimousse is vastbesloten een praatje met ze te maken. Maar de paarden zien ons niet, en na een paar minuten zeg ik tegen Frimousse dat we verder gaan. Hij zet een paar stappen, maar draait zich dan weer naar het veld, en blijft weer staan. Maar de paarden zien hem nog steeds niet. Als de paarden hem bij de vierde keer stilstaan nog niet opgemerkt hebben, besluit hij ze te roepen. Frimousse heeft echter nogal een stem, en die zet hij helemaal open. Waarop de paarden zich helemaal wezenloos schrikken, en er allebei als een speer vandoor gaan, Frimousse met een verbijsterd gezicht achterlatend.
Maar ergens heeft het zijn zelfvertrouwen blijkbaar wel goed gedaan, want als we even later bij een grote plas regenwater komen, gaat hij er met een enorme sprong overheen, in plaats van er op zijn tenen omheen te sluipen zoals hij normaal doet, en over de 2 houten bruggen die we daarna over moeten, volgt hij me zonder aarzelen.

Dat de donativo-gîte in Éauze dicht is, wist ik al: Martine heeft van de week voor me gebeld. De eigenaren zijn op vakantie, maar hebben aangegeven dat ik kan slapen in de kapel in de tuin. Die kapel blijkt een blokhut te zijn zoals sommige mensen als schuur gebruiken, maar dan helemaal ingericht met kruisjes, prentjes en bijbels; deze mensen zijn erg katholiek.
Maar het is er droog, er is licht, en er staat zelfs een radiatorkacheltje. Als ik dan ook nog eens (per ongeluk, natuurlijk) merk dat het wifi-signaal tot in de kapel reikt, en het wachtwoord niet moeilijk te raden is, is mijn avond compleet.

Larressingle

Dagje lekker niks. Beetje rustig met de ezel over een veld gedrenteld, om hem weer eens goed te laten eten. En de grijpvoorraad hout voor de kachel aangevuld, omdat het wel aardig is om iets terug te doen. En verder een beetje gelummeld en gelezen.

Morgen 10 kilometer.

Marsolan La-Romieu Castelnau-su-l’Auvergne

Afgelopen nacht 15 euro betaald voor een bed. Vanmorgen nog eens 5 euro extra achtergelaten omdat ik meer hout in de kachel had gepropt dan was toegestaan (wat op zich redelijk tekenend is voor het gebrek aan warmte bij Le Bourdon in Marsolan).

Vandaag hadden we een relatief korte wandeling, een kilometer of 15. In Castelnau-su-l’Auvignon zit een donativo, en daar wilde ik maar eens gebruik van maken. Dankzij al dat hout zijn mijn schoenen vanmorgen goed droog, maar dankzij nat gras en modder duurt dat niet lang. Het weer is echter prima, en ik weet dat ik niet ver hoef, dus ik maak me niet druk.
Halverwege (of op tweederde) kan ik kiezen: via La-Romieu of, 4 kilometer korter, direct naar Castelnau; we gaan lekker, dus ik kies de langere weg. Van La-Romieu zien we uiteindelijk niet veel: de route raakt het dorp net aan, en om voor dat historische centrum nou een omweg te maken, vind ik ook weer overdreven.

De gîte herken ik al van verre; hij is helemaal zoals je van een pelgrimsherberg mag verwachten: middenin het landschap staat een oud huis, met daarvoor een paar tafels met parasols, en er hangen vlaggetjes. Als je dichterbij komt, zie je ook de moestuin, de beschilderde keien en de schelpen. De ontvangst is meer dan hartelijk. De gîte wordt gerund door een man van achterin de 60 (denk ik), en een pelgrim die er regelmatig enige tijd doorbrengt. Deze tweede komt me op de weg al tegemoet, heet me welkom, en heeft al een wortel voor Frimousse paraat voor ik mijn rugzak af heb kunnen doen. Zoals gezegd is deze gîte donativo (‘betaal wat je kunt en wilt betalen’), en pelgrims zonder geld kunnen hier 2 dingen doen: in de zon in de tuin gaan zitten, of mouwen opstropen en helpen. En dus trek ik mijn trui uit, en ben de rest van de middag stenen aan het sjouwen van achter het huis naar de tuin voor het huis. Op deze manier bouwen de mannen een plek voor pelgrims, die uiteindelijk ook grotendeels is neergezet door pelgrims. En op de een of andere manier voel je dat.
Het eten wordt weggespoeld met wijn, en een drankje waarvan ik niet meer weet hoe het heet, maar dat erg lekker smaakt bij, en na, de koffie.
Ik zou zo gauw geen andere gîte op kunnen noemen waarvoor de uitspraak “l’esprit du chemin” meer geldt dan voor deze, en het is een ware verademing na de koude ontvangst van afgelopen nacht.

Bardigues Saint-Antoine Flamarens Miradoux Castet-Arrouy

Gisteravond niemand meer gezien, dus geen brood, en zonder eten naar bed. En een oude, vochtige stacaravan is niet te vergelijken met een loods-tent-winterslaapzak. Dus word ik vanmorgen om een uur of 5 wakker van honger en kou. Ik weet het nog een uurtje vol te houden in mijn slaapzak, maar besluit dan op te staan en op te breken. De Mars die ik bewaard heb voor het ontbijt doet mijn lichaam alleen maar schreeuwen om meer.
Om kwart over zeven zijn we al op pad; nog steeds niemand gezien, dus verder ook niets gegeten. Ik hoop dat er in het volgende dorp een épicerie is. Gelukkig is die er. Helaas is die net deze week gesloten voor een weekje vakantie.

Bijna de hele weg gaat vandaag door modder en nat gras, waardoor ik na een uur al loop te soppen in mijn schoenen. Mijn droom van gisteravond (toen was het nog mooi weer) om Lectoure te halen (24 kilometer) verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Om half twaalf stuit ik eindelijk op een klein dorpssupermarktje; ik sla direct een dagvoorraad in. Maar als die binnen een half uur op is, ga ik nog een keer naar binnen; ik wil niet het risico lopen vanavond en morgenochtend weer zonder eten te zitten. De eigenaar van de winkel glimlacht alleen maar als ik weer bij de kassa sta; waarschijnlijk zou iedereen dat doen, met de prijzen die hij vraagt.

Om een uur of 2 ben ik er wel klaar mee: ik wil mijn schoenen uittrekken en laten drogen, en bovendien heb ik onderweg ergens een aankondiging gezien voor een donativo-gîte (‘geef wat je wilt geven en kunt missen’) in Castet-Arrouy.
De donativo vind ik niet, maar wel bordjes naar een gîte communal (gemeentelijke gîte) waar pelgrims voor 18 euro per nacht terecht kunnen. Een bak geld, maar ik besluit dat op dit moment een echt bed en een douche best 18 euro waard zijn, en volg de bordjes.

De gîte blijkt gesloten voor de winter, maar de aanwezige mevrouw zegt dat ze even haar man zal bellen (de burgemeester, blijkt later). De burgemeester besluit direct dat ‘we deze man vannacht niet buiten laten slapen‘ — blijkbaar zie ik er inmiddels niet meer uit als de standaard toerist-pelgrim die je kunt doorverwijzen naar een chambre d’hôte. Vanmiddag is de ruimte die ’s zomers gîte is, verhuurd aan de kaartvereniging, maar als die om een uur of zes klaar zijn, zal iemand van gemeentewerken een bed voor me neerzetten, en is de ruimte voor mij.
Ik hoop dat de douche ’s winters warm is, maar ook als dat niet zo is, tref ik het vandaag weer geweldig, met een gratis bed en verwarming, en bovendien voldoende eten in de rugzak.

UPDATE, een paar uur later.

Het bleek niet de kaartclub, maar de maandelijkse bijeenkomst van de ouderen en minder bedeelden van het dorp, om gezamenlijk een spelletje kaart of Scrabble te spelen, maar vooral elkaar te ontmoeten.
Al snel kwam de vraag of ik erbij kwam zitten, en er was koffie en gebak, en nog meer koffie en gebak, enzovoort. Na het gezellig samenzijn was er nog een berg gebak over, en er wordt van mij verwacht dat ik meeneem wat ik niet opeet; men wil morgen geen restjes vinden. Waarmee mijn ontbijt voor de rest van de week geramd zit (als ik dit in 1 ontbijt opeet, krijg ik genoeg suiker binnen om de laatste 120 kilometer in een dag te lopen).
Verder zijn er ook nog een zakje instantsoep, een pakje macaroni, en 2 blikjes sardientjes waarvoor dezelfde regel geldt: het moet op. 1 Blik sardientjes gaat in de rugzak, en van de rest maak ik iets eetbaars; brood en kaas blijven in de rugzak.
De douche was trouwens ook heerlijk.
En nee: die €18 hoef ik niet te betalen; de gîte is immers nog niet open?

O ja, en ik mag niet meer aan de poten van Frimousse komen om zijn hoeven schoon te maken. Waarvoor ik die lul van gisteren nog even hartelijk wil bedanken.

Durfort-Lacapelette Moissac Boudou

Het heeft afgelopen nacht toch gevroren. Ik ben blij dat ik gisteravond nog om een extra deken heb gevraagd; zo heb ik toch nog een paar uurtjes halfslaap gehad. Het duurt ruim 2 uur voor ik de tent afgebroken, en de rugzak ingepakt heb; elke paar minuten moet ik stoppen om mijn vingers op te warmen.

Frimousse begint de dag weer met angst voor mijn rugzak, en met eten zodra ik wil gaan lopen, dus ik houd mijn hart vast voor de rest van de dag. Maar hij draait bij, en de zon schijnt volop, dus al gauw heb ik het prima naar mijn zin. Er is nog wel een houten bruggetje waar hij niet overheen durft, waardoor we een paar kilometer langs een départemental moeten, maar hij lijkt te beseffen dat hij die keuze zelf gemaakt heeft, en raakt niet al te erg in paniek van de auto’s.

De GPS toont geen enkele haalbare omweg rond Moissac, en dus zullen we er doorheen moeten. Omdat het zaterdag is, besluit ik een klein stukje om te lopen door een industriewijk; dat blijkt een goed idee: het is heerlijk rustig. Het gaat zelfs zo goed dat ik Frimousse aan het fietsenrek van een Lidl durf vast te binden, om binnen snel even wat te halen; ik heb nog niet ontbeten.
Dan moeten we de binnenstad in. Daar is de markt net afgelopen, dus het is een komen en gaan van bestelbusjes, vrachtauto’s en veegwagens, maar Frimousse houdt zich prima, zelfs als een meter of 15 voor ons een politieauto zijn sirene aanzet om er met een rotgang vandoor te gaan.
Eenmaal weer buiten de stad lopen we heerlijk over een fietspad door de natuur, met auto’s en treinen op veilige afstand.

Ik besluit vandaag vroeg op zoek te gaan naar een slaapplaats, in de hoop een iets comfortabeler plek te vinden dan afgelopen nacht (ik heb spierpijn van het bibberen). Ik kom uiteindelijk terecht bij een paardenboerderij, waar Frimousse een enorm veld helemaal voor zichzelf heeft, en ik mijn tent mag opzetten in een loods.
Als het bijna etenstijd is, komt mevrouw met een plastic tasje met brood, een blikje sardientjes, ham, compôte, en 2 mandarijntjes. Ik besluit het te bewaren voor morgen, en me vandaag te storten op het weckpotje paté dat ik al een paar dagen meesleep, en het brood dat ik gisteren meekreeg.
Even later komt meneer nog met een hele dikke slaapzak.