Saint-Martin-de-Vers 
Cras Vers Béars Arcambal 
De mensen waar ik vannacht gelogeerd heb, zijn vanuit respectievelijk Parijs en België hierheen verhuisd, omdat ze enorm van deze streek houden; ze kennen er de weg dan dus ook op hun duimpje.
Op hun advies loop ik een klein stukje noordelijk, om vervolgens vrijwel de hele dag door de vallei van de rivier de Vers te kunnen lopen. Na een paar kilometer hoeven we maar een paar honderd meter over de départmental, en dan kunnen we over op de GR-46. Uiteraard krijgen we op die paar honderd meter 2 vrachtauto’s voor onze kiezen, waarvan 1 het er zelfs in zijn hoofd haalt om te toeteren, maar Frimousse houdt zich goed, en we komen er ongeschonden doorheen.
Het eerste stuk GR blijkt een steil paadje van zo’n 40-50 centimeter breed, met aan de ene kan wat bomen en dan 10-20-30 meter omlaag, en aan de andere kant wat bomen en dan 30-20-10 meter omhoog. Halverwege dat paadje (maar dat weten we dan nog niet) is vanmorgen een boom omgevallen, over het pad — vanmorgen, want het heeft vannacht geregend, en de aarde rond de wortels is droog. Ik kan eroverheen, maar voor een ezel is dit niet te doen. Tegen beter weten in probeer ik hem toch over te halen, maar eigenlijk snappen we allebei dat dit nooit gaat lukken. En dus zet ik mijn stok tegen een boom, zet mijn rugzak ernaast, leg mijn hoed op mijn rugzak, en begin een paadje te maken rond de wortels van de boom, het touw van de ezel in 1 hand, en constant tegen hem babbelend om te voorkomen dat hij onrustig wordt. Het wordt uiteindelijk een paadje van een centimeter of 20 breed, vlak langs het gat van de boomwortels, maar het ezeltje begrijpt wat er van hem verwacht wordt, en volgt me heel voorzichtig stapje voor stapje. Uiteindelijk lopen we 30-45 minuten vertraging op, maar we komen er samen langs; weer onderweg vertel ik het ezeltje wel 20 keer hoe trots ik op hem ben.
En als beloning gaat het paadje na een paar honderd meter over in een pad van zo’n 2 meter breed waar geen auto’s rijden, en hoeven we tot ruim in de middag niets anders te doen dan gedachteloos de directions van de GR-46 te volgen.
Doordat we de afgelopen dagen zo weinig auto’s tegengekomen zijn, komt Frimousse inmiddels weer helemaal tot rust (en ik dus ook) en een paar keer probeert hij zelfs onder het lopen met me te spelen. Ik besluit niet langer rond te informeren naar een nieuw tehuis voor hem; we zitten aan elkaar vast.
Na een lange wandeling, en bijna bij het doel van vandaag, moeten we de rivier de Lot over. De brug is smal — 1 rijbaan, en aan beide kanten een trottoirtje — en lang — ik schat een meter of 50. Ik houd mijn hart vast voor de reactie van Frimousse, maar besluit net te doen of het gewoon een weg is waar we overheen moeten. Frimousse trapt er uiteraard niet in — ezels zijn echt niet dom, en deze al helemaal niet — maar volgt me wel; hij loopt langzaam, en kijkt naar 2 kanten tegelijk (wat natuurlijk niet heel moeilijk is als je ogen aan de zijkanten van je kop zitten), maar twijfelt niet, en loopt mee de brug over. Hij is echt enorm gegroeid in de afgelopen 2 weken.
Een paar kilometer verder komen we aan in Arcambal, het doel van vandaag. Veel boeren zijn hier niet, en de meeste mensen zullen geen ezel in de tuin willen, dus ik meld me bij de mairie. De dame achter de receptie vertelt me dat er hier geen voorzieningen zijn voor pelgrims, en dat er ook geen feestzaal of iets dergelijks is waar ik zou kunnen slapen. Waarop de man die voor mij aan de beurt was, direct zegt dat ik dan wel in zijn garage kan slapen. Hij schrikt nog even als ik zeg dat ik wel een ezel bij me heb, maar ach, die kan eigenlijk best in de tuin. Waarop de receptioniste aanbiedt wat hooi te komen brengen; ze heeft paarden, dus genoeg hooi.
En terwijl ik dit schrijf, wordt mijn diner in orde gemaakt. Dus…
Morgen kruisen we de A20. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat.
15-02-2016 | 
Geef een reactie