Een eindeloze dag

Montcuq Montlauzun Lauzerte

Voor het ontbijt mag ik pakken wat ik kan vinden, maar ik houd het bij koffie en een stroopwafel; de beginnende griep die me al een paar dagen plaagt, heeft inmiddels mijn darmen bereikt. Als ik een rustdag in wil lassen, is dat voor Detlev geen probleem, maar ik besluit dat de plicht roept, en dat ik dus verder moet. Wel vraag ik hem om een rol toiletpapier voor onderweg; die heb ik gelukkig niet nodig: voor vertrek is alles er al uit.

Lauzerte vind ik vandaag ver genoeg. Dat is 14 kilometer, dus dan kunnen we rustig aan doen. Denk ik. Frimousse besluit echter anders. Het begint ermee dat hij zich voorneemt elk grassprietje dat we tegenkomen, op te eten. Tegen de tijd dat we het dorp uit zijn, zijn we al een uur verder.
En vervolgens besluit hij dat hij vandaag weer geen stromend water oversteekt. Het eerste stroompje dat we tegenkomen, is een centimeter of 15 breed en een centimeter of 5 diep, maar meneer gaat in de ankers en verzet geen poot meer. Ik denk dan nog dat 1 keer een stukje omlopen geen probleem is op zo’n rustige dag, maar in de loop van de dag lopen we zo vele kilometers om, en komen we uiteindelijk toch nog ruimschoots boven de 20 kilometer. Naar een dorpje op 14 kilometer afstand…
En de hele weg blijft hij op elk grassprietje af duiken. Twee keer geef ik hem 3 kwartier de tijd om zich vol te eten, en die benut hij volledig, en aan het eind van de middag besluit ik op een veldje te wachten totdat hij zelf aangeeft dat hij klaar is, maar na bijna 2 uur (non-stop eten) ben ik dat zat.

Het is rond half zes als we uiteindelijk Lauzerte in lopen. Ervan uitgaande dat iemand die een chambre d’hôte heeft, ook wel op de hoogte zal zijn van goedkopere alternatieven in de buurt, bel ik aan bij een chambre d’hôte voor advies; of ze misschien een boer in de buurt kennen, waar ik in de schuur zou kunnen ofzo? Terwijl mevrouw hardop staat te denken, denk ik haar accent te herkennen, en dus vraag ik in mijn eigen beste Engelse accent “You’re British, aren’t you?“. Dat breekt het ijs. Ineens is zij Margaret, haar man John, en ik Rob, en als ik bij hen in de garage wil liggen, mag dat gerust, en dan kan de ezel wel op dat veld, en heb ik misschien trek in soep?

John en Margaret moeten vanavond weg, maar voor ze vertrekken komt John nog even zeggen dat hij 2 biertjes voor me in de garage heeft neergezet. En als ik aangeef dat ik een ontbijt echt teveel van het goede zou vinden, zegt Margaret “How about eggs? I have loads of eggs…“. Eerst wil ik haar nog voor de voeten gooien dat haar falende inkoopbeleid mij niet aangerekend kan worden, maar ach, zij helpt mij ook, en dus besluit ik haar morgenochtend van een paar eieren af te helpen.
En zo zit ik me hier nu, met een buik vol paddestoelensoep, brood, cake, banaan en bier, wederom af te vragen hoe het nou toch zo verkeerd kan gaan in de wereld, terwijl er zoveel goede mensen zijn…