De bodem

En dan raak je ineens de bodem. En wel zo plotseling dat je blij mag zijn dat je niet allebei je poten breekt…

De bio-snackbar in Lelin-Lapujolle ging al niet door. Jammer, maar te overzien: dat was een dingetje voor de lente, en daar zijn we nog lang niet.
Het idee was dat ik voorlopig zou gaan klussen bij Evelyne en Carole; een bevriende aannemer had de klus aangenomen, en ik zou hem helpen. Op die manier zou ik onderdak en eten hebben, een zakcentje verdienen, en bovendien een auto tot mijn beschikking hebben om op 13 oktober naar de recruteringsdag voor 3 skigebieden te gaan, om werk voor de winter te vinden. Het liep even anders…

De bevriende aannemer maakt niet langer deel uit van de vriendenkring. Op dag 1, met het storten van de fundering voor de bakkerij, maakte hij er al zo’n bende van dat hij niet meer terug hoeft te komen. Op zich ben ik het daar wel mee eens, want na een uurtje werken was het zelfs mij duidelijk dat hij dit nog nooit eerder gedaan had.
Gevolg van dit debacle was echter dat de dames besloten het hele project samen op te knappen. En in ‘samen’ was dus ook geen plaats meer voor ‘mij’. En dat ik al mijn geld (niet veel, maar wel mijn volledige kapitaal) had opgemaakt met wachten op dat project waarmee ik het weer terug zou verdienen… ‘Tja’, zeiden de dames, ‘vervelend.’.

Geen geld dus, geen onderdak ook, en bovendien geen auto om op 13 oktober te gaan solliciteren. Voorlopig kan ik met mijn tent op het schoolplein blijven staan, tot 15 oktober, de verhuisdatum van de dames. En met wat klusjes bij kennissen verdien ik wat geld om te kunnen eten. Maar de nabije toekomst heeft een iets andere kleur gekregen dan hij 2 weken geleden had.
En dus had ik geen andere keuze dan weer een stukje verder terug in het systeem te duiken: gisteren had ik een afspraak met een Assistent Social, en samen hebben we de RSA (Revenu de solidarité active; vergelijkbaar met de bijstand, ± €500 per maand) aangevraagd. Als die toegewezen wordt — en dat is nog helemaal niet zeker — kan men mij ook helpen met het vinden van woonruimte; als ik geen RSA krijg, hoef ik ook niet te rekenen op woonruimte. De beslissing valt binnen 2 weken.
In het ergste geval kan ik overigens het gratis telefoonnummer 115 bellen; ik word dan in de daklozenopvang geplaatst. Niet bepaald mijn ambitie, maar als er 50 centimeter sneeuw op mijn tentje ligt, denk ik daar vast anders over.
Mijn tentje is trouwens definitief stuk: afgelopen week is 1 van de 2 aluminium stokken gebroken, waarschijnlijk vanwege de constante spanning die er op staat. Ik heb hem kunnen spalken met een (meegeleverd) stukje pijp, maar ik ben me er zeer wel van bewust dat dat een noodoplossing is.

Maar goed, voorlopig ga ik ervan uit dat de RSA toegewezen wordt, en dat ik snel daarna woonruimte vind. En dat die woonruimte en de RSA tijdelijk zullen zijn, omdat ik ergens een auto zal kunnen lenen om op 13 oktober richting de Pyreneeën te rijden, waar ik een prachtige baan als barman of iets dergelijks voor de winter zal vinden (en waar ik dan natuurlijk in een bescheiden maar complete kamer ondergebracht word, en waar ik mijn vrije tijd skiënd doorbreng).

En op deze manier wordt het leven in ieder geval geen sleur.