elPeregrino.nl

Een maand geleden is het alweer, dat ik voor het laatst een ‘echt’ stukje schreef. De tijd vliegt.

Maar eerlijk gezegd is er ook niet heel veel gebeurd om over te schrijven.
Ik zit 5 dagen per week op de vrachtwagen. Nou ja, dagen… Het is tot nu toe nog niet gebeurd dat we een volle dag werk hadden.
En in mijn vrije tijd programmeer ik een beetje. Gewoon, hobbyprojectjes. Heerlijk om te doen waar je goed in bent, vooral als er geen klant of baas over je schouder meekijkt, en je je helemaal kunt laten gaan, en elke impuls kunt uitwerken, om hem vervolgens weg te gooien. Bovendien word je van de tv, ook in Frankrijk, nou eenmaal niet echt vrolijk.

Aanstaande dinsdag heb ik een afspraak met le responsable — de baas, zeg maar, hoewel de organisatie hier heel plat is — om te praten over formations (opleidingen, cursussen, workshops). Emmaüs heeft een heel scala aan formations, op verschillende gebieden. Maar die zijn niet allemaal beschikbaar voor compagnons. In feite is slechts een klein deel open voor compagnons, en dat zijn niet de meest interessante (afvalscheiding, de waarde van tweedehands meubels inschatten, fietsen repareren, …). De cursussen voor vrijwilligers zijn al een beetje minder suf, en de cursussen voor werknemers zijn het interessantst: daar zitten zaken bij als ‘rechten van buitenlanders in Frankrijk’, ‘begeleiding van families in nood’, etc. En dus heb ik aangegeven dat ik één of meer van die interessantere cursussen wil volgen.
Tijdens mijn wandeling naar Compostela had ik al besloten dat ik niet meer terug wilde in business, maar mijn tijd wilde besteden aan het helpen van mensen die dat nodig hebben. Na een paar niet-altijd-geslaagde klussen bij particulieren tegen kost en inwoning, en een teleurstellend hoog toeristen-gehalte onder pelgrims naar Santiago de Compostela op de Chemin du Puy, had ik eind vorig jaar al het idee dat ik in de wereld van de daklozen wellicht een terrein had gevonden waar ik iets kon betekenen, maar ik wist nog niet hoe ik dat moest aanpakken. En wellicht heb ik nu bij Emmaüs de organisatie gevonden waar ik dat vorm kan geven.
Ik wil proberen — op termijn — een echte baan bij Emmaüs te vinden, tegen een echt salaris. En de leidinggevende in Rodez lijkt daarvoor open te staan. Dinsdag weet ik welk idee hij in zijn hoofd heeft.

Mocht dat allemaal niet lukken, dan ben ik ook nog stapje voor stapje op weg naar mijn bestelbus. Voor het eerst in mijn leven spaar ik: ik geef zo weinig mogelijk uit, en de rest gaat naar de bank. Bovendien verdien ik af en toe een extraatje met verhuizingen of andere klusjes — soms zijn er mensen die vragen of er compagnons in het weekend beschikbaar zijn voor een paar extra handen — en ook dat gaat netjes naar de bank.
Na de verhuizing van morgen ben ik op een kwart bestelbus.

Aanstaande maandag rijd ik met de bestelbus van Emmaüs naar de Gers, om mijn spullen bij Marinette op te halen. Over een week of 2, 3 vertrekt er een compagnon, en krijg ik zijn (grotere) kamer. Tot die tijd moet ik dan nog even over mijn dozen heen klimmen als ik naar bed wil, maar dat moet dan maar.
In het voorjaar hoop ik dan even heen en weer te kunnen naar Nederland voor de spullen die daar nog opgeslagen staan. Als ik hier 3 maanden werk, heb ik recht op een week vakantie (en daarna komen er elke maand 2 dagen bij, geloof ik). Tegen die tijd moet ik ook wel genoeg geld hebben om een autootje te huren, of misschien zelfs een tweedehandsje te kopen.

Maandag dus mijn spullen, en daar zitten ook de kabeltjes van mijn camera bij, dus van de week ook weer eens wat foto’s. De foto’s van mijn telefoon staan gelukkig op de SD-kaart, want mijn telefoon is van de week geheel onverwachts overleden. Ik hoop dat het een batterij-probleem is, want bij de spullen die ik maandag ga ophalen, zit ook een reserve-batterij.