elPeregrino.nl

Wie heel goed heeft opgelet, weet dat dit bericht eigenlijk een paar dagen geleden al gepubliceerd had moeten worden: de verjaardag van mijn nieuwe leven valt op 5 mei; op 5 mei 2014 leverde ik mijn sleutel in, en begon ik mijn wandeling naar Santiago de Compostela.
Helaas moest ik, toen ik op de ochtend van 5 mei 2017 probeerde in te loggen, constateren dat mijn trouwe laptopje het uiteindelijk, na duizenden kilometers in een rugzak en vele andere omzwervingen en avonturen, voor gezien hield; het bijltje erbij neergegooid had; de pijp aan Maarten gegeven had; de handdoek in de ring gegooid had; z’n laatste adem uitgeblazen had; de open plek aan het einde van het pad bereikt had; afgereisd was naar de eeuwige jachtvelden; een tuintje op zijn buik ging kweken; definitief gestopt was met roken. Wie tussen de regels door leest, snapt al dat mijn laptop het niet meer doet. Misschien kan ik ‘m ooit nog nieuw leven inblazen, maar ik heb momenteel enorm weinig zin om me erin te verdiepen. En dus moest ik een paar dagen wachten met het afmaken en publiceren van dit bericht, waaraan ik op de avond van 4 mei al begonnen was, totdat er een apparaat gedoneerd zou worden dat ik zou kunnen gebruiken. En dus zit ik me nu kapot te ergeren aan een tablet. Ik snap werkelijk niet hoe die dingen de wereld hebben kunnen veroveren; wat is dit een verzoeking…

Maar goed, je hebt recht op een nieuw bericht, en ik trouwens ook, dus hieronder het bericht dat ik gelukkig voor het grootste deel vorige week al getikt heb.

Mijn leven is momenteel niet zo avontuurlijk als in het jaar voor de eerste verjaardag van mijn nieuwe leven, maar mijn derde verjaardag verdient toch wel een berichtje. Al is het alleen maar om te laten zien dat ik, ondanks dat gebrek aan avontuur, nog steeds leef.

Ik zit nog steeds bij Emmaüs in Rodez, en heb het redelijk naar mijn zin. Ik zeg ‘redelijk’ in plaats van ‘prima’, omdat ik nog contact heb met 2 peregrina’s die ik afgelopen jaar ontmoet heb toen ik in gîtes werkte, en die allebei praten over het lopen van een nieuwe camino, en 1 van de 2 bovendien over het starten van een gîte die ze graag door mij zou laten runnen; nee, dit gaat niet over liefde of verliefdheid, maar over het avontuur dat weer trekt, en dat ik zo mis…
Toen ik mijn eigen camino liep, heb ik verschillende pelgrims ontmoet die hun 2e, 3e, …, 10e camino liepen, en ik begreep dat niet: wat is er zo leuk aan slapen in een zaal met stapelbedden, aan uitgeknepen worden door de enige gîte-eigenaar in de regio, of aan het eten van een bord keukenafval dat verkocht wordt onder de naam ‘Menu Peregrino‘? Maar inmiddels begrijp ik dat het gaat om het avontuur, om de onzekerheid over de slaapplaats, om de ontmoetingen. Om de deur waar je aanklopt voor water in je drinkfles, waar je dan ongevraagd een paar ijsklontjes of een scheut siroop in krijgt. Om de boerderij waar je vraagt of je je tent mag opzetten, en waar je vervolgens wordt gevraagd of je wilt mee-eten, of waar je de logeerkamer aangeboden krijgt (of allebei).

Het is tijd voor een nieuw avontuur. En het mooie is dat een nieuw avontuur zich ook aandient. Ik weet alleen nog niet welk avontuur.

Bij Emmaüs doe ik inmiddels de verkoop van de elektro (radio’s, koelkasten, lampen, etc.). Vanwege het ongelukje met mijn rug was de vrachtwagen even geen optie, en degene die de elektro verkocht was weggestuurd omdat hij teveel geld in eigen zak stak; ik wilde graag wat doen — hoewel de responsable bleef (en blijft) benadrukken dat ik niets moet forceren — en dus was 1 en 1 twee. Ik heb gevraagd of ik ook de elektro-werkplaats kan overnemen; ik denk dat het antwoord ‘ja’ zal zijn. Op die manier heb ik in ieder geval zelf controle over hoelang ik hier blijf.
Ik heb aan de responsable aangegeven dat ik zelf ook responsable wil worden (mijn eigen Emmaüs-vestiging wil runnen); dat is waar het verwachte volgende bericht eigenlijk over moest gaan. Maar ik heb inmiddels door dat hier iets venieuwends gedaan krijgen, een beetje te vergelijken is met tot je navel in de modder staan terwijl je probeert een bal weg te schoppen: het idee is mooi, maar het resultaat laat op zich wachten. Hij heeft beloofd aan wat touwtjes te trekken, maar dat is inmiddels 2 maanden geleden, en sindsdien heb ik er niets meer over gehoord.
Ik spaar dus maar wat ik sparen kan, en doe af en toe een zwart klusje om wat extra te kunnen sparen.

Wat me op het volgende, verheugende nieuws brengt: ik heb inmiddels genoeg centjes op de bank om een bestelbus te kunnen kopen! Ik heb een website gevonden waar je tweedehandsjes kunt kopen van gemeenten en andere overheidsinstellingen, en daar moet ik mijn bonheur (‘geluk’) wel kunnen vinden. De komende 2 weekenden (minstens) ben ik nog bezig met behangen, verven en een keuken plaatsen, om de vooruitbetaalde inkomsten te verantwoorden, maar zodra ik een maandag vrij heb, ga ik langs bij de politie en de prefectuur om te informeren hoe ik een auto op mijn naam zet.
Het eerste dat ik doe als ik een bus heb, is naar Nederland rijden om wat mensen van mijn rommel te verlossen, en, eigenlijk veel belangrijker, bij te bieren met de vrienden die ik al 3 jaar niet gezien heb.

Een derde avontuur dat wellicht gaat plaatshebben (na electro bij Emmaüs en mijn bestelbus) is, zoals ik al liet doorschemeren, een gîte. De regelmatige lezer weet dat ik daar al eerder mee bezig was, maar dat dat niet gelukt is. Momenteel ben ik vrij ver verwijderd van de Chemin de Saint-Jacques (in spirit, want eigenlijk kan ik er in 2 dagen naartoe lopen; op de vrachtwagen heb ik ‘m verschillende keren gekruisd), maar ik heb nog contact met een peregrina die ik heb ontmoet toen ik afgelopen zomer in Uhart-Mixe in een gîte werkte, die op de camino haar nieuwe liefde ontmoet heeft, en nu met die liefde een gîte voor pelgrims wil beginnen; maar ze hebben geen van beide een idee hoe je dat eigenlijk doet, en zij was erg onder de indruk van mijn gastvrijheid. Goed, ik moet afwachten of zij haar scheiding doorzet om verder te gaan met haar nieuwe liefde, en vervolgens of ze samen ook echt een gîte beginnen, maar als dat alles gaat gebeuren, ben ik vrij zeker van een baan. Maar ik denk dat dat op z’n vroegst volgend jaar zal zijn.

En tot slot is er dan nog plan… D?, E?
Nou ja, hoe dan ook. Als ik eenmaal mijn bestelbus heb, en ik mijn Nederland-na-3-jaar-kater uitgeslapen heb, kan ik me heel goed voorstellen dat ik niet terugkeer naar Emmaüs Rodez, maar van seizoenswerk naar seizoenswerk ga trekken. Eventueel kan ik dan weer een Emmaüs-vestiging zoeken om de winter door te komen.

Dat wat betreft de toekomst.

Wat betreft het ‘nu’ zijn er 2 zaken die spelen (4, als je de klus die mijn weekenden opslokt, en de elektro bij Emmaüs, meetelt): ik heb eindelijk een grotere kamer, en mijn rug gaat steeds beter.
De kamer is best gezellig geworden, voor zover dat mogelijk is in 15 vierkante meter. Foto’s volgen zodra ik een echte laptop heb gevonden.
En hoewel ik nog steeds physiotherapie nodig heb voor mijn rug, heb ik ook af en toe het idee dat ik niet de enige ben die er plezier in heeft het een beetje te rekken; de oefeningen en het rekken en strekken zijn medisch helemaal te verantwoorden, maar of die massages nog noodzakelijk zijn…? Hierover wellicht later ook nog nieuws.