elPeregrino.nl

Goed, ik doe nog even een update over een sollicitatie. ’t Is voorlopig wel de laatste, want ik kan niet een verhaaltje maken over elke sollicitatie die ik doe. Maar aangezien ik deze expliciet genoemd had, inclusief een datum, moet ik het nu afmaken ook.
Een samenvatting van de 2 mails die ik ontving (de tweede als antwoord op mijn waarom-vraag):

Suite à votre candidature pour le poste de Webmaster / Responsable web au sein de notre Office de Tourisme,
nous sommes malheureusement au regret de vous informer que vous n’avez pas été retenu.

Nous avons choisi une personne que nous connaissons (savoir faire, savoir être...) puisqu'il a déjà travaillé
au sein de notre structure à 2 reprises.

Wat in het kort betekent “We gaan niet met jou verder, want we hebben gekozen voor iemand die al eerder voor ons gewerkt heeft.“.

En dan zou je kunnen zeggen “Jammer…“, maar dat is het eigenlijk helemaal niet.
Sinds ik die sollicitatie gedaan heb, heb ik me (uiteraard) verschillende keren geprobeerd voor te stellen hoe het zou zijn om daar te werken. En dan had ik er steeds een prima beeld van hoe het zou zijn om in de Alpen te wonen, en om in mijn vrije tijd ’s winters te gaan skiën en ’s zomers te gaan wandelen of fietsen. Maar het werk zelf (internet-verantwoordelijke bij het toeristenburo), daar had ik geen enkel beeld van; daar dacht ik maar een beetje omheen, als het ware. M’n hart lag er niet, om het maar op een zweverige manier te zeggen. Een dergelijke baan zou een verstandshuwelijk zijn, en geen gevoelshuwelijk.
Wat overigens helemaal niet per definitie slecht zou zijn. Ik heb me namelijk de afgelopen tijd ook wel heel duidelijk bedacht dat ik in mijn leven tot nu toe 0€ pensioen heb opgebouwd. Een salaris dat me een paar lukratieve investeringen toestaat, zou dus op zich best welkom zijn, en de volgende keer dat een dergelijke baan voorbij komt, met dergelijke randvoorwaarden, is de kans best groot dat ik weer zal proberen een verstandshuwelijk aan te gaan.
Maar tot het zover is, vind ik het ook helemaal geen probleem werk te doen dat ik leuk vind.

Ik zoek rustig verder naar seizoenswerk in de skigebieden.

En toen waren er alweer 2 weken voorbij gevlogen.
Ik heb het gevoel dat de tijd heel snel gaat momenteel.

Ik ben inmiddels serieus aan het rondkijken voor werk en een auto.
Wat betreft werk heb ik een aantal sollicitaties gedaan voor seizoenswerk in de skigebieden (manusje-van-alles, chauffeur bestelbus, etc.), en ben ik zelfs bezig een sollicitatie voor een baan voor wat langere duur voor te bereiden. Dat laatste was eigenlijk niet direct mijn bedoeling, maar de baan ligt in het verlengde van dat wat ik jaren gedaan heb, en waar ik goed in ben, en bovendien zei de advertentie “Vous aimez le ski et la montagne et projetez d’y vivre quelques années.” (“U houdt van skiën en de bergen, en ziet zich daar best een paar jaar wonen.“). En ik houd nogal van skiën en de bergen, en als dat een voorwaarde is om een bepaalde baan te krijgen, dan kan dat nooit een hele vervelende baan zijn.
Pauline, die tot voor kort mijn fysiotherapeute was, had al aangeboden om de motivatiebrieven bij mijn sollicitaties te corrigeren voor ik ze verstuurde, en begeleidt me nu ook bij het ‘verfransen’ van mijn CV, zodat deze baan niet aan mijn neus voorbij kan gaan. Het verfransen van een CV valt trouwens nog niet mee; een Frans CV ziet er behoorlijk anders uit dan een Nederlands CV. Wellicht heeft dat ook invloed gehad op mijn sollicitaties van afgelopen jaar. Zo mag een Frans CV bijvoorbeeld nooit meer dan 1 A4-tje beslaan (mijn CV was een aantal pagina’s langer), wordt er van je verwacht dat je veel aandacht besteedt aan vormgeving (kleur en plaatsing van de elementen), moet er een pasfoto op (volgens mij mogen recruteurs in Nederland dat niet eens eisen), en wordt een CV waarop geen hobbies vermeld worden niet serieus genomen in Frankrijk.
Eitje dus eigenlijk: meer informatie, in een fractie van de ruimte, voorzien van een aantrekkelijk design…  
Maar goed, het CV, daar zijn we nu zo’n beetje uit; de volgende stap is de motivatiebrief. Ik heb tot uiterlijk 15 oktober om mijn sollicitatie in te sturen.

En de daaropvolgende stap is dan een auto, want als ik uitgenodigd word voor een gesprek (of moet ik zeggen “wanneer ik uitgenodigd word”?), hebben we het over een reis van ruim 500 kilometer noordoostelijk, en ook mijn andere sollicitaties zijn op honderden kilometers afstand, want hier hebben we niet genoeg bergen om te skiën.
Mijn budget is 1000 euro; dan houd ik nog genoeg over voor registratie kenteken, verzekering en een beetje diesel in de tank. Ik heb er al een paar gevonden op Leboncoin — de Franse Marktplaats — maar wil van de week en komend weekend ook nog even bij een paar garages langs, omdat dat me meer vertrouwen geeft dan particulieren.
De bestelbussen binnen mijn budget zijn trouwens allemaal heel erg afgetrapt, dus ik zoek nu naar een kleiner bestelautootje.

Nou, en dat alles vult mijn tijd wel aardig.
O ja, en van de week ben ik een paar dagen een beetje ziekjes geweest; niet heel erg, maar een beetje koortsig, koppijn, je kent het wel. En dus heb ik even 3 dagen genomen om veel te slapen en weinig te doen. Ik heb het hele jaar nog geen vakantie gehad, dus dat was eigenlijk wel even welkom.