Nou, nu ben ik dan volledig vrij: ingeschreven als ondernemer, auto onder m’n kont, caravan om in te wonen. Wat wil een mens nog meer? Nou, werk dus, bijvoorbeeld.
Gelukkig had ik wat gespaard voordat ik bij Emmaüs vertrok. Maar dat gaat nu wel heel hard. Met de kosten die ik heb, kan ik er misschien nog een maandje mee verder, maar dan is het op.
Trouwens, even een zijstraatje, over kosten gesproken: de telefoon moet natuurlijk betaald worden, en de nodige verzekeringen, maar voor de auto heb ik een erg goeie deal gehad: de helft heb ik kado gekregen van Emmaüs, en de andere helft betaal ik met 100 euro per maand af, zonder rente. Ja, da’s wel heel mooi, ja.
Maar goed, met de kilometers die ik maak om werk te vinden, heeft de auto ook wel regelmatig dorst; ik heb er inmiddels al een paar duizend kilometer op zitten.
Ik ben begonnen met alle campings met Nederlandstalige eigenaren. De reacties waren over het algemeen positief of zelfs enthousiast, maar dat wil nog niet gelijk zeggen dat men ook werk voor me had. Dus heb ik daarna ook nog een paar rondjes gedaan voor campings met Franse eigenaren en gemeentelijke campings. Ik denk dat ik nu zo’n 40-50 campings gehad heb (wat nog helemaal niet zo heel veel is op de bijna 200 die er zijn in de Aveyron, de bijna 800 in de Midi-Pyrénées, de ruim 1600 in Occitanië, of de ruim 3000 in Le Grand Sud-Ouest). De visitekaartjes gaan als warme broodjes, en de diesel ook. Maar er komt nog niet echt heel veel voor terug.
Maar goed, dat zou zomaar ieder moment kunnen veranderen. Ook Fransen kunnen ziek worden. En met de hoeveelheid visitekaartjes die ik heb rondgestrooid, kan het dan zomaar zijn dat er iemand denkt “Hé, maar wacht ’s even… Was hier niet laatst die zwerver die werk zocht?“. Nou ja, dat denken Fransen natuurlijk helemaal niet, want Fransen hebben de gewoonte in het Frans te denken, maar je snapt wat ik wil zeggen.
En ik doe niet helemaal niks. Ik heb de afgelopen weken steeds een aantal uur per week ergens in de tuin kunnen werken.
Weer een zijstraatje. Vroeger, lang geleden, had ik Filmnet. En daar had je dan op zaterdagavond laat vaak films over rijke weduwen en hun tuinmannen; films die toenmalig vriendinnetje en ik best inspirerend vonden. Maar zo blijkt het in het echt dus helemaal niet te zijn. Maar goed, de dames waar ik tot nu toe in de tuin heb gewerkt, waren 63 en 84 jaar, dus ik kan nog wel even wachten.
Oké, in de tuin werken dus. Waarmee ik ongeveer de vaste lasten kan dekken. En dus ook het einde van het spaargeld een beetje kan uitstellen. Ook nog wat rondjes maken naar campings. En dan zijn er ook nog hotels. En chambres d’hôtes.
Maar mocht je nou een favoriete camping of bed&breakfast hebben, doe dan even een goed woordje voor me, alsjeblieft. Wel op maximaal 2 dagen rijden van waar ik nu zit, dus laten we zeggen Frankrijk, Spanje, Portugal, Italië, België, Nederland, Zuid-Duitsland of Zwitserland. Mijn CV en overige gegevens staan op www.roblalau.net.
En verder geniet ik wel enorm van mijn caravannetje, dat al echt als thuis begint te voelen, en van zelf koken (dat was ook al ruim anderhalf jaar geleden), en van zelf stappen zetten om verder te komen. Dus het leven is wel goed. Ondanks èn dankzij alles.
15-06-2018 | 
Geef een reactie