Gisteren op sollicitatiegesprek geweest. Op 600 kilometer van waar de caravan momenteel staat (in de tuin van de vrijwilliger van wie ik ‘m gekregen heb). Da’s een beetje alsof je in Den Helder woont, en dan even heen en weer rijdt naar Parijs voor een sollicitatiegesprek.
Ik vertrok om 10 uur ’s ochtends; om half 2 ’s avonds was ik terug.
Het valt niet mee om ‘freelance’-werk te vinden op een camping voor de zomer: de campings hebben hun teams al compleet. Ik ben nou eenmaal wat laat begonnen; ik had een gevecht te leveren voor ik van start kon (lening, auto, ambtenaren, leiding van Emmaüs).
En omdat ik niet zoveel zin had om na 2 maandjes alweer bij Emmaüs aan te kloppen voor een kamer, besloot ik dan ook maar te solliciteren op seizoenswerk in loondienst. Waarbij ik er even niet bij stilstond dat mensen, ook als het om werk voor slechts 2 of 3 maandjes gaat, je soms willen ontmoeten voor ze je in dienst nemen.
En in dit geval bleek het ook niet meer dan even ontmoeten: na 10 minuten zei de man “J’ai envie de te faire confiance.” (letterlijk vertaald “Ik heb zin om vertrouwen in je te hebben.“). Die man was het hoofd Technische Dienst. Dinsdag wil de directrice me nog even zien, maar voor zover ik het kan inschatten, is dat slechts een formaliteit. Dus dinsdag ga ik weer heen en weer. Of alleen heen, want als de directrice akkoord is, kan ik, als het meezit, direct beginnen.
En inderdaad: ik draai er een beetje omheen. Ik heb nog geen zin om in details te treden.
Dinsdagavond meld ik of ik de baan gekregen heb. En als ik ‘m gekregen heb, vertel ik ook wat en waar. Maar ik kan wel alvast zeggen dat, als ik de baan krijg, een applausje wel op zijn plaats is.
Tot dinsdag!
21-06-2018 | 
Geef een reactie