elPeregrino.nl

Er is zoveel gebeurd de laatste tijd, en ik heb zo vaak een berichtje op mijn blog willen plaatsen, maar ik heb er gewoon geen tijd voor gehad. Of geen tijd voor genomen, het is maar net hoe je het wilt zien. Het lijkt natuurlijk altijd net of deze berichtjes als warme boter uit mijn toetsenbord vloeien, maar er gaat toch altijd meer tijd in zitten dan je zou denken: bedenken wat ik zou willen zeggen, hoe ik het zou willen zeggen, de juiste woorden vinden, me niet af laten leiden door geluiden buiten, of door andere websites, of door een vlieg die door de kamer vliegt…

Goed, hoe dan ook, ik ben er nu. En ik ben vastbesloten om dit stukje af te hebben voordat ik vanavond naar bed ga.

Laat ik beginnen met wat goed nieuws: mijn boek.

De Nederlandstalige versie is af. Althans, het manuscript ligt nu bij de uitgever; uiteraard kan die nog terug komen met opmerkingen. De deadline was al 2 keer verschoven, eerst van 15 februari naar 15 maart, en toen naar 22 maart. Dus ik moest en zou nu de deadline halen.
Afgelopen nacht heb ik nog heel de nacht gewerkt, maar vanmorgen om 9 uur kon ik het manuscript dan eindelijk opsturen. Goed, technisch gezien weer over de deadline, maar 23 maart om 9 uur, wanneer de deadline 22 maart was, vind ik acceptabel.

Het is uiteindelijk een tekst geworden van 90.539 woorden, of 619.874 tekens. Ik heb al een preview van de omslag gezien, en dat maakt het helemaal echt.
Ik ben overigens nog niet helemaal klaar, want de website moet nu afgemaakt worden, en er moeten nog vragenlijsten bij: men heeft me gevraagd om 7-10 vragen per hoofdstuk, om te zien of de studenten begrepen hebben wat ze gelezen hebben.
(Studenten, zeg je? Ja, ik zeg studenten: mijn boek gaat als lesboek gebruikt worden op het MBO. )
En dan natuurlijk nog de Franse vertaling, want uiteindelijk is het allemaal begonnen als een Frans project.

Meer goed nieuws: een appartement.

Anderhalve week geleden poste ik al een foto van een paar sleutels. Dat zijn de sleutels van mijn nieuwe appartement, hier in Blain. Het is een 3-kamer bovenwoning in het centrum van het dorp, boven een winkel.
Er moet nog wel heel veel gebeuren, want de vorige bewoner heeft een enorme pestbende achtergelaten. Dus als er lezers zijn die op zoek zijn naar een werkvakantie in het westen van Frankrijk: ik houd me van harte aanbevolen; het gaat om schoonmaken, reparaties, misschien een beetje verbouwen, en verven.
Ook mooi: ik zou het appartement op 1 april betrekken, maar ik kreeg de sleutel al half maart, zodat ik alvast aan de slag kon om het een beetje leefbaar te maken. En toen ging Frankrijk op slot… Ik heb vandaag wel mijn gereedschap en wat schoonmaakspullen gebracht (eerst moest het boek af), zodat ik in ieder geval iets kan doen, maar zolang zaken als bouwmarkten, witgoedwinkels en beddenwinkels dicht zijn, is het natuurlijk wel een beetje net-alsof.

Tja, en dan was er natuurlijk nog die nieuwe baan, als docent.

Nou, daar heb ik een punt achter gezet.
Ik kreeg geen enkele begeleiding, en ik kon nergens terecht met mijn vragen. Ik heb een paar keer geprobeerd er met mijn chef over te praten, maar de reactie kwam steeds neer op Il va te falloir te débrouiller (Je zult je moeten zien te redden). En toen kwam de vleermuispest en ging Frankrijk op slot, en dat betekende dat ik de cursus op afstand had moeten geven, zonder enig echt contact met de studenten, en dus zonder feedback; en het betekende ook dat ik in mijn eentje thuis de cursus had moeten voorbereiden, dus dat ging van nergens terecht kunnen met mijn vragen naar onmogelijk iemand aan te spreken die een antwoord zou kunnen weten; en in die ene week die ik had voor de voorbereiding van de volgende cursus, had ik dan ook nog eens moeten leren omgaan met alle tools die gebruikt worden voor het geven van de cursus op afstand. Dus toen heb ik NEE gezegd. Sowieso iets dat ik al heel lang moet leren, maar nu kwam ik er niet onderuit.

Maar daarmee is het nog niet afgelopen, want ik heb inmiddels geleerd dat het bij wet verboden is een contract voor bepaalde tijd eenzijdig op te zeggen. Dus ik ben benieuwd wat ik me nu weer op de hals heb gehaald. De komende weken zullen ongetwijfeld antwoorden brengen.
O, en op een uitkering heb ik natuurlijk sowieso geen recht.

En tot slot heb ik me vandaag aangemeld voor vrijwilligerswerk tijdens de COVID-19 crisis. Er zijn een hoop mensen die het moeilijk hebben in deze tijd, en ik ben een gezonde sterke kerel. Ik zou niet weten waarom ik niet zou kunnen helpen met boodschappen doen, honden uitlaten, helpen in een daklozenopvang, of op andere plekken waar de druk wat is gestegen. Ik heb nog geen concrete antwoorden, maar ik heb me aangemeld bij 3 lokale organisaties, en de Assistante Sociale, waar ik eerder contact mee heb gehad voor het verkrijgen van een postadres bij de gemeente, heeft mijn gegevens doorgespeeld aan de voorzitster van het crisisteam van de gemeente.

En als ik heel eerlijk ben, zou ik eigenlijk het liefst werk vinden in die richting: maatschappelijk werk, daklozenopvang, zoiets. Ik heb mijn eigen ervaringen, en ik denk dat ik die goed zou kunnen gebruiken om anderen te helpen.

Dus dat is mijn verhaaltje van de afgelopen tijd.
Zullen we nog even wat foto’s doen van het ‘nieuwe’ appartement?
Ja, laten we dat doen.

Als je aankomt, moet je eerst door een vies, smal, donker gangetje tussen 2 winkels door naar een binnenplaatsje. Dat binnenplaatsje ziet er nu zo uit:

Als je nu denkt Dat binnenplaatsje is wel vies, dan kan ik je in het volste vertrouwen zeggen dat dit nog niks is. De ergste bende is aan de linkerkant net buiten beeld, waar de vuilnis manshoog ligt opgetast. Ik heb met de eigenaar afgesproken dat we dat samen opruimen, en dat hij gaat zorgen dat de buren in de andere twee appartementen begrijpen dat dit nu afgelopen is.
Je had waarschijnlijk al begrepen dat die groene deur mijn voordeur is. Of in ieder geval mijn eerste voordeur.

Binnengekomen kom je in een halletje waar de wasmachineaansluiting is, en verder is er alleen een trap die naar de woning leidt. Of eigenlijk is dat niet helemaal waar, op dit moment staat het halletje vol met kratten en dozen vol met lege flessen. Bon, bref…
Bovenaan de trap is een tweede voordeur, en er is ook een soort van veranda-plateau-achtig dingetje. Vroeger was dit buiten het huis, maar het is nu dicht gemaakt; het dak is van plexiglas, en de muren zijn muren, en geen ramen. Ik had zo gedacht dat het wel leuk was om hier wat kruiden, tomaatjes, paprika’s en aardbeien te verbouwen. Wietzaad is hier helaas niet zo makkelijk te krijgen, maar mocht iemand het me opsturen, dan vind ik daar ook vast wel een leuk hoekje voor…

Net binnen de deur zie je trouwens net een hoekje van het keukenblokje. De keuken is in de hal, wat op zich een beetje raar is, maar ik geloof dat ik daar wel wat leuks van kan maken.

In het halletje is verder dat rare bar-achtige ding geknutseld, maar die ga ik weghalen, want daar wil ik de koelkast en de vriezer onder de trap.
Aan de rechterkant van het halletje, na het keukenblokje en voor de woonkamer, is de badkamer. Die is behoorlijk groot, en voorzien van een ligbad. Mocht ik besluiten langere tijd te blijven, dan zou ik de badkamer wel een beetje willen moderniseren: de jaren zeventig en het ligbad eruit, en een flinke douchecabine, een fatsoenlijk meubel en nieuwe tegels erin.

De woonkamer is 20 vierkante meter, dus voor mij alleen is dat meer dan prima (de caravan is zo’n 10 vierkante meter, en de kamer die ik had bij Emmaüs was zo’n 15 vierkante meter, beide inclusief bed). De ene kant wordt eten en de andere zitten, maar dan wel met een buro in plaats van een bank; ik kan niet zoveel met banken, en ze geven me altijd pijn in mijn rug.

En op de verdieping zijn er dan nog 2 kamers. De ene net zo groot als de woonkamer, en de andere zo’n 10 vierkante meter.
Ik denk dat mijn bed in de grote komt.

Dus, da’s mijn nieuwe huisje. Tenminste, als Monsieur le Président op een gegeven moment de bouwmarkten weer toestemming geeft om de deuren te openen. En de mensen weer toestemming geeft om te reizen, want ik kan me voorstellen dat er, na deze foto’s, mensen jeukende handen hebben om eens even orde op zaken te komen stellen.

À bientôt !