elPeregrino.nl

De afgelopen weken zijn zwaar geweest. Heel zwaar, mag ik wel zeggen.
Mijn geld was op, mijn aanvraag voor een uitkering werd keer op keer afgewezen, de eerste royalties voor mijn boeken komen op zijn vroegst in februari, en de camping in Blain ging dit weekend dicht.

Na mijn noodkreet van 2 weken geleden kreeg ik gelukkig al heel snel een mail van A (die altijd erg gesteld is op privacy en anonimiteit op internet, dus wiens naam ik niet zal noemen), die aanbood om voorlopig de telefoon en de server te betalen, waardoor in ieder geval mijn toekomst minder onzeker was; de website die bij mijn boek hoort, kon in de lucht blijven, en ik kon in contact blijven met de uitgever in New York voor mijn Engelstalige boek. Vervolgens wist een sociaal werkster een bedragje los te peuteren van de prefectuur waarmee ik in ieder geval een paar weken zou kunnen betalen op de camping van Héric, een kilometer of 15 van Blain, die wel heel de winter open zou blijven.

Een team van erg volhardende sociaal werksters wist vervolgens een week geleden eindelijk een fatsoenlijk antwoord te krijgen van de CAF (sociale dienst). Mijn uitkeringsaanvragen waren altijd afgewezen vanwege ‘gebrek aan verblijfsvergunning‘; dat is raar, want ik ben Europeaan, en heb dus geen verblijfsvergunning nodig. Maar de melding had moeten zijn ‘gebrek aan verblijfsvergunning, of aan bewijs van een verblijf van tenminste 5 jaar in Frankrijk‘. En dat laatste, dat kon ik wel aantonen, want ik heb mijn verblijf altijd heel goed gedocumenteerd: telefoonrekeningen en bankafschriften bewaard, de passen bewaard van de door de staat betaalde ziektekostenverzekering die ik een paar jaar geleden had; ik had zelfs getekende verklaringen gevraagd van verschillende gîtes waar ik gewerkt heb (ik wist dat het ooit van pas zou komen). Met al die bewijzen bleven er nog 2 gaten van 2-3 maanden over in mijn stapel van bewijs, en die heb ik kunnen opvullen met dit blog! Bij gebrek aan rekeningen, bankafschriften en getekende verklaringen besloot ik links toe te voegen naar de betreffende maanden op mijn blog, waar op foto’s duidelijk te zien is dat ik in Frankrijk was (onder andere een wandeling van een maand met een ezel). En die hele stapel bewijs was overtuigend genoeg om mij een bijstandsuitkering toe te kennen. En met terugwerkende kracht tot mijn eerste aanvraag in juli, waarmee de sociale dienst dus duidelijk aangeeft dat de fout bij hen lag, en niet bij mij.

Donderdag kwam toen nog het bericht van een nieuw confinement; de noodmaatregelen in Frankrijk, vanwege COVID-19, zijn weer aangescherpt. En hierdoor kon de camping in Héric me helaas toch niet ontvangen, want ze hadden besloten maar helemaal te sluiten. En de camping in Blain had ook geen zin om speciaal voor mij het licht en de boilers aan te laten (en de werkzaamheden, waar ze al aan begonnen waren, aan te passen). Maar met een beetje rond bellen kwam ik erachter dat de camping in Saint-Étienne-de-Montluc, waar ik begin 2019 ook al een paar maanden had doorgebracht, wel open zou blijven. En een vrijwilliger van Secours Populaire, een organisatie die vecht tegen armoede en uitsluiting, waar ik de afgelopen weken mijn boodschappen heb mogen halen, heeft mij en de caravan vrijdag naar Saint-Étienne gebracht.

De ellende is weliswaar nog niet helemaal voorbij — de uitkering is 550€ per maand, en daarvan gaat 400€ naar de camping, en zowel de caravan als de voortent zijn lek, terwijl ik in het natste deel van Frankrijk zit, in de herfst en de winter — maar het mag duidelijk zijn dat de zaken minder uitzichtloos zijn dan 2 weken geleden. Ik heb aangegeven dat ik graag in aanmerking wil komen voor tijdelijke (nood)huisvesting, maar omdat ik een man alleen ben, en geen vrouw met kinderen, maak ik me daarover niet al teveel illusies.
Deze winter wordt nog even zwaar, maar dan hoop ik echt dat ik in rustiger vaarwater kom. Uiterlijk half december lever ik het manuscript in voor de Engelstalige versie van mijn boek, dus dat komt zo’n beetje eind januari, begin februari uit. En aan de hand van de verkopen van de versies die al uit zijn, beslis ik dan of ik vervolgens weer traditioneel werk ga zoeken, of dat ik me direct stort op het schrijven van een volgend boek. Ik hoop eerlijk gezegd op het laatste, want ik vind uitzoeken en documenteren heerlijk om te doen, en ik heb nog genoeg ideeën voor minstens 4 of 5 andere boeken.

Afgelopen vrijdag was mijn 50e verjaardag.
Als je me 20 jaar geleden gevraagd had hoe ik er op mijn 50e bij zou zitten, had ik een iets ander plaatje geschilderd…