elPeregrino.nl

Ik heb de afgelopen maanden een beetje in een dipje gezeten. Of eigenlijk is een dip eerlijker.

Het begon al op de terugreis vanuit Nederland. Op een uur van mijn huis begaf mijn auto het; de reparatie kostte me mijn hele verhuisbudget, waardoor ik niet verder kon met de inrichting van mijn huis, en niet eens kon beginnen aan de inrichting van de werkplaats die ik in de garage wilde maken.
Maar goed, zulke dingen gebeuren; je doet daar verder weinig aan, dus ik besloot me erbij neer te leggen, en het huis en de werkplaats in een rustiger tempo in te richten.

En toen besloot de Franse sociale dienst om van de ene dag op de andere mijn huursubsidie stop te zetten, en mijn uitkering te halveren. Zonder enig bericht. En hoewel de Franse en Engelse versies van mijn boek wel verkopen (de Nederlandse uitgever weet er geen succes van te maken; heeft daar volgens mij ook helemaal geen zin in), heb ik nog wel ondersteuning nodig van de sociale dienst; het zou ook wel bijzonder zijn als ik zou kunnen leven van de uitgave van een enkel boek.

Gedurende een paar maanden heeft dit behoorlijk wat voeten in aarde gehad, en ik ben een tijd niet zeker geweest of ik mijn huis zou kunnen houden; voor mijn boodschappen ben ik volledig aangewezen op de voedselbank. Wekenlang kwamen vier instanties niet verder dan heel verbaasd reageren en elkaar de schuld geven.
Dankzij een heel doortastende assistante sociale is het uiteindelijk allemaal opgelost. Althans, op papier: de uitkeringsinstantie maakt alleen geld over op de vijfde van de maand, dus over 2 weken durf ik pas zeker te zijn van mijn zaak. En tot die tijd bijt ik op een houtje, en bewaar ik mijn laatste restje diesel om aanstaande vrijdag nog een keer naar de Restos du Cœur te kunnen.

En dat was bepaald niet hoe ik mijn eerste maanden in een huisje voor me zag, na 3 jaar in een caravan…
En het is ook niet waar ik behoefte aan heb, na die 8 roerige jaren die ik achter de rug heb. Het idee was nou juist om een beetje stabiliteit te vinden.

En dus heb ik besloten om niet verder door het leven te gaan als auteur. Misschien komt er ooit nog een tweede boek (ik heb nog een leuk idee voor een kookboek), maar dat zal dan moeten gebeuren naast een ‘gewone’ baan. De combinatie auteur/uitkering is voor de instanties blijkbaar te ingewikkeld, en ik heb geen zin om daarvoor steeds weer in de stress te raken. Bovendien krijg ik van mijn Nederlandse uitgever meer loze beloften dan inspanning, en is mijn contactpersoon bij mijn Amerikaanse uitgever inmiddels ook vervangen door iemand die wat minder gemotiveerd lijkt dan zijn voorganger. Dus ik zal met weinig spijt afscheid nemen van de uitgeverswereld.

De eerste stap naar een meer traditionele baan is van de zomer 3 weken als begeleider mee op vakantie met verstandelijk gehandicapten. Mijn assistante sociale stuurde me die advertentie, onder het motto Dat is volgens mij echt wat voor jou. En daar had ze volgens mij wel gelijk in. Voor mijn vertrek uit Nederland (2014) was ik een dag in de week vrijwilliger in een psychiatrische kliniek, en dat was een van de weinige dingen die ik wel miste. En psychiatrisch patiënten en verstandelijk gehandicapten zijn natuurlijk niet helemaal hetzelfde, maar de behoeften komen wel een beetje overeen. Dus ik heb gesolliciteerd, werd uitgenodigd voor een gesprek, en werd aangenomen.

In juni krijgen we (alle begeleiders) 2 dagen instructie en een dag PSC1 (EHBO), en dan ga ik in juli een week weg met een groep, en in augustus nog een keer 2 weken met een andere groep. Iedere groep bestaat uit 7 vakantiegangers en 2 begeleiders. Waar ik heen ga weet ik nog niet, en wie mijn partner-begeleider wordt, bepalen we op de instructiedagen.
Ik weet al dat deze organisatie ook nog begeleide vakanties organiseert rond kerst en oud-en-nieuw, dus als dit bevalt (en daar ga ik wel van uit) meld ik me direct aan voor december.
En mijn stille hoop is dat dit een opstap zal zijn naar vast werk in dit domein. Als ik dan toch iedere dag mijn wekker moet zetten om te gaan werken, dan graag voor een baan waar ik de kans krijg om mensen te helpen; ik heb echt geen zin meer om me uit te sloven om mijn baas te helpen een nog grotere auto te kopen.

De tweede helft van augustus ga ik dan nog even terug naar de Gers, in het zuiden van Frankrijk. Een paar jaar geleden heb ik daar geholpen in een paar gîtes voor pelgrims naar Compostela, en dat ga ik nu ook weer 2 weken doen. Het is ook alweer een aantal jaar geleden dat ik de mensen daar heb kunnen bezoeken, dus daar kijk ik ook wel naar uit. En het is natuurlijk ook weer even lekker om op de Chemin te zijn, onder de pelgrims.

En zo heb ik dus het idee dat het einde van de tunnel weer in zicht is. Maar ik heb ook sterk de indruk dat ik die frase al vaker gebruikt heb op dit blog, dus ik ben nog een beetje voorzichtig.
Ik hoop in ieder geval dat ik nu onderweg ben naar die stabiliteit waar ik zo hard aan toe ben. Misschien nog geen huisje-boompje-beestje, maar huisje-werkje zou al erg lekker zijn.