Terug naar school

Wie had dat ooit kunnen dromen…?
Ik ga terug naar school.

Ik heb de afgelopen jaren de nodige ervaringen opgedaan, en ik heb al een hele tijd — en steeds meer — het gevoel dat ik daar iets mee moet. En om daar effectief iets mee te kunnen doen, is het een goed idee om mijn kennis en ervaring te ondersteunen met een diploma.

En zo zat ik vorige week ineens bij een informatiebijeenkomst voor de opleiding Accompagnant éducatif et social, wat in goed Nederlands Sociaal pedagogisch werker is.
Volgens de website van het opleidingsinstituut ziet het werk van de Accompagnant éducatif et social er als volgt uit:

De pedagogisch en sociaal ondersteuner voert dagelijks sociale interventies uit ter ondersteuning van mensen met een handicap of een gebrek aan autonomie, ongeacht hun oorsprong of aard. Hij/zij houdt rekening met de moeilijkheden in verband met leeftijd, ziekte of levensstijl of de gevolgen van een kwetsbare sociale situatie, om de persoon in staat te stellen een actor te zijn in zijn/haar levensproject.

Samen met de familie en vrienden van de betrokkene begeleiden zij hem bij de essentiële handelingen van het dagelijks leven, alsook bij sociale, educatieve en vrijetijdsactiviteiten.

Hij/zij zorgt voor het verwerven, behouden of herstellen van de autonomie van het kind, de adolescent, de volwassene, de ouder wordende persoon, en begeleidt hem/haar in zijn/haar sociale en relationele leven.

Hun hulp en steun dragen bij tot de ontwikkeling van de persoon thuis en in een instelling.

(Vertaald door DeepL.)

In het kort betekent dat dus hulp geven aan individuen die dat nodig hebben. En dan hoeft het niet persé om gehandicapten te gaan, maar kan het ook gaan over ouderen, of mensen met een drank- of drugsproblematiek, of daklozen, enzovoort.

De opleiding wordt volledig vergoed, en ik houd mijn uitkering. En dat laatste is precies wat het een beetje moeilijk maakt, want de bijstandsuitkering die ik heb is niet hoog, en ik ga een paar keer in de maand naar de voedselbank om mijn boodschappen aan te vullen. Maar de distributies van de voedselbank zijn doordeweeks ’s middags, en als ik op school zit of stage loop kan ik daar dus niet meer heen. Bovendien is het opleidingsinstituut op bijna 30 kilometer van mijn huis, en zullen mijn stageplekken daar waarschijnlijk ook in de buurt zijn, dus ik zal ook meer diesel gaan verbruiken.
Dus ik ben nu op alle deuren van alle instanties aan het kloppen, om te kijken of ze ergens verborgen potjes hebben om me te helpen. Het ziet er voorlopig naar uit dat ik in ieder geval een potje heb gevonden voor brandstof, dus dat is alvast cool; ik heb a.s. maandag een afspraak om de mogelijkheden te bespreken. En ik heb goeie hoop dat er ook nog een oplossing komt voor de boodschappen, hoewel ik nog geen idee heb hoe die oplossing er uit gaat zien.

Ik moet nog wel een heel aanmeldingsdossier aanleveren, met onder andere een uitgebreide motivatiebrief, maar de coördinatrice van de opleiding heeft al aangegeven dat dat een formaliteit is, omdat ik het perfecte profiel heb. En daarmee had ze het dan niet alleen over mijn oogverblindende schoonheid, maar vooral ook over mijn motivatie en mijn (levens)ervaring — vrijwilliger in een psychiatrische kliniek, begeleider van vakanties voor gehandicapten, tijd doorgebracht in daklozenopvang, … — en over het feit dat ik een man ben en wat ouder, want het overgrote deel van de aanmeldingen voor de opleiding komt van meisjes en jonge vrouwen van tussen de 18 en de 25; ik ben dus ook een beetje een diversiteitskandidaat. En in dit werk kan het voordelig zijn als je het een en ander hebt meegemaakt, en daardoor wat steviger in je schoenen staat.

De opleiding begint op 17 oktober, dus ik heb nog een maand om mijn inschrijving en de financiering rond te maken. Ga er dus maar van uit dat er tussen nu en eind oktober geen updates zullen zijn op mijn blog; ik ben even aan mijn toekomst aan het werken.
En op 3 oktober volgend jaar zit de opleiding er dan op, en ontvang ik hopelijk een diploma waarmee ik me nuttig kan gaan maken voor mensen die een steuntje in de rug nodig hebben.

Ik ben heel benieuwd wat de toekomst allemaal nog voor me in petto heeft.

Als ik in ieder geval alvast 1 advies mag geven: laat je nooit wijsmaken dat het te laat zou zijn om je leven op de schop te nemen; ik ben 52 en ik ga terug naar school om iets te gaan doen wat ik nog nooit gedaan heb, en dat alles in een ander land dan waar ik de eerste 43 jaar van mijn leven heb doorgebracht. Dus…