Dit is vaarwel…

Nee, die titel is een beetje te dramatisch. Ik ga nergens heen.
En dat is precies de reden voor dit bericht.

Volgers van dit blog (als die er nog zijn) hebben ongetwijfeld opgemerkt dat er steeds minder updates zijn, en dat er steeds meer tijd zit tussen de updates. Het avontuur is een beetje voorbij, en dat betekent dat er minder te schrijven is.

Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik ongelukkig of ontevreden ben. De afgelopen 10 jaar (ik vertrok in 2014 uit Nederland) zijn geweldig geweest, en hebben de basis gelegd voor het nieuwe leven dat ik nu leid, en waar ik erg tevreden mee ben. Maar er gebeurt nu wel veel minder, dus ik heb niet zoveel ‘buitengewoons’ te melden. En daarom vind ik het tijd om een punt achter dit blog te zetten.

Maar voordat ik dat doe, vat ik nog even samen waar ik nu ben, om geen losse eindjes achter te laten.

Toen ik mijn laatste (nu voorlaatste) bericht plaatste, stond ik op het punt om met een jongeman van 15 naar Italië te vertrekken voor een wandeling van 3 maanden, om te proberen hem een goede start te geven voor de rest van zijn leven. We hebben uiteindelijk een paar weken in Italië gelopen, waarna we naar Spanje vertrokken zijn om daar de wandeling af te maken; in Italië was het erg lastig om onderdak voor de nacht te vinden. In Spanje hebben we de Camino de Santiago gelopen, van Saint-Jean-Pied-de-Port tot aan Fisterra. De jongen bleef zich echter al die tijd verzetten, zowel tegen de wandeling als tegen positieve veranderingen in hemzelf, en aangekomen in Fisterra had ik helemaal genoeg van zijn houding (die soms zelfs ronduit agressief was). Dus met nog 2 weken te gaan van mijn oorspronkelijke opdracht heb ik me laten vervangen door een andere begeleider, en ben ik teruggekeerd naar Frankrijk.
Ik heb er overigens geen spijt van: ik heb een hoop geleerd over mezelf, ik heb mooie ontmoetingen gehad met andere pelgrims, en ik heb de Via Francigena in Italië leren kennen; ik hoop volgend jaar tijd te hebben om het laatste stuk van Parma naar Rome te lopen. Ik heb trouwens ook geleerd dat ik talent heb voor de Italiaanse taal, wat ik ook erg leuk vind.

Aangezien er een enorm tekort is aan personeel in de zorg in Frankrijk was het niet heel moeilijk om werk te vinden na mijn wandeling, en afgelopen zomer heb ik gewerkt in een instelling voor volwassenen met ernstig autisme, wat enorm interessant was.

En net voor het einde van mijn contract daar, terwijl ik nog op 2 benen hinkelde over verlenging, werd ik gebeld door de eerste stageplek van mijn opleiding, een kleine instelling voor volwassenen met een verstandelijke en/of lichamelijke handicap. Een nachtwaakster was er van het ene op het andere moment mee gestopt, en ze zaten enorm omhoog; of ik iets te doen had? En dus besloot ik daar terug te keren (de helft van de reistijd, en collega’s en bewoners waarmee ik het goed kan vinden). Dus daar werk ik nu als nachtwaker. Ik heb even tijd nodig gehad om te wennen aan het ritme van de nachtdienst, maar omdat een nachtdienst 11 uur is (van 21h tot 8h) werk ik maar een nacht of 3 in de week, en dat is wel lekker.

En een paar weken geleden heb ik een cursus massage gedaan; ontspanningsmassage, geen therapeutische massage. Ik hoop dat een beetje verder te ontwikkelen, en dan als eigen baas (naast mijn nachtwerk) massages aan te bieden aan gehandicapten en bejaarden. Als nachtwaker ontmoet ik niet heel veel nieuwe mensen, dus het zou wel lekker zijn om er iets naast te doen.

Over ‘iets ernaast’ gesproken: ik ben al een paar jaar vrijwilliger bij de bibliotheek in mijn woonplaats, en bij de gemeente, om plaatsgenoten die zelf geen auto hebben naar de dokter, de fysiotherapeut of de voedselbank te brengen. En sinds een paar weken ben ik ook vrijwilliger bij de voedselbank; die hebben mij de afgelopen jaren behoorlijk geholpen, dus ik vond het tijd om iets terug te doen.

Ik woon inmiddels een jaar of 3 in het kleine en super-saaie Conquereuil in Bretagne. Wat me enorm goed bevalt: iedereen groet elkaar op straat, en criminaliteit kennen we niet. Het dorp is zo klein dat we niet alleen geen stoplichten, maar zelfs geen rotondes hebben. Als ik op het gemeentehuis kom met een vraag, hoef ik niet uit te leggen wie ik ben of waar ik woon. En dankzij mijn vrijwilligerswerk ben ik een Conquereuillais, net als mensen die hier al hun hele leven wonen. Bovendien heb ik weer een eigen huisje (klein) met tuin (groot: 200m²), in plaats van een caravan.

Dus het is niet zo dat er niets gebeurt in mijn leven. In tegendeel zelfs. Maar er gebeurt niets meer dat ik ‘spannend’ genoeg vind om op een blog te vermelden; onderdak, werk en vrijwilligerswerk horen wat mij betreft gewoon een beetje bij het leven van alledag. En ja, ik weet dat dat niet zo is voor iedereen. Voor mij was het ook niet zo in de afgelopen 10 jaar, en dat was de reden om dit blog bij te houden. Maar nu mijn leven wat meer sukkelt binnen de gebaande paden, geef ik het stokje over aan de volgende generatie van avonturiers.
Hé, ik ben 54, mag ik…?

Dit blog blijft online zolang de server en de software niet instorten, en mijn e-mailadres staat altijd open voor wie wat te melden of te vragen heeft, of gewoon een beetje wil babbelen. Maar dit was de laatste blog-update.

Ik wil graag mijn speciale dank uitspreken aan de mensen die dit blog de afgelopen jaren gevolgd hebben. Je bezoek heeft mij geïnspireerd om dit blog bij te houden, en het bijhouden van dit blog heeft me geïnspireerd om met enige regelmaat na te denken over mijn leven en de richting daarvan. Het is mede aan jou te danken dat ik niet (definitief) op straat beland ben; dat risico heeft zeker bestaan.

En met dat in gedachten, kan ik afsluiten met een inspirerende quote:

Luister als iemand je iets wil vertellen; het is voor jou maar een paar minuten, maar voor de ander kan het een verschil zijn van dag en nacht.

Ik wens je al het beste.

Rob