In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening. |
Ik ben inmiddels ruim 2 weken in Uhart-Mixe, en dus is het hoog tijd voor een update.
Uhart-Mixe is een dorpje in Frans Baskenland. In het dorp is 1 gîte (l’Escargot) en 1 bar (l’Escargot); verder zijn er een taxibedrijf en een garage, en daarmee hebben we het wel gehad. Maar eerlijk gezegd moet je ook niet veel meer verwachten van een dorp met 220 inwoners.
Het dorp ligt niet op de chemin, maar op een variant, waarmee je een paar kilometer afsnijdt. Op mijn wandeling in 2014 ben ik niet door Uhart-Mixe gelopen, want ik heb niet de variant genomen; ik ben op een paar kilometer afstand gepasseerd. Vlak voor Uhart-Mixe komen de Chemin du Puy en de Voie de Vezelay bij elkaar, en dus zie ik hier zowel pelgrims die dezelfde weg hebben gelopen als ik (Vezelay), als pelgrims die de weg hebben gelopen waar ik inmiddels veel gewerkt heb (Le Puy); in de eerste week dat ik hier was, heb ik ook aardig wat pelgrims gezien die ik ook al ontvangen had bij Martine in Larressingle, en zelfs een stel dat zo langzaam loopt, dat ik ze begin mei ook al bij Anita in Montréal-du-Gers had gezien.
Het werk is hier deels hetzelfde als in de andere gîtes waar ik gewerkt heb – pelgrims ontvangen, diner en ontbijt serveren, en vooral veel schoonmaken -, maar ook een stuk zwaarder vanwege de bar: als we om 11 uur klaar zijn met de schoonmaak gaat de bar open, en dan zitten vaak de eerste pelgrims al klaar om wat te drinken of een lunch te bestellen. Als de lunch dan om een uur of 3 achter de rug is, zijn de eerste pelgrims voor de nacht vaak alweer gearriveerd. Het werk houdt dus nooit echt op, en dat vreet energie.
Met Isabelle kan ik het goed vinden en goed samenwerken, en voor de rest van het dorp hoor ik er direct bij; men denkt hier wat dat betreft simpel: Isabelle komt om Arño (de eigenaar van het pand) te helpen, dus Isabelle is oké, en Rob komt om Isabelle te helpen, dus Rob is oké. Basken maken niet veel woorden vuil.
(Beetje meer info: Arño heeft een jaar of 10 samen met zijn vrouw Antoinette de gîte gedreven; vorig jaar is Antoinette overleden, en Arño ziet het niet zitten om in zijn eentje verder te gaan; Isabelle huurt nu de gîte voor dit seizoen.)
We hebben afgesproken dat ik tot half juli blijf; daarna komen er vrienden van Isabelle om te helpen.
Zo’n beetje het eerste dat me opviel toen ik hier voor het eerst binnenkwam, was deze foto, die in een hoek van de bar hangt:
 Natuurlijk mag ik niet van je verwachten dat je dat kapelletje direct herkent, maar ik deed dat wel. Ik werd namelijk op 18 augustus 2014 in dit kapelletje wakker, en werd daar toen getrakteerd op de mooiste zonsopgang die ik tijdens mijn wandeling naar Santiago gezien heb. De kapel staat hier zo’n 2½ kilometer vandaan, en ik weet nu dat ze de Chapelle de Soyartz heet. Van hier achter het huis kan ik de kapel als een heel klein stipje in de verte zien staan, maar ik heb besloten er niet naartoe te lopen: ik wil niet het risico lopen dat ik de herinnering stuk maak.
Nog zo’n leuk toevalligheidje: op de schoorsteenmantel staat een beeldje van Sint Vincent met een bootje in zijn hand. In Spanje wordt deze beschermheilige, van onder meer de schippers, ook wel San Vicente de la Barquera genoemd. En laat dat nou ook de naam zijn van het dorp waar ik voor het eerst als hospitalero gewerkt heb…
 Overig kort nieuws:
De Franse staat betaalt een jaar lang mijn ziektekostenverzekering. De AME (Aide Medical de l’État) is een regeling voor daklozen. Ik heb verzocht om voor die regeling in aanmerking te komen, en kreeg vlak voor mijn vertrek naar Uhart-Mixe te horen dat ik geaccepteerd ben. Als ik straks een beetje tijd heb, kan ik me dus even helemaal laten checken en updaten.
 (Ja, die foto had gezelliger gekund. Maar probeer maar eens te lachen als je in je eentje in zo’n automaat zit.)
Ik heb in de afgelopen maanden wat geld bij elkaar gesprokkeld met klusjes als gras maaien, en Isabelle heeft besloten dat de pour-boire (de fooienpot) voor mij is, en dus heb ik mezelf van de week getrakteerd op de nieuwe wandelschoenen die ik heel hard nodig had.
Op zoek naar de wandelschoenenwinkel kwam ik ook langs een muziekwinkel, en in een impuls heb ik me een mondharmonica aangeschaft. Nu nog leren spelen…
Onderweg naar Uhart-Mixe heb ik borden gezien die naar skigebieden wijzen. Ik wil proberen om daar werk te vinden voor de winter. Komende woensdag kan ik een auto lenen, en heb ik een dag ‘vrij genomen’ om een rondje te maken.
Ik heb zojuist wat achterstallige berichten geplaatst voor
(En ik ben gestopt met het uittikken en vertalen van de gastenboek-berichen, want dat kost me veel teveel tijd, waardoor ik het blijf uitstellen.)
Ja, het komt er inderdaad momenteel niet echt van om regelmatig berichtjes te plaatsen. Nu even een volledige update, dan maar.
Ik zit nog steeds in Lanne-Soubiran, in Gîte Le Presbytère. Ik ben eindelijk begonnen met het maken van de douche waar ik eigenlijk voor kwam. Marinette schoot steeds weer in de twijfels, en het bleek ook nog eens duurder dan gepland, maar inmiddels heb ik de electriciteit aan- en omgelegd, een tijdelijke bypass gemaakt voor de waterleiding, staat de muur, en kan ik van de week beginnen met de douchebak en de tegels. Verder komt het pelgrimsseizoen langzaamaan weer op gang, dus we hebben bijna elke avond visite.
Ik kan hier blijven tot eind april. Daarna ga ik nog een paar dagen terug naar Véronique in Arblade-le-Bas om wat aan haar website te sleutelen. En dan ga ik van 4 tot 18 mei weer bij Anita werken in Montréal-du-Gers; het pelgrimsseizoen is dan op zijn hoogtepunt, dus daar ben ik alleen maar bezig met ontvangen, blaren, eten opdienen, opruimen en schoonmaken.
Als het goed is, kan ik daarna 2 weken terecht bij Martine in Larressingle; ook daar ga ik als hospitalier de pelgrims verzorgen. En heel juni werk ik dan in gîte L’Escargot in Uhart-Mixe.
Ik heb dus in ieder geval voor een maand of 3 onderdak.
Het plan was om deze zomer ook weer betaald werk te vinden, maar dat valt me moeilijker. Er is in Frankrijk een organisatie die met ontspoorde jongeren naar Santiago de Compostela loopt; steeds 1 jongere met 1 begeleider. Ik wilde me daar als begeleider aanmelden. Of eigenlijk wil ik dat nog steeds, maar het kost me moeite om de vereiste lettre de motivation (motivatiebrief) te schrijven. Dat zijn toch al van die dingen waar ik niet zo veel mee heb, en als het dan ook nog in het Frans moet…
Betaald werk heb ik bovendien nodig om in aanmerking te komen voor de carte vital, het pasje van de ziektekostenverzekering. Al een tijdje heeft mijn gebit professionele verzorging nodig, maar sinds mijn wandeling van Corrèze naar hier, in februari, heb ik ook pijn in mijn borst. Het neemt inmiddels wel af, maar ik zou er toch graag even naar laten kijken.
Gelukkig kun je in Frankrijk, als je SDF bent (Sans Domicile Fixe; zonder vaste woon- of verblijfplaats) in sommige gevallen in aanmerking komen voor AME (Aide Medical de l’Etat; medische hulp betaald door de staat). We zijn bezig om daar een ingang voor mij te vinden. Zal overigens ook niet makkelijk worden, want ik zal moeten aantonen dat ik minstens 3 maanden in Frankrijk en zonder inkomen ben geweest. Als je een leven als ik leidt, heb je al niet echt een waterdichte administratie waaruit blijkt waar je elke dag was (ik was heel februari lopend onderweg, bijvoorbeeld), maar hoe toon je bovendien aan dat je geen inkomen had? Bovendien zal ik ergens geregistreerd moeten staan, maar dat schijnt bij een centre social of een mairie te kunnen. We gaan het zien; ik hoop volgende week op de mairie van Nogaro op het matje te mogen komen om mijn verhaal te doen (om informatie in te winnen; nog niet voor de aanvraag).
En zo sukkelen we vrolijk verder. 
Voor wie er nog op zat te wachten: ik geloof niet dat mijn boek er nog gaat komen.
Ik heb me eens een beetje verdiept in uitgevers, en ben erachter gekomen dat je als schrijver al heel blij mag zijn als je 8% van de opbrengst van je boek krijgt. Voor wie niet zo snel rekent: dat betekent dat als ik mijn boek verkoop voor een tientje, ik daar zelf 80 cent van ontvang.
Ik had sowieso al niet het idee dat ik rijk zou worden van het verhaal van mijn reis, maar deze verhouding vind ik zo debiel, dat ik maar helemaal van het idee afzie; ik heb weinig zin om mijn creativiteit in te zetten om mee te betalen aan de veel te dure auto van iemand die zelf eigenlijk niets doet/kan.
Wie graag nog eens over mijn reis wil lezen, verwijs ik graag naar mijn blog.
Gratis.
Het verhaal begint hier.
En met de laatst geplaatste 2 berichtjes, Aangekomen en Conclusie, ben je weer helemaal bij.
Het is vandaag zondag, dus ik had de tijd om veel te doen.
Vandaag geplaatst:
Ja, ik weet het: ik had een update beloofd voor gisteren. Maar toen won een fles rum het van het blog (en uiteindelijk ook van mij).
Vanmiddag geplaatst:
Sorry dat die video van de 14e er zo lelijk in staat; Vimeo heeft zich inmiddels helemaal opgehangen aan Google, en is dus wat mij betreft onbruikbaar geworden, en Flickr heb ik nog niet helemaal getackeld.
Misschien doe ik vanavond nog een paar verhaaltjes.
Verhaaltjes vandaag geplaatst:
Tot morgen!
Ik heb zojuist de verhaaltjes geplaatst van 5 februari, 6 februari en 7 februari.
Nee, natuurlijk gaat het niet om de kadootjes. En ik ben dan ook zeker niet minder blij met de e-mails en blog-reacties met groeten en wensen die ik mocht ontvangen.
Maar als je je een beetje alleen voelt, is het wel een erg lekker gevoel als mensen dat beetje extra moeite doen om iets uit te zoeken, in te pakken en op te sturen.
Het begon een week of twee geleden, toen ik van Peter en Marta een pakket ontving met daarin een paar werkschoenen, een paar werkhandschoenen en een paar werksokken. Ze zijn allemaal al erg goed van pas gekomen.
Gisteren ontving ik een pakket met eet- en rookwaren van Elisabeth. Dit pakket was al aangekondigd, want had eigenlijk al voor de kerst moeten aankomen. De douane had het echter onderschept, en was er een paar weken op blijven zitten (wat ook duidelijk te zien was aan de verkruimelde chocolade-kerstman).
De zelfgebakken koekjes waren de kers op deze toch al heerlijke taart.
En vandaag kwam er nog een doos binnen: een smartphone en een USB-stick van Arnoud. Waarmee ik dus weer GPS en een display voor mijn actioncam heb!
Ik vind oprecht dat ik veel te veel verwend ben.
En ik vind het heerlijk… 
Nou, daar is-ie dan: 2016. Het jaar waarin ik niet langer kan zeggen dat ik vorig jaar van Nederland naar Spanje liep…
Uiteraard wens ik iedereen die dit leest een heel fijn nieuw jaar. Dat al je wensen maar uit mogen komen!
Wat goede voornemens betreft, denk ik dat ik dit jaar iets ga doen aan rust in m’n kop. Tijdens mijn wandeling ben ik heerlijk dicht bij mezelf gekomen, en heb ik prima van mijn innerlijke rust kunnen genieten, maar de laatste tijd razen mijn gedachten weer allemaal tegelijk door en over elkaar. Ik weet nog niet precies hoe ik het ga doen, maar dit jaar wil ik weer terug naar de Rob die ik in 2014 heb leren kennen.
En verder moet ik, als ik heel eerlijk ben, ook zeggen dat de eenzaamheid hier inmiddels wel een beetje toeslaat. Natuurlijk ontmoet ik genoeg mensen, maar tot echt diepe contacten komt het nooit. En ik vind het fijn om te merken dat de vrienden in Nederland nog steeds vrienden zijn, maar die zijn zo ver weg (nee, eerlijker: ik ben ver weg). Het mooiste zou eigenlijk zijn als ik iemand zou ontmoeten die mijn avontuur samen aan wil gaan, iemand die zegt ‘Nou, dan veroveren we de wereld toch samen…?‘. Maar ja, waar vind je zo iemand? Daar zijn niet echt speciale cafés voor, ofzo. Trouwens, al waren die er wel, dan zouden we die toch niet kunnen betalen…
Nou ja, kort en goed: ik ben heel benieuwd wat 2016 allemaal zal gaan brengen.
Proost! 
En denk nou alsjeblieft niet dat ik ongelukkig ben, want dat ben ik zeker niet; het leven is in ieder geval nog steeds beter dan voor 2014. Maar het zijn wel dingen die me bezighouden, en ik heb dit blog niet alleen maar om tralala te doen…
|
Privacy De applicatie die wordt gebruikt voor het verzamelen van statistieken over het bezoek op deze website, anonimiseert de verzamelde informatie door de laatste byte van het IP-adres te verwijderen. Ook respecteert deze applicatie de Do Not Track instelling van je browser.
Helaas zijn de ontwikkelaars van WordPress en de WordPress plug-ins minder respectvol. Je privacy kan daarom helaas niet gegarandeerd worden op deze website.
|
Natuurlijk mag ik niet van je verwachten dat je dat kapelletje direct herkent, maar ik deed dat wel. Ik werd namelijk op 18 augustus 2014 in dit kapelletje wakker, en werd daar toen getrakteerd op de mooiste zonsopgang die ik tijdens mijn wandeling naar Santiago gezien heb. De kapel staat hier zo’n 2½ kilometer vandaan, en ik weet nu dat ze de Chapelle de Soyartz heet. Van hier achter het huis kan ik de kapel als een heel klein stipje in de verte zien staan, maar ik heb besloten er niet naartoe te lopen: ik wil niet het risico lopen dat ik de herinnering stuk maak.
Overig kort nieuws:
(Ja, die foto had gezelliger gekund. Maar probeer maar eens te lachen als je in je eentje in zo’n automaat zit.)
21-06-2016 | 
5 Reacties
Reageer
Nieuwere berichten
Recente reacties