In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening. |
Gisteren was een goeie dag.
Het begon er al mee dat ik gewoon lekker bezig was. Ik heb een lijstje met zaken die gedaan moeten worden, en ik zap in mijn eigen tempo en ritme door die lijst heen (5 dagen per week, 5 uur per dag).
En toen kwam er in de middag een telefoontje van een kennis van Ruth: ze had een mailtje gestuurd met de vraag of deze paardenhoudster misschien een paardentrailer te huur had, en die dame belde nu om te laten weten dat ze met alle plezier even een ezeltje zou verhuizen, en dat ze daar niets voor hoefde hebben.
En voor ’s avonds had Ruth wat mensen uitgenodigd om te komen eten. Allemaal mensen die ik al minstens 1 keer eerder ontmoet had, en het was erg gezellig. En omdat Ruth rondom de kerstdagen een paar weken naar de UK gaat, kreeg ik de vraag “So you’ll be without transportation, then. Do you know to drive an English car?”. En omdat ik (naar waarheid) met ‘Yes.‘ kon antwoorden, zei Chris “Well, you can use my van, then. It’s just standing there in the field anyway.“.
Vanavond gaan we de auto halen (en ook maar gelijk meeëten), en morgenochtend de ezel.
En zo kwam ik weer helemaal op mijn pootjes terecht… 
En nu ga ik heel snel het veld voor de ezel in orde maken, want daar moet vanmiddag nog een hek omheen.
De kerstdagen komen er weer aan. En daardoor moest ik ineens weer even denken aan Rivierduinen.
Wie me wat langer kent, weet dat ik voor mijn pelgrimage een middag/avond in de week als vrijwilliger werkte bij GGZ Rivierduinen, een instelling voor geestelijke gezondheidszorg. In die hoedanigheid heb ik een paar keer mogen meewerken aan het kerstdiner voor de bewoners. En hoewel ik dat voornamelijk erg leuk vond, was het ook enorm confronterend: van de 35-40 bewoners van ‘mijn’ afdeling, konden er hooguit een stuk of 10 met de kerst terecht bij hun familie; de rest zat, zelfs in deze familiedagen, in de instelling. Ik ben blij en dankbaar dat ik eraan heb mogen meewerken dat deze mensen toch een hele fijne kerst hadden, op een plek waar ze zich welkom konden voelen.
Wat ik maar wil zeggen…
Als kerst nou voor jou ook niet zo heel belangrijk is, ga dan niet thuis zitten chagrijnen in die dagen, maar loop van de week even binnen bij het lokale bejaardentehuis, de lokale kliniek (psychiatrisch of niet) of de lokale daklozenopvang, en vraag of je daar misschien een dagje kunt helpen om de kerst leuk te maken voor de ‘vergeten mensen’ in de samenleving. Voor hen is het namelijk wel enorm belangrijk.
En als kerst wel belangrijk voor je is… Nou ja, spreekt voor zich, toch? Dagje voor jezelf, dagje voor een ander. (En je familie zie je toch al tig keer per jaar.)
Kom op. Doe jezelf een plezier.
Lang geleden al kondigde ik aan dat ik een boek wilde schrijven over mijn voettocht van Wateringen naar Fisterra. Daarna bleef het heel lang stil…
Ik kan nog niet aankondigen dat het boek af is. Maar voor wie er nog steeds op wacht, wil ik in ieder geval even melden dat ik er wel mee bezig ben.
Het was goed om de reis even in te laten zinken, en dat is de reden dat ik niet direct begonnen ben met schrijven (afgezien van mijn blog natuurlijk). Eerder dit jaar ben ik begonnen, en ik ben inmiddels een aardig eind op streek. Of eigenlijk moet ik zeggen ‘was een aardig eind op streek’, want ik ben alweer opnieuw begonnen.
De stijl van het boek dat ik aan het schrijven was, lag te ver af van de stijl van mijn weblog, een stijl die mij — en naar verluidt ook anderen — erg aansprak. Ik heb daarom besloten helemaal opnieuw te beginnen, en de ontspanning, de vrijheid en het avontuur weer terug in het verhaal te brengen.
Ik hoop in Pleaux de (innerlijke) rust te vinden die ik nodig heb om het boek af te maken.
Jaja, ik weet het: ik had dit bericht gisteren al beloofd. Maar ik was met mijn hoofd nog even ergens anders…
Elisabeth is weer naar huis. Het was voor ons allebei een heerlijke, heftige, intense, intensieve, emotionele, prachtige week. Maar verkering zat er (dit keer) niet in.
En de rest houd ik voor mezelf, want dat is van ons.
Ik heb de afgelopen tijd al niet heel veel geschreven, maar nu ga ik even een weekje offline. Ik ga zo Elisabeth van het vliegveld halen, en ik denk niet dat ik de tijd zal nemen mijn blog bij te werken zolang zij hier is.
Maandag 14 september vertrekt ze weer, en dan heb ik hoe dan ook weer wat te melden. Dus, lieve volg(st)er, neem even lekker een weekje vakantie, en dan vertel ik je de 14e hoe het allemaal verlopen is.
Tot dan!
Een maandje geleden schreef ik al dat ik niet zo heel goed ben in toekomstplannen. Van de 3 toekomstplannen die ik toen beschreef, zal ik er dan inmiddels ook alweer 1 moeten vervangen door 2 nieuwe. (Lees die zin gerust nog eens…  )
Naar Montréal-du-Gers ben ik geweest, dus dat kan alvast niet meer stuk. Elisabeth komt ook nog steeds in september — de vlucht is geboekt —, dus dat is ook fijn. Het derde plan was om voor de winter met de ezel op pad te gaan.
Nou goed, als je heel strikt wilt zijn, komt dat derde plan ook uit: uiteindelijk gaan we weg uit de Dordogne; maar echt een tocht wordt het niet. Ik ben overigens nog helemaal niet zo zeker dat Frimousse en ik al klaar zijn voor een tocht van een paar maanden, dus misschien is dat maar beter.
2 Nieuwe plannen:
Anita (de eigenaresse van de gîte in Montréal-du-Gers) stelde voor contact op te nemen met een vriend die een pelgrimsherberg heeft in Saint-Jean-Pied-de-Port, om te vragen of ik daar volgende zomer zou kunnen werken. Ik zou dan de hele zomer betaald werk hebben (SMIC), en bovendien weer verzekerd zijn. Dat sprak me wel aan.
Er zijn nog geen handtekeningen gezet, maar in principe ga ik eind september alvast 1 of 2 weken in Saint-Jean-Pied-de-Port werken om kennis te maken en te laten zien wat ik in mijn mars heb.
En afgelopen week kreeg ik door een trouwe volgster een oproepje doorgestuurd. Een Nederlandse dame die in Frankrijk woont — hemelsbreed 150-200 kilometer hiervandaan — heeft een ernstig auto-ongeluk gehad, en is daardoor de komende maanden minder mobiel; ze was daarom op zoek naar hulp in de huishouding en bij klusjes. Ik heb mijn hulp aangeboden, en die heeft zij (graag) geaccepteerd. Na mijn werk in Saint-Jean vertrek ik dus naar Cantal, om daar te gaan overwinteren (en Frimousse wordt, al voordat ik vertrek naar Saint-Jean, met een trailer opgehaald).
En zo kunnen plannen dus in een oogwenk weer veranderen.
En zo komt alles altijd vanzelf weer op z’n pootjes terecht.
Laat het los, en het komt naar je toe…
Even een petje af voor Liesbeth en Aafke, de twee dames die eerder dit jaar in Maastricht begonnen te lopen, en met wie ik deze zomer een paar dagen heb doorgebracht hier in Frankrijk.
Liesbeth en Aafke hebben gisteren Santiago de Compostela bereikt! Sowieso al een niet mis te verstane prestatie (en ik kan het weten), maar voor 2 dames d’un certain âge minstens dubbel zo geweldig.
Chapeau!
Het is zover: mijn smartphone heeft het begeven.
Nou kan ik op zich goed zonder telefoon (ik gebruik ‘m al anderhalf jaar zonder SIM-kaart), maar mijn smartphone is wel mijn wekker, mijn GPS-apparaat, mijn kompas, mijn notitieboekje/boodschappenlijst, de display voor mijn action cam, enzovoort.
Mocht je nog een oude smartphone hebben liggen die je niet meer gebruikt, dan zou je me heel gelukkig maken als je die zou willen doneren. Vanwege de app voor mijn camera, gaat mijn voorkeur uit naar een Android telefoon.
Het belangrijkste probleem lijkt de batterij te zijn, dus als je een oude HTC Desire hebt liggen, waarvan bijvoorbeeld het scherm gebarsten is maar de batterij nog wel goed is, zou ik daarmee misschien ook al heel blij zijn.
Mijn dank is ook enorm groot als je deze vraag met je vrienden- en kennissenkring zou willen delen.
Dank!
En heb je geen oude telefoon liggen, maar wel een nieuwe waar je eigenlijk wel vanaf wilt, dan mag je natuurlijk ook best contact opnemen.
Ik ben niet zo heel goed in toekomstplannen. De plannen die ik nu heb, zijn dan ook voor de erg nabije toekomst.
Allereerst werk ik van 2 tot en met 19 augustus weer in de gîte in Montréal-du-Gers waar ik eerder dit jaar ook al 2 weken gewerkt heb. De samenwerking is zowel Anita als mij erg goed bevallen, en dus was het niet meer dan logisch dat ik weer naar Montréal af zou reizen wanneer Anita weer een hospitalier nodig zou hebben.
En dan heb ik laatst al een keer langs de neus weg vermeld dat er in Duitsland een dame is met wie ik het erg goed lijk te kunnen vinden. Ik zeg ‘lijk’, want we hebben elkaar pas 1 keer echt gesproken; ze logeerde een nacht in de gîte in Montréal-du-Gers toen ik daar hospitalier was, en we hebben toen heel de avond zitten praten. Sinds ik terug ben uit Montréal, en zij van haar camino, hebben we dagelijks e-mailcontact, meestal meerdere keren per dag. En in september komt ze een weekje werken in Bouillac, zodat we even de tijd hebben om uit te zoeken hoe het nou precies zit tussen ons.
(We zijn allebei zo zenuwachtig en onzeker als pubers, dus ik denk dat het wel goed zit.)
Ze heet Elisabeth, en dat betekent dat de Elisabeth waar ik al eerder over schreef, vanaf nu ook voor mij en mijn volgers Liesbeth heet (zoals ze voor haar omgeving al heel lang heet), want 2 Elisabeths wordt te verwarrend.
En ten derde heb ik besloten dat ik wil proberen voor de winter weer verder te reizen, samen met de ezel. Ik zit hier sinds december, dus het grootste deel van een jaar, en dat is wel lang genoeg. Of ik het ga halen, durf ik nog niet te zeggen, want de ezel en ik hebben best nog wat werk nodig, maar ik ga het in ieder geval proberen. Ik heb in ieder geval besloten niet met een kar te reizen, maar alleen met een pakzadel; ik denk dat de ezel sneller zal wennen aan een pakzadel, en bovendien is een pakzadel goedkoper. (Weet je iemand die een tweedehands pakzadel voor een ezel heeft liggen? Ik hoor het graag!)
Nou, dat zijn toch maar mooi 3 plannen in 1 bericht…
Een huis hoef ik niet zo nodig, maar een tuin zou ik op een gegeven moment wel heel graag willen…
Perziken, zo zoet als honing:
Vijgen, nog zoeter dan de perziken:
Druiven (nog niet rijp):
Walnoten:
En als ik niet al een paar dagen liep te sukkelen met een overbelaste achillespees, zou ik het rondje nog wat groter maken, en had ik ook nog foto’s gehad van appels, peren, pruimen en abrikozen (en nu zie ik ongetwijfeld nog wat over het hoofd).
|
Privacy De applicatie die wordt gebruikt voor het verzamelen van statistieken over het bezoek op deze website, anonimiseert de verzamelde informatie door de laatste byte van het IP-adres te verwijderen. Ook respecteert deze applicatie de Do Not Track instelling van je browser.
Helaas zijn de ontwikkelaars van WordPress en de WordPress plug-ins minder respectvol. Je privacy kan daarom helaas niet gegarandeerd worden op deze website.
|
02-12-2015 | 
Reageer
4 Reacties
Nieuwere berichten
Recente reacties