elPeregrino.nl

Goed, het is me duidelijk: een huis is niks (meer) voor mij. Ik zit nu een week in het huisje van Claude, en ik word er niet gelukkiger op. Het is fijn om met die kou onderdak te hebben, maar daar blijft het bij. Misschien scheelt het een beetje dat het niet mijn eigen spullen zijn, maar waar het op neerkomt, is dat ik omgeven ben door heel veel spullen die nooit gebruikt en nooit bekeken worden; bezit om het bezit, zeg maar. Waarmee ik overigens niets negatiefs wil zeggen over Claude, die mij zo onbaatzuchtig en in het volste vertrouwen de beschikking heeft gegeven over haar huis; ik ben me er zeer wel van bewust dat ik zelf ook heel lang bezig ben geweest met het verzamelen van spullen die ik helemaal niet nodig had, maar waarvan ik mezelf wijsmaakte dat ze iets zouden kunnen bijdragen aan mijn geluk. Ik begin te beseffen dat ik in het afgelopen jaar meer veranderd ben dan ik dacht, en ik ben erg benieuwd wat ik allemaal zou bewaren als ik op dit moment door de dozen met spullen zou kunnen graven die nu bij vrienden in Nederland opgeslagen staan. Als ik hier om me heen kijk, zie ik een gebouwtje vol met bezit, waar de deur op slot moet om te voorkomen dat die spullen gestolen worden, met daarvoor een klein grasveldje met een hek eromheen om aan te geven waar de grens van het bezit is; mijn wereld heeft het afgelopen jaar juist bestaan uit zó weinig spullen dat ze in een rugzak pasten, en een wereld die wijds en uitgestrekt voor mij (en iedereen) open lag.
Hekken en muren zijn prima, maar dan moet je je wel aan de goede kant daarvan bevinden; ik heb van de vrijheid geproefd, en nu kan ik niet meer terug.

Ik merk dus dat ik me mentaal aan het voorbereiden ben om weer te gaan lopen zodra de kans zich voordoet. Nou ja, die kans doet zich natuurlijk eigenlijk altijd voor, maar in de praktijk ligt dat net even anders. Ten eerste wil ik even afwachten tot de kou achter de rug is; niet alleen ben ik een koukleum, maar mijn uitrusting is momenteel ook alleen berekend op de zomer. Ten tweede heb ik een afspraak met Gilles; ik kan nu natuurlijk niet vertrekken zonder gewerkt te hebben. Ten derde wil ik, voor ik weer op pad ga, een manier hebben om onderweg wat geld te verdienen voor eten, kleren en onderdak (een mens moet af en toe douchen en zijn kleren wassen); een muziekinstrument is misschien het meest praktisch, dus ik wil één dezer dagen eens gaan kijken voor, bijvoorbeeld, een mondharmonica (goedkoop en licht). En ten vierde is een aanzienlijk deel van mijn uitrusting wel aan vervanging toe: mijn schoenen, sokken en onderbroeken zijn tot op de draad versleten, en ook mijn broeken en slaapzak zijn niet heel veel meer waard. En tot slot is er dan natuurlijk nog het boek dat ik probeer te schrijven; als dat niet af is voor ik weer op pad ga, komt het er waarschijnlijk nooit meer van.

Het mag duidelijk zijn dat, hoewel ik momenteel niet aan het lopen ben, deze periode van niet-lopen ook een belangrijk deel is van mijn pelgrimage: terwijl de wandeling aan het bezinken is, leer ik nog steeds erg veel over mezelf; misschien nog wel meer dan tijdens mijn tocht.
Ik ben benieuwd waar dit eindigt.

Ik kreeg per e-mail een vragenlijstje opgestuurd (‘Nu je wat meer tijd hebt om te tikken misschien leuk om te beantwoorden.‘). Ik vond het geen gek idee om dat dan maar op mijn blog te doen.

De versleten schoenen in totaal, vier paar of meer?

Vlak voor vertrek heb ik schoenen gekocht, en onderweg nog 2 keer. Dat brengt het totaal dus op 3 paar. Op het derde paar loop ik nu nog, maar die moeten eigenlijk wel vervangen worden.

25 Kilo minder; blijft dit je streefgewicht of …….?

Ik moet zeggen dat ik me hier erg prettig bij voel. Ik zal nooit iemand worden die dagelijks op de weegschaal gaat staan, maar ik hoop toch dat die buik niet terugkomt.

Mis je de dagelijkse routine al een beetje?  Je weet wel, opstaan, slaapzakje oprollen etc.etc.

Ja, enorm. Ik had het daar toevallig vanmorgen ook met een pelgrim over, toen we stonden te kijken naar een al eerder vertrokken pelgrim in de verte. Het is heerlijk om even een plek te hebben waar ik kan uitrusten, maar tegelijkertijd mis ik de vrijheid, het avontuur en de natuur enorm.

Hoe bevalt het zo’n zes maanden zonder bekenden?

Van de ene kant kan ik heel goed op mezelf zijn. Van de andere kant maakt internet de wereld heel klein.
Van de ene kant heb ik met enige regelmaat contact met een aantal vrienden en bekenden. Van de andere kant lijkt het me wel leuk weer eens met ze te kunnen proosten.
Het woord ‘missen’ zit niet in mijn systeem; ik weet oprecht niet wat het is om iemand te missen. Maar het lijkt me erg leuk om weer eens te praten en te drinken met mensen die ik al wat langer ken.

De tijd van vrijwilliger, hoe lang kan een mens zonder geld?

Ik weet het niet. Het leven zonder geld bevalt me momenteel heel goed. Ik heb wat geld toegestopt gekregen om dingen als scheermesjes te kopen, en om wat kleding te vervangen. En verder hoef ik me nergens druk om te maken: eten en onderdak krijg ik in ruil voor het werk dat ik doe. En als ik hier klaar ben, ga ik op zoek naar een ander baantje in ruil voor eten en onderdak. Misschien is het niet heel makkelijk, maar zaken als huur, gas, water en licht vind ik ook niet makkelijk…

Hoeveel mensen “werken” er in de refugio zoals jij?

Het woord ‘werken’ hoeft wat mij betreft niet tussen aanhalingstekens; het is echt wel werk.
Het echtpaar dat de albergue heeft opgezet en hun dochter werken hier ook. In drukke tijden zijn er vaak wel (ex-)pelgrims te vinden die een paar weekjes willen komen helpen.

Wat betreft het beduveld zijn e.d. onderweg, wat moeten we ons daar bij voorstellen?

De keer dat ik 40 euro kwijt was voor een omelet en een slecht bed, bijvoorbeeld. Of de keer dat ik een pelgrimsmenu bestelde, en iets kreeg dat nog het meest weg had van keukenafval. En zo waren er nog een paar keren dat ik me belazerd voelde, maar die willen me nu niet te binnen schieten.

Het blessureleed (heup, knieën) zoals in het begin beschreven ben je daar nog een beetje “ongeschonden” uitgekomen of is het na het niet dagelijks meer lopen minder hardnekkig aanwezig?

Mijn knieën doen nog pijn, maar dat wordt wel minder nu ik niet meer elke dag veel en zwaarbepakt loop. Leuk is het natuurlijk niet, maar ik ben me er zeer wel van bewust dat ik hier zelf om gevraagd heb door veel te zwaar en ongetraind op pad te gaan.
De pijn in mijn heupen is overgegaan toen ik een knieband ben gaan dragen.
Van mijn rug heb ik nog wel last, maar dat heb ik al 25 jaar, dus ik weet niet beter.
Van mijn voeten kreeg ik gek genoeg last toen ik stopte met lopen, maar dat ging na een week ook weer over.

Als er meer vragen zijn, hoor ik het wel.

Het valt me niet makkelijk om dit te doen. Vooral niet omdat ik me er zeer bewust van ben dat donateurs al enorm hebben bijgedragen aan mijn avontuur.
Maar een paar maanden geleden schreef ik al op dit blog dat om hulp vragen 1 van de dingen was die ik tijdens deze reis zou moeten leren…

Mijn geld is op. Of in ieder geval zo goed als: mijn budget is op dit moment nog 50 euro en een beetje. Tot Fisterra heb ik nog zo’n anderhalf tot twee weken te gaan; als het goed is, moet ik daarna met het openbaar vervoer terug naar San Vicente de la Barquera.

Mocht er iemand zijn die tot nu toe heeft getwijfeld of donaties wel echt nodig waren, of iemand die wilde wachten tot het einde van mijn reis of mijn verjaardag (30 oktober), of misschien iemand die net op zoek is naar een excuus om een benefietconcert of een collecte te organiseren: het zou op dit moment enorm gewaardeerd worden.

Als er naar aanleiding van dit oproepje eventueel wat meer geld binnenkomt dan ik de komende twee weken nodig heb om te eten en slapen, zal ik dat na mijn reis investeren in kleding; ik heb letterlijk niets meer waar geen gaten in zitten.

Enorm veel dank aan iederen die bereid is om even aan dat spaarvarkentje te schudden om te zien of er nog iets in zit om een arme pelgrim te helpen!
(Mocht er iets in dat varkentje zitten, dan vind je de ‘Donaties‘ knop aan de rechterkant van deze pagina.)

Ook nog even lekker de tijd gehad om foto’s uit te zoeken en te uploaden naar Flickr.

→ flickr.com/roblalau

Ik heb van Siets wat foto’s ontvangen waar ik zelf op sta. Misschien wel leuk om er daarvan ook een paar te plaatsen.

Deze foto’s zijn gemaakt door Siets Andringa.

En ik heb weer een hele berg van mijn eigen foto’s geüpload naar mijn Flickr-account.