elPeregrino.nl

In 2014 liep ik van Wateringen naar Santiago de Compostela. Da’s inmiddels alweer 7 jaar geleden.

En dus heb ik besloten dat het tijd is voor een nieuwe tocht. Niet zo’n lange dit keer, maar wel lang genoeg om weer even te kunnen genieten van de volledige vrijheid.

En omdat ik het de vorige keer in mijn eentje gedaan heb (behalve de stukken waar ik een paar dagen met Siets, Maarten of Andreas optrok), wil ik het nu graag samen met iemand doen. Dus ik ben op zoek naar iemand die zin heeft om een paar weken in de buitenlucht te zijn. Ongetwijfeld zijn er mensen die er na confinement / lock-down even lekker tussenuit willen…

Ik had gedacht om in september te gaan; dat is na de ergste hitte van de zomer.
De camino die ik uitgezocht heb, is de Camino Portuguès: van Lissabon naar Santiago de Compostela. Dit is een wandeling van zo’n 600 kilometer, die voor een groot deel langs de kust loopt. In ‘standaard-wandeltempo’ moet deze tocht in zo’n 4 weken te doen zijn. Maar als je niet zo goed ter been bent, vind ik het ook prima om er 6 weken over te doen (en als je in een rolstoel zit, wil ik je ook best duwen daar waar het nodig is).

Houd er rekening mee dat je van tevoren zult moeten trainen als je mee wilt; dat is de reden waarom ik er in januari al over begin. Zorg dat je spieren, voetzolen, enkels en knieën klaar zijn voor een lange wandeling, en dat je rug gewend is aan een rugzak.

Als het je wat lijkt, reageer dan op dit bericht, of mail me op portugues@elperegrino.nl.

Om de vraag voor te zijn: nee, ik ben niet op zoek naar gezelschap voor een deel van de tocht. Met mijn ervaring van de vorige keer, en ook naar aanleiding van gesprekken die ik heb gehad met pelgrims die de tocht in jaarlijkse etappes deden, kan ik zeggen dat je het heel anders beleeft wanneer je een deel doet dan wanneer je van begin tot einde gaat; dit is zeg maar het verschil tussen toeschouwer en deelnemer. Als je wilt weten hoe het is, zul je een investering moeten doen.

Wikipedia-en: The Portuguese Way
Gronze.com: Camino Portugués

Olveiroa Raso Cee Corcubión Sardiñeiro Escaselas Fisterra

155 Dagen. Zo’n 3.000 kilometer. En nu zit het erop…

Ik ben er: Fisterra; het einde van de wereld.
Om eerlijk te zijn, heb ik het einde van de wereld nog niet gezien. Ik ben nu in het dorp Fisterra, en vanavond of morgenochtend loop ik naar Cabo Fisterra om daar mijn schelp terug te geven aan de zee. En dan zit het er echt op. En haast ik me naar San Vicente de la Barquera voor het volgende hoofdstuk van mijn verhaal.

Met mijn dieet van de afgelopen weken was het niet heel raar dat ik, na de dag regen en wind gisteren, vanmorgen nogal gammel was. Na een paar uurtjes lopen trok dat echter aardig weg, en heb ik toch de volledige 32 kilometer naar Fisterra kunnen lopen. Vandaag was het weer trouwens weer heel de dag huilen, maar gelukkig begon het pas in de middag te regenen. Nou ja, gelukkig… Die regen zorgt er wel voor dat ik nu mijn laatste tientje besteed heb aan een albergue.

Onderweg kwam ik Andreas weer tegen (hij vertrekt altijd eerder dan ik), en de laatste 10 kilometer hebben we samen gelopen. We slapen in dezelfde albergue, en hij heeft beloofd dat hij vanavond op wijn trakteert, dus dat is dan wel weer oké.

Meer verhaaltjes in de komende dagen; nu is het tijd om te douchen, en daarna te gaan beseffen dat de tocht er op zit.

We nemen nog geen afscheid, want ik ben nog niet uit geschreven. Maar vandaag wel.

Santiago de Compostela Pineiro Nedreira

5 Oktober 2014, exact 5 maanden na mijn vertrek uit Wateringen, heb ik mijn stempel gehaald bij het Oficina do Peregrinos in Santiago de Compostela. Gelukkig was ik vroeg, dus de rij voor me was maar zo’n 20 mensen lang. Ik heb besloten geen compostela (certificaat) te nemen; ik heb er niks mee, en ik kan er niks mee. Na de stempel nog een uurtje doorgebracht in de Huiskamer van de Lage Landen, in hetzelfde pand. Vervolgens nog even terug naar het plein voor de kathedraal, voor een paar selfies en een ‘rondje’, en toen kon ik om 11:00 eindelijk richting Fisterra. Half en half hoopte ik in Santiago Maarten nog tegen te komen, maar dat zou natuurlijk wel heel toevallig geweest zijn, (Maarten, als je dit leest: stuur me even een berichtje; ik heb je e-mailadres niet, en ik ben benieuwd hoe het je vergaan is.)

Omdat in Santiago alle winkels gewoon open zijn, dringt het pas buiten de stad tot me door dat het vandaag zondag is, en dat ik het kopen van een brood dus wel kan vergeten. Ik zal dus voor Negreira een kampeerplaats moeten vinden, zodat ik morgen in Negreira weer boodschappen kan doen. Omdat het fruit waar ik met mijn wandelstok tegen tik (appels, peren, vijgen) weigert de bijbehorende boom los te laten, bestaat het dieet vandaag uit chocoladebroodjes en mueslirepen.

’s Ochtends en aan het begin van de middag is het prachtig weer. Daarna komen er geleidelijk aan wat wolken binnen drijven, en mijn vertrouwen dat het best droog zal blijven, gaat langzaam over in de hoop dat ik in ieder geval voor de regen de tent op kan zetten.
Uiteindelijk vind ik geen geschikte plek, en beland ik toch in Negreira. Ik besluit me dan maar bij de gemeentelijke albergue te melden, want die zal in ieder geval goedkoper zijn dan partikuliere albergues. Onderweg door het stadje word ik door verschillende mensen, andere pelgrims en hospitaleros van partikuliere albergues, gewaarschuwd dat de gemeentelijke albergue vol is. Ik doe of ik gek ben en loop toch door; een partikuliere albergue is sowieso te duur. Aangekomen bij de albergue blijkt die inderdaad vol, en om die reden is de hospitalera even naar huis; een briefje meldt dat ze om 8 uur terug zal zijn. Dat is 2 uur wachten; ik neem het risico.

8 Uur blijkt half zeven te worden, dus dat is mooi. En als ik vraag of ik mijn tent op mag zetten, is dat geen probleem. En voordat ik de kans krijg om te vragen of ik moet betalen, is ze alweer vertrokken; goed, ik heb nu geen stempel, maar spaar wel 6 euro uit voor een overnachting. Omdat ik geld voor een overnachting uitspaar, gun ik mezelf het pelgrimsmenu voor 7 euro waar ik onderweg reclame voor zag.

Vanmorgen in Santiago ben ik nog een paar bekende gezichten tegengekomen, dus ik heb wat afscheid kunnen nemen. Alex, een Griek die heel krampachtig op zoek was naar camino-vrienden, en uiteindelijk opgenomen werd door een groep joviale Spanjaarden; Chebbi (Chevvi? Chibbi? Chivvi?), een Spaanse IT’er die zich niet kon voorstellen dat ik genoeg had van de IT; Dahrma, een Indonesische jongen die sinds een jaar of 10 in Spanje woont; allemaal jonge mensen, en ze gaan allemaal met de bus naar Fisterra.

In de albergue kom ik Gérard tegen; ik kom hem al sinds Oviedo elke dag minstens 1 keer tegen, en vaak overnachten we in dezelfde albergue. Gérard is een Fransman die in etappes loopt. Etappe 1 was van Turijn in Italië naar Le Puy in Frankrijk. Etappe 2, 3 jaar geleden, was van Le Puy naar Irún in Spanje; daarbij heeft hij zijn knieën zo kapot gelopen dat hij een half jaar lang geen trappen heeft kunnen lopen zonder hulp. Daarna heeft hij zo hard getraind, dat hij nu over de Camino del Norte en de Camino Primitivo naar Santiago heeft gelopen. Hij heeft besloten dat laatste stukje naar Fisterra (100 kilometer) er ook nog maar bij te doen. Even voor de volledigheid: Gérard is 70 jaar. En dan niet van het type ‘haantje’; als je hem ziet lopen, is het gewoon een bedeesde oude man die een stukje gaat wandelen, maar dan met een rugzak.
Van Gérard hoor ik dat Andreas waarschijnlijk ook ergens in het dorp logeert; die zal ik dus van de week ook nog wel tegenkomen.

En op de valreep heb ik mijn setje reserve-veters nog nodig, dus die 11 gram heb ik ook niet voor niets meegesleept.