elPeregrino.nl

Argenton-sur-Creuse Le Pêchereau Le Menoux Badecon-le-Pin Ceaulmont Gargilesse-Dampierre

Wie zich rond Le Menoux nog niet volledig op z’n gemak voelt met z’n rugzak, zou ik van harte aanraden om tussen Le Menoux en Gargilesse een alternatieve route te kiezen. Uit ervaring kan ik zeggen dat het voor iemand die zich wel op z’n gemak voelt met z’n rugzak, maar ook hoogtevrees heeft, ook niet makkelijk is. Na Le Menoux moet je even om de waterkrachtcentrale heen, en dat betekent het bos in en klimmen. Wat volgt is een heel smal paadje dat bestaat uit bemoste keien, dat behoorlijk steil omhoog gaat. En als je halverwege bent, en besluit dat je toch terugwilt, is de enige manier om weer beneden te komen, je rugzak naar beneden gooien en er zelf op handen, voeten en billen achteraan, in de hoop dat je op tijd bent om je rugzak op te pakken voordat de beek dat doet.
Maar ik moet ook zeggen dat je, als je besluit om te lopen, ook het ongetwijfeld mooiste stuk van de route tot nu toe misloopt. Het is zo’n stuk bos dat je alleen kent uit sprookjesachtige avonturenfilms en avontuurlijke sprookjesfilms. En als je onderweg af en toe even blijft staan, is het behalve hard werken ook volop genieten. Na 20 minuten klimmen, ben ik volgens de GPS een paar honderd meter opgeschoten.
(O, en dat veldje in de schaduw als je het bos uitkomt: ga daar gerust even zitten; dat bankje waar je op hoopt, kun je de komende kilometers wel vergeten.)

De gîte in Gargilesse-Dampierre is prachtig: een grote woonkamer, een keuken met alles erop en eraan (wasmachine!), en geen slaapzaal, maar 1- en 2-persoonskamers; vannacht deel ik mijn slaapkamer dus alleen met mijn rugzak. Als ik het dorp in ga om boodschappen te doen, begrijp ik al snel waarom de keuken van de gîte nog als nieuw is: er is geen enkele winkel in het dorp. Ja, winkels waar je kunstachtige troep kunt kopen, die zijn er volop; Gargilesse profileert zich graag als kunstenaarsdorp. Maar blijkbaar eten die kunstenaars niet. Vroeger waren er wel 2 restaurants, maar ook die hebben de handdoek inmiddels in de ring gegooid.

Ik deel de gîte met 2 Nederlandse dames. Ze lopen de route in etappes, en dit keer lopen ze 1 week. Zij hebben zich na aankomst gemeld bij de mairie, en daar heeft de burgemeester ze aangeboden dat ze bij hem mogen komen eten. Ze hebben dat afgeslagen. Domdomdom. Niet alleen hebben ze daarmee een mooi verhaal naar de prullenbak verwezen, ze zitten nu ook nog eens opgescheept met de langharige zwerver, die buiten een fles wijn bij het plaatselijke café ook geen boodschappen heeft kunnen doen. Gelukkig weet de jongen van het Office de Tourisme raad, en zo kunnen we om een uur of 7 toch nog boodschappen doen bij een plaatselijke kiosk. Nou ja, kiosk… De dame verkoopt een paar dingetjes tegen heel hoge prijzen. En zo zitten we om een uur of 8 aan boterhammen met eendenpaté en konijnenpaté, met nog een extra flesje wijn. Het volkorenbrood dat ik gekocht heb, is zo vaak in- en uitgevroren geweest dat het de benaming ‘oudbakken’ al ruimschoots voorbij is, maar gelukkig is het witbrood van de dames wel te eten.

En de baard is er weer af. Nadat ik onlangs een foto van Jeroen zag met een jaloersmakende baard, dacht ik dat het wel leuk zou zijn als ik ook mijn baard liet staan. Zodat we, als we elkaar over een paar maanden weer zien, zouden kunnen kijken wie de langste heeft. Maar de warmte en bijbehorende jeuk van vandaag hebben me doen besluiten dat scheren wel een goed idee is. Jeroen, gefeliciteerd: je hebt al gewonnen voordat je beseft dat je aan een wedstrijd meedeed…

Déols Châteauroux Le Poinçonnet Velles

Omdat het vandaag zondag is, en omdat de lijst met overnachtingsadressen me vertelde dat de sleutel van de gîte municipal in Velles bij de mairie opgehaald moet worden, had ik gisteren de dame van het Office de Tourisme gevraagd of ze even wilde bellen om te vragen hoe dat op zondag werkt. Dat was maar goed ook…

Bij de mairie werd opgenomen door een antwoordapparaat. Dat apparaat meldde dat de mairie op zaterdagochtend open zou zijn. Maar hoewel het zaterdagochtend was, leek het antwoordapparaat de enige aanwezige. De mevrouw van het Office de Tourisme beloofde me het te blijven proberen, en ik ging naar de bibliotheek om wifi-dingen te doen.

Toen ik ’s middags om 4 uur terug kwam bij het Office de Tourisme, had de dame inmiddels een tandje bijgeschakeld. Ze had bij de mairie van Velles niemand te pakken gekregen, en was daar zo boos over, dat ze er nu een missie van gemaakt had om hoe-dan-ook een slaapplaats voor me te regelen: ze had op internet gezocht, en rondgebeld, en nu had ze een lijst met een paar mogelijke overnachtingsadressen in Velles. Ik koos de goedkoopste, en mevrouw greep de telefoon weer. Van de andere kant kwam het antwoord dat het morgen niet gelegen kwam. Toen gebeurde er van alles in heel rap Frans — het enige dat ik ervan begreep was de vraag of men het in Velles normaal vond om in het weekend pelgrims in de kou te laten staan — en dat bracht de raderen in beweging. De mevrouw aan de andere kant van de lijn zou binnen een kwartier terugbellen.
Na een minuut of 10 kwam er inderdaad een telefoontje, en toen was ineens alles opgelost: de mevrouw zou zaterdagmiddag hoogstpersoonlijk alvast een bed voor me opmaken (in haar eigen gîte? de municipal? geen idee…), ik zou vanaf 18:00 uur de sleutel kunnen ophalen in het plaatselijke café, ik kon bij de plaatselijke épicerie aankloppen om wat boodschappen te halen, en de stempel zou op de tafel staan in de gîte, zodat ik zelf een stempel kon zetten. Het geld moest ik maar op de tafel achterlaten.

Het liefst wilde ik de mevrouw van het Office de Tourisme zoenen (dat leek me sowieso niet heel onprettig), maar in plaats daarvan dankte ik haar heel hartelijk, en liep de deur uit in de wetenschap dat ik zondag heel de dag zou mogen doen over 25 kilometer. Terwijl ik de deur uit liep, liet de dame me ook nog weten dat ze na het weekend contact op zou nemen met de mairie van Velles om de burgemeester even de mantel uit te vegen, zowel over zijn antwoordapparaat als over de permanentie van zijn gîte municipal; je zou bijna medelijden krijgen met de man.

…

Toen ik vanmorgen wakker werd, regende het. Toen ik vertrok, regende het. Onderweg regende het. En toen ik aankwam regende het. Dat is wel een aardige samenvatting. Gelukkig bestond de route buiten de bebouwde kom uit 4 of 5 keer heel ver rechtuit, waardoor ik me lekker in mijn eigen hoofd kon terugtrekken.

Om 15:30 liep ik Velles binnen, om 15:40 had ik het café gevonden waar ik om 18:00 de sleutel kon halen, was ik doorgeslenterd naar de gîte, en weer teruggeslenterd naar het café. En toen kon ik alleen nog maar wachten. En wachten. En wachten. Gelukkig stond er een bushokje voor de deur van het café, zodat ik niet in de regen hoefde te staan.

Het bleek te gaan om de private gîte, en niet om de municipal. Op zich is de gîte behoorlijk compleet, behalve dat er geen verwarming is, althans ik kan hem niet aanzetten. De bediening zal wel in het ‘hoofdhuis’ hangen, en de eigenaren van de gîte zijn er niet. Ik heb het in het keukentje een beetje warm kunnen krijgen door de oven aan te zetten met de ovendeur open, maar ik verwacht niet dat mijn schoenen morgen droog zijn; ik wil de oven niet constant aan laten staan. Voor de zekerheid dus ook maar geen kleren gewassen (behalve mijn sokken), zodat die ook niet nat in de rugzak hoeven.

Voor het avondeten heb ik bij de épicerie een blik cassoulet meegenomen. Het smaakte naar hondevoer van een B-merk. Het paste wel bij de rest van de dag.

Als de weegschaal hier in de badkamer een beetje klopt, ben ik inmiddels zo’n 15 kilo kwijt. Ik kan niet zeggen dat ik ze mis. Wel schrik ik een beetje als ik besef dat dat al bijna het gewicht van mijn rugzak is.

Neuvy-Pailloux Sainte-Fauste Diors Déols

De dag begint goed, met een ontbijt met brood, brioche, toast, een paar mini-pannekoekjes, en 7 verschillende soorten zelfgemaakte jam, waaronder peer, tomaat en paardenbloem (mevrouw Richard kent 2 Nederlandse woorden: ‘paardenbloem’ en ‘brandnetelsoep’, die ik gisteren op heb, en die ook erg lekker was). Gek genoeg smaakt paardenbloemenjam precies zoals ik verwacht, terwijl ik nog nooit paardenbloemen gegeten heb; ik vind ’t erg lekker.

De korte wandeling gisteren (een kilometer of 25) heeft me goed gedaan — het onderdak dat ik vond trouwens ook —, en dus ben ik blij dat de GPS aangeeft dat er op zo’n 22 kilometer weer een camping municipal is, in Chateauroux. Bovendien regent het niet wanneer het tijd is om te vertrekken, en zijn bijna alle was en de tent droog, dus ik vertrek vol goede moed. Om het feest compleet te maken, krijg ik 2 stukken chocoladecake en een stuk kersentaart mee bij wijze van lunchpakket (inclusief een servetje), en een tube zalf voor mijn zere knieën.

Regenen doet het niet, en naarmate de dag vordert, breekt zelfs steeds vaker een waterig zonnetje door de wolken. De route loopt afwisselend over rustig asfalt en tussen akkers; alleen net voor Déols moet ik een paar kilometer door de berm van een 80-km-weg, maar dat wordt goedgemaakt door verschillende auto’s die luid toeterend en/of met de lichten knipperend langssuizen om me geluk/succes/plezier te wensen.

Als ik bijna de grens tussen Déols en Chateauroux bereikt heb, volgens de GPS zo’n 400 meter voordat ik bij de camping ben, zie ik een bordje Halte St Jacques de Compostelle. Eigenlijk wil ik die laatste paar stappen verder lopen naar de camping, maar ik ben toch nieuwsgierig, dus ik loop de straat in. Het bordje naast de deur vertelt me dat het een refuge pèlerin is (dus geen chambre d’hôte of hotel), en dat ik voor de sleutel terecht kan bij het Office de Tourisme. Ik besluit dat het geen kwaad kan om 2 straten om te lopen om even naar de prijs te informeren.

Die prijs blijkt 8 euro per nacht. Wat de camping kost weet ik nog niet, maar hoewel het een municipal is, is het ook een 4-sterren-camping, dus ik gok op een zwembad, een bar, een speeltuin, wc-brillen, en nog heel veel andere dingen die ik niet nodig heb, maar wel voor zal moeten betalen, dus ik denk dat de camping duurder is (de camping in Bourges was een 2-sterren-camping, en toch al duurder dan 8 euro). En daarbij dan ook nog eens het gemak van geen tent op hoeven zetten, zeker weten dat de was morgen droog is, en elektriciteit om alles op te laden zonder dat ik ’s morgens vroeg in een sanitairgebouw hoef te gaan zitten. De keuze is vrij snel gemaakt.

En zo beland ik in de refuge pèlerin van Déols. Het maakt de wandeling van morgen wel 400 meter langer, maar ik denk dat ik daar wel overheen kom. Als ik dit tik, is het ongeveer half acht, en het lijkt erop dat ik de gîte weer voor mezelf heb; ik vind het niet zo erg om weer even op mezelf te zijn na een aantal nachten de slaapzaal/-kamer gedeeld te hebben met anderen: even geen last van het gesnurk van anderen, geen last van anderen die zeuren over mijn gesnurk, en geen anderen die midden in de nacht moeten feesboeken met alle geluiden van dien.

Wat een heerlijke dag.

Issoudun Thizay Neuvy-Pailloux

“Geen mooi weer”, wisten mensen mij onderweg te vertellen. Alsof ik dat zelf nog niet door had…

Toen ik vanmorgen wakker werd, regende het. En behoorlijk ook. Geheel tegen mijn gewoonte besloot ik een weer-website te checken, om te besluiten of ik de tent zou laten staan of inpakken. Volgens die site zou het vanaf een uur of 10 droog zijn in Issoudun, en dus besloot ik uiteindelijk de tent af te breken, maar wel een beetje te treuzelen.

En inderdaad ging de regen om een uur of half tien over in een miezer, en kon ik om een uur of 10, bij vertrek, besluiten om alleen mijn softshell jas, en niet min poncho aan te trekken. Om daar na een minuut of 10 op terug te komen en de poncho toch maar uit de tas te halen. Om weer een minuut of 10 later te concluderen dat het met jas èn poncho wel erg warm was. Maar toen was ik gelukkig bijna bij de bakker, en moest mijn rugzak toch af om mijn brood voor onderweg op te bergen.

Vanaf dat moment heb ik alleen maar regen gehad. En nadat ik de stad uit was, ging de route alleen maar tussen weilanden door, en was er dus geen plek om even te schuilen, en geen droog plekje om even te zitten.

Hoewel het nog vrij vroeg was toen ik in Thizay aankwam, was ik er daar wel weer klaar mee: ik had mijn goede wil getoond, maar je moet ook weer niet overdrijven. En dus vroeg ik een gemeentewerker of er wellicht een refuge was in het dorp; de tent opzetten was geen optie. Die was er niet, wist hij te melden, maar in Neuvy-Pailloux, een kilometer of 5 verderop, was er wel één. Dus hoewel het eigenlijk een stukje van de route af lag, liep ik verder naar Neuvy. En omdat de regen inmiddels weer overgegaan was in een miezer, liep ik eigenlijk best lekker, en heb ik overwogen om toch nog wat verder te lopen. Maar omdat ik niet wist hoe het zat met de opvang in de volgende plaats, besloot ik toch maar om me bij de mairie van Neuvy te melden.

Neuvy heeft geen gemeentelijke opvang, maar ik kon kiezen tussen een hotel-restaurant en een particuliere dame. Uiteraard koos ik voor de particulier. En daar heb ik net heerlijk gegeten, en beschik ik over wifi en elektriciteit, waardoor ik het nu weer veel te laat aan het maken ben…

De mevrouw waar ik vannacht logeer, vangt nu een jaar of 8 pelgrims op, en heeft in die tijd zo’n 900 pelgrims over de vloer gehad; ik ben nummer honderd-zoveel van dit jaar (en het is pas juli). Ze heeft zelf een paar jaar geleden van Vézelay naar haar huis gelopen, om beter te begrijpen wat pelgrims nodig hebben, en dat merk je. Het eten was prima, en er stond een glaasje wijn naast (of een paar), maar ook mocht mijn was in de wasmachine en ligt mijn tent te drogen in de garage. En morgen om 8 uur wordt het ontbijt geserveerd, dus het is nu hoog tijd om te gaan maffen.

Bourges La Chapelle-Saint-Ursin Morthomiers Villeneuve-sur-Cher Chârost

Afgelopen nacht had het geregend. De gewassen kleren en de tent gingen daarom nat, en dus veel te zwaar, de rugzak in. Daarbij ging de route voor het grootste deel van de dag door de berm van 80-km-wegen, woei het behoorlijk, en regende het af en toe. Best een zware dag dus.

Daarbij krijg ik last van mijn knieën en heupen. Nou ja, dat heb ik al een tijdje, maar het wordt erger. Mijn lichaam geeft dus een beetje aan dat ik aan het overdrijven ben. En dus ga ik de komende dagen even een beetje rustig aan doen: kleinere afstanden, meer en langere pauzes. Ik heb immers geen haast, dus waarom zou ik het risico lopen dat ik straks niet verder kan?

Vandaag zag ik tijdens mijn wandeling een paar keer een paar dames met minuscule rugzakjes op mijn route. Eenmaal in de refuge begreep ik van mijn kamergenoten — Siets en Ellie, een Nederlandse vrouw die we ook al even ontmoet hebben in Champlemy en Bourges — dat deze Belgische ‘pelgrims’ een week lopen, de overnachtingen van tevoren gereserveerd hebben, en hun bagage achter zich aan laten brengen. Oh well, à chaque son chemin…

En als ik dit tik, stortregent en onweert het, dus ik ben blij dta ik mijn tent vandaag niet opgezet heb.