elPeregrino.nl

Bazancourt Bétheny Reims

Vandaag heb ik Reims bereikt. Dat voelt wel een beetje als een mijlpaal, niet in de laatste plaats doordat er elke middag een ontvangstcomité klaarzit in de kathedraal om pelgrims te ontvangen en te begeleiden bij hun aankomst en verblijf in Reims.

Eigenlijk was vandaag best een makkie: 17 à 18 kilometer. Wat het lastig maakte, is dat deze route vrijwel geheel tussen akkers door loopt. Op zich prachtig, maar je komt er geen dorp of zelfs huis tegen. En dat betekent dat je nergens je waterfles kunt vullen. Tegen de tijd dat ik aankwam in Bétheny keek ik letterlijk scheel van de dorst. Ik heb bij het eerste het beste huis aangebeld voor water, en binnen het kwartier was de hele liter verdwenen, en kon ik weer op zoek naar een nieuwe leverancier.
(Dus. tipje van een ervaringsdeskundige: als het warm is, schaf dan voordat je Bazancourt verlaat een extra fles water aan. Je zult aan me denken als je dat niet doet.)

Maar zoals gezegd was dit een korte wandeling, en werd ik in de kathedraal van Reims ontvangen door erg behulpzame mensen van RP51, die mij graag hielpen bij het vinden van onderdak voor de nacht. In eerste instantie zou de dame me onderbrengen bij een hotel, maar omdat ze geen gehoor kreeg, zei ze ‘Ik kan natuurlijk ook Saint Sixte voor je bellen.’. En omdat ik daar nog nooit van gehoord had, zei ik ‘Prima, doe maar. Als ik maar 2 nachten mag blijven, niet met heel veel anderen op een kamer hoef, en wifi heb.’. En zo kwam ik terecht in een klooster-achtig gebouw waar ik een eenpersoonskamer heb plus wifi en ontbijt voor 2 nachten, voor minder dan in Maubeuge bij een niet nader te noemen hotelketen voor 1 nacht zonder ontbijt; en de wifi is hier ook nog eens betrouwbaarder.

En zo was ik vanmiddag om 16:30 klaar om fris gedoucht de stad te gaan verkennen, een hamburger te eten, en een zak chips en wat rum en cola in te slaan. In eerste instantie wilde ik mezelf een etentje op een terrasje gunnen, maar bij nader inzien wilde ik het geld besparen, en bovendien op tijd in bed liggen, zodat ik morgen op tijd op jacht kan naar nieuwe schoenen, sokken, T-shirts, en nog wat zaken.

En terwijl ik dit tik, waait door het open raam prachtige klassieke muziek naar binnen. Ergens in het gebouw wordt een concert gegeven (of misschien wordt er gewoon geoefend), en het hele gebouw galmt ervan. Als ze zachtjes spelen verdwijnt het even, maar zodra ze poco forte of piu forte gaan, is mijn kamertje weer vol muziek. Eigenlijk hoop ik een beetje dat ze gewoon door zullen gaan tot ik slaap, maar ik ben bang dat het flesje rum het toch gaat winnen van de muzikanten (zo gaat het immers altijd: de drank wint van de muzikant ).
(UPDATE: Ik ben net even naar beneden gelopen, en direct onder mijn kamertje zit een heel orkest te oefenen. Ze zitten met een man-en-vrouw of 30 in een heel klein hokje, en de zweetlucht is niet te harden, maar het klinkt geweldig. Ik kreeg het idee dat sommigen wat onrustig werden van die langharige zwerver in de deuropening, dus ik luister verder op mijn kamer.)

Lalobbe Wasigny Justine-Herbigny Hauteville Château-Porcien

Hoe een zware dag in de volle zon slecht af leek te lopen, maar uiteindelijk een briljant einde kreeg.

Vandaag begon de dag met een onweersbuitje, maar tegen de tijd dat ik vertrok, scheen de zon alweer volop. De ochtend was dus weer warm en vochtig. De middag was alleen nog maar warm: de lucht was strak blauw, en er was geen plekje schaduw te vinden – ik heb 2 keer even onder een boom kunnen staan. Verbranden doe ik gelukkig niet meer, daar ben ik inmiddels te bruin voor.

Afgepeigerd kom ik aan in mijn bestemming van vandaag: Château-Porcien. Een oude dame wijst me de weg naar de mairie, waar ik meer informatie moet kunnen vinden over de pelgrimsopvang. En inderdaad hangt daar een papier met 6 adressen waar ik, als de mairie dicht is, terecht kan om toegang te krijgen tot de gîte: het plaatselijke café, de plaatselijke supermarkt, en 4 huisadressen. Een beetje lastig, maar er is in ieder geval iets geregeld. Dus ik maak een foto van de lijst met adressen, en ga op zoek.

Het café is dicht, evenals de supermarkt, en op de huisadressen is niemand thuis. Dit wordt vervelend. Ik sleep mezelf terug naar de mairie, en neem voor de deur plaats met m’n rugzak met schelp goed zichtbaar voor me, in de hoop dat iemand naar me toe zal komen om me te helpen. Dat gebeurt niet, en na een uurtje hang ik m’n rugzak weer om, om hetzelfde rondje langs de huizen nog een keer te maken. Er is nog steeds niemand thuis. Weer sleep ik mezelf terug naar de mairie, en begin mijn opties te overwegen; dat zijn er niet veel – het is inmiddels half acht -, en ik besluit dat het wildkamperen wordt. Maar ik blijf nog even zitten, want ik ben gesloopt.

Terwijl ik daar zit, zie ik een paar keer een auto met jongeren (18-25) langsrijden en naar me kijken; de derde keer dat ze langsrijden, zwaait de bestuurder zelfs naar me. Stadsmens (en chagrijnig) als ik ben, denk ik ‘die zoeken natuurlijk een verzetje in dit uitgestorven klotedorp, en nu hebben ze een anonieme dakloze gevonden’. De vierde keer dat de auto langskomt, draait hij het plein op. Ik word nieuwsgierig: een dakloze aftuigen doe je over het algemeen toch niet op klaarlichte dag op het plein voor het gemeentehuis…
De bestuurder roept iets dat ik niet versta, dus ik loop naar de auto terwijl ik uitleg dat ik pelgrim ben, en op zoek naar een slaapplaats. Ja, dat hadden ze al begrepen. Maar er hing daar toch een lijst met contactpersonen? Ik antwoord dat ik op alle 6 de adressen al 2 keer langsgeweest ben, maar dat er niemand thuis is. En de telefoonnummers, vraagt hij. Ik leg uit dat ik geen telefoon heb. Een achterdeur zwaait open, en er springt een jongen uit die vrolijk roept ‘Maar ik wel!’ (in het Frans natuurlijk). Hij loopt naar de lijst, tikt het eerste telefoonnummer is, en geeft me de telefoon; geen gehoor. Zo gaan we de hele lijst af; er neemt niemand op. Terwijl wij aan het bellen zijn, worden er luid toeterend en zwaaiend nog 2 auto’s met jongeren binnengehaald. Nadat er volop onderling geknuffeld, gezoend en handengeschud is (dit is immers Frankrijk), willen de nieuwkomers weten wat er met die langharige zwerver aan de hand is. Er wordt uitgelegd dat ik pelgrim ben, en graag naar de gîte wil. ‘Dan moet-ie toch gewoon daarheen?’, wijst één van de nieuwkomers (ook weer in het Frans uiteraard), ‘Jullie weten toch wel waar de gîte voor pelgrims is?’. Als je hem ziet, weet je direct dat hij de regelaar van de club is, waarschijnlijk de zoon van een lokale notabele. Ja, natuurlijk weten ze wel waar de gîte is, maar ik heb de code van het cijferslot op de deur nodig. De regelaar begint te grijnzen: dit past in zijn straatje. Hij haalt z’n telefoon uit zijn auto, en begint driftig in het rond te bellen. Nog geen 3 minuten later roept hij tegen de bestuurder van auto 1: ‘Ecoute! Ecrit!’ (Luister! Schrijf!), en hij noemt een code op. Ik krijg nog net de tijd om ‘merci‘ tegen de jongen te zeggen, voordat de groep weer luid toeterend uit elkaar valt, en ik achterblijf met auto 1. Ik moet instappen, en even later stopt de auto voor een deur met cijferslot. De code wordt ingetoetst, en met een gebaar van ‘na u meneer’ zwaait de deur open.

We geven elkaar nog een hand, en weg zijn ze. De code van het slot hebben ze gehouden, maar ik geloof niet dat ze daar heel slechte dingen mee zullen doen.

De gîte stelt niet heel veel voor: er staan een paar bedden, en er zijn een douche en een toilet. En gegeten heb ik vanavond niet, want alles is dicht. Maar dat maakt me allemaal niet meer uit. Ik ben binnen.

2 Waarschuwingen voor toekomstige pelgrims vandaag:
– Als het zo warm is, zorg dan dat je in ieder dorp je waterfles vult, ook als-ie nog maar half leeg is; je weet niet wanneer je weer een huis tegenkomt waar iemand thuis is.
– Houd er rekening mee dat in kleine Franse dorpjes op zondag alle winkels, restaurants en cafés dicht zijn.

Rocroi Sévigny-la-Fôret Chilly Laval-Morency l’Échelle Aubigny-les-Pothées

Wat een heerlijke dag was het vandaag! Waar ik nu zit, gaf de thermometer vanmiddag 28 graden aan. (Misschien een beetje jammer dat ik met dit weer moet lopen… )

Gisteren de eerste mede-pelgrims ontmoet: een Nederlandse vrouw en een Australische man waren mijn huisgenoten de tweede nacht in de gîte in Rocroi. Leuk om elkaar te spreken, maar het viel weer op hoe iedereen z’n eigen tocht maakt, met zijn eigen redenen en gedachten. Verder weet ik nu ook wel dat ik niet al te vaak in zulke groepshonken moet overnachten: ik heb gewoon geen zin om rekening te moeten houden met het ritme van anderen; ik ben niet voor niks alleen op pad…

Vandaag heel de dag onder een strakblauwe lucht gelopen. Vanmorgen nog een kilometer of 10 door het bos, maar dat had ik liever ’s middags gehad: een bos geeft verkoeling, en wat was het vanmiddag warm.

De lunch nog maar net achter de kiezen klopte ik ergens aan om water. Dat was geen probleem, maar zo makkelijk kwam ik er niet vanaf. Ik moest even komen zitten in de schaduw, en of ik misschien een glaasje appelsap uit eigen tuin wilde, en er moest gepraat worden over lengte en bestemming van de tocht, en over voetbal, en over religie. Deze mensen waren duidelijk blij dat er iemand langskwam die ze even uit de dagelijkse sleur van in de tuin werken en in de zon zitten kon halen.

Aangekomen in Aubigny zat ik er wel doorheen en wilde ik een camping zoeken. Helaas hebben ze die hier niet; er zijn wel 2 gîtes. Omdat de eerste waar ik aanklopte dicht was, bleef er niet veel keuze over. Toen ik de prijs hoorde, dacht ik in eerste instantie dat deze mensen handig gebruik maakten van het feit dat het volgende dorp 10 kilometer verderop zit, maar nadat ik de kamer gezien had, een douche had genomen en een waar feestmaal voorgeschoteld had gekregen (voorafje met rosé, hoofdgerecht met Côtes du Rhone, kaasplankje met Bordeaux, dessert), moest ik mijn mening toch bijstellen. En dan moet het ontbijt nog komen. (En ik heb internet, waardoor ik het nu weer veel te laat zit te maken; ik heb ook nog wat video’s toegevoegd aan voorgaande berichten.) Dit onderkomen is de prijs waard, en ik ben blij dat ik nergens anders terecht kon.

Chimay Baileux Presgaux Brûly-de-Pesche Cul-des-Sarts Petite-Chapelle Rocroi

Vandaag een behoorlijk lange wandeling. Ik wil vandaag Rocroi bereiken, zodat ik weer op een Jacobsroute zit in plaats van mijn eigen, door de GPS uitgestippelde, tussenroute. De GPS geeft aan dat ik nog 25,4 kilometer te gaan heb; met het onvermijdelijke omlopen erbij wordt dat zeker 30 kilometer, en ruim daarboven zou ook geen verrassing zijn. Als ik daar de bergen bij optel, mag ik gerust zeggen dat het een zware dag wordt.
En daar blijft het niet bij…

De dag begint met regen, en zo blijft het de hele ochtend. ’s Middags wisselen miezerregen en een waterig zonnetje elkaar af; ik krijg niet de kans om op te drogen, maar het gaat wel lekker broeien en jeuken. Ik overweeg een paar keer om een camping op te zoeken of mijn kamp in het bos op te slaan, maar telkens besluit ik nog een stukje door te lopen; Rocroi lonkt. Met nog minder dan 10 kilometer te gaan, als ik tussen Cul-des-Sarts en Petite-Chapelle loop, zie ik in de verte een heel donkere lucht aan komen drijven waar af en toe een bliksemflits uit schiet. Tegen beter weten in hoop ik dat ik Rocroi zal bereiken voordat de bui mij bereikt. Maar bij Petite-Chapelle ontmoeten de bui en ik elkaar; het onweer is gelukkig net voor me langs gedreven, maar van de regen lijkt elke druppel mij te willen raken. Tegen de tijd dat ik Rocroi in loop, hoor ik bij elke stap het water in mijn schoenen borrelen. En dan weet ik nog niet eens zeker of Rocroi wel een pelgrimsopvang heeft, en zo ja, waar ik die zou moeten zoeken.

De meest logische plaats om te beginnen met zoeken lijkt me het centrum. Maar ik heb natuurlijk geen idee waar het centrum is, en het regent zo hard dat het geen goed idee is om de GPS tevoorschijn te halen. Op de gok dan maar…
Net als ik op het punt sta om te concluderen dat ik verkeerd gelopen ben, en wil besluiten om mijn tent in de stromende regen in een parkje neer te zetten, zie ik tussen 2 huizen door het puntje van een kerktoren. Het centrum van Rocroi ligt lager dan de omliggende wijken, dus je kunt hier de kerk niet al van verre zien staan, zoals elders. Helaas is het inmiddels ruimschoots na zevenen, dus de kerk is gesloten, en l’Office de Tourisme ertegenover ook. Maar nu ik zo dichtbij ben, laat ik het daar niet bij zitten: iemand zal me onderdak bieden, hoe dan ook. Dus ik schiet iemand aan die net een huis binnegaat naast de kerk om te vragen waar de pastorie is. Maar ik ben niet zo heel erg thuis in de termen van de kerk, en al helemaal niet in het Frans, en daarbij ben ik ook nog eens koud en moe, dus de man heeft geen flauw idee waar ik het over heb, hoewel hij echt zijn best doet; ik dacht het Franse woord voor ‘pastorie’ te kennen, maar hij kijkt me alleen maar heel glazig aan. Met de moed der wanhoop gooi ik er nog wat termen uit die ik wel ken: ‘prière‘ (gebed), ‘église‘ (kerk), ‘où il habite‘ (waar hij woont). En dan breekt het licht door in de ogen van de man, en zegt hij ‘Ah, la presbytère!‘ (dat woord moet ik dus onthouden, ‘pastorie’). Dat was eenvoudig: op la place de straat à la droite, da’s de Rue de Bourgogne, en dan à coté le tabac (tegenover de tabakswinkel). Ik val bijna op mijn knieën om de man te bedanken.

Bij de presbytère hoef ik niet eens aan te bellen: er hangt een brief op het raam waar in staat dat pelgrims 7 dagen per week welkom zijn in de Gîte Municipal voor 15 euro per nacht. Je kunt je melden bij l’Office de Tourisme, en als dat dicht is bij de 2 hotels op het plein. Bij het eerste hotel waar ik me meld, heeft men geen idee waar ik het over heb, maar bij het andere hotel is het bonnetje invullen, betalen, code voor de deur opschrijven, die straat in, na 50 meter aan je rechterhand, veel plezier. En zo sta ik ineens 10 minuten later onder een loeihete douche in een pelgrimsherberg die ik zo te zien weer helemaal voor mezelf heb, net als in Antwerpen.

Vandaag was in ieder geval een goeie test voor de poncho die ik van de week gekregen heb, en ik heb er veel plezier van gehad. Mijn romp is redelijk droog gebleven waardoor ik het niet al te koud kreeg. En misschien wel even belangrijk: mijn rugzak is grotendeels droog gebleven; een liter water weegt een kilo, dus je wilt niet dat je rugzak vol regent.

Eppe-Sauvage Moustier-en-Fagne Bailièvre Robechies Chimay

Ochtend

Hoewel de dagen al heerlijk zonnig en goed warm zijn, wordt het ’s nachts toch nog behoorlijk koud. Afgelopen nacht heb ik met mijn kleren aan geslapen, maar toch werd ik nog behoorlijk verkleumd wakker. Voordeel is wel dat ik lekker rustig aan kan doen ’s morgens, want de tent heeft behoorlijk wat tijd nodig om te drogen.

Inmiddels is de lucht alweer bijna strak blauw, dus tijd om de rugzak in te pakken en weer te gaan lopen. Vandaag hoop ik Chimay te bereiken.

Zelfde ochtend, een klein uurtje later.

Gisteren waren de winkels hier gesloten, omdat het zondag was. Vandaag zijn de winkels niet open, omdat de maandag een jour de répose (rustdag) is. Ik ben benieuwd wat ze voor de andere dagen van de week verzonnen hebben…
Gezien mijn route zou dit best eens kunnen betekenen dat ik vanavond pas mijn eerste maaltijd zie.

Middag

Om half 1 loop ik door Moustier-en-Fagne, 10 huizen en een mairie. Ik besluit om even te kijken of de mairie open is voor een stempel, vooral om de sleur van het lopen even te onderbreken. Er zijn 3 mensen aanwezig, en ze vinden het alledrie even prachtig om een echte pelgrim over de vloer te hebben. Waar ga ik heen? En waar kom ik vandaan? En heb ik misschien trek in een aperitiefje, een wijntje of een pastis ofzo? Dat laatste heb ik maar afgeslagen; leek me niet zo verstandig aan het eind van de ochtend, op een lege maag, met nog heel wat kilometers te gaan.
Maar een klein stukje verderop moet een dorpje zitten waar ik voor een paar euro een omelet moet kunnen krijgen.

…

Als ik van de gelegenheid gebruik gemaakt zou hebben om gelijk even op de GPS te kijken toen ik de paar zinnen hierboven tikte, zou ik gezien hebben dat ik eigenlijk voor Moustier-en-Fagne al had moeten afslaan; dat zou me een paar kilometer en heel wat tijd gescheeld hebben. Ik zag het nu pas een kilometer of 2 voorbij het dorpje. Bij die omelet ben ik nooit aangekomen, want het leek me niet handig om door te lopen naar een dorpje dat voor een automobilist dichtbij is, op de gok dat daar inderdaad een omelet op me zou staan te wachten. En zo liep ik een uur later weer langs hetzelfde gemeentehuis; ik had geen zin om te zwaaien.

Maar uiteindelijk zou het niet heel veel uitgemaakt hebben als ik de goeie afslag had genomen, want een uurtje later kreeg ik van de GPS een kadootje dat ik gisteren ook al had gekregen: een niet-bestaande weg. En dit keer is het alternatief echt een heel eind om. Dat ik vroeg in de avond (op m’n tandvlees) Chimay bereik, komt alleen maar doordat ik mezelf voor morgen een rustdag beloofd heb.