elPeregrino.nl

A Casteñada Arzúa Salceda O Pedrouzo

Als ik vandaag 30 kilometer gelopen zou hebben, zou ik in A Lavacolla terecht gekomen zijn, en veroordeeld zijn tot een albergue. Ik besluit daarom in O Pedrouzo een pak wijn en een zak chips te kopen (ik ben er nog niet uit of ik wat te vieren of wat te verwerken heb, maar vanavond wil ik wat te drinken), en dan een plekje in het bos te zoeken. Dat blijkt niet moeilijk: een prachtig veld ligt op me te wachten net buiten O Pedrouzo. Ik ben trouwens niet de eerste die er zo over denkt: de sporen van een vorige kampeerder liggen er nog (pen, halve fles wijn, resten van een vuurtje).

De wandeling was prima vandaag. Ik werd wakker onder een prachtige sterrenhemel (geprobeerd te fotograferen, maar daarvoor is mijn camera niet goed genoeg), brak mijn tent af terwijl de eerste wandelaars naar me zwaaiden, en heb bijna heel de dag zon gehad. Tijdens een mini-lunch even de mail gecheckt, maar nog geen bevestiging van El Galeón ontvangen.
Dat ik geen 30 kilometer gelopen had, wist ik, maar ik ben toch wat verbaasd dat ik na zo’n heerlijke dag lopen maar 20 kilometer heb afgelegd.

Na verse walnoten gisteren, kreeg ik vandaag verse vijgen kado van Moeder Natuur.

Ponte Ferreira Melide Boente A Castañeda

Ik dacht dat de Camino Primitivo in Arzúa aansluit op de Camino Frances, maar dat blijkt al in Melide te zijn, 20 kilometer eerder.

Melide zou mijn halte zijn voor vandaag. Wegens omstandigheden was ik echter vroeg wakker, en dus ook vroeg in Melide. Ik besloot er daarom nog 5 kilometer bij te doen, en door te lopen naar Boente. Maar omdat ik lekker liep, en omdat het geen weer en geen omgeving was om in een albergue te slapen, en omdat er na de albergue van afgelopen nacht serieus bespaard moest worden, besloot ik ook Boente voorbij te lopen, en een mooi plekje in de natuur te zoeken.

In Melide heb ik ook mijn eerste Frances-pelgrims gezien: met rugzakjes kleiner dan het lunchpakket dat ik vroeger meenam naar mijn werk lopen ze, vrolijk tikkend met hun aluminium wandelstokjes, pelgrimpje te spelen; op de Camino Frances is het allang niet gek meer om je rugzak door een taxi te laten vervoeren. Uiteraard waren er ook wel bij die serieuzer bezig waren, en dat waren de enigen die ik na Melide nog zag; het was half drie geweest, dus de ‘pelgrims’ die alleen de laatste 100 kilometer lopen, waren al ingecheckt in een stapelbed.

Als ik morgen, net als vandaag, een kilometer of 30 doe, heb ik de Camino Frances na 2 dagen alweer achter me; als het goed is, loop ik dan overmorgen rond het middaguur Santiago binnen. Als ik mijn stempel dan vlot voor elkaar heb, kan ik ’s middags al onderweg zijn naar Fisterra.

O Cádavo Castroverde Lugo

Vanmorgen werd ik weer eens wakker met dikke ogen en mijn neus helemaal dicht. Dus weer een tip: ga er altijd van uit dat kussens in gîtes en albergues vies zijn. Gebruik bijvoorbeeld een stapeltje kleren als kussen (helaas was mijn was gisteravond niet droog). Ik heb ook iemand gezien met een opblaasbaar kussen; dat vind ik ook geen gek idee. Aan een eigen kussensloop heb je niets, want de kussens in Frankrijk en Spanje hebben over het algemeen andere afmetingen dan in Nederland.

Na een uurtje lopen kom ik langs een huis waar een man bezig is om een lange wandelstok te snijden uit een tak. Hij ziet mijn lange wandelstok, en wil ze direct vergelijken. Ze blijken exact even lang, en dan bedoel ik ook echt op de milimeter. De man vindt het prachtig en wil mijn stok van alle kanten bekijken en wegen; ook wat ik er allemaal in gebrand heb, vindt hij schitterend. Vervolgens wil hij me laten zien wat hij in zijn loods heeft. Die blijkt helemaal vol te staan met prachtig houtsnijwerk; ik vind het bijna jammer dat ik geen ruimte in mijn rugzak heb voor souvenirs.

Als het tijd is om te lunchen, kom ik langs een paar tafeltjes met stoelen, met daarbij automaten met frisdrank, bier, snacks en koffie. Dat zie je hier vaker; zo profiteert men ook in de dorpjes zonder cafés nog een beetje van de pelgrims. Om mijn gebruik van een tafel en stoel voor mijn lunch te rechtvaardigen, besluit ik een grote koffie uit de automaat te trekken. Helaas loop ik hier weer tegen mijn gebrekkige Spaans aan: blijkbaar betekent ‘café largo‘ niet ‘grote koffie‘, maar ‘klein trut-beetje koffie met heel veel suiker‘. Weer wat geleerd…

Een uurtje na de lunch zie ik vanuit de verte een camper met een geel kenteken op een parkeerplaats langs de weg staan. ‘Ha, Nederlanders,’, denk ik, ‘daar ga ik eens aankloppen.’. Als ik dichterbij kom, en de koffie die ze me ongetwijfeld gaan aanbieden al bijna kan proeven, zie ik dat het een Brits kenteken is.

Gisteren bleek mijn gidsje er een paar kilometer naast te zitten, maar vandaag waren de gids en de GPS het roerend eens: 29,8 kilometer. Gelukkig hoefde er bijna niet geklommen te worden, en liep het bijna de hele weg flauwtjes af richting Lugo. Het was bovendien prima wandelweer.

Lugo is een stad, en hoe ik over steden denk, weten we inmiddels wel, dus daar hoef ik verder niet meer op in te gaan.
De albergue in Lugo heeft 44 bedden, maar ik geloof dat ik daar inmiddels ook mijn zegje wel over gedaan heb.
Kamperen was hier trouwens geen optie, want we zitten middenin de stad, binnen de historische stadsmuren.

Ik heb sowieso maar besloten dat ik me niet te druk meer ga maken over de toeristen. Overmorgen sluit ik aan op de Camino Frances, de meest toeristische Jacobsweg, en dan wordt het nog veel erger. In Arzúa, waar de Camino Primitivo en de Camino Frances elkaar ontmoeten, zijn 6 albergues met in totaal 316 bedden; en dan ook nog de nodige pensions en hotels. En dat wordt alleen maar erger naarmate we dichter bij Santiago de Compostela komen.
En mijn tocht duurt ruim 5 maanden en zit er bijna op; laat ik dat niet afsluiten met 2 weken boosheid.

Heerlijk rustig wakker geworden vanmorgen: niemand die vroeg op pad moest, dus om half 8 werd ik uit mezelf wakker. De andere gast sliep nog, dus eerst op het gemak een kop koffie en een donut uit de automaat getrokken. Tijdens de koffie gezien dat de volgende albergue op ruim 30 kilometer is, dus nu moet ik op gaan schieten.

Grandas de Salima Padraira A Fonsagrada

Het eten bij een restaurant gisteren heeft geleid tot een wat katerig gevoel in de ochtend. Nou ja, indirect dan. Ik belandde met Andreas, een Duitser die ik al een week dagelijks tegenkom, in een restaurantje. Daar bleek de wijn inbegrepen bij de prijs van het menu del dia (gestoofde varkenswangen, heerlijk), ook de tweede fles die we bestelden. Voor het eten hadden we ook al een biertje gedronken, en na het eten was er meer bier, en er was een drankje dat ik moest proeven, en bij de volgende bar was er nog meer bier, en weer een ander drankje dat ik moest proeven, en toen vond de barman dat we dan ook moesten proeven van het drankje dat hij zelf gemaakt had, en… Nou ja, je snapt het wel: ik rolde als een balletje mijn tent in om half 2.

Als je een kater hebt, kun je 2 dingen doen: je gaat in een hoekje zitten en jezelf heel zielig vinden, of je duikt in een tunnel waar je niets hoort, ziet en voelt, en alleen maar doorgaat. Ik besloot tot dat tweede. De hele ochtend liep ik als een razende, en dat was maar goed ook, want ik had een kilometer of 30 voor de boeg, en ik was laat vertrokken. Na de lunch ging het echter voor geen meter meer, en was ik niet meer vooruit te branden.

Mijn entree in Galicië werd ingeluid met een paar enorme donderklappen. De vrouw aan wie ik net om een fles water had gevraagd, reageerde met ‘¡Madre de dios, Santa Maria!‘, maar dat hielp niks: het donderde vrolijk verder. Om de pret compleet te maken, barstte een uurtje later ook de regen los.

Vanwege het weer is mijn tent vandaag geen optie, en dus leg ik een tientje neer voor een bed in een albergue. Geen heel slechte keus overigens: er is wifi, en we zijn met 2 pelgrims op 24 bedden. De andere man is wel erg dik, dus ik ben bang dat hij een snurker is.
En omdat het zondag is, zijn de winkels gesloten. Ik zal dus ook nog 9 euro neer moeten tellen voor een pelgrimsmenu bij een restaurant, want ik heb geen eten meer in mijn tas.
Door regen gisteravond zijn mijn handdoek en kleren niet droog, en douchen sla ik dus maar een keer over.

Update avond:
Goed, de ensalada rusa was gewoon een kwak huzarensalade op een bord. Maar de costillas (spare ribs) waren heerlijk. En er hoorde een flesje wijn bij. En die extra euro voor een kop echte koffie kon er ook nog wel bij.