elPeregrino.nl

Een pelgrim heeft een staf. Niet alleen als wandelstok, maar ook om overvallers en wilde honden van zijn lijf te houden. En omdat het er cool uitziet, natuurlijk.

Mijn staf wil ik graag zelf maken. Ik had gedacht hiervoor een bezem- of harksteel te kopen, en daar dan zelf de versiering in te branden (pyrograferen). Maar gereedschap om te pyrograferen kost best wat, dus ik stelde het nog wat uit tot ik mijn andere spullen allemaal in huis zou hebben.
Totdat ik op bezoek was bij Nikki, en er met haar over zat te praten. En Nikki het wel leuk vond om mij er 1 kado te doen.

En inmiddels is de brander binnen. En met enige vertraging de opzetstukjes voor pyrografie ook.
Ik ben direct druk aan het oefenen geslagen, en het is makkelijker dan ik dacht. Nou ja, tekenen kan ik nog steeds niet, wat dat betreft is er geen verschil tussen een potlood, een viltstift en een pyrografieapparaat. Maar als tekenen ruikt naar fikkie stoken, wordt het wel leuker.

Nu het een kado is, ben ik natuurlijk wel gedwongen om ‘m mee op reis te nemen, en ‘aan de overkant’ als pyrografiekunstenaar uit mijn tocht te komen…

Pelgrims naar Santiago de Compostela zijn te herkennen aan de Sint-Jakobsschelp die ze dragen op hun kleren of tas. De mijne kwam vandaag binnen.

Bij de lokale schoenmaker heb ik een leren veter aangeschaft; ergens tussen nu en vertrek boor ik voorzichtig een paar gaatjes in de schelp, en als ik vertrek knoop ik de schelp op mijn rugzak.

En alleen al vanwege het handgeschreven briefje dat mij veel plezier wenste met mijn aankoop, zou ik deze winkel van harte willen aanraden; een mooie combinatie van moderne techniek en ‘ouderwetse’ vriendelijkheid.

UPDATE:
Op 8 oktober 2014 heb ik in Fisterra mijn schelp teruggegeven aan de zee.

Heel veel tijd had ik gestoken in het vinden van het perfecte mes. Na uren wikken en wegen had ik de enige juiste keuze gemaakt. Een Wenger zou het worden, en wel de RangerGrip 61; precies het zakmes waar niets teveel op zat, maar ook niets te weinig. En toen ik die keuze gemaakt had, noteerde ik merk en type, en ging weer verder met andere dingen. Die andere dingen waren voorlopig immers belangrijker, en bovendien was een zakmes-wens iets moois om achter de hand te hebben als iemand zou vragen ‘kan ik je nog iets nuttigs meegeven?’.

Totdat ik gisteravond toevallig op de site van Wenger moest zijn, voor iets anders. En daar geen mes meer te vinden was.
Wenger is gestopt met het maken van messen. Een aantal ideeën is overgedaan aan Victorinox, en Wenger gaat zich op andere zaken concentreren. Nou zijn Victorinox messen ook mooi, maar de langste Victorinox is toch nog steeds een paar centimeter korter dan ‘mijn’ Wenger. En 1 van de redenen om voor deze Wenger te kiezen was nou juist dat-ie zo lekker fors is (ze zeggen weleens dat de lengte er niet toe doet, maar ik weet beter ).

Dus vandaag vlug naar de outdoor-winkel om te kijken of ze ‘m daar nog hadden. En ik had geluk. Veel zelfs, want dit was de laatste. Een rib uit mijn momenteel niet zo heel draagkrachtige lijf, maar ik ben een half jaar afhankelijk van dit mes, dus het is het waard.

UPDATE, ruimschoots na mijn wandeling:
Dit mes was een goede keuze: ook nu, een paar jaar later, gebruik ik het nog regelmatig; het grote mes is niet alleen handig voor kleine reparaties, maar ook voor brood, vlees en kaas (en voor grote reparaties); ook de andere gereedschappen gebruik ik regelmatig (wat moet je in Frankrijk zonder kurkentrekker?); alleen de priem heb ik nooit gebruikt, maar ik moet er niet aan denken ooit een reparatie aan rugzak of tent nodig gehad te hebben, zonder priem op zak.