elPeregrino.nl

Bodenaya Tineo Campiello

Gisteren vond ik in mijn e-mail de opmerking dat het op mijn blog veel over de praktische zaken van de wandeling gaat, en weinig over de reis naar binnen.
Dat klopt, en ik denk dat de belangrijkste reden daarvan is, dat ik de zaken die ik over mezelf leer en ontdek te persoonlijk vind om op mijn blog te zetten. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik deze reis alleen maak; ik heb dus heel veel tijd om na te denken, en dat doe ik dan ook. Ik heb mezelf inmiddels van heel veel kanten tegen het licht kunnen houden, en weet nu (beter) waar ik aan moet werken, en wat ik zal moeten accepteren als zijnde een deel van mijzelf. Ook heb ik volop kunnen reflecteren op het verleden, en vooruit kunnen kijken naar de toekomst. Wie zich (bijna) een half jaar onttrekt aan de maatschappij en aan langerdurende contacten geeft zich ruimschoots de tijd om zichzelf nauwkeurig onder de loep te nemen. Wie die tijd goed benut, en bereid is tot, en openstaat voor zelfkritiek, ontkomt er niet aan als een evenwichtiger en zekerder mens uit die reis te komen.
Wie een reis als deze met meerdere personen gaat maken, adviseer ik van harte om ook de nodige dagen alleen te lopen; het moet een kleine moeite zijn om ’s morgens bij vertrek samen de gîte/albergue/enz. voor die avond te bepalen, en dan afscheid te nemen.

Zoals ik al zei, wil ik niet al teveel kwijt over mijn innerlijke zieleroerselen.
Wat ik in ieder geval geleerd heb, is dat ik niet meer hele dagen achter een computer wil zitten. Ik ben een mensen-mens, en wil de tweede helft van mijn leven besteden aan het helpen van mensen die dat nodig hebben. De eerste stap daarin was, voor mijn vertrek al, mijn vrijwilligerswerk in een psychiatrische kliniek. De volgende stap wordt hopelijk vrijwilligerswerk in de albergue van San Vicente de la Barquera. Ook met Peter in Suances heb ik gesproken over eventuele mogelijkheden in deze richting in Spanje. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat mijn hele toekomst per se in Spanje ligt, want ik heb ook geleerd dat ik mezelf niet zo heel erg gebonden voel door landsgrenzen, en dat taalbarrières overkomelijk zijn.
Verder heb ik besloten dat ik voortaan wat minder muren en plafonds wil zien, en wat meer bomen en struiken; wat minder airco, en wat meer echt frisse lucht. En een beetje meer bewegen dan in de 20 jaar voor mijn vertrek zou ook niet gek zijn.

Wat betreft de reis kan ik melden dat ik merk dat ik die nu gevoelsmatig aan het afronden ben. Ik heb nog zo’n 2-3 weken te gaan, en hoewel ik mensen heb ontmoet die net 2 dagen geleden begonnen zijn, en dus hun hele reis nog voor zich hebben, betekent dat voor mij dat het er na vier en een halve maand bijna op zit. Ik bedacht me vandaag dat het feit dat ik in Spanje behoorlijk vaak in albergues heb geslapen, daar waarschijnlijk ook mee te maken heeft: het wordt weer tijd voor interactie met anderen.

Dat ik de tijd heb om dit alles op te schrijven, komt trouwens doordat ik vanavond wildkampeer; ik word dus niet afgeleid door anderen, en hoef niet aan tafel te verschijnen voor wijn, gesprek of eten. En dat ik wildkampeer komt doordat ik €15 voor een stapelbed echt overdreven vond (en dat zou ik ook vinden als ik het had).

De wandeling was trouwens prachtig vandaag: velden en bossen, en vrijwel geen mensen (waardoor ik over dit alles na kon denken).

Men zegt dat de Camino Primitivo zwaar is, en vergeleken hiermee is de Camino del Norte inderdaad een peuleschil, maar je hoeft hier niets te overwinnen dat je nog niet overwonnen hebt als je eerst te voet Frankrijk doorkruist hebt.

Oviedo Santullano Grado Villapañada

Vandaag zet ik mijn eerste stappen op de 7e Jacobsweg van mijn tocht: de Camino Primitivo.

Oviedo is een stad in verval. Veel bouwvallen, veel graffiti, gaten in het wegdek…
Toen ik gisteren aankwam, regende het. Toen ik naar bed ging, regende het. Toen ik vanmorgen wakker werd, regende het. Toen ik vertrok, was het droog. Na een kwartiertje begon het weer te regenen.
Ik vond het wel bij Oviedo passen.

In de middag is het droog maar bewolkt. Prima wandelweer, eigenlijk.

De tent opzetten is geen optie met dit natte weer, en dus zoek ik een albergue op. De albergue van Villapañada is een klein huisje dat anderhalve kilometer van de route in the middle of nowhere staat. Die albergue blijkt een klein feestje.

Als ik aankom, is er al een groep luidruchtige Spanjaarden aanwezig. De meesten kennen elkaar, en waar dat niet het geval is, spreken ze in ieder geval dezelfde taal. Gelukkig zijn er ook een paar die Engels spreken, en die hun best doen om alles te vertalen voor mij en de Duitser die ook geen Spaans spreekt. De niet-Spaans-sprekenden trekken zich niets aan van mijn ‘hablo pocito espagnol‘, en ratelen vrolijk in het Spaans verder. Ik heb vooral erg leuk contact met Eduardo (die plotseling ‘Edu’ heet als ik vertel dat ‘Rob’ kort is voor ‘Roberto’).

De koelkast staat vol, en op de deur van de koelkast hangt een briefje met het verzoek om voor een (halve liter) blik bier een euro in het plastic bakje te gooien, en voor een fles wijn 2 euro. Er staan ook eieren en vleeswaren in de koelkast. Na mijn douche wil ik eigenlijk een paar eieren bakken, maar ik besluit te wachten tot de hospitalero geweest is; achteraf ben ik daar blij om.

Als de hospitalero om een uur of 7 arriveert, gaat hij eerst heel vlot en streng door de slaapzaal: alle schoenen moeten in het schoenenrek bij de deur, alle wandelstokken moeten in de wandelstokkenbak bij de deur, en hij heeft haken waarmee de rugzakken aan de bedden gehangen kunnen worden. Als hij op die manier orde in de chaos heeft gebracht, slaat hij om.

Hij verzamelt iedereen rond de tafel in de keuken, en trekt een enorme zak chips open. Dan is het (geloof ik) de bedoeling dat iedereen door elkaar gaat praten. Wat dus ook gebeurt, want dat kunnen Spanjaarden goed.

De hospitalero vertelt over de albergue, en over de weg die ons morgen te wachten staat. Hij vraagt ook wie er graag mee wil eten als hij macaroni maakt. Behalve de Duitser wil iedereen dat, en dus wordt de Duitser met 10 tegen 1 weggestemd, en wordt er voor hem besloten dat hij ook meeëet. Terwijl de hospitalero aan de slag gaat met een paar enorme pannen, wordt buiten een sigaretje met ‘chocolate‘ (hasj) rondgegeven (‘¿Estás holandés, no?‘), Achter de frisdrankautomaat komen 2 schragen en een plank vandaan, en in no-time wordt de keuken/woonkamer omgebouwd tot een eetzaal voor 11. Ik investeer 2 euro in een fles wijn voor degenen die geen bier drinken.

Tijdens het eten (en drinken) wordt het alleen nog maar gezelliger, en het is bij elven als we voldaan ons bed in duiken. Ik slaap voor ik mijn kussen raak.

Ik denk dat dit de ‘camino spirit’ is waar veel mensen naar op zoek zijn.

Valdediós Vega de Sariego La Palo Siero (of Palo de Siero)

De wandeling was oké, niets bijzonders. Het weer was soms warm (zon), soms niet zo warm (wolk voor de zon).

De albergue in La Palo gaat nergens over.
De hospitalero denkt dat hij een generaal is. Hij praat in commando’s, en heeft erg strikte ideeën over hoe iedereen zich moet gedragen en wie in welk bed moet slapen. Het grootste deel van zijn tijd brengt hij, aan een sigaar lurkend, op een bankje voor de deur door. Hoewel de oppervlakte van het grasveld rond de albergue groter is dan de oppervlakte van de albergue zelf, mag ik mijn tent daar niet neerzetten; daarvoor lijkt geen andere reden te zijn, dan dat hij dat niet wil. Anderen hebben andere problemen met hem. Al met al lijkt de man extreem weinig zin te hebben in zijn vrijwillige functie.
De keuken heeft geen aanrecht, en dus ook geen stromend water; niemand neemt dus ooit de moeite om iets af te wassen, en alles is smerig.
Wifi werkt niet, waarmee een mogelijke afspraak morgen in Oviedo de mist in gaat.
Tenminste 1 douche-deur en 1 wc-deur kunnen alleen op slot met gebruik van veel geweld.

Tot overmaat van ramp is het vandaag zondag, en zijn alle 4 de supermarkten in de buurt (en alle andere winkels) dus dicht.

Ribadesella Berbes La Isla

Niet zo veel te vertellen vandaag…

Omdat ik een kamer voor mezelf had, was ik laat op (9:30). De wandeling was prachtig; vrijwel heel de weg direct langs de kust, met halverwege een stukje bos. Het weer was ook prima: bewolkt, dus niet te warm.

Campings waren er vandaag, volgens mijn gidsje en volgens de GPS, in geen velden of wegen te bekennen. Wel was er op 20 kilometer een albergue (en ook een op 4 kilometer, maar dat vond ik toch wat kort). Ik richtte me dus losjes op La Isla, en zou onderweg uitkijken naar een plek om de tent in het wild neer te zetten. Aangekomen in La Isla bleek de albergue maar 5 euro te kosten, en bovendien mocht ik mijn tent in de tuin zetten als ik dat wilde.

Het kleine, dure winkeltje hier in het dorp is zelfs voor een klein, duur dorpswinkeltje extreem duur, en dus ga ik straks voor €8,50 het pelgrimsmenu bij de lokale taverna proberen.

Update avond:
Het pelgrimsmenu was heerlijk en veel.
Een Duitse man die ik al een aantal keer ben tegengekomen, en met wie ik vanavond gegeten heb, besluit voor mij te betalen.
Deze man is in Santander gestart, en dus pas een week onderweg, maar het is geweldig om te zien hoeveel plezier deze man heeft in zijn camino; hij drinkt elke seconde in. Hij heeft een paar maanden de tijd tussen stoppen bij vorige baan en beginnen bij vorige baan, en heeft besloten een aantal weken van die tijd te besteden aan onderzoeken of hij nog steeds in staat is helemaal voor zichzelf te zorgen, of dat hij inmiddels helemaal is geconditioneerd door huwelijk, vaderschap en werk; het gaat hem goed af.

Buelna Pendueles Vidrago Arenillas Boca Andrín Llanes Poo

Mensen die ’s middags glashard recht in je gezicht zeggen dat ze altijd stil zijn in de ochtend, om je de volgende morgen net zo makkelijk toch wakker te maken…
Ik herinner me dat ik, als ik in Frankrijk weer eens een gîte helemaal voor mezelf had, wenste dat ik eens andere pelgrims zou tegenkomen. Kijk uit met wat je wenst, want het zou zomaar eens uit kunnen komen…

Ik ben vastbesloten vanavond te kamperen. Eigenlijk ben ik vastbesloten om tot aan Fisterra alleen nog maar in mijn tent te slapen, maar ik ken noord-Spanje inmiddels goed genoeg om te weten dat dat geen reële optie is.

Aan het begin van de middag kom ik langs Los bufones de Arenillas. Dat zijn gaten in de rotsen waar, door rotsgangen en golfslag elders, de lucht doorheen geblazen wordt. Zie hier mijn poging om vast te leggen wat je niet kunt vastleggen (en laat je daardoor zeker niet tegenhouden om te gaan kijken en luisteren als je eens in de buurt bent):

Het is vandaag erg warm. Onderweg klop ik aan bij de receptie van een 4-sterren hotel voor water. Ongevraagd doet de receptionist wat ijsblokjes in mijn fles. Ik ben hem dankbaar.

Halverwege de middag kom ik tot de conclusie dat ik weer in vlakker landschap beland ben, en dat wildkamperen weer een optie wordt. Ik besluit dat ik op 1 van de 2 campings in Poo zal slapen als er één goedkoper is dan 10 euro (eigenlijk weet ik natuurlijk best dat campings hier tussen de 15 en 20 euro zijn); als dat niet zo is, zal ik alleen vers water halen, en een mooi plekje voor mijn tent zoeken op een klif langs de zee.

De eerste camping is direct een mooie binnenkomer. De receptie is gesloten, maar een langslopende man verwijst me naar de bijbehorende bar. Als ik daar vraag wat een plaats kost voor een klein tentje van een arme pelgrim, krijg ik niet meer dan een schouderophalen als antwoord, en vervolgens gaat de barvrouw door met de onduidelijke dingen waarmee ze bezig was.

Bij de tweede camping stel ik dezelfde vraag. Eigenlijk zou de prijs voor een campingplaats hier op een euro of 11 komen, maar ongevraagd krijg ik een descuendo en hoef ik slechts 8 euro af te rekenen. Ik los de belofte aan mezelf in en neem die plaats.
De camping staat direct aan zee, en dus ga ik even voelen wat de temperatuur van het water is; als die boven de 20 graden is (yeah, right) zal ik een duik nemen. Het water is steenkoud, maar ik kan niet stoppen met de zee in lopen. Het is heerlijk om na een dag vechten met mezelf en mijn rugzak even te kunnen vechten met de golven, een kracht waarvan ik nooit zal kunnen winnen. Als ik tot mijn navel in het koude water sta, besluit ik dat het handiger is om even terug te lopen naar het strand om mijn T-shirt uit te trekken en mijn slippers neer te gooien. Na een half uur ben ik volledig verkleumd, maar ik heb me in geen tijden zo sterk en vrij gevoeld. Dat er vanaf de camping mensen vol verwondering naar me staan te kijken, draagt alleen maar bij aan mijn gevoel van vrijheid.

Als ik, na zwemmen en douchen, voor mijn tent mijn brood met chorizo zit te eten, zie ik het voor me boven zee, en achter me boven de bergen heftig regenen, maar bij mij blijft het droog. Wel waait het hard, waardoor mijn was razendsnel droogt; nog een kadootje van Moeder Natuur.

Al met al is dit een mooie dag.