elPeregrino.nl

Campiello Berros Lago Berducedo

Vanmorgen om half acht wakker. Dankzij de dichte mist kon ik heerlijk rustig mijn tent afbreken, want ik was toch onzichtbaar. Nadeel was wel dat de tent dus nat ingepakt werd.

De wandeling gaf vandaag de keuze tussen de oorspronkelijke route, Hospitales, en een alternatieve route. Hospitales zou zwaarder maar mooier zijn. Ik besloot dat mooi belangrijker was, dus koos voor Hospitales. Hoe de alternatieve route eruitzag, weet ik natuurlijk niet, maar Hospitales was prachtig. Hospitales is de oude naam vor pelgrimsopvanghuizen (hospitality, hospitalité, gastvrijheid?), en langs de route stonden verschillende ruïnes van hospitales van eeuwen geleden. Vandaag was de eerste dag dat ik echt het gevoel had dat ik in de voetsporen liep van eeuwen of milennia van pelgrims.
Verder ging de wandeling vandaag over de bergen, wat ook prachtig was; het hoogste punt was 1278 meter. Vrijwel de hele weg liepen koeien en paarden los.

Zwaar was de route ook. Dat kwam vooral door de lengte, en doordat er onderweg geen water te vinden was; mijn 1 liter water was ongeveer 3 liter te weinig. Doordat er onderweg geen huizen waren om aan te kloppen voor water, en dus al helemaal geen winkels waar ik wat te eten kon halen, kon ik niet eerder stoppen dan in Berducedo. Daar aangekomen bleek de albergue vol. En omdat de albergue vol was, was de hospitalera ook al naar huis; ze hoefde toch geen nieuwe pelgrims meer op te vangen. Ik kon dus ook niet meer vragen of ik mijn tent op mocht zetten op het veld naast de albergue; ik heb het dus maar gewoon gedaan. Mijn stempel heb ik bij de bar gehaald.

Twee Italianen hebben voor zichzelf als voorgerecht pasta gemaakt, maar dan wel gelijk een hele pan. Wie een bord pasta wil, mag het komen halen. Ik maak er graag gebruik van, zodat ik mijn brood en schapenkaas kan bewaren voor morgen.

Terwijl ik dit zit te schrijven, komen er 2 fietsers aan die mijn tent zien staan en mijn voorbeeld volgen.

Villapañada Salas Bodenaya

Vanmorgen vroeg Edu(ardo) of ik zin had om samen op te lopen. Dat leek me wel interessant.
Eduardo dacht van de week bij het opstaan dat hij wel zin had in een avontuur, heeft zijn schoenen aangetrokken, en is gaan lopen. Hij heeft geen rugzak, geen bagage, en draagt een spijkerbroek, een spijkerjas, en schoenen die er in de stad vast heel goed uitzien. Ook heeft hij geen credencial (stempelkaart).

De weg ging vandaag over rotsachtige bospaadjes die klimmen en dalen. Het is wonderlijk om te zien hoe Eduardo 20 kilometer met me meeloopt zonder te klagen. Omdat ik een rugzak heb en hij niet, mag ik het tempo aangeven, maar op zijn schoenen moet dat niet makkelijk geweest zijn, want ik heb immers al 2.500 kilometer training gehad.
Doordat Eduardo bereid is om te praten als SBS6 (korte zinnen, geen woorden van meer dan 3 lettergrepen, enzovoort), en ik praat in trefwoorden, komen we tot aardige gesprekken (Eduardo spreekt geen woord Engels).

Na 20 kilometer bereiken we aan het begin van de middag Salas. Eduardo is inmiddels tot de conclusie gekomen dat hij het zichzelf zonder credencial wel erg moeilijk maakt; hij wil daarom graag vandaag met de bus terug naar Oviedo om daar bij de kathedraal een credencial aan te schaffen. Als we Salas in lopen, zien we een bushalte. Eduardo vraagt mij te wachten, terwijl hij gaat kijken hoe laat de bus naar Oviedo gaat. Ik doe mijn rugzak af en ga op een bankje zitten. Na een minuut of 10 ga ik eens kijken waar hij blijft; hij blijkt verdwenen.

Ik ga in Salas bij de albergue langs om te vragen of ik daar mijn tent op kan zetten. Dat kan niet. Ik besluit daarom door te lopen naar de volgende albergue; die ligt in meer landelijk gebied, dus daar is de kans allicht groter. In de albergue in Bodenaya beland ik in een soort warm bad. De albergue wordt gerund door een particulier, Alejandro. Hij is zelf een enthousiast camino-loper (’s winters), en doet zijn best om van de albergue een echt ’thuis’ te maken voor pelgrims (’s zomers). Dat betekent dat hij ’s avonds kookt, onder het eten met de hele groep afspreekt hoe laat we opstaan, ’s morgens de pelgrims met muziek wekt, en dan het ontbijt klaar heeft staan. En dat alles op basis van donativo (‘geef wat je wilt of kunt geven’). Ik denk niet dat ik hier morgen weg kan gaan zonder iets te geven…
Ik slaap vannacht weer niet in mijn tent.

La Palo Siero Noreña Oviedo

Afgelopen nacht leek wel een snurkwedstrijd: 3 mensen snurkten om het hardst; als je niet beter wist, zou je zeggen dat ze het expres deden. Toen ik om 0:30 nog geen oog had dichtgedaan (ik had oordopjes in), ben ik naar beneden gegaan en in de woonkamer/keuken gaan liggen. Uiteraard kreeg ik toen wel ’s morgens vroeg de vroege vertrekkers voor mijn kiezen die gingen ontbijten, maar toen had ik in ieder geval een paar uurtjes slaap gehad. In de loop van vandaag heb ik verschillende anderen gesproken die er ook van wakker gelegen hebben, maar niet zo inventief waren als ik.

Om de snurkers te vermijden, en omdat ik toch vroeg wakker was, wilde ik vandaag eigenlijk Oviedo voorbij lopen. Het was vandaag echter helaas weer een feestdag, waardoor vrijwel alle winkels dicht waren. En mijn voorraad is op, en tussen Oviedo en het volgende station kom ik geen winkels meer tegen. Ik zal dus in Oviedo moeten wachten tot morgen de supermarkten weer open zijn. Gelukkig was ik wel nog net op tijd bij een panadería voor een paar ham-kaas-croissants, en bij een frutería voor een paar bananen en nectarines; als ik een half uurtje later geweest was, had ik vanavond niets te eten gehad.

Omdat de regen hier met bakken uit de lucht komt, heb ik maar niet gevraagd of ik mijn tent in de tuin mocht zetten. Ik lig vannacht op een kamer met 6 bedden. Ik hoop er het beste van.

La Isla Colunga Priesca Villaviciosa Valdediós

De dag begon met een meevaller: er hing een briefje op het prikbord van de albergue, dat sprak van een albergue in een klooster voor slechts €5, in Sebrayu, op slechts 15 kilometer. Ik deed dus rustig aan, en vertrok om 9 uur als laatste, met medeneming van het stokbrood en de koekjes die men had achtergelaten voor andere pelgrims (ik ben immers ook een andere pelgrim).

Helaas had ik blijkbaar iets verkeerd begrepen, want het klooster bleek 20 kilometer verderop te liggen…

Na een kilometer of 25 was ik er eigenlijk wel klaar mee, en dus zocht ik in Villaviciosa het Oficina de Turismo op, om daar te vragen naar een albergue. Maar uiteraard waren ze daar met hun heilige middagdutje bezig: het was siesta. Ik besloot geen uur te gaan zitten wachten op een ontkenning (GPS en gidsje vermeldden beide niks), en toch maar door te lopen naar het klooster.

Toen ik daar na 35 kilometer afgemat aankwam, mocht ik mijn tentje in eerste instantie alleen op het binnenplein neerzetten; het gras was niet toegankelijk. Maar ik vond een miniscuul stukje gras waar geen hek omheen stond, en vroeg of ik dat mocht gebruiken. Dat mocht. En omdat ik geen gebruik maakte van een bed, hoefde ik niet te betalen (waarmee die lieve dame negeerde dat ik wel de douche gebruikte, en ook mijn telefoon oplaadde).

Om de dag compleet te maken, vroeg een ouder Engels echtpaar of ik misschien zin had in een stuk van hun tortilla. Uiteraard had ik dat.

Ik heb vandaag hard gewerkt, maar daarvoor in ruil kreeg ik een gratis dag op de camino.

Poo Ribadesella

Vanaf het moment dat ik gisteren aankwam op de camping heb ik een hond horen blaffen bij een verlaten stacaravan aan de andere kant van de camping; vanmorgen blafte het beest nog (weer?). Ik moest steeds denken aan de keer dat ik als klein jongetje op een camping de paarden vrijliet, omdat ik het zo zielig vond dat ze achter een hek stonden (het begrip ‘vrijheid’ zat er al vroeg in bij me). Tegen de tijd dat ik vertrok was de hond gestopt met blaffen. Ik hoop dat dat te danken is aan een klein jongetje dat zijn rechtvaardigheidsgevoel nog niet ingeruild heeft voor een laffe laat-ik-de-confrontatie-maar-niet-aangaan mentaliteit…

Het weer en de wandeling waren vandaag prachtig. Toen ik aan het einde van de ochtend toe was aan een pauze, stond er een bankje op me te wachten. Op de hoek van dat bankje lagen een paar perziken. Voorzichtig vroeg ik aan de man in de tuin naast het bankje of ik er een mocht pakken. Een simpel hoofdknikje vond hij genoeg antwoord; hij had ze daar immers voor de pelgrims neergelegd. Toen ik mijn rugzak weer omhing, kwam hij de tuin uit, legde een nieuwe perzik neer, en zei dat ik er ook nog 1 mee moest nemen voor onderweg.

Ik was onderweg naar de camping van Ribadesella, maar net voordat ik die plaats in liep, werd ik aangesproken door een stel dat mij een plek aanbood in hun huis. Ik moest weten dat de jeugdherberg 16 euro kostte, en de camping 15, maar bij hen zou ik slechts 14 euro betalen, inclusief ontbijt; ze wilden me hun huis graag laten zien, zonder verplichtingen. Ik besloot mee te lopen.
Het bed dat ze me aan konden bieden (van de 4 bedden die ze hadden, waren er 3 al bezet), bleek een bed op een vliering die vele verdiepingen hoog erg lastig te bereiken was. Ik bedankte vriendelijk.

Omdat de camping aan de andere kant van het (langgerekte) dorp was, besloot ik toch eerst even bij de jeugdherberg te informeren naar de prijs. Die bleek hoog maar (bijna) acceptabel. Omdat er ook wifi, elektriciteit en een magnetron waren, nam ik de kamer; als ik door zou lopen en de camping bleek niets, zou ik weer een paar kilometer verder moeten.
De dame aan de receptie vroeg of ik een hoog of een laag bed wilde (stapelbedden). Ik koos voor een laag bed. ‘Dan heb je voorlopig een kamer voor jezelf’, antwoordde ze. En inmiddels is het kwart voor 11, en heb ik nog steeds die kamer voor mezelf. (De les van vandaag: stel altijd eisen…)
Ik ben vastbesloten vanavond een enorm gat in mijn wijnvoorraad te slaan, en vannacht zo hard te snurken dat alledrie de stapelbedden ervan schudden. Morgen moet ik om 11:00 de kamer verlaten hebben; ik zet geen wekker en ga ervan uit dat dat lukt. En als dat niet lukt, maken ze me vast wakker.

Extra kadootje was trouwens dat de jeugdherberg direct aan zee staat, en ik dus vandaag na mijn wandeling weer een duik heb kunnen nemen. Het was weer ijskoud, maar het is nu al een traditie waar ik enorm van houd. Er is geen betere manier om een hele dag wandelen af te spoelen, dan even vechten met een stuk of wat steenkoude golven.