elPeregrino.nl

San Vicente de la Barquera Pesués Unquera Colombres La Franca Buelna

In de albergue van afgelopen nacht werd ontbijt geserveerd. Een goeie manier om ’s morgens een beetje rust te houden in de slaapzaal: men gaat eerst ontbijten, en pakt dus automatisch later zijn rugzak in. En dan zijn er dus toch mensen die eerst met veel kabaal hun rugzak inpakken, om die vervolgens in de slaapzaal achter te laten, en uitgebreid te gaan ontbijten. Vaak begrijp ik mensen gewoon niet…

Gisteravond heb ik geholpen om de tafel te dekken en het brood te snijden voor het ontbijt. Vanmorgen kwam Monica vragen of ik het misschien leuk zou vinden om een tijdje als hospitalero te komen werken. Uiteraard hebben we e-mailadressen uitgewisseld.
Monica’s ouders vonden het eigenlijk alleen nodig voor volgende zomer, maar het is ze aan te zien dat ze helemaal kapot zijn van vermoeidheid (ze zijn al erg oud), dus Monica gaat proberen ze er van te overtuigen dat ze echt aan een vakantie toe zijn; ik zou dan direct na mijn tocht terecht kunnen. Terwijl Monica me uit stond te leggen welke 2 opties er waren voor de route van vandaag, kwam haar moeder naast me staan en pakte mijn hand vast; ik heb het idee dat zij niet heel veel overredingskracht nodig zal hebben.
Het werk is wel op vrijwillige basis, dus ik moet nog even zien hoe ik mijn versleten kleren ga vervangen (nou ja, eerst nog zien dat ik in Santiago kom), maar eten en een slaapplaats horen erbij. Voor hoelang het zou zijn, konden ze nog niet zeggen, maar als ik naar de oude mensen kijk, denk ik dat die erg blij zullen zijn als ze eenmaal zitten.

Van de wandeling van vandaag heb ik niet zo heel veel meegekregen; ik was teveel met mijn hoofd bij nieuwe kansen. Het weer was in ieder geval goed: bewolkt en een graad of 20, perfect wandelweer.

Cóbreces Ruiloba Comillas

Gisteren zei ik nog tegen die Italiaan bij mij op de kamer ‘Ik hoop niet dat je zo iemand bent die de wekker heel vroeg zet.’. Zo iemand bleek hij dus wel te zijn. Maar in de andere kamer had iemand om 6 uur het licht aangedaan om zijn tas in te pakken, dus ergens had ik het nog getroffen…

Tijdens mijn eerste pauze werd ik ingehaald door een Duitse vrouw die ik gisteren onderweg en in de albergue ook al gezien had; ze had net een vervelende ervaring gehad met een Spanjaard die dacht dat hij een alleen lopende vrouw wel dingen voor kon stellen waar zijn vrouw blijkbaar geen zin meer in heeft. Ik vroeg daarom of ze het fijn zou vinden om samen een stukje op te lopen, en dat zou ze. Samen liepen we naar Comillas. Wederom een wandeling van niks, maar ze is nog maar net begonnen, en heeft de afgelopen jaren niet veel meer gedaan dan op de bank zitten. In Comillas wilden we ons melden bij de plaatselijke albergue, maar die bleek dicht; er waren bedwantsen aangetroffen, en er moest ontsmet worden. We besloten daarom eerst te gaan lunchen, en dan op zoek te gaan naar een alternatief. Dat bleek de verkeerde volgorde.

Tegen de tijd dat wij de lunch achter de kiezen hadden, bleken de goedkoopste pensions in het dorp vol. Het goedkoopste waar we nog terecht konden, was een pension met een kamer met 2 bedden voor 35 euro. Hoewel €17,50 behoorlijk boven mijn budget was, stelde ik voor om die kamer te delen; ik had namelijk bij de camping al een prijs gezien van €16,50, dus voor slechts een euro meer zou ik mijn tent niet op hoeven zetten en elektriciteit hebben. Zij wist echter zeker dat haar man heel boos zou worden als hij zou horen dat ze een kamer gedeeld had met een man (en blijkbaar was ze er ook zeker van dat hij er van zou horen). Dat leek mij een goede reden om haar alleen te laten met een kamer van 35 euro, en me bij de camping te melden.

Gelukkig bleek het mogelijk om op de camping een halve plaats te nemen en op die manier 3 en een halve euro te besparen. Tegen de tijd dat ik mijn tent opgezet had, was de lucht alweer betrokken, en begon het alweer te rommelen. Zwemmen kwam er dus weer niet van, en het lijkt erop dat ik mijn zwembroek heb aangeschaft voor eenmalig gebruik. Een les die ik nu dan maar geleerd moet hebben over noord-Spanje (in september): aan het eind van de dag betrekt het, en regen is geen uitzondering.

Vanuit Nederland had ik het verzoek gekregen om op de camping in Comillas de groeten te doen. Die kwamen echter niet aan bij de oude man aan de receptie die deed of hij Duits sprak (ik kwam immers uit Nederland). De bar van de camping is niet meer open, en ik denk eerlijk gezegd dat de kans dat men de groeter aan de bar kent, groter is dan aan de receptie.

Suances Tagle Puente Avíos Yuso Santillana del Mar

Zo, de vakantie zit er weer op. Vandaag moest er weer gelopen worden. De eerste dag na de vakantie was gelukkig een kein stukje.

Na een ontbijt met eieren met spek en sinaasappelsap heb ik vanmorgen afscheid genomen van Marta. Daarna ben ik samen met Peter naar Santillana del Mar gelopen.

Was het eerder al apart om samen met iemand te lopen, het is nog veel gekker om samen met iemand te lopen die niet bezig is om de Camino de Santiago te lopen. Dat vond de receptionist van het hotel waar we onze waterflessen gingen vullen trouwens ook: iemand met een zware rugzak geef je makkelijk een fles water, maar van een man met korte broek, polo, petje en plastic tas (toeristen-outfit) verwacht je toch meer dat-e op het terras plaatsneemt en dik betaalt…

Maar het was gezellig. Halverwege hebben we een uurtje de tijd genomen om op het gemak te lunchen bij een oud kerkje of iets dergelijks, met uitzicht over het dal (voor zover de nevel een uitzicht toeliet). En daarna konden we op het gemak door naar Santillana om de albergue te zoeken.

Bij die albergue troffen we een erg ongezellige groep reeds gearriveerde pelgrims, die absoluut geen zin hadden om ‘ola, buenas‘ terug te zeggen. Zij waren als eersten, zij hadden gewonnen, en dat zouden we weten ook. Een goede reden dus om direct door te lopen naar de camping; morgen zouden ze ongetwijfeld weer willen winnen, en dus zouden er ongetwijfeld wekkers gezet worden.

Bij de camping kon ik kiezen tussen mijn tent of een bungalow delen; de prijs was hetzelfde (bungalow is trouwens een heel groot woord voor dit hutje). Ik koos dus voor een bungalow, betaalde, claimde een bed door mijn slaapzak neer te leggen, en ging met Peter nog even het dorp in. We dronken nog een biertje met een hapje erbij, en toen was het echt tijd voor afscheid. Peter wilde teruglopen, en had dus nog een uurtje of 3 te gaan.

Terug bij de bungalow bleek er inmiddels een groep Fransen gearriveerd. Je gaat mensen op een gegeven moment herkennen, en het was voor mij duidelijk dat deze mensen niet van het type waren die ’s morgens in stilte hun rugzak inpakken; dit waren praters, plasic-tasjes-krakers, en licht-aan-om-te-zien-of-ik-niks-vergeten-benners. En dus haastte ik me naar de receptie om te vragen of ik alsnog mijn tent op mocht zetten. Gelukkig was dat geen probleem.

En dus pik ik nu een beetje stroom in de kantine om mijn verhaaltje te schrijven, en val ik straks heerlijk alleen in slaap, om morgenochtend heerlijk uit mezelf om een uurtje of 8 wakker te worden.

Morgen loop ik trouwens een kort stukje: in Cóbreces zit een albergue in een abdij; ten eerste lijkt het me leuk om eens in een abdij te slapen, en ten tweede brengt dit me uit het ritme van de mensen die de ‘officiële’ etappes lopen, want die slapen 10 kilometer verderop in Comillas.

Trouwens, Peter, Spanje heeft niet 2 talen, maar 5 officiële talen en 2 niet-officiële talen, en Asturisch is wel een echte taal; zie Wikipedia.

Loredo Somo Pedreña Santander PeñacastilloSanta Cruz de Bezana Boo de Piélagos Puente Arce (Suances)

Het doel is om vandaag mijn ‘vakantieadres’ in Suances te bereiken. Dat is weliswaar een wandeling van zo’n 35 klometer, maar er lijken onderweg geen slaapplaatsen te zijn. Vanuit Loredo bel ik dus vanuit een telefooncel om mijn komst aan te kondigen, en om bevestigd te krijgen dat de pont inderdaad tot 21:00 vaart. (Let op: de telefooncellen hier wisselen niet; wat over is van je tegoed, is voor de telefoonmaatschappij.)

In Somo leiden de pijlen naar een veerpont, maar ik zie een (lange) brug liggen, en dus besluit ik het geld voor de pont uit te sparen, en de brug te nemen van Somo naar Pedreña. Waar ik alsnog op de pont moet stappen (dezelfde) omdat ik moet overvaren naar Santander. Hiermee gooi ik alvast behoorlijk wat tijd en energie weg.
Uiteindelijk had ik dus gisteren net zo goed door kunnen gaan naar de albergue in Santander. Ik dacht dat dat nog een paar kilometer lopen was, maar het is een paar kilometer met de boot.

Peter, mijn gastheer voor de komende dagen, heeft me heel duidelijk uitgelegd waar ik van de route moet afwijken om bij zijn huis te komen, maar uiteindelijk mis ik blijkbaar de afslag, en draai ik met een enorme omweg het binnenland in (met de Jacobsweg mee). Als ik in Puente Arce ben, bel ik Peter. Ik mocht hem bellen als ik erdoorheen zat, en dan zou hij me op komen halen. Wat hij ook doet.

Mijn angst dat het hier om een rijke patser gaat die voor een paar dagen een pelgrim aanschaft om mee rond te paraderen, wordt direct weggevaagd: Peter en zijn vrouw Marta zijn heel gewone mensen, en omdat zij uit Spanje komt, en hij uit Nederland, hebben ze in beide landen een bescheiden flat (ik ben trouwens op dag 1 langs hun huis in Vlaardingen gelopen, maar dat wisten we toen nog niet). En omdat zij heel gewone mensen zijn en ik ook (vind ik zelf), kunnen we het prima met elkaar vinden, en is het contact direct heel ontspannen.

’s Avonds wordt er bij een bar gegeten en gedronken (de langharige zwerver eet inktvis en vindt het lekker), en morgen mag ik uitslapen.