elPeregrino.nl

Buelna Pendueles Vidrago Arenillas Boca Andrín Llanes Poo

Mensen die ’s middags glashard recht in je gezicht zeggen dat ze altijd stil zijn in de ochtend, om je de volgende morgen net zo makkelijk toch wakker te maken…
Ik herinner me dat ik, als ik in Frankrijk weer eens een gîte helemaal voor mezelf had, wenste dat ik eens andere pelgrims zou tegenkomen. Kijk uit met wat je wenst, want het zou zomaar eens uit kunnen komen…

Ik ben vastbesloten vanavond te kamperen. Eigenlijk ben ik vastbesloten om tot aan Fisterra alleen nog maar in mijn tent te slapen, maar ik ken noord-Spanje inmiddels goed genoeg om te weten dat dat geen reële optie is.

Aan het begin van de middag kom ik langs Los bufones de Arenillas. Dat zijn gaten in de rotsen waar, door rotsgangen en golfslag elders, de lucht doorheen geblazen wordt. Zie hier mijn poging om vast te leggen wat je niet kunt vastleggen (en laat je daardoor zeker niet tegenhouden om te gaan kijken en luisteren als je eens in de buurt bent):

Het is vandaag erg warm. Onderweg klop ik aan bij de receptie van een 4-sterren hotel voor water. Ongevraagd doet de receptionist wat ijsblokjes in mijn fles. Ik ben hem dankbaar.

Halverwege de middag kom ik tot de conclusie dat ik weer in vlakker landschap beland ben, en dat wildkamperen weer een optie wordt. Ik besluit dat ik op 1 van de 2 campings in Poo zal slapen als er één goedkoper is dan 10 euro (eigenlijk weet ik natuurlijk best dat campings hier tussen de 15 en 20 euro zijn); als dat niet zo is, zal ik alleen vers water halen, en een mooi plekje voor mijn tent zoeken op een klif langs de zee.

De eerste camping is direct een mooie binnenkomer. De receptie is gesloten, maar een langslopende man verwijst me naar de bijbehorende bar. Als ik daar vraag wat een plaats kost voor een klein tentje van een arme pelgrim, krijg ik niet meer dan een schouderophalen als antwoord, en vervolgens gaat de barvrouw door met de onduidelijke dingen waarmee ze bezig was.

Bij de tweede camping stel ik dezelfde vraag. Eigenlijk zou de prijs voor een campingplaats hier op een euro of 11 komen, maar ongevraagd krijg ik een descuendo en hoef ik slechts 8 euro af te rekenen. Ik los de belofte aan mezelf in en neem die plaats.
De camping staat direct aan zee, en dus ga ik even voelen wat de temperatuur van het water is; als die boven de 20 graden is (yeah, right) zal ik een duik nemen. Het water is steenkoud, maar ik kan niet stoppen met de zee in lopen. Het is heerlijk om na een dag vechten met mezelf en mijn rugzak even te kunnen vechten met de golven, een kracht waarvan ik nooit zal kunnen winnen. Als ik tot mijn navel in het koude water sta, besluit ik dat het handiger is om even terug te lopen naar het strand om mijn T-shirt uit te trekken en mijn slippers neer te gooien. Na een half uur ben ik volledig verkleumd, maar ik heb me in geen tijden zo sterk en vrij gevoeld. Dat er vanaf de camping mensen vol verwondering naar me staan te kijken, draagt alleen maar bij aan mijn gevoel van vrijheid.

Als ik, na zwemmen en douchen, voor mijn tent mijn brood met chorizo zit te eten, zie ik het voor me boven zee, en achter me boven de bergen heftig regenen, maar bij mij blijft het droog. Wel waait het hard, waardoor mijn was razendsnel droogt; nog een kadootje van Moeder Natuur.

Al met al is dit een mooie dag.

Comillas Ceceño San Vicente de la Barquera

Achteraf vraag ik me af waarom ik vandaag weer een korte wandeling heb gedaan…

Volgens de GPS was San Vicente best een grote plaats, en volgens mijn gidsje is er alles te vinden: albergue, winkels, noem maar op. Bij aankomst in de albergue blijkt die 10 euro te kosten; aardig aan de prijs, maar altijd nog goedkoper dan de camping van afgelopen nacht, en ik zie op het blaadje bij de deur dat er internet is.

Na inschrijven, bed claimen, douchen en de was, denk ik direct maar even te gaan zitten om mijn mail te checken en mijn blog bij te werken. Naïeve Rob dacht namelijk dat ‘internet’ ‘wifi’ betekende. Er blijkt een computer aanwezig waar je voor een euro een half uurtje gebruik van mag maken. Wie denkt dat ik ooit met een publieke computer zal inloggen op mijn website/e-mail/bank kent me nog niet lang genoeg; ik heb net even te lang in de ICT gewerkt om die fout te maken. Geen internet dus…

Dan maar op zoek naar winkels voor lunch, diner en ontbijt. Er zijn 3 supermarkten in San Vicente. Ze zijn alledrie dicht; het wordt me niet helemaal duidelijk welk excuus de Spanjaarden vandaag weer hebben gevonden om niet te werken. In de loop van de middag en vroege avond kijk ik voor de zekerheid nog een paar keer, om te zien of ik niet getackeld ben door het heilige siesta-monster, maar ik kan het schudden. ’s Middags eet ik dus maar weer een dagmenu, en voor de avond kan ik, voor bijna evenveel geld, wat brood en kaas aanschaffen bij een klein, duur winkeltje.

Ik slaap vannacht in een zaal met zo’n 30 bedden, dus ik heb niet de illusie dat ik veel zal slapen. Ontbijt is bij de prijs inbegrepen, maar ik heb niet de illusie dat de varkens nog iets eetbaars voor me overgelaten hebben tegen de tijd dat ik aan ontbijt toe ben.

Monica, hospitalera en dochter van de eigenaars van de albergue zei net tegen me ‘You look very much like spanish man.‘. Voor de zekerheid vroeg ik nog ‘Is that a compliment?‘. Haar ‘YES!‘ was overtuigd en overtuigend.

Heb ik deze tip trouwens al gegeven?
De Spaanse toeristenburo’s hebben een gidsje met alle overnachtingsadressen langs de camino’s. Dit gidsje is gemaakt van heel licht papier, en bevat geen foto’s en andere overbodige informatie. Erg waardevol, zeker als je, zoals ik, niet 1 van de standaardgidsen bij je hebt. Meld je bij het eerste touristenburo dat je ziet (Turismo Bulegoa in het Baskisch, Oficina de Turismo in het Spaans) en vraag erom.

Santillana del Mar Rodero Novales Cóbreces

Vanmorgen was het heel duidelijk dat we weer richting herfst gaan: het duurt ’s morgens alweer een stuk langer voordat de zon voldoende kracht heeft om mijn tent te drogen. Omdat ik niet tot de lunch in Santillana wilde blijven, vertrok ik dus maar met een tent (en was) die nog niet helemaal droog was.

In Novales liep ik langs een bord dat me probeerde te verleiden om in het plaatselijke restaurant een pelgrimsmenu te komen eten. Omdat het tijd was om te lunchen, en omdat ik nog geen winkels tegengekomen was en ook voorlopig niet verwachtte, besloot ik voor de verleiding te vallen. Dat was geen goed idee: zelfs voor een pelgrim was dit menu een belediging. Om een idee te krijgen:

• De eerste gang:
  Neem een blik bonen. Warm dit op in zijn eigen vocht terwijl je er een beetje oregano door roert. Schep hiervan 1 soeplepel in een bakje.
• De tweede gang:
  Neem wat vleesrestjes van gisteren waar de keuken vandaag niks meer mee kan. Warm deze op in de magnetron. Giet er een sloot tomatenpuree over (maar noem dat tomatensaus). Leg er ter decoratie een klein handje koude friet naast.
• Het dessert:
  ‘And the desert is fruit‘, zei hij. En dat was niet echt gelogen: ik kreeg een appel. Met een mesje om hem zelf te schillen.
• En daarbij een fles water.

Ik begrijp nu waarom de camino eigenlijk om Novales heen loopt.

De albergue in Cóberces is niet veel meer dan een rij bedden met een dak erboven; die abdij die ik gisteren noemde, daar mogen wij alleen naar kijken. Koken kan er niet, er is zelfs geen waterkoker. De winkels in het dorp zijn gesloten (het is zaterdagmiddag), op een heel klein duur winkeltje na. Vanavond eet ik stokbrood met chorizo, en later op de avond een zak chips. De wijn was gelukkig niet duur.

En we zijn maar met 8 personen op 25 bedden; in de zaal waar ik lig, zelfs maar met 2 personen op 11 bedden. En buiten regent het.

Noja Castillo Siete Villas San Miguel de Meruelo Güermes Galizano Loredo

De rust en het eten van gisteren hebben me duidelijk goed gedaan. De wandeling van vandaag is niet echt zwaar, behalve dat de zon zijn best doet pelgrims te laten smelten.

De ‘officiële’ etappe eindigt vandaag in Güermes. Ik ben daar echter al zo vroeg, dat ik besluit daar alleen een pauze te houden en er dan nog 10 kilometer aan te plakken. De GPS vertelt me dat er in Loredo, een paar kilometer voor Santander, 3 campings zijn. Helaas blijken de laatste 5 kilometers voor Loredo langs een lange kaarsrechte weg zonder schaduw en met langsrazende auto’s te gaan.

Omdat ik volop keuze heb, loop ik de eerste camping voorbij: te ver van het strand. Bij de tweede camping wil men mij 16 euro in rekening brengen (voor een tentje van 2 bij 1 meter); ik groet niet eens, en loop door naar de derde camping. Waar €14,30 heel normaal is. Als ik het meisje voor gek verklaar, zegt ze dat ik het misschien bij de jeugdherberg kan proberen, een paar honderd meter verderop. Helaas blijkt die dit weekend in zijn geheel afgehuurd door een groep. Er helemaal klaar mee, strompel ik terug naar de camping die ik in eerste instantie voorbij gelopen ben. Men rekent hier €10,80. Omdat ik inmiddels door mijn opties heen ben, en sowieso geen zin meer heb in strand, stem ik in. Het wordt me niet helemaal duidelijk of het gewoon gemakszucht is, of pelgrimskorting, dat ik maar een tientje hoef af te rekenen.

Als ik mijn tent aan het opzetten ben, hoor ik de spelende meisjes op het veld (8-11 jaar) tegen elkaar zeggen dat ik een pelgrim ben naar Santiago de Compostela. Blijkbaar krijgen de kinderen hier wel iets meer cultuur mee dan alleen maar Nickelodeon en MTV.

Voor het warme water moet je hier met 50-cent-munten betalen, Ik ken dat: voordat het warme water je douche bereikt heeft, ben je 1 of 2 euro verder. Ik besluit er geen gebruik van te maken. Ik kom dan straks wel stinkend en ongeschoren aan op mijn vakantieadres, maar als je pelgrim bent, mag dat.

Morgen wordt trouwens ook een interessante dag: zowel de gids als de albergues geven geen overnachtingsadressen binnen een redelijke afstand.

Het diner bestaat uit het brood en het blikje tonijn dat ik eergisteren heb gekocht voor gisteren, het laatste stukje van de kaas die al een paar dagen in mijn rugzak zit te zweten, een stuk meloen en wat wijn.

De camping heeft wifi, maar ik heb geen zin om me met mijn hele hebben en houwen naar de kantine te slepen.