elPeregrino.nl

Pobeña Ontón Castro Urdiales

Gisteravond werd ik door de hospitaleros — een stel van rond de 50 — toen iedereen naar bed was — licht uit om 10 uur — nog even uitgenodigd voor een borreltje (aguardente? rosso-blanco?). We begonnen met een leuk gesprek — 1-op-1 of 2-op1 lukt me wel, in een groep wordt het te lastig — maar helaas kwam Miguel opdagen. Op zich is het een aardige kerel, maar hij legt wel heel erg een claim op alles en iedereen. Voor de kenners: het is een soort RP; niet zo zeer in achtergrond, als wel in karakter. Voor de niet-kenners: het is iemand die zijn onzekerheid probeert te verbergen door altijd het hoogste woord te voeren, en te proberen altijd de controle te houden over alles en iedereen in zijn omgeving.
Ik begreep niet heel veel van het gesprek, maar blijkbaar wel genoeg om op precies het goede moment ‘buenas noches’ te zeggen: de hospitaleros grepen dat direct aan om ook op te staan en naar bed te gaan.

De hospitaleros zijn trouwens altijd vrijwilligers, en ik had hier het idee dat ze het ook echt vrijwillig deden.

Afgelopen nacht heerlijk geslapen in mijn eigen tent: geen gesnurk, geen telefoons, geen mensen die ’s nachts naar de wc gingen of iets wiloden eten, geen wekkers, en geen mensen die met veel herrie hun rugzak inpakten. De mensen die binnen sliepen moesten om 8 uur weg zijn, zodat de hospitaleros konden schoonmaken. Ik werd om half acht wakker, toen de meesten al onderweg waren.

De wandeling van vandaag was een kilometer of 20, maar door een verkeerde afslag te nemen wist ik daar een kilometer of 5 aan toe te voegen. Of eigenlijk was het niet echt een verkeerde afslag: de route is hier gewijzigd, om de snelweg te ontwijken; de pijlen wijzen nu dus een andere kant op. De nieuwe route gaat door het binnenland, maar ik wilde per se langs de kust lopen. En dus keerde ik terug op mijn schreden, accepteerde een kilometer of 2 langs de snelweg, en liep vervolgens een mooie maar zware route langs de kust. En met langs de kust bedoel ik dat ik af en toe vlak naast mijn rechtervoet 10 of 20 meter omlaag kon kijken en het water tegen de kust zag slaan. Het was prachtig.

Castro Urdiales heeft een camping, dus ik nam me voor dat ik sowieso in mijn tent zou slapen vanavond. Maar omdat ik afgelopen nacht mijn tent had mogen opzetten bij de albergue, ging ik ook hier eerst langs de albergue om te kijken of die mogelijkheid hier ook was. En dat was geen probleem. Wel moest ik 3 euro betalen. Ik keek de hospitalero heel verbaasd aan: dus wie binnenslaapt, mag op basis van donativo, maar wie zijn eigen tent heeft, betaalt 3 euro? Maar hij hielp me snel uit de droom: dit is geen donativo-albergue; wie binnen slaapt, betaalt 5 euro. Weer bedankte ik mezelf dat ik mijn tent had meegenomen.

Castro Urdiales is ook weer een kustplaats met een strand, en ook hier kon ik weer geen winkel vinden die zwembroeken verkoopt; althans, geen die open was. Tip voor iedereen die van plan is de Camino del Norte te lopen: zorg dat je zwemkleding meeneemt of uiterlijk in Irún aanschaft; het moet heerlijk zijn om na een dag wandelen even een duik in zee te kunnen nemen.
Voor de dames onder de lezers: ik kom nu pas in een gebied waar topless zwemmen geaccepteerd lijkt te zijn. (Ja, voor mij viel het ook niet mee, maar ik heb me erdoorheen geslagen… )

Lezama Zamudio Bilbao Portugalete

Gisteravond was onder leiding van de hospitalero democratisch besloten dat het licht om 6:30 aan zou gaan. Dit weerhield sommigen er niet van om de wekker al eerder te zetten en alvast te beginnen met herrie maken. Er was zelfs 1 idioot die het nodig vond om de magnetron te gebruiken om thee te maken (de refugio in Lezama bestaat uit 1 ruimte die zowel keuken als huiskamer als slaapzaal is). Gelukkig was ik niet de enige die boos was.

De wandeling zou in eerste instantie kort worden vandaag: ik zou in Bilbao overnachten. De wandeling was echter dusdanig kort dat ik om 11:15 al in Bilbao was. Op zich zou dat een mooi excuus geven om een middag naar het Guggenheim museum te gaan, maar dat stond het budget niet toe. Daarbij wist ik dat de refugio in Portugalete vandaag voor het laatst open zou zijn; die is in een school, en morgen begint de school weer. En dus besloot ik verder te lopen naar Portugalete. Van Bilbao naar Portugalete bestaan 2 routes, de ‘officiële’ en de ‘niet-officiële’. De niet-officiële route is 8 of 9 kilometer korter, en omdat ik ook al van Lezama naar Bilbao had gelopen, besloot ik die te nemen. Die route was inderdaad lekker kort, maar het was ook wel 1 van de lelijkste stukken die ik tot nu toe gelopen heb; een beetje alsof je 8 kilometer lang door een achterbuurt aan een haven loopt.

De route naar Portugalete was keurig aangegeven, en ook in Portugalete gingen de pijlen door, en dus besloot ik die te volgen, in de verwachting dat ik dan vanzelf bij de albergue aan zou komen. Toen ik op een gegeven moment Portugalete weer uitliep, besloot ik maar eens naar de weg te gaan vraqgen; ik bleek een half uur geleden langs de albergue te zijn gelopen zonder hem op te merken. Toen ik uiteindelijk alsnog in de albergue aankwam, waren er nog 2 bedden vrij; ik had dus geluk. Wel word ik voor mijn late entree gestraft met een koude douche.

Op de een of andere manier heb ik in de albergue vriendschap gesloten met Miguel. Miguel spreekt naast Spaans ongeveer 5 woorden Engels, en ik spreek ongeveer evenveel Spaans, maar toch lukte het om een gesprek te voeren. ’s Avonds staat Miguel erop om me mee te nemen om me het centrum te laten zien. Omdat Miguel momenteel zonder geld zit, besluit ik vanavond niet te gaan voor een pelgrimsmenu, maar een goedkopere afhaalmaaltijd te nemen, zodat ik voor Miguel ook wat mee kan nemen; een mens kan nou eenmaal niet alleen ontvangen…

Markina Ziortza-Bolibar Elexalde Gernika

De dag begon vandaag weer met laaghangende bewolking, maar gelukkig trok die sneller op dan gisteren. Wel bleef het de hele dag bewolkt; aan het begin leek in de verte even de zon door te breken, maar daar stak een regenbui snel een stokje voor.

Ik ben nu een paar dagen in Spanje, en het is me nog steeds een raadsel hoe en waar Spanjaarden hun boodschappen doen. In de grotere plaatsen heb ik wel een paar supermarkten gezien, maar niet één was groot genoeg om een hele regio of streek te bevoorraden. En in de kleinere plaatsen zijn geen winkels, ook geen kleintjes. Ik zie wel een heleboel tavernas, dus ik begin een beetje het idee te krijgen dat Spanjaarden stiekem heel rijk zijn, en altijd buiten de deur eten. (Als ik in Munitibar naar een bakker vraag, word ik doorverwezen naar Gernika, 13 kilometer verderop.)
Hoe dan ook, door een gebrek aan winkels op mijn weg ben ik vandaag weer helemaal door mijn voorraad heen, en eet ik als lunch zelfs ham en kaas zonder brood.

Ik heb dus heel hard een supermarkt nodig. En daarvoor zal ik in Gernika moeten zijn. Een stad. Zonder camping. En dus maar weer op zoek naar een refugio. Een paar Spanjaarden die ik onderweg (en gisteraqvond en vanmorgen in de albergue) ook al tegengekomen ben, gaan naar een albergue, en ik besluit ze maar gewoon te volgen; zij kunnen immers makkelijker om de weg vragen dan ik. En het is maar goed dat ik ze gevolgd ben, want alleen had ik het nooit gevonden.

De middelbare school in Gernika heeft vakantie, en daarom heeft men besloten de sporthal ter beschikking te stellen aan pelgrims. Er zijn 35 bedden beschikbaar. De refuge is bovendien op basis van donativo. De pelgrims wordt verzocht ’s morgens voor 8:00 weg te zijn, of te helpen met schoonmaken; ik denk dat dat een mooie kans is om op een eerlijke manier zonder betalen weg te komen: ik blijf een uurtje langer om te helpen met schoonmaken.

Grappig is trouwens ook dat ik in deze hal met 35 bedden minder onrustig wordt dan afgelopen nacht in die kamer met 21 bedden; het is hier zo ruim (en hoog) dat het helemaal niet vol lijkt. Ik denk overigens wel dat de snurkers nog nooit zo’n geweldige akoestiek hebben gehad.

Zumaia Deba

De dag begint met klimmen door bergen die nog grotendeels verstopt zijn in de wolken. In de loop van de ochtend klaart het op, en het wordt een stralende, maar erg vochtige dag. Vanaf Itziar krijgen we ook de zee weer te zien.

Het eerste stuk loop ik alleen, dan een stuk met Lindsey uit Canada (type pelgrim, maar dan jong), en daarna een stuk met Libby uit Australië (type toerist). Beide dames heb ik gisteravond ook al gezien in de refuge in Zumaia.

In Zumaia heb ik gehoord dat er tussen Deba en Markina-Xemein (23 kilometer) geen winkels zijn, dus ik besluit vandaag tot een korte wandeling, om daarna tijd te hebben om voorraad in te slaan. De refuge van Deba is een verzoeking, en ik heb bijna direct spijt dat ik de wandeling niet een stukje langer gemaakt heb. Er zijn 54 bedden, waarvan ongeveer een derde bezet wordt door kinderen in een schoolreisje-stemming; Spaanse jongeren, voornamelijk meisjes, van onder de 20, die in groepjes van 2, 3 of 4 pelgrimpje spelen, zoals Nederlandse jongeren op tienertoer gaan (bestaat dat nog?).
De refuge zelf is trouwens ook een aanfluiting: je mag er niet eten, niet drinken, en geen was ophangen.

Ik neem me vast voor morgen weer in mijn tent te slapen.

Pasaia San Sebastian Orio Zarautz

Na een niet zo heel positieve ervaring met de refugio in Saint-Jean-Pied-de-Port hield ik mijn hart vast voor de refugio in Pasaia. Maar wat een verschil: niemand had z’n wekker vroeg gezet, en we werden wakker van de kerkklokken op het dak, die 7 uur sloegen. Een paar minuten later ging er wel een wekker, maar die was van de hospitaleros die even later overal het licht aan deden. Omdat we allemaal rond dezelfde tijd wakker werden, werden we ook allemaal ongeveer in hetzelfde tempo wakker, waardoor er geen irritaties hoefden te zijn over mensen die luidruchtig hun tas inpakten terwijl anderen nog probeerden te slapen. Ruimte om te ontbijten was er niet in de refugio, dus het was direct rugzak om en lopen.

De wandeling begon met een overtochtje met de pont naar de andere kant van de haven (€0,70). Daarna volgde een trap omhoog waar geen einde aan leek te komen, maar die wel een paar prachtige vergezichten in petto had.

Als ik in het bos voor de uitrit van een groot huis een bankje zie, ga ik even zitten om uit te blazen van de trap. Er komt vrijwel direct iemand uit het huis naar me toe om te vragen of ik misschien iets wil drinken. Omdat ik me heb laten vertellen dat een pelgrim nooit ‘nee’ zegt, zeg ik ‘ja’. Het huis blijkt eigendom van een woongroep, evenals het volgende huis langs de weg en een huis in Irún, zo laat ik me vertellen. De mensen van de groep verbouwen biologische gewassen en bakken brood, en als ik wil kan ik me bij ze aansluiten. Het klinkt allemaal best interessant, dus ik vraag om een website. Ik krijg 2 foldertjes, en als ik die begin te lezen, wordt het allemaal steeds minder interessant: ik krijg het gevoel bij een soort sekte te zijn beland. Ik houd er in ieder geval genoeg denkstof aan over voor de rest van de dag. En de koffie was lekker, en de plak (brood? cake?) … eehhm… interessant; waarom moeten biologische producten vaak zo smakeloos zijn? Probeer eens wat te variëren met biologische suiker, cacao en fruit ofzo…
Maar goed, ik laat het verder aan een ieder om zelf te oordelen: www.twelvetribes.org.

Aan het einde van de ochtend bereik ik San Sebastian, of Donostia zoals wij Basken het noemen. Ik denk dat Donostia in aanmerking zou kunnen komen voor een stedentrip als je daarvan houdt, maar mijn weerzin tegen steden groeit steeds meer, en ik ben blij als ik er weer doorheen ben. En dat gaat dan niet alleen om het geraas en de stank van de auto’s, maar vooral ook om de voetgangers die met dopjes in hun oren en hun kop in hun eigen kont rondlopen, en op die manier iedereen omver lopen zonder er zelfs maar aan te denken dat je dan ook even ‘sorry’ kunt zeggen.

De wandeling is er verder één zoals ik er al vele gehad heb: vooral veel groen, zon en vergezichten; je snapt dat de sleur bijna ondraaglijk is…
Overigens ben ik wel blij dat ik schoenen heb gekocht van een maatje steviger, want de weg is hier wel wat ruiger.

In Orio vind ik de refugio te duur (€10,00), en dus ga ik naar de Turismo Bulegoa (toeristen-informatie) om te zien of er in de buurt ook een donativo-refugio is. Er blijkt er in het volgende dorp 1 te zijn — 7 kilometer verderop — maar onderweg zal ik ook nog langs een camping komen waar een kamer is ingericht met 14 bedden voor pelgrims, voor €5,00 per nacht. Ik besluit op pad te gaan, en een beslissing te nemen als ik bij de camping ben. Bij de camping ben ik kapot (klimmen, klimmen, klimmen), en dus besluit ik me daar te melden. Voor de zekerheid vraag ik nog wat het zal kosten om mijn tent neer te zetten, maar dat is net zo duur als een bed in de kamer. Ik kies dus voor de kamer; ten eerste hoef ik dan mijn tent niet op te zetten, en ten tweede heb ik daar elektriciteit om de GPS op te laden. Als ik me in die kamer aan het installeren ben, zie ik echter kleine beestjes springen, en dus pak ik heel snel mijn tas weer in, en zet ik alsnog mijn tent op.