elPeregrino.nl

Castro Urdiales El Puente Liendo

Bij de albergue in Castro Urdiales is ontbijt bij de prijs inbegrepen. Goed, het gaat dan over de goedkooste croissantjes en cakejes (ze smaken een beetje naar gebakken spons), maar het idee is leuk.

Miguel blijft een dag in Castro Urdiales; hij heeft pijn in z’n weet-ik-veel, en wil naar een dokter. Hij probeert mij ook zover te krijgen dat ik een dag blijf; op adres zus-en-zo woont een heel rijke man, en daar kan ik vast wat geld krijgen en mijn tent opzetten. Ik zeg dat ik het wel zal zien, vouw mijn tent op (na een reparatie van de vorige reparatie, die het dan toch best lang heeft volgehouden), pak mijn rugzak in, en volg de pijlen naar Santiago.

De wandeling van vandaag is mooi maar zwaar. Er zijn wat bergen en het is prachtig weer. Halverwege kom ik een pelgrima tegen die ik gisteravond in de albergue ook gezien heb, ze loopt de andere kant op. Ze vertelt me dat er 2 routes zijn, en dat ik nu de langere volg; zij is onderweg naar de kortere. Ik vraag haar welke route de mooiste is. Ze antwoordt dat de kortere route langs de snelweg loopt, en de langere door de natuur. Ik wens haar veel plezier langs de snelweg, en loop verder. (En dat alles in het Spaans, of wat daarvoor doorgaat.)

’s Middags is de GPS volledig ontregeld. Ik ga een meter of 50 vanaf de route zitten voor de lunch, en als ik weer verder wil, plaaqtst de GPS me op zo’n 20 kilometer verder, op een hoogte van meer dan 4.000 meter. Het blijft de hele middag rommelen, waarbij ik soms sprongen maak van een kilometer of 10, en waarbij ik soms in een seconde een paar honderd meter tot een paar kilometer hoogte win of verlies. Omdat de gele pijlen die de weg moeten aangeven hier ook een beetje een rommeltje zijn, loop ik voornamelijk op de gok verder. Ongetwijfeld loop ik een paar kilometer om, maar uiteindelijk beland ik in Liendo.

Als ik aan kom lopen, zie ik dat de albergue omgeven is door gras, dus ik heb er het volste vertrouwen in dat ik mijn tent zal mogen opzetten. Ik kom bedrogen uit. Omdat ik het niet zie zitten om nog 10 kilometer door te lopen om het in Laredo nog eens te proberen, betaal ik toch maar. Omdat ik laat genoeg aankom, hoef ik in ieder geval niet op een slaapzaal, maar wordt de naastgelegen feestzaal geopend voor mij en nog een paar Duitsers die ook net aankomen. ’s Avonds komt daar nog 1 man bij. Zo liggen we met z’n zessen in een vrij grote zaal. Ik hoop dat ik zo de kans krijg om uit te slapen.

Omdat de albergue ook al geld kost, lijkt het me geen goed idee om ook nog eens een pelgrimsmenu te gaan halen. Ik kijk daarom wat anderen hebben achtergelaten in de keukenkastjes van de albergue, koop daar nog wat spullen bij, en eet zo voor €3,86 een improvisatie-pasta waar ik nog 2 dagen op kan teren (en dat is inclusief de wijn die ik erbij drink).

Er schijnt verderop in het dorp wifi te zijn, maar ik heb geen zin om met mijn netbook onder mijn arm op stap te gaan. Ik schrijf mijn verhaaltje van de dag, en houd het voor gezien.

Portugalete Gallarta Pobeña

De refugios liggen hier op onhandige afstanden van elkaar, en campings zijn er niet. Vandaag kon ik kiezen tussen 15 kilometer of 33 kilometer. Vanwege de bergen, en omdat de zon eindelijk is gaan schijnen, besloot ik het bij 15 te houden. Om 11:15 stond ik dus voor de deur van de albergue, als een van de eersten. De albergue zou pas om 15:00 open gaan, maar gelukkig was er iemand die nergens heen ging, en dus kon ik mijn rugzak laten staan, en op mijn gemak het dorp verkennen, een stukje over het strand lopen, en een hapje eten. Winkels zijn hier niet, en dus was ik ‘veroordeeld’ tot een dagmenu in een restaurant (tientje voor een salade, een hoofdgerecht, wat meloen, en 2 wijntjes).

Achter de albergue had ik een paar tenten zien staan, en dus vroeg ik of ik daar mocht slapen. De hospitalera keek me erg verbaasd aan — ze had nog niet eerder meegemaakt dat iemand daar vrijwillig om vroeg — maar het mocht wel; ik moest er wel rekening mee houden dat de tenten bedoeld waren voor 2 personen, en dat het dus kon gebeuren dat ik een kamergenoot zou krijgen als de bedden op zouden zijn. Ik gokte erop dat dat niet zou gebeuren. En dus kwam ze aan het einden van de middag naar me toe om te zeggen dat er iemand bij me in de tent zou slapen. Waarop ik vroeg of ik dan mijn eigen tent op mocht zetten. Gelukkig mocht dat, zodat ik alsnog alleen kan slapen. En omdat ik plaats gemaakt heb, kon er nog later op de middag ook nog een andere pelgrim op mijn plaats, waardoor hij niet op straat hoefde slapen. Ik vind dat ik op die manier mijn donativo wel voldaan heb.
Uiteindelijk waren er toch nog 9 pelgrims die de keuze hadden tussen het afdak bij de kerk, en een betaalde albergue 8 kilometer verderop.

Van de hospitalera krijg ik ongevraagd een stuk stokbrood voor de avond, en ze reserveert ook het stuk chorizo voor me dat een vorige pelgrim in de koelkast heeft achtergelaten. Waarschijnlijk begrijpt ze dat iemand die al 4 maanden loopt geen budget heeft voor 2 restaurants op een dag.

Ik merk trouwens ook dat mijn kennis van het Spaans volledig ontoereikend is, waardoor ik veel te vaak ‘no comprendo‘ moet zeggen, en het voor mensen lastig is om me te helpen. Advies voor wie nog moet gaan: doe een cursusje; je doet er jezelf een groot plezier mee.

Omdat ik inmiddels redelijk dicht bij Santander kom, investeer ik ’s avonds een paar euro in een biertje, zodat ik bij een café wifi kan gebruiken; vlak na Santander wacht immers een rust-adres op me. Helaas nog geen bericht; ik probeer het zo snel mogelijk weer.
Wel vind ik tussen de reacties een paar veren in de kont voor het bereiken van Spanje. En dat doet ook goed.
(En ik win het weer van de batterij van de netbook.)

Gernika Ugartegoikoa Larrabetzu Lezama

Vannacht geslapen in een sporthal. Uiteraard waren er weer de nodige idioten die hun wekker hadden gezet, maar dat weten we inmiddels wel. Er lag vannacht ook iemand te praten in z’n slaap; dat was raar. Om 6:15 deed de hospitalero vanmorgen het licht aan; in combinatie met de groep die gisteravond na licht-uit (22:00) nog luidruchtig binnenkwam, en door de hospitalero niet tot stilte gemaand werd, betekent dat dat ik vanmorgen geen zin meer had om te helpen met schoonmaken.

Over de wandeling zelf kan ik kort zijn: niet heel spannend, en bewolkt.

Wederom vind ik hier, zelfs met een vergrootglas, geen camping en geen winkels, zodat ik me maar weer meld bij een albergue. Dat gebeurt dit keer in Lezama, waar een albergue op basis van donativo is. Bij deze albergue meldt zich ook een man waarmee ik al eerder op een zaal gelegen heb, en die verschrikkelijk snurkt. Ik en anderen die hem al eerder hebben meegemaakt houden ons hart vast voor de nacht, maar gelukkig gaat de man ’s middags alvast even een tukje doen, en geeft daarmee een demonstratie van zijn kunnen. Ook de hospitalero vindt dat dit over een grens gaat, en vraagt de man in een kamer apart te gaan liggen. De snurker weigert.

Er zijn in dit dorp geen winkels van betekenis, en wat er is, is dicht op zaterdagmiddag/-avond, maar toen ik het dorp in liep, heb ik een cafetaria gezien met een pelgrimsmenu voor 8 euro; tijd dus voor een ‘echte’ maaltijd. Het is geen haute cuisine, maar naar Nederlandse begrippen die 8 euro meer dan waard. Met de wijn die erbij hoort proost ik in stilte op Elisabeth, die al een paar keer gedoneerd heeft, en daarbij benadrukte dat het voor een pelgrimsmenu was.

Als ’s avonds de snurker ook is gaan eten, toont de hospitalero ballen, en verplaatst zijn spullen naar een kamer apart. Bij terugkomst neemt de snurker daar zonder morren plaats.

Deba Markina-Xemein

Vandaag liep ik de hele ochtend met mijn hoofd in de wolken. Niet vanwege een of andere romantische ontmoeting, maar gewoon omdat de wolken zo laag hingen.

Omdat een of andere grappenmaker de gele pijlen die de richting aangeven over een lengte van een kilometer of 4 overgeverfd had met zwarte verf, had ik gisteren van het Turismo Bulogea een kopie meegekregen van de gids voor de Camino del Norte. In die tekst las ik de bemoedigende woorden dat de moeilijkheidsgraad van de semi-officiële etappe van vandaag hoog was, de lengte 23 kilometer, en dat er onderweg geen winkels waren. Ik ging er daarom maar vanuit dat ik het, met mijn zware rugzak, niet zou gaan halen, en besloot voor een paar dagen boodschappen mee te nemen, zodat ik ergens onderweg mijn kamp op zou kunnen slaan zonder om te komen van de honger. Uiteraard maakte ik daarmee mijn rugzak nog zwaarder, en de kans dus automatisch ook nog kleiner dat ik vandaag Markina-Xemein zou gaan halen.

De route was inderdaad zwaar, en de hoge luchtvochtigheid maakte het er niet makkelijker op, maar ik liep lekker, en besloot dus dat ik in Etxebarria zou proberen om mijn tent bij iemand op het erf te zetten. De GPS-route die ik gebruik blijkt echter niet helemaal up-to-date, want de route loopt inmiddels niet meer door Etxebarria. En dus stond ik ineens toch in Markina-Xemein. En dat is een stad, en dus kon ik die tent wel vergeten; niemand laat een zwerver een tent opzetten op z’n balkon…

Ik probeerde het nog even bij een kerk waar iemand aan het werk was. De man gaf me echter graag het losgeld dat hij nog in z’n portemonnee had (een euro of 3), maar piekerde er niet over mij in ‘zijn’ kerk te laten slapen. Er zat dus niets anders op dan me bij de plaatselijke refugio te melden. Helaas bleek die al vol te zijn, maar de dame die daar werkte had nog wel de adressen van een paar partikuliere albergues (het Spaanse woord voor gîte). Toen ik aangaf dat ik daar geen geld voor had, wees ze me op een publiek toilet in het park waar ik dan misschien mijn slaapzak kon uitrollen. Mijn tent opzetten in de enorme tuin was geen optie; mijn slaapmatje uitrollen in de 3 meter brede gangen van het gebouw ook niet.

Omdat een publiek toilet me toch nog even 1 stapje te ver is, liep ik achter een paar Belgische pelgrims aan die even bij een van de partikuliere albergues; ik kon allicht even luisteren wat er geopperd werd. En toen ging het ineens heel snel. Hier was het vol, maar ergens anders was nog wel plaats, ik moest mijn rugzak maar even afdoen, dan kwam er straks een auto die mij en nog 3 anderen meenam naar een andere albergue, en die andere was op basis van donativo. Ik wachtte maar gewoon op die auto, want alles was beter dan een publiek toilet.

En zo zit ik dan nu bij een Albergue waarvan ik niet eens de naam weet, en waarvan ik maar ongeveer weet waar hij ligt ten opzichte van het stadje. En het is geen donativo-albergue. Maar het is er droog (het regent weer) en ik heb er wifi.

Zarautz Getaria Zumaia

Ik hoor het de receptionist van de camping nog zeggen: “It will be a beautiful day tomorrow. No rain. Maybe it will rain on thursday.” (denk daar zelf een Speedy Gonzalez accent bij). Ik werd vanmorgen wakker van regen op de tent…
Ik had overigens wel lekker uitgeslapen, want het was half 9. En met die regen was ik zo op, want uiteraard moest de tent zo snel mogelijk naar het sanitairgebouw.

Gelukkig was het geen lange bui, en was het weer droog tegen de tijd dat ik ging lopen. Het is wel heel de dag bewolkt gebleven. En warm, waardoor het behoorlijk benauwd was. Mede door die benauwdheid, maar ook doordat ik laat vertrok, en heel de dag ontzettend sloom was, werd het geen lange wandeling, een kilometer of 15. Omdat mijn hele voorraad eten op is, heb ik dringend een supermarkt nodig, en ben ik vandaag dus aangewezen op een grotere plaats. Zumaia blijkt helaas geen donativo-refugio te heben, en het volgende dorp ook niet, zodat ik weer moet betalen voor een overnachting.

Het brood en de camembert die ik als lunch gegeten heb, zaten al een paar dagen in mijn tas, en daar word ik ’s avonds zwaar voor gestraft: ik breng een aanzienlijk deel van de avond op het toilet door.