elPeregrino.nl

Hendaye Irún Pasaia

Vandaag ben ik gearriveerd in het vierde en laatste land van mijn tocht: ik ben in Spanje!

Het idee was vandaag naar Irún te lopen en daar een slaapplaats te zoeken. Door een misverstand vanwege mijn nog niet helemaal perfecte Frans (Waar wil je vandaag heen? versus Waar zal ik je straks afzetten?) stapte ik echter in Hendaye uit de auto. En dan is Irún wel een erg korte wandeling. Echt erg vond ik het niet om Irún direct weer te verlaten, want Irún is een stad, en het geraas van de auto’s was ik na 10 minuten alweer zat. Na Irún ging het heerlijk rustig door de bergen.

Daniele had al aangekondigd dat ze een sandwich voor me zou maken voor onderweg. Dat werd een volledig lunch- en dinerpakket, met niet alleen een rijkelijk belegde sandwich vlees/tomaat, maar ook nog een sandwich met rillettes — de rillettes de porc (varken) had ik al ontdekt, in Ascain kreeg ik heerlijke rillettes de canard (eend) —, een zakje chips, en — JA! — een flink stuk van de kaas die ik op mijn eerste dag in Baskenland ook al zo lekker vond. Ik weet inmiddels dat die kaas gewoon fromage de brebis (schapenkaas) heet, en dat er 2 varianten zijn: jonger dan 6 maanden en ouder dan 6 maanden. Deze kaas heeft wat mij betreft de oude goudse van de eerste plaats verdrongen, vooral die ouder dan 6 maanden.

Om even aan Spanje te wennen, had ik mezelf toestemming gegeven om in een refugio (het Spaanse woord voor refuge) te slapen als die niet duurder zou zijn dan 10 euro. De eerste refugio die ik tegenkwam, is een refugio op donativo-basis. En er is geen wifi, geen keuken, enzovoort, dus ik hoef me niet verplicht te voelen heel veel te geven. Da’s mooi.
De hospitaleros (het Spaanse woord voor hospitaliers) spreken trouwens ook geen woord niet-Spaans, en een biertje kost een euro.

Bij binnenkomst in de refugio had ik nog even wat leuks.
De hospitalero bleef maar wantrouwig kijken van mij naar mijn credencial en terug. Alsof ik een rugzaktoerist was die een credencial had aangeschaft om gebruik te kunnen maken van pelgrimsfaciliteiten. In plaats van in het Spaans in discussie te gaan, besloot ik heel achteloos mijn 2 volgestempelde credencials ook op tafel te gooien. Dat was voor hem een reden om zijn collega erbij te roepen. Maar toen had het met wantrouwen niks meer te maken.
BAM! Je weet zelluf…

Espelette Ascain

Vannacht prima geslapen: we waren met 2 pelgrims, maar er waren ook 2 slaapzalen, dus we hadden elk een eigen slaapzaal. Ik heb dus lekker een lange nacht kunnen maken.

De route richting Irún ging vandaag weer verder door de bergen: het was klimmen of dalen. Ik weet nu waarom ik skiën zo heerlijk vind: dan kun je met de lift omhoog, en omlaag hoef je alleen maar rechtop te blijven staan…

Heel de ochtend hoorde ik het in de verte, richting de kust, al rommelen. Aan het begin van de middag was de verte ineens heel dichtbij, en kreeg ik de zondvloed over me heen. Uiteraard was ik niet voorbereid — want bezig met om me heen kijken — en dus moest ik, met een rugzak om en tegen een berg op, proberen te rennen richting een groepje bomen, om daar mijn poncho uit mijn rugzak te halen. Vanaf dat moment bleef het bij vlagen regenen, soms behoorlijk hard.

Ascain is een plaatsje dat het vooral lijkt te moeten hebben van de rijke toeristen die het een beetje beu zijn om elkaar in Saint-Jean-de-Luz verveeld aan te zitten kijken, en daarom een dagje ‘het binnenland’ in gaan: winkeltjes met lokale specialiteiten en restaurantjes wisselen elkaar af, maar er is maar 1 klein supermarktje. Desondanks was ik vast van plan me niet weer 10 euro of meer af te laten troggelen voor een stapelbed.

Bij het Office de Tourisme liet ik daarom maar direct weten dat ik geen geld had voor wat voor onderdak dan ook. ‘Ook niet voor een gîte d’etape?’, probeerde de dame nog onzeker. ‘Ook niet’, antwoordde ik onverbiddelijk, ‘er is vast ergens een sporthal waar ik mijn matje kan uitrollen.’. Tja, de sporthallen, daar ging zij niet over. Maar als ik nou door die deur ging, dan stond ik in de mairie, en dan had zij de verantwoordelijkheid in ieder geval mooi afgeschoven.
Aan de andere kant van de deur dreunde ik weer hetzelfde riedeltje op: pelgrim, geen geld, sporthal, dankjewel. De man die in eerste instantie was opgestaan om me te helpen, verschoot bijna van kleur door mijn brutaliteit: hij zei het niet, maar ik kon hem horen denken dat ik wel idioot moest zijn om zijn heerlijk voorspelbare kleine-dorpjes-ambtenaren-sleur te doorbreken met een onverwachte en ongewone vraag. Een sporthal of feestzaal? Dat ging zomaar niet. Zijn collega aan het volgende bureau was iets welwillender, en onderbrak hem door te zeggen dat er wel een sporthal was, maar dat die op vrijdagavond in gebruik was. Ambtenaar 1 nam die mantra graag van haar over: ‘in gebruik, niet beschikbaar, in gebruik, …’. Maar weer onderbrak zijn collega hem — blijkbaar was ze hoger in rang — en zei tegen hem ‘Ga het eens aan Daniele vragen.’.
En Daniele blijkt een hele lieve dame die af en toe pelgrims, of anderen die dat nodig hebben, in huis neemt. En het eerste dat ze, na ‘Bonjour, ça va?’, tegen me zei, was dan ook ‘Ik nodig je uit om bij mij te komen overnachten.’. Uiteraard moest ik me wel even zien te vermaken tot ze om 17:00 naar huis mocht, maar daarna was ik van harte welkom.

En bij overnachten bleef het niet. Daniele en haar man André zijn enthousiaste bewoners van deze streek, en vonden het er dan ook bij horen dat ze me het nabij gelegen Saint-Jean-de-Luz lieten zien. We konden daar dan ook direct de kerk gaan bekijken waar koning Lodewijk de 14e (Louis Quatorze) getrouwd is. En zo reden en liepen we even later door Ciboure en Saint-Jean-de-Luz. Tijdens die wandeling bood Daniele me aan dat ik morgen, als ik dat wil, best een rustdag mag houden en een nachtje langer kan blijven. Ik moest een keer of 3 vragen of ze het zeker weet, en keek ook André eens onzeker aan, voordat ik dat accepteerde.
En het is maar goed dt ik een dag langer blijf, want we komen vrienden tegen van Daniele en André, en na kennismaken, een drankje en bijpraten, was de kerk gesloten. Die kunnen ze me dan mooi morgen laten zien.

Bij thuiskomst eet ik eindelijk weer eens echt vlees: Daniele heeft axoa (spreek uit: aasjoa) gemaakt, een baskisch gerecht met vlees, zoete pepers en piment.

En als ik na het eten nog even gebruik maak van wifi om e-mail en reacties op mijn blog te checken, tref ik een uitnodiging voor 1 of meer rustdagen wanneer ik een stuk langs de kust gevorderd ben. Het kan niet op.

Een heerlijke dag. En ik weet nu al dat morgen weer een heerlijke dag wordt.

Saint-Jean-Pied-de-Port Lasse Anhaux Irouleguy Bidarray

Het plan was in eerste instantie om in Saint-Jean-Pied-de-Port een rustdag te nemen, om naar de toeristen te kijken. Nog voor ik in SJPdP was, veranderde dat plan in werk zoeken in SJPdP. Aangekomen in SJPdP leerde ik al snel dat werken niet mogelijk was. Na een nachgt in een zaal met 20 bedden, waar 3 keer een telefoon ging, verschillende snurkers lagen, sommige imbecielen hun wekker om 5:30 gezet hadden om luidruchtig hun tas in te gaan pakken, en een of andere idioot 5:45 wel een mooie tijd vond om het grote licht aan te doen, was ik met de toeristen ook wel klaar.

Ik ben blijven liggen tot de toeristen allemaal — eindelijk — weg waren, heb een bak oploskoffie weggewerkt, mijn rugzak ingepakt, en ben richting Spanje vertrokken. En wat liep ik heerlijk alleen. En wat is het hier ontzettend prachtig.

Ik was vanmorgen zo druk bezig met het mooi vinden van de streek, dat ik prompt verkeerd liep. En behoorlijk ook, want op 550 meter hoogte kwam ik tot de ontdekking dat ik op 370 meter hoogte al een verkeerde afslag had genomen. Maar dat bracht me wel in ontzettend mooi ruig berglandschap. Ik heb heel de dag vol bewondering om me heen lopen kijken. Ik zou hier graag eens een jaar rondreizen met een goed fototoestel. En dan nog niet eens zozeer voor de foto’s, maar gewoon om een excuus te hebben om een jaar lang te kijken. Het ruige, en tegelijk de rust. Hoe het land in de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Le Pays Basque is prachtig.
Die verliefdheid geldt trouwens minder voor de bewoners dan voor de streek: de mensen hier zijn vrij stug, en ik krijg sterk het idee dat ze het liefst de grenzen dicht zouden gooien, ware het niet dat er geld van buiten de streek komt (kaas, wijn, vlees).

Na een volle dag heerlijk wandelen, kwam ik in Bidarray waar ik een slaapplaats hoopte te vinden. Helaas blijkt Bidarray een wandelaarsparadijs voor mensen met geld, dus een gratis slaapplaats kon ik wel vergeten; vooral ook omdat de mairie wegens vakantie gesloten was. Maar achter het hotel-restaurant zag ik zo’n mooi veldje — het was gemaakt voor mijn tentje — dat ik besloot de pelgrim-kaart te spelen. En dus liep ik over het terras het hotel-restaurant in om te vragen of ik mijn tentje op dat veldje mocht zetten (altijd dwars over het terras lopen, en nooit eromheen, met de schelp goed zichtbaar). Toen ik mijn vraag gesteld had, zag ik de baas razendsnel een kosten-baten-afweging maken in zijn hoofd: ik was op het terras al aangesproken door 1 tafeltje, en 2 andere tafeltjes hadden met open mond mee zitten luisteren naar mijn verhaal; de baas zou zijn naam geen goed doen als hij me zou wegsturen. En dus zei hij ‘Oui’ (en meer niet). En dus betaal ik weer niets voor een slaapplaats. En brood en kaas heb ik bij me; ik koop er een blikje fruitcocktail bij, en dan noem ik het een maaltijd.

Saint-Palais Ostabat-Asme Larceveau-Arros-Cibits Gamarthe Lacarne Saint-Jean-le-Vieux

Omdat ik gisteravond nog een sandwich kreeg van die mannen die bij het kapelletje waren wezen kijken, had ik vanmorgen nog wat brood over dat ik in het hotel had gekregen. Dat was maar goed ook, want ik ben de hele dag geen winkel tegengekomen die open was. Gelukkig heb ik onderweg nog wel wat pruimen en peren kunnen plukken, zodat ik niet echt honger hoefde hebben.

Afgelopen zaterdag had ik geprobeerd om geld over te maken van mijn Paypal-acccount naar mijn bankrekening. Ik weet niet hoe het bij andere banken is, maar bij de ASN Bank wordt in het weekend niet gewerkt, dus vandaag zou ik pas kunnen checken of dat gelukt was.

Gelukkig kwam ik vandaag door Ostabat. In Ostabat komen 3 Jacobswegen samen, dus ik verwachtte daar wel het een en ander: banken, Office de Tourisme, noem maar op. Wat een deceptie…
Ostabat is een heel klein dorpje. En. Verder. Helemaal. Niets.
Nou ja, ‘niets’. Een kerk, een postkantoor, en 1 bakker. Geen wifi en geen geldautomaat, dus. Maar gelukkig kwam ik heel de dag geen winkel tegen, dus ik had toch niks aan geld. (Ik probeerde positief te blijven…)

Omdat ik besloten heb in Saint-Jean-Pied-de-Port werk te zoeken, wil ik daar morgen pas aankomen. In SJPdP zal ik in een refuge moeten slapen, en kan ik dus niet langer dan 1 nacht blijven. Als ik zorg dat ik daar vroeg aankom, heb ik toch bijna een hele dag om dingen te regelen. Ik besluit daarom dat ik in Saint-Jean-le-Vieux, vlak voor Saint-Jean-Pied-de-Port, een slaapplaats zal zoeken. Direct als ik Saint-Jean-le-Vieux in loop, kom ik langs een huis met een enorme tuin. En in die man loopt een man die een ijsje eet. En wie een ijsje eet, is in een goede bui. Dus ik vraag hem of hij een heel klein stukje van die hele grote tuin misschien met een pelgrim zou willen delen. Even aarzelt hij. ‘Eigenlijk moet ik dat even met mijn vrouw overleggen.’, begint hij, ‘Ach, weet je wat, zet maar gewoon neer.’. Als mevrouw een uurtje later thuiskomt, is het duidelijk dat ze het er niet mee eens is: ze kijkt niet 1 keer mijn kant op als ze aan komt rijden, rijdt haar auto direct de garage in, en heeft de garagedeur al dicht voor ze uitgestapt is (afstandsbediening); ik zie geen van beide nog, ook niet de volgende ochtend.

Orthez Lanneplaà L’Hôpital-d’Orion Orion Burgaronne Sauveterre-de-Béarn

Dankzij problemen tussen 2 partijen die ik gebruik om mijn donaties te ontvangen, kan ik momenteel geen geld opnemen. En omdat wifi schaars is en ik dus niet elke dag het internet op kan, duurt dat nu al zo lang dat ik door mijn geld heen ben. Vanmorgen heb ik bij het Office de Tourisme gebruik kunnen maken van wifi, en weer de nodige mails verstuurt. maar het is weekend, en dus hoef ik er in ieder geval niet op te rekenen dat zaken voor maandag op dinsdag opgelost zijn. Ik moest al zuinig zijn, maar nu tot in het extreme: tot nader bericht weet ik niet hoe lang ik moet doen met het geld dat ik in mijn portemonnee heb.

Dat ik in een dipje zit, weet ik al een tijdje: de dagmarsen worden steeds korter, en ik ben steeds sneller moe. Vandaag begint het tot me door te dringen hoe dat komt: ik leef al een behoorlijke tijd grotendeels op een dieet van water en mueslirepen, om geld te besparen. Al piekerend over een en ander (dat kan ik goed), neemt mijn dip mij mee naar steeds diepere diepten, en op een gegeven moment overweeg ik zelfs te stoppen met dit hele project. Als ik halverwege de middag mijn eerste blik op de Pyreneeën werp, is die stemming direct weg: ik ga door tot het einde. In Saint-Jean-Pied-de-Port zal ik kijken of ik voor een paar weken werk kan vinden om cash te maken en aan te sterken.

Hoe langzaam ik ga, dringt pas echt goed tot me door als ik Claire inhaal. Claire is een Franse dame van een jaar of 60, en ik heb haar vorige week ook al ingehaald. Mijn tempo is dus inmiddels zo ver terug gevallen dat het haar gelukt is mij weer in te halen.

Een vriendin van Claire loopt een paar dagen met haar mee, en gedurende de dag komen we elkaar een aantal keer tegen; we lunchen ook samen. Uiteindelijk belanden we in Sauveterre waar ik naar de camping ga, en zij naar de gereserveerde gîte. ’s Avonds is het feest in Sauveterre, met muziek, drank, eten en vuurwerk. De dames zouden het leuk vinden om daar met zijn drieën heen te gaan, maar ik geef aan dat ik dat niet kan betalen. De dames nodigen mij daarom uit, en voorzien me van stoofpot en wijn; het leven is goed. Na het vuurwerk nemen we afscheid; Claire neemt een rustdag, en Odille gaat morgen weer naar huis.