elPeregrino.nl

Port-Sainte-Foy-et-Ponchapt Sainte-Foy-la-Grande Saint-Quentin-de-Caplong Caplong Pellegrue

Gisteren had ik al een beetje het idee dat het tijd werd om weer afscheid te nemen van Maarten. Vanaf het begin zijn we het erover eens dat je pelgrimeren in principe alleen doet, en ik denk dat het moment zo’n beetje gekomen is om dat weer te gaan doen.

Vanmorgen was hij zo vreselijk aan het treuzelen dat ik er eigenlijk wel genoeg van had. Toen we om 11 uur eindelijk op het punt stonden om te vertrekken, en hij zei dat hij nog even het dorp in moest om te gaan pinnen, vond ik het tijd om hem een hand te geven en een goeie reis te wensen. Ik ging er maar van uit dat het ermee te maken had dat hij een telefoontje had gehad van een vriendin; zij was in Noord-Spanje, en hij leek vastbesloten om met haar af te spreken in een gîte op 9 kilometer afstand.

Ondanks het late vertrek was ik vastbesloten om Pellegrue te bereiken, op 20 kilometer. Het wordt tijd om weer wat kilometers te gaan maken; de Spaanse grens lonkt. Mede door mijn zeer on-Franse ontbijt (sterke koffie, volkoren brood met eieren en spek, en een pak chocolademelk) merkte ik de eerste 10 kilometer nauwelijks dat ik aan het lopen was, en om 1 uur besloot ik een uur pauze te nemen in de schaduw om de ergste warmte te ontwijken. Volledig opgeladen (de mens loopt het beste op schaduw-energie) begon ik aan de tweede helft. Toen ik na een korte pauze in Caplong weer opstond om verder te gaan, zag ik een bekend gezicht aan komen lopen: Maarten; zijn vriendin mocht met haar huurauto Spanje niet uit.
We zijn een stukje samen opgelopen, maar toen hij even later lunchpauze wilde houden, ben ik doorgelopen; ik had al een uur lunchpauze achter de rug. In de refuge in Pellegrue zagen we elkaar weer.

Hoewel het de afgelopen dagen gezellig is geweest samen, vond ik het heerlijk om vandaag weer alleen te lopen. Ik ga ervanuit dat we morgen weer afscheid nemen.

In de refuge ontmoetten we ook een paar fietsers op weg naar Santiago, een Franse vader en dochter. Omdat mijn huisgenote van vandaag me daarnet vroeg hoe lang ik al onderweg ben, bedacht ik me dat ik vandaag 3 maanden onderweg ben. Hoera!

Als ik dit tik, is er op het plein voor de refuge — boven het Office de Tourisme — een klassiek concert bezig. We hebben alle ramen open, en iedereen is in stilte met zijn eigen ding bezig. Heerlijk.

Moussidan Saint-Géry Fraisse

Gisteravond, vannacht en vanmorgen hebben we de zondvloed over ons heen gekregen: onweer met hoosbuien. Dat maakte het inpakken van de rugzakken er niet makkelijker op, en uiteraard gingen de tenten en veel andere spullen nat in de rugzak.

Vanwege die buien vertrekken we laat en te zwaar beladen. Omdat we gisteren Saint-Géry niet gehaald hebben, kunnen we vandaag kiezen tussen Saint-Géry (10 kilometer) of Sainte-Foy (30 kilometer). Het is al snel duidelijk dat het Saint-Géry zal worden, en dat wordt nog eens bevestigd door de onweersbui die we onderweg te verduren krijgen. De gids die Maarten bij zich heeft, vermeldt geen refuge of gîte in Saint-Géry, maar we vertrouwen op de macht van de kerk en de burgemeester.

Drijfnat aangekomen in Saint-Géry is het al direct duidelijk dat we niet op de kerk hoeven rekenen: niet alleen is er niemand aanwezig, de deur is ook op slot, er hangt geen lijst met contactgegevens aan de deur, en er is geen pastorie in het dorp. Dat valt overigens heel vaak op: de katholieke kerk wil wel heel graag dat de chemin bekend staat als een katholieke bedevaart, maar doet verder het liefst zo weinig mogelijk voor de pelgrims.

Omdat de mairie (uiteraard) gesloten is op zondag, besluiten we op zoek te gaan naar het bar-restaurant dat er volgens de gids moet zijn. Van de enige lokale bar-eigenaar in een dorp mag immers verwacht worden dat hij iedereen kent. Helaas blijkt de bar gesloten, en niet alleen vandaag: de eigenaar heeft de handdoek in de ring gegooid, en het pand staat te koop. Ondertussen krijgen we een tweede onweersbui over ons heen.

Door een bewoner door zijn open raam aan te spreken, krijgen we aanwijzingen naar het huis van de burgemeester. Het past natuurlijk helemaal binnen dit verhaal dat die niet thuis is. Onderweg naar het afdak dat we gezien hebben bij de salle de fêtes, krijgen we een derde onweersbui over ons heen. We accepteren al half dat we onder dat afdak zullen slapen, maar besluiten om het over een uurtje ofzo nog eens te proberen.

Als we anderhalf uur later weer bij het huis van de burgemeester zijn, komt hij wel naar de deur. Zijn ongeschoren drankhoofd doet vermoeden dat hij de vorige keer ook al thuis was, maar toen even de lunch lag te verwerken. Hij neemt niet de moeite om uit de deuropening naar het hek te komen, maar roept dat er op 3 kilometer afstand een refuge is. Dat klinkt ons wat raar in de oren, aangezien dat middenin the middle of nowhere is, maar omdat duidelijk is dat we hier verder niets hoeven te verwachten, besluiten we maar weer te gaan lopen.

De ‘refuge’ in kwestie blijkt een gîte, waar je voor 20 euro per persoon een nacht in een stapelbed mag slapen. We keren de gîte de rug toe, en vragen bij de buren of we de tenten in de tuin mogen zetten. Dat is geen probleem. Dat het voor deze mensen ook nieuw is, en we dus geen douche of wc hebben, zien we door de vingers.

Saint-Astier Saint-Léon-sur-l’Isle Neuvic Douzillac

Als je naar de Voie de Vézelay kijkt, hebben we vandaag niet zover gelopen. Maar omdat we een omweg hebben gemaakt, was de afstand voor ons toch groot genoeg.

We (ik loop nog steeds samen met Maarten) hebben besloten dat we een keer ’s nachts willen lopen. Niet alleen omdat dat een leuke — of in ieder geval nieuwe — ervaring is, maar ook omdat het ons een goeie manier lijkt om de warmte te ontlopen. En omdat ik mijn felgekleurde veiligheidsvest in Rocroi heb achtergelaten, en verder ook niet voldoende verlichting bij me heb, en omdat Maarten nieuwe batterijen moest hebben voor zijn koplamp, besloten we een omweg te maken via een grote supermarkt in één van de grotere plaatsen langs de route. Helaas bleek de supermarkt geen veiligheidsvesten te verkopen, en waren de hoofdlampjes (ruim 20 euro) en de reflecterende bandjes voor polsen en enkels (7 euro per 2) schreeuwend duur, en dus zullen we op zoek moeten naar een ander winkel voor we een keer een nachtwandeling kunnen maken.

Na deze omweg hadden we er alweer een leuke afstand op zitten, en dus besloten we in Douzillac de refuge op te gaan zoeken; de volgende refuge was 20 kilometer verderop, en een chambre d’hôtes vonden we te duur. Aangekomen in Douzillac bleek de refuge gesloten: de Nederlanders die ‘m runden hadden hun huis verkocht, en de Parijzenaars die er nu woonden wilden geen refuge. En dus hadden we een probleem, wat een goed excuus was om ons weer eens bij een mairie te melden. De dame aan de receptie wilde ons eerst doorverwijzen naar de lokale chambre d’hôtes, maar dat vonden we nog steeds te duur. Toen kon ze niks meer voor ons doen, tot we aangaven dat we tentjes bij ons hadden. Ze ging direct voor ons bellen, en als wij nou terug liepen naar het voetbalveld waar we langsgekomen waren, dan zou er iemand daarheen komen om voor ons de deur open te doen zodat we konden douchen.

Aangekomen bij het voetbalveld werden we opgewacht door een vriendelijke man, die ons aanbood in de kleedkamer te slapen, zodat we onze tentjes niet op hoefden zetten. Toen hij ons, nadat hij de cv-ketel had aangestoken voor warm water, ook nog een biertje aanbood, was onze dag compleet.

Er is vanavond wel een training, met daarna een klein feestje (tot een uur of 1). Of dat geen probleem voor ons was? We gaven aan dat dat geen probleem was.

En hoewel we dus onze tentjes uiteindelijk niet nodig hebben, zouden we hier zonder die tentjes niet terecht gekomen zijn.

Update ’s avonds laat:
‘Feestje’ is wellicht een groot woord: elke vrijdag heeft de club een avondje eten en drinken na de training. Na het eten was er nog over en werden wij er bij geroepen om daar wat aan te doen. Behalve worstjes van de barbecue, patat, brood, kaas en paté, was er natuurlijk ook wijn om het weg te spoelen, en na het eten moesten we ook nog een glaasje whiskey, en uiteindelijk werd het nog heel gezellig. We moesten maar aan iedereen vertellen dat we erg lekker gegeten hadden bij de voetbalclub van Douzillac. Dat heb ik hierbij gedaan.

Périgueux Marsac sur l’Isle Razac sur l’Isle Montanceix Saint-Astier

De beheerder van de gîte in Périgueux is vastbesloten op de een of andere manier behulpzaam te zijn bij het vinden en bereiken van een slaapplaats voor komende nacht. In eerste instantie dacht hij dat het alleen om een rustdag ging, maar nu hij begrijpt dat ik nieuwe schoenen nodig heb, en Maarten ook wat spullen moet hebben van een sportwinkel, schakelt hij een tandje bij. Er komen kaarten en telefoonboeken tevoorschijn, en uiteindelijk besluiten we naar de Intersport in Marsac te gaan, om vandaar door te lopen naar Razac, waar volgens de GPS een camping is. De man probeert de camping alvast te bellen, maar het nummer blijkt buiten gebruik. Daarom probeert hij vervolgens de mairie, maar daar wordt om die tijd natuurlijk nog niet gewerkt.

De beste man staat erop om ons met de auto naar de Intersport te brengen, en wij stribbelen niet tegen. Vanuit de auto zien we 7 pelgrims aan hun dag beginnen. Aangekomen in Marsac belt de man nog een keer de mairie, en nu wordt er wel opgenomen. De camping blijkt al 15 jaar gesloten te zijn; goed dat hij er op aandrong om te bellen dus, want nu zijn we in ieder geval voorbereid op een langere wandeling, naar een volgend dorp met camping.

Na lang wikken, wegen en passen, besluit ik dit keer te gaan voor een paar iets duurdere schoenen. De schoenen van 40 euro voelen niet erg robuust, en ik heb er geen vertrouwen in. De schoenen die ik nu heb zijn wat robuuster, maar ook wat stugger, en ik moet me dus maar voorbereiden op blaren in de komende dagen. Ik ben blij dat de wandeling vandaag niet heel lang is, en we spreken af dat we morgen een rustdag nemen als de camping niet te duur is.

Eigenlijk is de camping wel een beetje te duur, maar we kunnen de kosten drukken door met 2 tentjes op 1 plaats te gaan staan, dus we besluiten toch een extra nacht te boeken. ’s Avonds is er in de bar salsa-avond. We dansen niet mee, maar gaan wel even kijken. Daar bewijzen we dat we beter niet samen in een bar kunnen gaan zitten.

Thiviers Eyzerac Négrondes

Ochtend

Gisteravond net niet genoeg tijd om alledrie de verhaaltjes erop te zetten. Vanmorgen een nieuwe poging.

De dag begint vandaag met regen. Treuzelen helpt niet, dus als mijn natgeregende kleren en schoenen zo een beetje gedroogd zijn op de kachel, vertrek ik.

Middag

Treuzelen hielp toch een beetje: het was zo’n beetje droog toen we (Maarten en ik) vanmorgen vertrokken.

De ‘officiële’ etappe gaat van Thiviers naar Sorges. Maarten wil vandaag daarom naar Sorges lopen. ’s Morgens heeft hij echter al gebeld naar de refuge daar, en toen waren er al 7 reserveringen binnen. Omdat ik niet zo heel veel zin heb om een slaapzaal te moeten delen met minstens 8 anderen (ik begin een beetje genoeg te krijgen van de refuges en gîtes), besluit ik mijn geluk te beproeven in een dorpje eerder, Négrondes.

Tegen de tijd dat we in Négrondes aankomen, regent het weer, en in de verte dondert het ook. Bovendien zijn we onderweg een groep tegengekomen waarvan we denken dat het de reserveerders van Sorges zijn; ondanks de regen zitten ze heel spiritueel in een kring in het gras. Maarten heeft dus ook niet zoveel zin meer om door te lopen naar Sorges.

Op het randje van Négrondes worden we aangesproken door een man die in z’n tuin aan het werken is. Hij weet ons te vertellen dat er in het dorp niets te vinden zal zijn: er is maar 1 gîte, en dat is het huis waar we nu voor staan, maar hij en zijn vrouw moeten morgen vroeg weg, en kunnen ons dus geen slaapplaats bieden. Wel worden we uitgenodigd om binnen te komen om even te schuilen en wat te drinken. Net als we binnenstappen, komt mevrouw ook thuis, en zij gaat direct koffie voor ons maken. Als we aan de koffie zitten, laat ze doorschemeren dat ze het helemaal geen probleem zou vinden als we blijven, als we dan maar zorgen dat we morgen uiterlijk om 8 uur vertrekken. We worden het vrij snel eens.
De badkamer is luxe, en we hebben allebei een eigen slaapkamer.

Avond

Het diner was geweldig. Omdat we niet gereserveerd hadden, moest Colette een beetje improviseren. Dat betekende zelfgemaakte notenwijn als aperitief, vooraf meloen met gerookte ham, als hoofdgerecht confit de canard met in eendevet gebakken aardappels en een flesje Bordeaux, een kaasplankje met meer Bordeaux, pudding toe, en een zelfgemaakte mirabellenlikeur als degustief. Het was behelpen, maar we hebben er genoegen mee genomen.

Ik mag gerust zeggen dat Négrondes in hetzelfde rijtje komt als Braine-le-Château, Nivelles, Feluy, Aubigny-les-Pothées en Neuvy-Pailloux: de huizen waar ik niet alleen heb overnacht, maar waar ik me ook echt welkom mocht voelen.