elPeregrino.nl

Limoges Isle Mérignac Aixe-sur-Vienne

Vandaag wilde ik een rustdag: Limoges is een grote stad, en ik heb nieuwe schoenen nodig. Maar bij de zusters beviel het me niks, en dus wilde ik eerst op zoek naar een camping. De GPS gaf er maar 2 enigszins in de buurt: 1 op 5 kilometer en helemaal de verkeerde kant op, en 1 de goeie kant op maar wel op 10 kilometer.

Omdat ik zeker wilde weten dat ik tijd genoeg zou hebben om schoenen te kopen, koos ik in principe voor die op 5 kilometer, maar besloot ik eerst voor de zekerheid nog even binnen te lopen bij het Office de Tourisme. En de Tourisme-jongen wist wel een camping voor me; goedkoop, en niet ver weg. Toen ik de naam van de camping zag, had er een belletje moeten gaan rinkelen. Maar dat gebeurde niet. Ook hadden er alarmbellen moeten afgaan toen ik hem hoorde zeggen ‘pas loin‘ (‘niet ver’); een Fransman doet alles met de auto, en dan is het niet gauw ver. Maar goed, als ik nou de straat hier tegenover het Office de Tourisme inliep, bij het grote kruispunt rechtsafsloeg, en dan alsmaar rechtdoor ging, dan kwam ik er vanzelf.

Toen ik op een gegeven moment een plaatsnaambordje zag met een naam die ik niet verwachtte, besloot ik de GPS eens te raadplegen om te zien in welke richting ik eigenlijk liep. En toen viel heel langzaam het kwartje: ik was onderweg naar de camping op 10 kilometer. Op zich niet heel erg, want die camping ligt langs de weg naar Compostela. Maar wat wel erg was, was dat de jongen van het Office de Tourisme de route gekozen had die het makkelijkst uit te leggen was; als ik gewoon de camino-route had gevolgd, had dat me een kilometer of 4 gescheeld…

Gelukkig heeft de camping wifi, en dus heb ik besloten om de rest van vandaag te gebruiken om mijn website bij te werken, en morgen terug te reizen naar Limoges (trein of bus) voor nieuwe schoenen.

Op de camping ontmoet ik Jo, een gepensioneerde militair die samen met zijn hond naar Santiago loopt. Ik had al over hem gehoord, en hij kent ook weer verschillende pelgrims die ik ook ontmoet heb. Op de camino zijn we allemaal een beetje familie.

Châtelus-le-Marcheix Les Billanges Saint-Laurent-les-Églises Le Châtenet-en-Dognon Saint-Léonard-de-Noblat

Vanmorgen was ik erg vroeg wakker. De Duitsers wilden om 6 uur vertrekken (om voor de warmte al flink wat kilometers achter de rug te hebben), en hoewel ze hun best deden om stil te zijn, werd ik er toch wakker van. Gelukkig lag ik er gisteravond ook al vroeg in; als iedereen om 9 uur naar bed gaat, kun je nou eenmaal niet in je eentje rond blijven rommelen.

In eerste instantie wilde ik gewoon blijven liggen en mezelf wijsmaken dat ik nog sliep, maar toen ik in de keuken het koffiezetapparaat hoorde pruttelen, ging ik er toch maar uit. (Dit is trouwens de eerste gîte in tijden waar koffie aanwezig was; ik kan niet meer tellen hoeveel pakken koffie ik inmiddels al heb gekocht om de voorraad van een gîte aan te vullen.)
En zo kwam het dat ik dan wel niet tegelijkertijd met de Duitsers om 6 uur, maar toch wel om kwart over 7 al met m’n rugzak om op de stoep van de gîte stond om de etappe van vandaag aan te vangen. En dat is voor mijn doen echt heel vroeg.

De wandeling van vandaag was niet heel zwaar, maar ook geen makkie. Er werd wat geklommen, en er werd wat gedaald; er was modder, er waren keien, en er was asfalt; het was half bewolkt, waardoor ik het grootste deel van de dag in de schaduw liep, en het niet te warm was. Er was een vrachtwagen die overduidelijk te hard van de berg geraasd was, en nu overdwars van berm tot berm stond in een haarspeldbocht; ik prees me gelukkig dat ik hier niet een paar minuten eerder langs was gekomen, en dat de chauffeur nog wel de controle had toen hij een paar minuten daarvoor mij voorbij was gekomen.

De omgeving is hier trouwens prachtig, en ik ben blij dat ik mijn route gewijzigd heb. De mensen hier zijn trouwens ook veel meer betrokken bij le chemin dan hiervoor; wat ik eerder zei over de desinteresse van de Fransen, geldt alleen voor noord-Frankrijk.

In het stukje bos voor Le Châtenet kwam ik langs het pad bordjes tegen met daarop zinnetjes om pelgrims moed in te spreken. Toen ik net de vijfde gefotografeerd had, zag ik in mijn ooghoek… Nee, laat ik niet alles verklappen. Maar wat ik zag was zo bizar, dat ik niet meer keek waar ik liep, en prompt met beide voeten in een modderpoel stapte; als ik mijn stok niet had gehad om mezelf mee op te vangen, was ik languit in de modder gegaan. Een tip voor wie van plan is om ook te gaan lopen naar Santiago de Compostela: welke stukken je eventueel ook overslaat, hier wil je geweest zijn.

In Le Châtelet heb ik weer lekker een uurtje de tijd genomen voor de lunch. Die lange lunches bevallen me goed, en helpen om ook de middag nog goed door te komen. Bovendien hoef ik op die manier niet te lopen op het warmst van de dag.
Het verbaast me trouwens steeds weer hoe elke dag overal mensen zitten te lunchen met een fles wijn, om vervolgens weer doodleuk in de auto de stappen. Hoe stoer de Franse politieagent zichzelf ook vindt (en dat vinden ze zichzelf allemaal), er is er niet één die de ballen heeft om rond lunchtijd bij willekeurig welk café-restaurant te gaan staan voor een alcoholcontrole. Terwijl je als toerist in Frankrijk verplicht bent om zelf een alcoholtester in de auto te hebben.

Eigenlijk wilde ik in Saint-Léonard weer eens op een camping gaan staan, maar omdat de lucht er dreigend uitzag, meldde ik me bij het Office de Tourisme om te vragen of er een refuge was. Die was er, en het meisje ging druk aan het bellen om de code van het cijferslot aan de deur te achterhalen. Aangekomen in de refuge trof ik daar de 2 Duitsers van wie ik vanmorgen afscheid had genomen.
De refuge is gewoon een heel appartement, met een complete keuken inclusief wasmachine en -droger, en zelfs een ligbad en een tv. Er zijn verschillende slaapkamers, dus de kans is klein dat ik morgen weer wakker word van de anderen.

Saint-Léonard-de-Noblat noemt zich Cité du Massepain, en dus vraag ik me direct af hoe marsepein van Sint Léonard bij Sint Nicolaas terecht gekomen is.

Bénévent-l’Abbaye Marsac Arrènes Saint-Goussaud Châtelus-le-Marcheix

Vandaag word ik niet best wakker. De warmte van gisteren is duidelijk een te grote aanslag op mijn lichaam geweest: alles doet pijn, en ik heb geen energie. Mijn benen voelen als blubber, voor mij inmiddels een duidelijk teken van vochttekort. Ik heb vannacht een liter water gedronken, maar toch hoef ik niet naar de wc, dat zegt ook wel wat. Om de pret nog wat te vergroten, vertrek ik met de waarschuwing dat ik vandaag regen krijg, en dat het vanavond en vannacht waarschijnlijk gaat onweren.

Inderdaad begint het na een half uurtje te regenen, en als ik 10 minuten later in het bos met mijn ene voet tot mijn enkel in een modderpoel glijd, daarbij mijn rug in een pijnlijke knoop draai, en om mijn val te breken mijn hand in een doornstruik zet, kan ik in ieder geval tegen mezelf zeggen dat het vandaag niet veel slechter kan worden. En inderdaad is aan de andere kant van het bos de lucht alweer grotendeels blauw, en loopt de weg heerlijk ontspannen naar beneden.

Zo blijft het heel de ochtend: beetje stijgen, beetje dalen, beetje zon, beetje bewolkt; regenen doet het niet meer, en het stijgen blijft me moeite kosten.

Dan volgt er aan het begin van de middag een lange klim. Het is niet zo zeer de stijlheid als wel de duur die me bijna de das omdoet; na bijna een uur constant omhoog bereik ik meer kruipend dan lopend het tot nu toe hoogste punt van mijn tocht: 725 meter, Saint-Goussaud. Hier moet ik even een half uur gaan zitten om op adem te komen, water te drinken en mijn shirt te laten drogen. Een lokale golden retriever komt naar me toe sloffen en legt haar kop op mijn schoot; ik ga er van uit dat ze hier wel vaker uitgeputte pelgrims ziet zitten.

Yves had me aangeraden naar Châtelus-le-Marcheix te lopen; dat was maar 18 kilometer, en er was een prima gîte municipal. Vanaf Saint-Goussaud is dat nog zo’n 5 en een halve kilometer, maar gelukkig gaat het vrijwel de hele weg naar beneden. Vlak voor Châtelus zie ik nog een bordje ‘Camping’, maar gezien het aangekondigde onweer besluit ik toch door te lopen naar de gîte.

Als ik aankom bij de gîte, komt daar ook net een Frans stel aanfietsen met 2 kinderen. Als ze mij aan zien komen, hebben ze direct geen zin meer in de gîte. Madame heeft zelfs zo de pest in over mijn brutaalheid dat er geen ‘bonjour’ af kan; als monsieur merkt dat madame boos is, kijkt monsieur me ook niet meer aan. En zo heb ik weer een gîte voor mezelf.

Yves had me al uitgelegd dat de gîte tegenover het postkantoor was, en dat de sleutel in de brievenbus lag; als de deur op slot was, kon ik de sleutel pakken en me installeren. Voor de zekerheid heb ik me nog even gemeld bij het Office-de-Tourisme-slash-Bibliotheque. De dame daar verzekerde me dat de beheerster van de gîte altijd om 18:00 uur even een kijkje kwam nemen. Ik ben blij dat ik daar niet op heb gewacht, want als ik dit tik (23:11), heb ik nog steeds niemand gezien.

Als ik net een uurtje binnen ben, begint het te druppelen en te rommelen. Tegen de tijd dat het eet- en muziekfeest op het plein hier vlakbij begint, gaat het echt regenen, en de band van de avond is zo slecht dat ze de zondvloed over het dorp lijken af te roepen, stortregen en vrijwel onophoudelijk onweer. Maar wat maakt het uit? Het hele publiek (een man of 30) lijkt een geweldige avond te hebben, en ik zit binnen.

Omdat het morgen zondag is, en omdat het onweer best nog een dag door zou kunnen gaan (de band is er slecht genoeg voor), wil ik hier 2 nachten blijven. Maar omdat ik nog niemand gezien heb, weet ik niet of dat wel kan: voor hetzelfde geld zijn alle 6 de bedden morgen gereserveerd.

Je denkt dat ik overdrijf? Ik ben even buiten gaan staan voor je; oordeel zelf, klik op het pijltje:

Crozant La Chapelle-Baloue Saint-Germain-Beaupré Saint-Agnant-de-Versillat La Souterraine

Volgens mij is het vandaag een graad of 65. In de schaduw.

De wandeling begint weer prachtig door het bos, en daarna gaat het wel over asfalt, maar nog steeds heerlijk landelijk. Met een pauze elk half uur, in plaats van elk uur, is het prima uit te houden. Op het warmst van de dag, een uur of 1, ben ik net in Saint-Germain-Beaupré, dus daar besluit ik een uurtje onder de luifel van een restaurantje te gaan zitten tot het ergste voorbij is, en mijn T-shirt (min of meer) opgedroogd. Het koude biertje dat ik bij mijn broodje neem, pleurt er heerlijk in, om het maar eens plat te zeggen. Als ik vervolgens bij het verlaten van het dorp ergens aanbel voor wat water, en mijn fles terugkrijg met niet alleen water, maar ook een hand ijsblokjes, ben ik weer helemaal klaar voor de middag.

Eigenlijk wil ik het in Saint-Agnant voor gezien houden, en me daar melden bij de plaatselijke refuge, Maar die hebben ze daar niet. En dus bellen de dames van de mairie voor me naar La Souterraine, om daar een plaatsje voor me te reserveren in een gîte. Ik moet dan nog een kilometer of 6 door de warmte, maar ik mag aankomen zo laat als ik wil.

Als ik aankom en wil gaan douchen, ontdek ik dat ik mijn handdoek in Crozant ben vergeten. Da’s knap onhandig. Ik had dan wel niet het idee dat het ding tot Santiago mee zou gaan — op sommige plaatsen kon je er al doorheen kijken, en het ding rook meer naar mij dan ikzelf — maar je handdoek moet je toch niet wegdoen voordat je een nieuwe hebt; bovendien kan ik nu niet de tijd nemen om kieskeurig op zoek te gaan naar een nieuwe lichtgewicht.
Gelukkig kan ik een handdoek lenen bij de gîte, maar op het moment dat ik wil gaan douchen, begeeft de ketel het; blijkbaar is het niet mijn dag om te douchen. Na een minuut of 20 gepriegel van de aanwezige zoon of schoonzoon komt het sein ‘Ketel meester’, en kan ik alsnog het vergoten zweet afspoelen en mijn kleren wassen.

Deze gîte wordt trouwens gerund door Claudine, die speciaal vanuit de Champagne-streek verhuisd is naar hier, omdat hier behoeft was aan een gîte voor pelgrims. Eigenlijk wilde ze een opvang voor gehandicapte kinderen (toen ik in de lach schoot, zag ze er zelf ook de humor van in), maar nadat ze zelf van Le-Puy naar Santiago had gelopen, en omdat ze de diploma’s niet heeft om met gehandicapte kinderen te werken, heeft ze besloten zich op een gîte voor pelgrims te werpen.

De Duitser die ik gisteren in Crozant ontmoette, is hier ook weer; hij heeft gereserveerd, we zijn met 2 pelgrims op 10 bedden. Hij heeft zich bovendien aangemeld voor het diner; ik ben wat gaan halen bij de supermarkt, om geld te besparen. De man blijkt hooguit een woord of 3 Frans te spreken. De familie is blij dat ik met mijn quiche lorraine ook bij hen aan tafel aanschuif, zodat ze toch in ieder geval met 1 gast kunnen praten; de Duitser komt niet verder dan een beetje voor zich uitstaren, terwijl ik grapjes maak met de familie, en luister naar de verhalen van de kinderen. Ik bedenk me dat het tijd is om van de week de cursus Spaans weer tevoorschijn te halen, anders zit ik er binnenkort ook zo bij.