elPeregrino.nl

Zo, het blog is weer helemaal bijgewerkt. Voor wie niet meer precies weet waar-ie gebleven was: waarschijnlijk is Reims het laatste bericht dat je gelezen hebt.

Verder vanmorgen even gebruik gemaakt van de rust op de wifi om de ontbrekende GPS-kaarten van Frankrijk te downloaden (en ook gelijk maar Portugal en Italië, want je weet maar nooit). In de loop van vandaag hoop ik verder nog een backup te kunnen versturen van mijn foto’s en video’s, en wat foto’s op mijn Flickr-account te zetten. En dan heb ik wel weer even genoeg computer gezien. Wel wil ik vanmiddag nog even kijken of ik in Troyes een telefoonwinkel kan vinden voor een prepaid-simkaart, zodat ik iets regelmatiger mijn blog kan bijwerken.

Nu eerst op zoek naar ontbijt. Tot later.

Als ik niet al een nacht bijgeboekt had, zou ik dat vanmorgen alsnog gedaan hebben. Mijn rug zat vanmorgen helemaal vast, en ik kon geen kant op. Met wat oefeningen en veel liggen is dat in de loop van de dag gelukkig wel bijgetrokken.

Van de week meldde ik trots dat ik te bruin was om nog te verbranden. Daarbij had ik natuurlijk mijn voeten niet meegerekend. Doordat ik in de zon in slaap ben gevallen, is het me vandaag gelukt de bovenkant van mijn voeten te verbranden. Van de buren wat creme gekregen om er op te smeren, maar ik ben bang dat ik dit morgen ga voelen.

Verder heel veel gelanterfant (of is het ‘gelanterfand’? of ‘lantergefant’?). Dit zijn de dagen dat je de eenzaamheid wel erg voelt. Verveling wordt op de een of andere manier toch minder erg als je tegen iemand kunt zeggen dat je je verveelt.

Zonnepaneel en batterij blijken niet zo geweldig als ik gehoopt had. Met een uur of 6 laden in de zon, kan ik nog geen half uurtje gebruik maken van de netbook. Dit is niet leuk.

Weer een rustdag vandaag. Nieuwe schoenen moest ik hebben, en nieuwe sokken, en de blarenpleisters waren bijna op (Compeed: superspul!). O, en een nagelvijl moest ik ook hebben: voor het eerst in mijn leven bijt ik geen nagels. Met nieuwe T-shirts wacht ik nog even tot ik een wat goedkopere stad tegenkom.

Mijn schoenen hebben het dus een kilometer of 700 volgehouden. Als dat een gemiddelde is, betekent dat dat ik in totaal (ruim) 4 paar schoenen zal verslijten. ’t Is wel verstandig om daar qua financieën een beetje rekening mee te houden.

En verder, Reims: mooie stad wat betreft de oude gebouwen, verder een stad als alle andere: dezelfde winkels met dezelfde reclames, dezelfde ongeduldige bus- en trambestuurders, en dezelfde mensen die allemaal heel veel van dezelfde spullen kopen, die ze allemaal helemaal niet nodig hebben, en waar ze geen splinter gelukkiger van worden. Lekker gegeten, blij dat ik nieuwe schoenen heb (daar word ik wel gelukkig van), en blij dat ik morgen weer verder mag.

Vandaag een rustdag; geen foto’s, niks te vertellen.

Niet veel te melden vandaag: het weer heeft me tot 2 rustdagen gedwongen. Gek is dat: als je een tocht als deze aan het plannen bent, probeer je zo realistisch mogelijk te zijn, maar in gedachten zie je jezelf toch vooral fluitend door zonnige landschappen huppelen terwijl je vrolijk zwaait naar de lokale bevolking die je gemoedelijk glimlachend over hun wijntje heen nakijken, weemoedig terugdenkend aan de avonturen die ze zelf beleefden toen ze nog jong en sterk waren. Een regenbuitje is iets waarvan je in je achterhoofd weet dat het een keer zou kunnen voorkomen, maar je gaat er niet van uit dat je in je eerste week al getroffen zult worden door een paar dagen noodweer.

Maar ik sta hier niet slecht. Het enige winkeltje in het dorp is duur en beperkt, maar de kantine (sorry, het Grand Café) serveert voor een paar euro een bord macaroni waar je bijkans klimijzers voor nodig hebt. Bovendien mocht ik slapen in een blokhut/schuur waar ik ook mijn tentje te drogen kon hangen, en mijn kleren mochten bij medewerkers thuis in de droger.

O ja, en dan was er nog een feest in de kantine gisteravond. Laat ik daar kort over zijn: er was live-muziek, er was bier, en na de eerste ruzie heb ik m’n slaapzak opgezocht. Ik hoorde vanmorgen dat er iemand naar de eerste hulp is gebracht, en dat er tot diep in de nacht politie op het terrein is geweest.
Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat het een ruige camping is, integendeel: ik vind de meeste mensen hier erg vriendelijk, hulpvaardig en belangstellend (m’n visitekaartjes gingen als warme broodjes).

En het moet erg gek lopen als ik morgen niet verder trek: 3 nachten op 1 plek brengt me niet dichter bij Spanje…