elPeregrino.nl

Tot een paar dagen geleden wist ik niet eens dat de dingen bestaan, maar vandaag heb ik een stappenteller aangeschaft. Dit handige apparaatje maak ik vast aan m’n riem of broeksband, en dan telt het mijn stappen. Verder vermenigvuldigt het ook direct het aantal stappen met de stapgrootte die ik heb ingesteld, zodat ik weet welke afstand ik heb gelopen. En het berekent hoeveel calorieën ik heb verbrand, maar dat vind ik minder interessant.

Dit alles bij (voorlopig) gebrek aan een GPS-apparaat dat een track opslaat terwijl ik loop. Een stappenteller kost immers maar een paar tientjes…

Tip om je stapmaat te tellen:
Tel onder het lopen het aantal stoeptegels dat je overbrugt met een stap of 30. Vermenigvuldig dat aantal tegels vervolgens met het aantal centimeters dat een tegel breed is, en deel het resultaat door het aantal stappen. Op die manier meet je hoe groot een stap is wanneer je echt wandelt; als je een telling ‘in scene zet’, wijkt de grootte behoorlijk af.
Herhaal dit bij voorkeur een aantal keer, en bereken het gemiddelde.

Dit bericht schrijf ik eigenlijk pas een aantal maanden nadat ik deze hoed heb aangeschaft…

De afgelopen tijd heb ik het wandelen weer opgepakt. Vroeger deed ik dat heel veel, maar met eerst 2 hernia-operaties en vervolgens 15 jaar zittend werk is dat er een beetje bij ingeschoten. Maar de afgelopen weken heb ik alweer wat kilometers gemaakt, en dat voelt goed: mijn uithoudingsvermogen neemt toe, en mijn spieren groeien weer een beetje.

En omdat ik door dat wandelen veel buiten ben, groeit de behoefte aan iets om de zon uit mijn ogen te houden.

Een zonnebril heb ik wel, maar dat is wat mij betreft een laatste redmiddel. Sowieso heeft een bril de neiging om van je neus te glijden als het warm is, en dat vind ik vervelend. En verder vind ik het onbeleefd om tijdens een gesprek een zonnebril op te houden. En je komt nou eenmaal weleens mensen tegen waarmee je even een praatje wilt maken. En dan sta je toch in de zon. Of je doet een boodschap, en dan denk je er niet altijd aan om ‘m af te zetten.

En een pet… Tja… Dat vind ik toch iets meer voor kinderen…
Serieus: een volwassen vent met een petje is geen gezicht. En als dat petje dan ook nog eens achterstevoren zit, wordt het helemaal een sneu verhaal.

Dus dan blijft een hoed over.

Ik moet toegeven dat ik wel een drempel over moest. Als je op het punt staat een hoed te bestellen, voorvoel je toch al een beetje welke opmerkingen je kunt gaan verwachten. (Overigens heb ik inmiddels geleerd dat het vooral de mannen met petjes zijn die opmerkingen maken, en hun mening heeft voor mij niet echt gewicht.)
En uiteindelijk blijkt een hoed gewoon wel een redelijk praktisch kledingstuk te zijn: hij houdt de zon of regen uit mijn ogen, terwijl ik mensen toch nog gewoon recht aan kan kijken. En dus zal ik het snel genoeg de gewoonste zaak van de wereld vinden om mijn hoed op te zetten als ik ga wandelen.

Rond dezelfde tijd dat ik deze hoed koop, steekt ook de oude wens de kop weer op om eens naar Santiago de Compostela te gaan lopen. En in de komende maanden zal deze hoed voor mij symbool gaan staan voor mijn aanstaande reis. Als ik ‘m niet op mijn hoofd heb, hangt hij aan de punt van de woonkamerdeur, dus ik zie hem meerdere keren per dag. En elke keer als ik ‘m zie hangen, ben ik een beetje zekerder dat het er nu maar eens echt van moet komen.

Overigens zal ik in de komende maanden ook leren dat dit niet de hoed is die mee zal reizen naar Spanje. Als het hard waait is een hoed namelijk helemaal niet handig. En als je dan van huis vertrekt en ook weer thuis terugkomt, kun je de hoed gewoon thuislaten. Maar als je een paar honderd tot een paar duizend kilometer van huis loopt, zul je alles wat je hebt gewoon mee moeten nemen. En als je dan je hoed niet de hele dag in je hand wilt houden, zul je een hoed moeten meenemen die je in je rugzak kunt doen zonder dat-ie beschadigt. En dat lukt niet met een leren hoed.
Maar voorlopig zal deze hoed me steeds een stukje dichter bij mijn vertrek, en daarmee toch dichter bij Finisterre brengen.

UPDATE:
Uiteindelijk is de hoed toch meegegaan, en daar heb ik nooit spijt van gehad. Ik heb ‘m misschien een keer of 5 in de hand moeten houden vanwege de wind, en verder was het een erg praktisch kledingstuk.
Ook na de tocht is de hoed tot mijn standaarduitrusting blijven behoren. Heel af en toe maakt er nog iemand een opmerking (hoewel de hoed in Frankrijk veel geaccepteerder is dan in Nederland), maar ze doen maar: ik heb deze hoed verdiend; samen hebben we 3.000 kilometer gelopen.