elPeregrino.nl

Een pelgrim heeft een staf. Niet alleen als wandelstok, maar ook om overvallers en wilde honden van zijn lijf te houden. En omdat het er cool uitziet, natuurlijk.

Mijn staf wil ik graag zelf maken. Ik had gedacht hiervoor een bezem- of harksteel te kopen, en daar dan zelf de versiering in te branden (pyrograferen). Maar gereedschap om te pyrograferen kost best wat, dus ik stelde het nog wat uit tot ik mijn andere spullen allemaal in huis zou hebben.
Totdat ik op bezoek was bij Nikki, en er met haar over zat te praten. En Nikki het wel leuk vond om mij er 1 kado te doen.

En inmiddels is de brander binnen. En met enige vertraging de opzetstukjes voor pyrografie ook.
Ik ben direct druk aan het oefenen geslagen, en het is makkelijker dan ik dacht. Nou ja, tekenen kan ik nog steeds niet, wat dat betreft is er geen verschil tussen een potlood, een viltstift en een pyrografieapparaat. Maar als tekenen ruikt naar fikkie stoken, wordt het wel leuker.

Nu het een kado is, ben ik natuurlijk wel gedwongen om ‘m mee op reis te nemen, en ‘aan de overkant’ als pyrografiekunstenaar uit mijn tocht te komen…

Pelgrims naar Santiago de Compostela zijn te herkennen aan de Sint-Jakobsschelp die ze dragen op hun kleren of tas. De mijne kwam vandaag binnen.

Bij de lokale schoenmaker heb ik een leren veter aangeschaft; ergens tussen nu en vertrek boor ik voorzichtig een paar gaatjes in de schelp, en als ik vertrek knoop ik de schelp op mijn rugzak.

En alleen al vanwege het handgeschreven briefje dat mij veel plezier wenste met mijn aankoop, zou ik deze winkel van harte willen aanraden; een mooie combinatie van moderne techniek en ‘ouderwetse’ vriendelijkheid.

UPDATE:
Op 8 oktober 2014 heb ik in Fisterra mijn schelp teruggegeven aan de zee.

Heel veel tijd had ik gestoken in het vinden van het perfecte mes. Na uren wikken en wegen had ik de enige juiste keuze gemaakt. Een Wenger zou het worden, en wel de RangerGrip 61; precies het zakmes waar niets teveel op zat, maar ook niets te weinig. En toen ik die keuze gemaakt had, noteerde ik merk en type, en ging weer verder met andere dingen. Die andere dingen waren voorlopig immers belangrijker, en bovendien was een zakmes-wens iets moois om achter de hand te hebben als iemand zou vragen ‘kan ik je nog iets nuttigs meegeven?’.

Totdat ik gisteravond toevallig op de site van Wenger moest zijn, voor iets anders. En daar geen mes meer te vinden was.
Wenger is gestopt met het maken van messen. Een aantal ideeën is overgedaan aan Victorinox, en Wenger gaat zich op andere zaken concentreren. Nou zijn Victorinox messen ook mooi, maar de langste Victorinox is toch nog steeds een paar centimeter korter dan ‘mijn’ Wenger. En 1 van de redenen om voor deze Wenger te kiezen was nou juist dat-ie zo lekker fors is (ze zeggen weleens dat de lengte er niet toe doet, maar ik weet beter ).

Dus vandaag vlug naar de outdoor-winkel om te kijken of ze ‘m daar nog hadden. En ik had geluk. Veel zelfs, want dit was de laatste. Een rib uit mijn momenteel niet zo heel draagkrachtige lijf, maar ik ben een half jaar afhankelijk van dit mes, dus het is het waard.

UPDATE, ruimschoots na mijn wandeling:
Dit mes was een goede keuze: ook nu, een paar jaar later, gebruik ik het nog regelmatig; het grote mes is niet alleen handig voor kleine reparaties, maar ook voor brood, vlees en kaas (en voor grote reparaties); ook de andere gereedschappen gebruik ik regelmatig (wat moet je in Frankrijk zonder kurkentrekker?); alleen de priem heb ik nooit gebruikt, maar ik moet er niet aan denken ooit een reparatie aan rugzak of tent nodig gehad te hebben, zonder priem op zak.

Deze transporttas zat ook bij de rugzak, en is ook als regenhoes te gebruiken. Op zich best handig om een regenhoes te hebben, maar 400 gram is wel veel. De kans bestaat dat ik deze weer te koop ga aanbieden.

Update 17-02-2014:
Deze transporttas staat weer te koop. Uiteindelijk vind ik bijna 400 gram toch teveel. Een transporttas heb ik sowieso niet nodig, en ik hoop dan maar op een zomer waarin ik ook geen regenhoes nodig heb.

Update, ruimschoots na mijn wandeling:
Blij dat ik deze tas niet meegenomen heb. In Wallonië, tijdens de eerste echte regenbuien van mijn wandeling, kreeg ik een poncho kado die groot genoeg was voor mij en mijn rugzak. Ik heb dit ding van 400 gram dus nooit nodig gehad.

Vandaag kwam mijn rugzak binnen. Een tweedehands, maar in perfecte staat. En dit merk had ik me nieuw niet kunnen veroorloven.

Ik denk dat de rug eigenlijk voor het mooie net iets te lang is voor me. Lopen lijkt goed te gaan, maar als ik omhoog kijk, kom ik met m’n achterhoofd tegen de bovenkant van de rugzak. Maar ik heb toch nooit zo heel veel interesse gehad voor vliegtuigen. En misschien kan ik in de komende paar maanden nog een paar aanpassinkjes maken. Hoe dan ook was het een deal die ik niet kon laten schieten.

Met een inhoud van 80 liter is het ding groot genoeg om in te schuilen als het regent. Er zitten zoveel vakken en vakjes in en aan dat ik niet zou weten waarvoor ik ze allemaal zou moeten gebruiken. Hij is in en bij te stellen met honderden riempjes. En het merk schijnt de Rolls Royce onder de rugzakken te zijn.

UPDATE na ruim 2.000 kilometer: Ik ben niet 100% tevreden met deze rugzak.

Dat hij wat weinig zijvakken heeft, had ik al vrij snel ontdekt (ondanks mijn eerste, onervaren indruk dat hij juist heel veel vakken leek te hebben). Dit maakt de tas minder gebruiksvriendelijk, omdat dit betekent dat ik de tas vaak af moet doen om iets te pakken. Wanneer je hele dagen loopt, is het handig om wat meer zaken direct voor het grijpen te hebben.

Verder hebben de schouder- en heupbanden de neiging om met warm en/of vochtig weer te slippen, waardoor je erg vaak je rugzak moet ophijsen. Dit vreet energie.

En tot slot merk ik dat na een kilometer of 2.000 sommige naden loslaten of doorslijten. Ik ben dan wel een zware gebruiker, maar ik verwacht toch wel dat mijn rugzak sterk genoeg is om het een voettocht van 3.000 kilometer zonder enige zorgen vol te houden.
De schade is op dit moment nog niet zo groot dat de tas onbruikbaar is, maar ik wil me er eigenlijk niet eens zorgen om moeten maken.