In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening.

Archief

Frimousse

Nieuwe weide

Zoals ik afgelopen week al meldde, heeft Frimousse een nieuwe weide. Hij heeft nu zo’n 3.000 vierkante meter tot zijn beschikking, waarvan een deel bos is, en bovendien vrijwel alles op een helling, zodat hij zijn spieren kan trainen voor wanneer we op pad gaan.

Ik had ‘m al een paar dagen geleden naar zijn nieuwe weide gebracht, maar gisteren kwam hij voor het eerst uit zichzelf uit het bos (blijkbaar ben ik voorbestemd om altijd huisdieren te hebben die alles eng vinden…). Vandaag is hij een groot deel van de dag uit het bos geweest, en vond ik het tijd voor wat foto’s.

Als hij achter me aanrent, spreidt hij zijn oren uit als vleugels (zie laatste foto); erg grappig…

Frimousse

Das mit dem Esel

‘k Heb het al een tijdje niet over de ezel gehad. En dat is niet zozeer omdat ik er niet mee bezig ben, maar meer omdat hij zo in de dagelijkse routine zit, dat ik er niet aan denk erover te schrijven. Maar de afgelopen 1-2 weken hebben we een paar mooie doorbraken gehad — aangespoord en aangemoedigd door iemand die heel snel dichterbij komt, hoewel ze helemaal in midden-Duitsland woont en we momenteel alleen via e-mail communiceren (da’s het nadeel van iemand ontmoeten op de camino: de kans is groot dat je je boodschappen niet bij dezelfde supermarkt doet) —, dus een mooi moment om er weer eens wat woorden aan te wijden.

De belangrijkste doorbraak was vandaag: ik heb Frimousse zonder problemen zijn hoofdstel om kunnen doen. Toen Frimousse hiernaartoe kwam, kreeg ik er een hoofdstel bij. Hij leek daar echter traumatische ervaringen mee te hebben: hij had er een erg negatieve associatie mee en als ik het ding maar oppakte, vluchte hij naar de andere kant van zijn weide. Vorige week heb ik daarom besloten om een nieuw hoofdstel te kopen, zonder geur en met een andere kleur dan de oude. Dat bleek een goed idee: ik kon gewoon met het ding de weide in komen, en hoewel hij in het begin nog wel wat wantrouwig was en schrok als ik met de gespen rammelde, was hij al vlug nieuwsgierig genoeg om te komen snuffelen als ik het ding voor hem ophield; ik heb het hoofdstel bovendien elke dag aan mijn schouder gehangen als ik de weide in ging om poep te scheppen, met hem te spelen, zijn water te verversen, enzovoort. Vanaf afgelopen woensdag heb ik hem elke dag verteld dat we vanaf zaterdag (vandaag dus) zouden gaan proberen om hem het ding om te doen. En vandaag was het zover, en hij accepteerde het zonder problemen; ik zal niet zeggen dat hij het heel leuk vond, maar hij kwam naar me toe toen ik hem riep en liet me het hoofdstel zonder tegenstribbelen bij hem omdoen. Uiteraard kreeg hij daarna worteltjes (dat zijn snoepjes voor ezels), maar dat had ik hem niet van tevoren verteld.

De andere doorbraak was al eerder deze week: elke dag zijn we samen een stukje wezen lopen. Gewoon hier in de tuin (een hectare of 50), want zonder hoofdstel wilde ik hem niet meenemen de weg op. Hij vertrouwde me genoeg om me een touw om zijn nek te laten knopen, en hij luisterde zo goed dat ik er ook geen probleem mee had om hem te vertrouwen. Dus zo maakten we elke dag een rondje; in het begin van de week een kwartiertje, en dat hebben we nu al uitgebouwd tot zo’n anderhalf uur.
Vanaf morgen gaan we rondjes maken met hoofdstel in plaats van touw, en als dat goed gaat, kunnen we binnekort verder weg.

En de derde doorbraak — die niet zozeer een prestatie is, maar wel fijn — is dat ik bezig ben om een nieuwe weide voor Frimousse in te richten. De varkens moeten verplaatst worden naar een ander stuk land, en we hebben besloten om Frimousse dan ook maar gelijk te verplaatsen. Op het nieuwe land groeien wat meer planten (eten), en bovendien krijgt Frimousse nu ook een stukje bos, zodat hij wat meer schaduw heeft. Ook ligt de nieuwe wei op een helling, en ik denk dat dat goed is om zijn spieren te trainen; we moeten straks immers samen gaan zwerven.

En verder zijn we inmiddels gewoon echt vriendjes geworden, Klinkt misschien wat klef, maar daar komt het wel op neer: we beseffen nu allebei dat we het voortaan met elkaar zullen moeten doen, en hebben daar (over het algemeen) geen probleem mee.

Bouillac, Frimousse

En weer een rondje

Tja, we kennen allemaal het gezegde ‘Leven als Rob in Frankrijk‘ (in sommige streken is de naam ‘Rob‘ verbasterd tot iets anders, maar de strekking blijft hetzelfde).

Een graad of 30 was het vandaag, en dus begon ik — niet voor de eerste keer deze week — wat eerder met werken, zodat ik na de lunch vrij was, en een rondje kon gaan lopen. De plaatjes ken je natuurlijk eigenlijk inmiddels wel, maar ja: je blijft terugkomen, en ik wil je niet teleurstellen…
;-)

Vandaag trouwens ook 2 mijlpaaltjes met Frimousse.

Vanmorgen heb ik van mijn laatste geld een nieuw hoofdstel voor de ezel gekocht, omdat hij echt heel bang was voor het hoofdstel dat hij had; blijkbaar heeft de vorige eigenaar hem echt een trauma aangedaan met dat ding. Het bleek te helpen: hoewel Frimousse nog niet direct naar me toekwam om te vragen of ik het ding alsjeblieft om wilde binden, kwam hij er wel aan snuffelen; en dat is een totaal andere reactie dan het omdraaien-en-wegrennen dat hij deed als hij zijn oude hoofdstel zag.

En vanmiddag heb ik Frimousse meegenomen van zijn veld af. Ik vond het nog te vroeg om hem zijn nieuwe hoofdstel al om te binden, maar hij vond het goed dat ik het touw dat bij dat hoofdstel hoort om zijn nek bond, dus toen mocht hij aan het touw even van het veld. We zijn een kwartiertje ofzo van het veld afgeweest; toen ik hem terug wilde brengen, stribbelde hij even tegen, maar toen heb ik hem even streng toegesproken, en dat hielp. (En misschien denk je nu ‘Jajaja…‘, maar ‘Niememmefukke!‘ hielp echt. :-) )

Ik heb er allemaal geen foto’s van, want ik was met mijn aandacht even elders; ik zal proberen om dat volgende keer goed te maken.

Frimousse

Daar is-ie dan

En toen was het zaterdagmiddag 2 mei 2015 om een uur of 4, en toen was daar ineens een ezel. Leek het tot nu toe allemaal nog een spelletje, nu is het echt.

Ik zal je niet lastig vallen met alle foto’s die ik gemaakt heb, maar hier zijn er een paar:

De wifi-verbinding is hier niet altijd even geweldig, en omdat Servaes en Ella dit weekend allebei thuis zijn, en er dus 3 laptops en 2 smartphones in huis zijn, betekent dat dat degene die een deur verderop woont (ik dus) het wel kan vergeten om het internet op te komen. Dat gaf me een dag om na te denken voor ik dit bericht plaatste, en de gedachte die overheerst, is dat het heel apart is dat je soms een stuk van je vrijheid moet opgeven wanneer je voor vrijheid kiest: om verder te kunnen zwerven heb ik een ezel geadopteerd, en omdat ik een ezel geadopteerd heb, ligt nu ineens een deel van de toekomst behoorlijk vast, en heb ik er bovendien een verantwoordelijkheid bij.
Ik voel dat ik nog niet klaar ben met deze gedachtegang…

Het contact tussen Frimousse en mij is trouwens prima, en ik ben ervan overtuigd dat het ons wel gaat lukken elkaar te dresseren.

Frimousse

De kinderkamer

Morgen komt Frimousse. Gisteren is hij gecastreerd, vandaag bleef hij nog een dagje ter observatie bij de dierenarts, en morgenmiddag gaat Gilles hem halen.

En dus heb ik vandaag de laatste hand gelegd aan zijn weide: schrikdraad geplaatst (tja…), afdakje geïmproviseerd, drinkbak gemaakt.

Ik denk zomaar dat ik morgenavond weer wat foto’s upload.

Frimousse

Geen foto’s van Frimousse

‘t Was alweer een weekje geleden dat ik wat van me had laten horen, en daarbij ging ik vandaag naar Frimousse, dus ik zag een mooie gelegenheid om met wat nieuwe foto’s de stilte te verdrijven. Helaas lijkt, na het kompas en de rechtop-of-liggend-detectie, ook de camera van mijn smartphone het begeven te hebben.

Vanaf nu zal ik er dus aan moeten denken mijn actioncam bij me te steken — een aankoop waar ik toch al erg blij mee was — en is de smartphone alleen nog bruikbaar als wekker, notitieblok en gps (die laatste moet ik trouwens even testen, want die heb ik al lang niet meer gebruikt); bellen ging sowieso al niet, vanwege gebrek aan simkaart.

Weet je wat? Ik heb nog wel wat foto’s van vorige week. Dan zet ik die er gewoon bij. Jullie zien het verschil toch niet…

Kijk, ik ben vandaag bij Frimousse geweest:

Goed nieuws is verder dat Gilles besloten heeft te betalen voor de castratie van Frimousse. Algemeen is het advies om ezelhengsten te (laten) castreren omdat ze anders te dominant worden, maar ik vroeg me een beetje af waar ik die 200 euro vandaan moest gaan halen. Gelukkig is Gilles zo onder de indruk van mijn discipline om elke ochtend om 9 uur aan de slag te gaan en de hele dag te werken, dat hij dit een mooi moment vond om zijn Zeeuwse zuinigheid even opzij te zetten en wat extra’s terug te doen.
En daarom heb ik zelf besloten dat we nu maar vaart moeten gaan maken met Frimousse hiernaartoe halen: ik ben wel een beetje klaar met heen en weer rijden naar Molières. Binnenkort meer.

Frimousse

Frimousse

Om een in wezen kort verhaal onnodig lang te maken, begin ik in Spanje.

Toen ik in oktober vorig jaar, na 3.000 kilometer lopen, Fisterra bereikte, wilde ik nog niet terug naar Nederland; het idee van verder zwerven sprak me wel aan. Ik zag het alleen niet heel erg zitten om nog langer elke dag de hele dag met een rugzak van een kilo of 20 te moeten rondsjouwen.

Liften van Fisterra naar San Vicente de la Barquera ging goed. Maar ja, Noord-Spanje is pelgrimsgebied, dus daar zijn ze gewend aan mensen met rugzakken en wandelstokken. Het liften van San Vicente naar Dégagnac was al een stuk lastiger, en nam heel wat meer irritatie en onzekerheid met zich mee.

Al vanaf San Vicente denk ik na over alternatieven. Ik heb overwogen op zoek te gaan naar een fiets; misschien kon ik iemand vinden die zijn fiets met tassen, of eventueel met een karretje of zelfs een bakfiets, zou willen ruilen tegen mijn rugzak. Maar ja, fietsen is eigenlijk niet echt mijn ding.
Over een brommertje heb ik ook gedacht, maar dat maakt zo’n herrie.
Een bestelbus of camper zou natuurlijk mooi zijn. Maar ja, hoe zet je een auto op je naam als je geen vaste woon- of verblijfplaats hebt? Er zijn wel grenzen aan de vragen waarmee je vrienden kunt lastigvallen.

Voorlopig blijf ik nog even in Bouillac — als alles gaat zoals gepland loop ik van de zomer een stuk op met een pelgrima die a.s. maandag vanuit Nederland vertrekt, waarover later meer, maar verder heb ik nog geen plannen om (voorgoed) te vertrekken. Maar er komt een moment dat ik hier weer vertrek; Gilles is een aardige vent, maar niet degene met wie ik oud zou willen worden. ;-)
En naarmate ik hier langer ben, zie ik er meer tegenop om die rugzak weer om te hangen. Niet alleen omdat hij met z’n kilo of 20 al best zwaar is, maar ook omdat-ie steeds zwaarder wordt. Er zijn immers inmiddels al weer wat dingen bijgekomen; zo heb ik wat werkkleding aangeschaft die ik op een volgende klus (eten moet ik toch) ook vast weer wil gebruiken, en de set beitels en aanverwante zaken die ik kado heb gekregen, wil ik ook wel graag meenemen.

En dus begon in mijn achterhoofd de puzzel weer: hoe ga ik mezelf en mijn spullen straks vervoeren, op het vervolg van mijn zwerftocht?

Weer overwoog ik een bestelbus of camper, vooral toen Gilles me aanbood dat ik zijn adres als postadres kon gebruiken, het enige dat je nodig hebt om in Frankrijk een auto op je naam te zetten (dat zeg ik: een aardige vent). Maar ja, dan ga je verder denken…
Een auto moet verzekerd zijn. En eens in de zoveel tijd gekeurd worden. En er moet brandstof in.
En als ik heel eerlijk ben, gaat een auto me ook te snel. Als mijn volgende klus in midden-Spanje is, heb ik helemaal geen zin om vanmiddag in de auto te stappen en morgenochtend aan te komen. Ik heb afgelopen jaar geleerd hoe heerlijk het is om je tijd te nemen. Om in weken te rekenen, in plaats van in uren. Om om me heen te kijken, in plaats van vooruit. Om de reis belangrijker te laten zijn dan de bestemming.

Een paard-en-wagen, dat zou eigenlijk ideaal zijn. Maar ja, een paard is zo veeleisend in z’n verzorging…
En dus wil ik je graag, zonder verdere omhaal, voorstellen aan

Frimousse is een ezel van 4 jaar oud. Misschien lijkt dat oud, maar ezels kunnen 30-40 jaar oud worden. En vanaf nu mag ik Frimousse ‘mijn ezel’ noemen.

Toen ik eenmaal besloten had dat een ezel voor mij de perfecte oplossing zou zijn, heeft Gilles hier en daar een balletje opgegooid, en zo kwamen we via-via-via terecht bij mensen die een tweede huis in Costa Rica gekocht hebben (sommige mensen hebben het echt niet makkelijk) en daarom niet meer goed voor hun ezels hier kunnen zorgen. Ze zochten daarom een goed tehuis, liefst voor alledrie tegelijk, maar 1 was ook al goed. Er hoefde niet voor betaald te worden, als ik er maar goed voor zou zorgen, en er geen worst van zou maken.

Gisteren ben ik voor het eerst wezen kijken, gisteravond heb ik de knoop doorgehakt, en vanmiddag ben ik weer langsgegaan om foto’s te maken.

We gaan Frimousse zo snel mogelijk halen — eerst nog even een hek en een stalletje neerzetten — nu ik nog geen idee heb wanneer ik vertrek, zodat Frimousse en ik rustig aan elkaar kunnen wennen, en af en toe samen korte (en later langere) stukjes kunnen gaan wandelen.

Frimousse is een Pyrenese ezel; die zijn gefokt als werk- en lastdier, dus ik denk dat hij best wat voor me wil dragen.
Ik denk trouwens dat ik die naam maar gewoon afkort tot Free, want Frimousse vind ik raar klinken (maar ja, hij is geboren in het jaar van de ‘F’).

Ik heb al bouwtekeningen gevonden voor een pakzadel (een zadel waarmee je bagage op de ezel kunt laden), maar liefst wil ik proberen om een wagen op de kop te tikken. In een ideale wereld kan ik in die kar niet alleen mijn spullen vervoeren, maar ook slapen.
Gilles heeft een tijdje geleden de voortent van zijn caravan weggegooid vanwege schimmel, maar was er gelukkig nog niet aan toe gekomen om ook de stokken weg te gooien; die ga ik, samen met een bouwzeil, gebruiken om een draagbare stal te bouwen (ezels kunnen niet heel goed tegen vocht).

En zo kan het gebeuren dat de langharige zwerver straks verder trekt samen met de langorige zwerver.

Wat ik je maar wil meegeven, lieve lezer, is dat je jezelf soms even aan het lachen moet maken. Dat je soms even jezelf moet aankijken, en jezelf moet vragen ‘Ik heb … wàt… gedaan..?!‘. Natuurlijk is die carrière belangrijk, en die hypotheek, en dat gezin. Maar er komt een moment dat dat alles voorbij is, en dat je terug gaat kijken. En ik hoop van harte voor je dat er dan in jouw rijtje ook een ezel staat, of in ieder geval jouw equivalent daarvan.
Blijf lachen.

Grapjes als reactie op dit bericht zijn uiteraard toegestaan. Maar dan wel graag grapjes die ik niet al een kilometer van te voren aan zie komen…

Een paar weken geleden vroeg Gilles of ik niet vond dat er bij mijn zwervende bestaan eigenlijk ook een hond hoort. Ik antwoordde toen dat dat met liften wat lastig is, maar dat ik best een hond zou willen als ik bijvoorbeeld een camper zou hebben. Een ezel-met-wagen lijkt volgens mij heel erg op een camper, dus wellicht is dit verhaal nog niet klaar…