elPeregrino.nl

‘k Had eigenlijk een andere beginzin in m’n hoofd voor dit stukje, maar tijdens het tikken van de titel bedacht ik me dat er in Nederland mensen zijn die een hele tiet geld over hebben voor een weekje Dordogne, om zich vervolgens een hele dag in de auto te gaan zitten ergeren aan die kinderen die de hele tijd zeuren of ze er al zijn, en aan die partner die niets blijkt te snappen van landkaarten en navigatie, om vervolgens te klagen over die chambre d’hôte (bed&breakfast) die z’n geld niet waard was, en die… Nou ja, je snapt wat ik bedoel: ik besef weer hoe rijk ik eigenlijk ben, met het niks dat ik heb: sinds ik een jaar geleden besloten heb om alle zekerheden overboord te kieperen, is mijn leven er alleen maar rijker op geworden.

Goed, Dordogne dus…
Ik ben hier nu een week. De eerste week heb ik doorgebracht op de boerderij/bouw net buiten Bouillac, en nu zit ik sinds anderhalve dag in mijn huisje voor de kerstdagen in Belvès; ik ben hier ziek aangekomen — Jules had van school een virus meegenomen, en na de rest van het huishouden kreeg dat mij ook te pakken —, maar inmiddels ben ik daar weer overheen (ziek zijn is niet mijn ding, dus daar besteed ik niet teveel tijd aan).

Het werk op de boerderij is een kwestie van mijn draai vinden: Gilles is niet echt iemand die er de zweep over legt — of zelfs iemand die een heel duidelijk beeld heeft van wat de volgende stap moet zijn in de verwezenlijking van zijn droom —, dus ik moet een beetje zelf uitvinden wat ik kan/wil/moet doen. Mijn werkzaamheden bestaan in ieder geval uit het openen van de kippenren en het voederen van de varkens ‘s morgens, en het sluiten van de kippenren ‘s avonds; daarnaast zou ik ook koken, maar dat is er nog niet echt van gekomen, en verder moet ik me nuttig maken bij de bouw van ‘het huis’.

En op dit moment zit ik dus in mijn huisje voor de kerstdagen, zodat de familie de feestdagen samen kan vieren. Ik zit nu in het huis van oma Claude, die eigenlijk niet echt een oma is, en op 31 december, als Claude terugkomt naar huis, ga ik ook terug naar de boerderij, waar we naast mijn kamer een keukentje hebben ingericht, zodat ik verder tot na oud-en-nieuw zelfstandig kan leven (maar ik heb het gevoel dat ik voor de jaarwiseling wel uitgenodigd zal worden).

En ik denk dat er voor die tijd ook nog wel een update zal volgen met mooie foto’s, want Belvès is een prachtig middeleeuws stadje (gesteld dat het me lukt om zo lang wifi te pikken van de buurman, want dit huisje heeft geen internet).