In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening. |
De afgelopen weken zijn zwaar geweest. Heel zwaar, mag ik wel zeggen.
Mijn geld was op, mijn aanvraag voor een uitkering werd keer op keer afgewezen, de eerste royalties voor mijn boeken komen op zijn vroegst in februari, en de camping in Blain ging dit weekend dicht.
Na mijn noodkreet van 2 weken geleden kreeg ik gelukkig al heel snel een mail van A (die altijd erg gesteld is op privacy en anonimiteit op internet, dus wiens naam ik niet zal noemen), die aanbood om voorlopig de telefoon en de server te betalen, waardoor in ieder geval mijn toekomst minder onzeker was; de website die bij mijn boek hoort, kon in de lucht blijven, en ik kon in contact blijven met de uitgever in New York voor mijn Engelstalige boek. Vervolgens wist een sociaal werkster een bedragje los te peuteren van de prefectuur waarmee ik in ieder geval een paar weken zou kunnen betalen op de camping van Héric, een kilometer of 15 van Blain, die wel heel de winter open zou blijven.
Een team van erg volhardende sociaal werksters wist vervolgens een week geleden eindelijk een fatsoenlijk antwoord te krijgen van de CAF (sociale dienst). Mijn uitkeringsaanvragen waren altijd afgewezen vanwege ‘gebrek aan verblijfsvergunning‘; dat is raar, want ik ben Europeaan, en heb dus geen verblijfsvergunning nodig. Maar de melding had moeten zijn ‘gebrek aan verblijfsvergunning, of aan bewijs van een verblijf van tenminste 5 jaar in Frankrijk‘. En dat laatste, dat kon ik wel aantonen, want ik heb mijn verblijf altijd heel goed gedocumenteerd: telefoonrekeningen en bankafschriften bewaard, de passen bewaard van de door de staat betaalde ziektekostenverzekering die ik een paar jaar geleden had; ik had zelfs getekende verklaringen gevraagd van verschillende gîtes waar ik gewerkt heb (ik wist dat het ooit van pas zou komen). Met al die bewijzen bleven er nog 2 gaten van 2-3 maanden over in mijn stapel van bewijs, en die heb ik kunnen opvullen met dit blog! Bij gebrek aan rekeningen, bankafschriften en getekende verklaringen besloot ik links toe te voegen naar de betreffende maanden op mijn blog, waar op foto’s duidelijk te zien is dat ik in Frankrijk was (onder andere een wandeling van een maand met een ezel). En die hele stapel bewijs was overtuigend genoeg om mij een bijstandsuitkering toe te kennen. En met terugwerkende kracht tot mijn eerste aanvraag in juli, waarmee de sociale dienst dus duidelijk aangeeft dat de fout bij hen lag, en niet bij mij.
Donderdag kwam toen nog het bericht van een nieuw confinement; de noodmaatregelen in Frankrijk, vanwege COVID-19, zijn weer aangescherpt. En hierdoor kon de camping in Héric me helaas toch niet ontvangen, want ze hadden besloten maar helemaal te sluiten. En de camping in Blain had ook geen zin om speciaal voor mij het licht en de boilers aan te laten (en de werkzaamheden, waar ze al aan begonnen waren, aan te passen). Maar met een beetje rond bellen kwam ik erachter dat de camping in Saint-Étienne-de-Montluc, waar ik begin 2019 ook al een paar maanden had doorgebracht, wel open zou blijven. En een vrijwilliger van Secours Populaire, een organisatie die vecht tegen armoede en uitsluiting, waar ik de afgelopen weken mijn boodschappen heb mogen halen, heeft mij en de caravan vrijdag naar Saint-Étienne gebracht.
De ellende is weliswaar nog niet helemaal voorbij — de uitkering is 550€ per maand, en daarvan gaat 400€ naar de camping, en zowel de caravan als de voortent zijn lek, terwijl ik in het natste deel van Frankrijk zit, in de herfst en de winter — maar het mag duidelijk zijn dat de zaken minder uitzichtloos zijn dan 2 weken geleden. Ik heb aangegeven dat ik graag in aanmerking wil komen voor tijdelijke (nood)huisvesting, maar omdat ik een man alleen ben, en geen vrouw met kinderen, maak ik me daarover niet al teveel illusies.
Deze winter wordt nog even zwaar, maar dan hoop ik echt dat ik in rustiger vaarwater kom. Uiterlijk half december lever ik het manuscript in voor de Engelstalige versie van mijn boek, dus dat komt zo’n beetje eind januari, begin februari uit. En aan de hand van de verkopen van de versies die al uit zijn, beslis ik dan of ik vervolgens weer traditioneel werk ga zoeken, of dat ik me direct stort op het schrijven van een volgend boek. Ik hoop eerlijk gezegd op het laatste, want ik vind uitzoeken en documenteren heerlijk om te doen, en ik heb nog genoeg ideeën voor minstens 4 of 5 andere boeken.
Afgelopen vrijdag was mijn 50e verjaardag.
Als je me 20 jaar geleden gevraagd had hoe ik er op mijn 50e bij zou zitten, had ik een iets ander plaatje geschilderd…
Nou, daar is-ie dan: de nieuwe caravan.
De eerste nacht dat ik terug was op de camping, heb ik in een tentje geslapen. Gelukkig (?) was dat tentje niet waterdicht, dus de volgende dag kreeg ik een andere, die wat groter was. Maar dat was nog niet echt ideaal, dus ik was blij toen ik afgelopen vrijdagavond een goedkope caravan vond op internet. En dat ik de eerste was die reageerde, want die dingetjes gaan heel snel; ze worden heel veel gebruikt door seizoenswerkers, en de wijnoogst komt eraan.
Nieuws over een uitkering is er nog niet, dus eigenlijk was hij ruim boven budget, en ik heb geen idee hoelang ik nog op de camping kan blijven. Maar een kans als deze (400€, inclusief voortent) komt geen tweede keer voorbij, dus ik heb het risico genomen. Afgelopen zaterdag ben ik ‘m gaan halen met hulp van Jaap-Jan, de Nederlandse pioenrozenboer uit Blain.
Het is nog een beetje een bende, want er moeten nog pallets in de voortent, zodat ik mijn spullen droog houd als het kanaal eventueel uit zijn oevers treedt van de winter.
Hij is ietsje groter dan mijn vorige caravan, en de voortent maakt ‘m nog eens 2 keer zo groot, dus ik ga er wel een beetje op vooruit. En met de koelkast en het fornuis die ik gekocht had voor mijn appartement, lijkt het bijna een echt huisje. Nu maar hopen dat hij ook waterdicht is…
Voorlopig vind ik dit wel alvast even een gezellige foto. Morgen of overmorgen meer; ik ben nu moe, en het is nog een beetje een bende.
Jullie dachten zeker dat het afgelopen was met zwerven…?
Nou, niet dus.
Ik ga weer terug naar de camping.
De eigenaar van mijn appartement is iemand die bij voorkeur niet beweegt, en ik word daar helemaal gek van. Zo had ik al vanaf het moment dat ik het appartement betrok slechts 1 functionerend stopcontact. Ook vanaf het begin (voordat ik er in trok al) was er de belofte dat dat gerepareerd zou worden, maar dat gebeurde maar steeds niet; zelfs niet toen ik besloot te stoppen met het betalen van de huur. En er was meer: een deur die op een ruime kier stond, maar niet verder open of dicht kon; een ontbrekende deur; een raam dat vervangen moest worden; de boiler die lekt; en de vuilnis die zich maar bleef ophopen op de binnenplaats. Overigens heb ik eergisteren aangekondigd dat ik het zat was en terug zou gaan naar de camping, en gisteren waren de stopcontacten gerepareerd; het was 10 minuten werk voor de elektricien; daar heb ik dan 4 maanden op gewacht. Maar goed, dat was te laat: het weekend van de 15e augustus is de verhuizing.
Bijkomende uitdaging is natuurlijk wel dat ik mijn caravan heb weggegeven. En dat ik al ruim 4 maanden leef zonder inkomsten, dus dat het geld nu zo’n beetje op is. Dus je zou kunnen stellen dat ik er niet per se op vooruit ga. De kans bestaat dat ik een tent zal moeten lenen van de camping. Dat kan interessant worden van de winter.
Om niet af te sluiten met een domper, zal ik ook nog even wat goed nieuws doen. Of in ieder geval potentieel goed nieuws.
Ik had geen recht op een uitkering, omdat ik zelf mijn contract had beëindigd, buiten de proeftijd. Maar nou had ik van de week een afspraak bij het arbeidsbureau (Pôle Emploi), en daar kreeg ik te horen dat je na 4 maanden een nieuwe aanvraag mag doen, als je kunt aantonen dat je in die 4 maanden wel actief bent geweest om werk te vinden of anderszins aan je toekomst te werken (opleiding, bedrijfsovername). En hoewel mijn conseiller geen beloften kon doen — de beslissing wordt genomen door een commissie — waren we het er wel over eens dat het uitgeven van een boek best zou kunnen tellen als werken aan de toekomst. Dus ik heb uiteraard direct een aanvraag gedaan (28 juli was het 4 maanden), en als het meezit heb ik binnenkort een uitkering die me gaat helpen me definitief te vestigen als auteur (en een caravan aan te schaffen en de camping te betalen, of ander onderdak).
Duim voor me. Ik houd jullie op de hoogte.
Even een update, want hier hoef ik me echt niet voor te schamen…
Komkommers:
Ik moet wel toegeven dat het de enige twee zijn, en dat het er niet naar uitziet dat ik er nog meer moet verwachten. Maar: de eerste heb ik al aangesneden, en die is echt heel lekker; veel meer smaak dan de komkommers uit de supermarkt. Ik wou dat ik wist hoe ik het gedaan had…
En zo te zien komen er ook paprikaatjes aan:
De tomaten werden een enorme wildgroei, zonder vruchten, dus die heb ik uit de grond getrokken en weggegooid. En de aardbeiplantjes blijven heel klein, en hebben ook nog altijd geen bloemetjes of vruchtjes. En de meloentjes, die een tijdje geleden door leken te komen, doen uiteindelijk toch ook niks; ik denk dat die meer zon nodig hebben.
Maar het is in ieder geval al erg leuk dat ik mijn eigen komkommers kan eten. 
En nog even een foto van het geheel; leuk om te vergelijken met de foto van 19 mei.
Vanmorgen toen ik wakker werd, trof ik de komkommerplantjes als volgt aan, en dus wilde ik een berichtje plaatsen met als titel Komkommerfeest!.
Maar net toen ik aan dat berichtje wilde beginnen, kreeg ik een telefoontje. Het was mijn huisbaas, of ik zin had om even een bakkie koffie te doen bij het koffietentje tegenover mijn appartement (daarvoor belt hij wel vaker; ik zeg nooit nee). Hij had het al een paar keer gehad over andere Nederlanders die hier in het dorp wonen, en vandaag na de koffie stelde hij voor om daar even langs te rijden.
En die Nederlanders kweken tulpen en pioenrozen, en dus kwam ik thuis met een bosje pioenrozen.
En ik heb dus nieuwe kennissen opgelopen in het dorp. Maar we zijn er maar heel kort geweest, en tot mijn schande moet ik bekennen dat hun namen niet zijn blijven hangen.
Maar dat verandert vast nog, dus daarover later meer.
UPDATE, 20200528:
Die pioenrozen van gisteren…
Ze gaan open. In geuren en kleuren.
En daar komen ook de eerste meloentjes al…
Dat mini-komkommertje van 3 dagen geleden staat er inmiddels zo bij:
Ik vind dit echt leuk.
Ik moet op zoek naar een huis met een tuin.
En ik ga me inschrijven voor Boer zoekt vrouw.
Mijn nieuwe toekomst tekent zich steeds duidelijker af: ik begin een komkommerwinkel.
(Ook een prima manier om vrijgezelle vrouwen te ontmoeten…)
De rest van de tuin:
Van links naar rechts: komkommer, cantaloupe, munt, tomaat, paprika, aardbei, rozemarijn, tijm, basilicum, peterselie en dille.
Aan de rest van het huis heb ik nog niet heel veel gedaan. Enerzijds omdat, vanwege een gesloten vuilstort, de binnenplaats nog steeds een bende is, en ik niet teveel wil investeren zolang ik niet zeker weet dat ik wil blijven. En anderzijds omdat ik erg druk ben met de afronding van mijn boeken; de Nederlandstalige versie is in principe af en ligt nu bij de vormgever, en de Franstalige versie is inmiddels voor meer dan de helft vertaald.
Ik heb overigens wel al een koelkast, een magnetron en een fornuis met oven aangeschaft, dus er zijn eindelijk weer nieuwe recepten.
Nee, ik ga natuurlijk niet elke dag foto’s plaatsen van de voortgang. Maar op mijn vorige berichtje reageerde Jeroen met de opmerking dat er vast wat van te maken is, dus ik wilde Jeroen even laten zien dat ik maar alvast zonder hem begonnen ben. 
Ik doe er ook gelijk nog even een foto van de ‘keuken’ bij, want die ontbrak gisteren.
Er is zoveel gebeurd de laatste tijd, en ik heb zo vaak een berichtje op mijn blog willen plaatsen, maar ik heb er gewoon geen tijd voor gehad. Of geen tijd voor genomen, het is maar net hoe je het wilt zien. Het lijkt natuurlijk altijd net of deze berichtjes als warme boter uit mijn toetsenbord vloeien, maar er gaat toch altijd meer tijd in zitten dan je zou denken: bedenken wat ik zou willen zeggen, hoe ik het zou willen zeggen, de juiste woorden vinden, me niet af laten leiden door geluiden buiten, of door andere websites, of door een vlieg die door de kamer vliegt…
Goed, hoe dan ook, ik ben er nu. En ik ben vastbesloten om dit stukje af te hebben voordat ik vanavond naar bed ga.
Laat ik beginnen met wat goed nieuws: mijn boek.
De Nederlandstalige versie is af. Althans, het manuscript ligt nu bij de uitgever; uiteraard kan die nog terug komen met opmerkingen. De deadline was al 2 keer verschoven, eerst van 15 februari naar 15 maart, en toen naar 22 maart. Dus ik moest en zou nu de deadline halen.
Afgelopen nacht heb ik nog heel de nacht gewerkt, maar vanmorgen om 9 uur kon ik het manuscript dan eindelijk opsturen. Goed, technisch gezien weer over de deadline, maar 23 maart om 9 uur, wanneer de deadline 22 maart was, vind ik acceptabel.
Het is uiteindelijk een tekst geworden van 90.539 woorden, of 619.874 tekens. Ik heb al een preview van de omslag gezien, en dat maakt het helemaal echt.
Ik ben overigens nog niet helemaal klaar, want de website moet nu afgemaakt worden, en er moeten nog vragenlijsten bij: men heeft me gevraagd om 7-10 vragen per hoofdstuk, om te zien of de studenten begrepen hebben wat ze gelezen hebben.
(Studenten, zeg je? Ja, ik zeg studenten: mijn boek gaat als lesboek gebruikt worden op het MBO.  )
En dan natuurlijk nog de Franse vertaling, want uiteindelijk is het allemaal begonnen als een Frans project.
Meer goed nieuws: een appartement.
Anderhalve week geleden poste ik al een foto van een paar sleutels. Dat zijn de sleutels van mijn nieuwe appartement, hier in Blain. Het is een 3-kamer bovenwoning in het centrum van het dorp, boven een winkel.
Er moet nog wel heel veel gebeuren, want de vorige bewoner heeft een enorme pestbende achtergelaten. Dus als er lezers zijn die op zoek zijn naar een werkvakantie in het westen van Frankrijk: ik houd me van harte aanbevolen; het gaat om schoonmaken, reparaties, misschien een beetje verbouwen, en verven.
Ook mooi: ik zou het appartement op 1 april betrekken, maar ik kreeg de sleutel al half maart, zodat ik alvast aan de slag kon om het een beetje leefbaar te maken. En toen ging Frankrijk op slot… Ik heb vandaag wel mijn gereedschap en wat schoonmaakspullen gebracht (eerst moest het boek af), zodat ik in ieder geval iets kan doen, maar zolang zaken als bouwmarkten, witgoedwinkels en beddenwinkels dicht zijn, is het natuurlijk wel een beetje net-alsof.
Tja, en dan was er natuurlijk nog die nieuwe baan, als docent.
Nou, daar heb ik een punt achter gezet.
Ik kreeg geen enkele begeleiding, en ik kon nergens terecht met mijn vragen. Ik heb een paar keer geprobeerd er met mijn chef over te praten, maar de reactie kwam steeds neer op Il va te falloir te débrouiller (Je zult je moeten zien te redden). En toen kwam de vleermuispest en ging Frankrijk op slot, en dat betekende dat ik de cursus op afstand had moeten geven, zonder enig echt contact met de studenten, en dus zonder feedback; en het betekende ook dat ik in mijn eentje thuis de cursus had moeten voorbereiden, dus dat ging van nergens terecht kunnen met mijn vragen naar onmogelijk iemand aan te spreken die een antwoord zou kunnen weten; en in die ene week die ik had voor de voorbereiding van de volgende cursus, had ik dan ook nog eens moeten leren omgaan met alle tools die gebruikt worden voor het geven van de cursus op afstand. Dus toen heb ik NEE gezegd. Sowieso iets dat ik al heel lang moet leren, maar nu kwam ik er niet onderuit.
Maar daarmee is het nog niet afgelopen, want ik heb inmiddels geleerd dat het bij wet verboden is een contract voor bepaalde tijd eenzijdig op te zeggen. Dus ik ben benieuwd wat ik me nu weer op de hals heb gehaald. De komende weken zullen ongetwijfeld antwoorden brengen.
O, en op een uitkering heb ik natuurlijk sowieso geen recht.
En tot slot heb ik me vandaag aangemeld voor vrijwilligerswerk tijdens de COVID-19 crisis. Er zijn een hoop mensen die het moeilijk hebben in deze tijd, en ik ben een gezonde sterke kerel. Ik zou niet weten waarom ik niet zou kunnen helpen met boodschappen doen, honden uitlaten, helpen in een daklozenopvang, of op andere plekken waar de druk wat is gestegen. Ik heb nog geen concrete antwoorden, maar ik heb me aangemeld bij 3 lokale organisaties, en de Assistante Sociale, waar ik eerder contact mee heb gehad voor het verkrijgen van een postadres bij de gemeente, heeft mijn gegevens doorgespeeld aan de voorzitster van het crisisteam van de gemeente.
En als ik heel eerlijk ben, zou ik eigenlijk het liefst werk vinden in die richting: maatschappelijk werk, daklozenopvang, zoiets. Ik heb mijn eigen ervaringen, en ik denk dat ik die goed zou kunnen gebruiken om anderen te helpen.
Dus dat is mijn verhaaltje van de afgelopen tijd.
Zullen we nog even wat foto’s doen van het ‘nieuwe’ appartement?
Ja, laten we dat doen.
Als je aankomt, moet je eerst door een vies, smal, donker gangetje tussen 2 winkels door naar een binnenplaatsje. Dat binnenplaatsje ziet er nu zo uit:
Als je nu denkt Dat binnenplaatsje is wel vies, dan kan ik je in het volste vertrouwen zeggen dat dit nog niks is. De ergste bende is aan de linkerkant net buiten beeld, waar de vuilnis manshoog ligt opgetast. Ik heb met de eigenaar afgesproken dat we dat samen opruimen, en dat hij gaat zorgen dat de buren in de andere twee appartementen begrijpen dat dit nu afgelopen is.
Je had waarschijnlijk al begrepen dat die groene deur mijn voordeur is. Of in ieder geval mijn eerste voordeur.
Binnengekomen kom je in een halletje waar de wasmachineaansluiting is, en verder is er alleen een trap die naar de woning leidt. Of eigenlijk is dat niet helemaal waar, op dit moment staat het halletje vol met kratten en dozen vol met lege flessen. Bon, bref…
Bovenaan de trap is een tweede voordeur, en er is ook een soort van veranda-plateau-achtig dingetje. Vroeger was dit buiten het huis, maar het is nu dicht gemaakt; het dak is van plexiglas, en de muren zijn muren, en geen ramen. Ik had zo gedacht dat het wel leuk was om hier wat kruiden, tomaatjes, paprika’s en aardbeien te verbouwen. Wietzaad is hier helaas niet zo makkelijk te krijgen, maar mocht iemand het me opsturen, dan vind ik daar ook vast wel een leuk hoekje voor…
Net binnen de deur zie je trouwens net een hoekje van het keukenblokje. De keuken is in de hal, wat op zich een beetje raar is, maar ik geloof dat ik daar wel wat leuks van kan maken.
In het halletje is verder dat rare bar-achtige ding geknutseld, maar die ga ik weghalen, want daar wil ik de koelkast en de vriezer onder de trap.
Aan de rechterkant van het halletje, na het keukenblokje en voor de woonkamer, is de badkamer. Die is behoorlijk groot, en voorzien van een ligbad. Mocht ik besluiten langere tijd te blijven, dan zou ik de badkamer wel een beetje willen moderniseren: de jaren zeventig en het ligbad eruit, en een flinke douchecabine, een fatsoenlijk meubel en nieuwe tegels erin.
De woonkamer is 20 vierkante meter, dus voor mij alleen is dat meer dan prima (de caravan is zo’n 10 vierkante meter, en de kamer die ik had bij Emmaüs was zo’n 15 vierkante meter, beide inclusief bed). De ene kant wordt eten en de andere zitten, maar dan wel met een buro in plaats van een bank; ik kan niet zoveel met banken, en ze geven me altijd pijn in mijn rug.
En op de verdieping zijn er dan nog 2 kamers. De ene net zo groot als de woonkamer, en de andere zo’n 10 vierkante meter.
Ik denk dat mijn bed in de grote komt.
Dus, da’s mijn nieuwe huisje. Tenminste, als Monsieur le Président op een gegeven moment de bouwmarkten weer toestemming geeft om de deuren te openen. En de mensen weer toestemming geeft om te reizen, want ik kan me voorstellen dat er, na deze foto’s, mensen jeukende handen hebben om eens even orde op zaken te komen stellen.
À bientôt !
|
Privacy De applicatie die wordt gebruikt voor het verzamelen van statistieken over het bezoek op deze website, anonimiseert de verzamelde informatie door de laatste byte van het IP-adres te verwijderen. Ook respecteert deze applicatie de Do Not Track instelling van je browser.
Helaas zijn de ontwikkelaars van WordPress en de WordPress plug-ins minder respectvol. Je privacy kan daarom helaas niet gegarandeerd worden op deze website.
|
01-11-2020 | 
Reageer
2 Reacties
Nieuwere berichten
Recente reacties