Ik zal je niet langer ongevraagd lastig vallen met bergplaatjes.
Wie ze toch graag wil zien, kan terecht op mijn Flickr-profiel, in het album Val d’Isère.
 | elPeregrino.nlTe voet naar het einde van de wereld | |
| elPeregrino.nlTe voet naar het einde van de wereld | |
|
Ik zal je niet langer ongevraagd lastig vallen met bergplaatjes. Mijn weekend valt op maandagmiddag, dinsdag, en woensdagochtend. En die woensdagochtend duurt tot 15h, dus ik had vandaag nog volop de tijd voor een wandeling, voor het werk. Dit keer nam ik de andere lift, die een van de andere bergen bestijgt. Waar de eerste berg erg rotsachtig was, was deze berg juist heel groen. Laat ik maar weer met een panorama-plaatje beginnen.  En dit zijn de leukste van de andere plaatjes die ik geschoten heb: Op de eerste foto kun je goed de afdaling zien die ik vorige week maakte. Als je heel goed kijkt, zie je links van de linkertop een gebouw staan; dat is het eindpunt van de lift, mijn startpunt. Iets rechts van het midden van de foto zie je dan, in het dal, het dorp liggen, mijn eindpunt. Op de laatste foto zie je dan nog een keer die vorige afdaling. Daar zie je alleen het eindpunt van de lift niet, omdat ik deze foto van een iets lager punt maak; het gebouw staat net achter die rotsrand. Je hebt gelijk: het is wel weer tijd voor een update. Om in de stemming te komen, begin ik met een foto die ik heb gemaakt vlak voordat ik voor de eerste keer Val d’Isère in reed.  (Even een linkje naar Pete R. als dank voor de panorama viewer.)
Best mooi toch? Het zal wel komen doordat we ze in Nederland niet hebben, maar op mij maken bergen altijd een enorme indruk. En toen ik die foto maakte, stond deze dame over mijn schouder mee te kijken:
Nee, niet je aandacht af laten leiden door die mooie auto.
Nee, nu zit je naar haar billen te kijken. Ophouden, nou. Goed, en toen kwam ik dus in Val d’Isère aan. De dag van mijn aankomst hoefde ik nog niet gelijk te werken. Ik had dus volop tijd om een rondje te maken, wat ik ook gedaan heb, maar ik heb niet veel foto’s gemaakt.
En toen mocht ik aan het werk. Het overgrote deel gaat me vrij makkelijk af (scharnieren en deurkrukken vastzetten, lampen vervangen, kleine reparaties), maar gelukkig valt er ook nog heel wat te leren (onderhoud zwembad en sauna, brandalarmsysteem). In de gîtes waar ik gewerkt heb, hadden we een boiler van 200 of 300 liter. Maar omdat je tegen 37 appartementen met 5-sterren gasten niet kunt zeggen ‘Ja, dan moet je maar even wachten.‘, hebben we hier 4 boilers van ieder 3.000 liter. De manager is nogal een controlfreak, maar hij laat mij mijn eigen gang gaan. En dat is goed om 2 redenen: A. hij beseft dat ik weet wat ik doe (en op basis daarvan gaat hij beslissen dat ik van de winter ga skiën); en B. ik ben niet zo heel erg onder de indruk van zijn (technische) capaciteiten, dus ik heb liever dat hij zich niet teveel met mijn werk bemoeit. Mijn eerste weekend ben ik heen en weer gereden naar mijn caravan, om wat spullen te halen. Maar het tweede weekend kon ik dan eindelijk de bergen in. Moet je kijken:  Ja, ik weet het: Mijn vlakke land enzo. Ook mooi, maar GVD, wat zijn die bergen indrukwekkend… Als eerbetoon aan de berg, en misschien ook een heel klein beetje omdat ik soms ietsje eigenwijs ben, en ook niet zo heel goed met gebaande paden, besloot ik niet achter de rugzakjes aan de bordjes te volgen, maar de berg af te gaan zoals ik dat op ski’s zou doen. En dus ging ik te voet de zwarte piste af. Wat niet per definitie een goed idee is. Ik heb er 3 uur over gedaan, en ik ben 4 of 5 keer bijna het dal in gedonderd. Maar WHOAA, wat was het mooi, en wat zou ik het zo weer doen. (Nee, die foto’s staan niet helemaal op afdalingsvolgorde.) Nou, en dat waren dan mijn eerste 2 weken. Nou ja, niet helemaal natuurlijk. Ik zou ook nog kunnen vertellen dat ik 1 keertje tussen de middag op een terrasje ben gaan eten, maar dat ik daar na een cheeseburger van 14 euro snel van afgekickt was. Of dat mijn kamer ongeveer net zo groot is als mijn kamer bij Emmaüs, maar dat hier de helft in beslag genomen wordt door een douchecel met toilet en wastafel. Voordat ik naar Savoie vertrok, ben ik trouwens ook nog even een dagje heen en weer geweest naar de Gers, om mijn gîte-meiden weer eens te zien. Ik ben toen ook even bij Frimousse langsgegaan.
O, en dat filmpje van 1 van de appartementen, dat ik beloofd had…? Nergens meer te vinden (ben blijkbaar nog niet helemaal thuis op de iPhone). Ik zal van de week een nieuwe maken. Nou ja, prijsvraag… Ik heb niks weg te geven, dus er valt niet echt iets te winnen, behalve de eer. Ik heb tijdens een wandeling een schedel gevonden, en we komen er hier niet uit wat voor beest het zou kunnen zijn. Wie helpt me verder? Let vooral op de enorme voortand, en op de manier waarop de kiezen een heel eind achter de voortand staan, en bovendien naar buiten wijzen.
Van voor tot achter meet het ding zo’n 12½ centimeter; op het breedste punt is hij zo’n 8 centimeter breed; de neus is zo’n 2½ centimeter breed; en de lengte van de (afgebroken) voortand is een centimeter of 3. Mocht iemand enig idee hebben, dan hoor ik het graag. P.s.: Ik vind het altijd lekker om over begraafplaatsen te lopen; de rust spreekt me erg aan. Daarbij zijn de Franse begraafplaatsen een waar feestje voor het oog.  Famille LALO – ROBERT We zitten hier een stukje buiten het dorp Pleaux. Volgens Martijn bijna 5 kilometer, maar ik liep het in een half uur, heuvel op, dus het zal iets minder zijn. En dat is mooi, want in december zit ik hier een maand alleen en zonder auto, en dan is het lekker als het dorp op loopafstand is. En verder… Het leven is hier wat primitief, maar tot nu toe is het me gelukt om 1 keer per week een douche te vinden. Poepen in het bos is makkelijker dan op een emmer. Ik ben vandaag begonnen een afdak/stal te bouwen voor Frimousse. Vandaag waren de 2 ezels van de buurman ontsnapt, maar ezelfluisteraar als ik inmiddels ben, had ik ze binnen een mum van tijd veilig naar een weide gelokt. Het huis is minstens 200 jaar oud, en daardoor schots en scheef; het leggen van de vloer op de bovenverdieping gaat dus niet erg vlot, maar ik houd de moed erin, want zodra die vloer ligt, heb ik een echte kamer in plaats van een hoekje van de zolder. Een nacht op een koude vloer vind ik niet zo erg, maar als alles gaat als gepland, zit ik hier tot het einde van de winter… De werkdag eindigt elke dag met een biertje, een wijntje of Irish Coffee, en we hebben bijna dagelijks appeltaart met appels uit eigen tuin, of boterkoek. Een tijdje geleden schreef ik al dat ik een nieuwe plek heb gevonden om te overwinteren. De datum van de verhuizing is bekend: komende zaterdag, 10 oktober, worden Frimousse en ik opgehaald om neer te strijken in Pleaux. In Pleaux ga ik een Nederlandse dame helpen en gezelschaphouden, die vanwege een ernstig auto-ongeluk tijdelijk wat minder mobiel is. Op dit moment wordt daar de zolder voor me in orde gemaakt, en komend weekend rijdt er in Bouillac een auto met paardentrailer voor, die ons daarheen brengt. Onze laatste week in Bouillac is dus begonnen. Tijd voor een nieuw hoofdstuk. Tja, we kennen allemaal het gezegde ‘Leven als Rob in Frankrijk‘ (in sommige streken is de naam ‘Rob‘ verbasterd tot iets anders, maar de strekking blijft hetzelfde). Een graad of 30 was het vandaag, en dus begon ik — niet voor de eerste keer deze week — wat eerder met werken, zodat ik na de lunch vrij was, en een rondje kon gaan lopen. De plaatjes ken je natuurlijk eigenlijk inmiddels wel, maar ja: je blijft terugkomen, en ik wil je niet teleurstellen… Vandaag trouwens ook 2 mijlpaaltjes met Frimousse. Vanmorgen heb ik van mijn laatste geld een nieuw hoofdstel voor de ezel gekocht, omdat hij echt heel bang was voor het hoofdstel dat hij had; blijkbaar heeft de vorige eigenaar hem echt een trauma aangedaan met dat ding. Het bleek te helpen: hoewel Frimousse nog niet direct naar me toekwam om te vragen of ik het ding alsjeblieft om wilde binden, kwam hij er wel aan snuffelen; en dat is een totaal andere reactie dan het omdraaien-en-wegrennen dat hij deed als hij zijn oude hoofdstel zag. En vanmiddag heb ik Frimousse meegenomen van zijn veld af. Ik vond het nog te vroeg om hem zijn nieuwe hoofdstel al om te binden, maar hij vond het goed dat ik het touw dat bij dat hoofdstel hoort om zijn nek bond, dus toen mocht hij aan het touw even van het veld. We zijn een kwartiertje ofzo van het veld afgeweest; toen ik hem terug wilde brengen, stribbelde hij even tegen, maar toen heb ik hem even streng toegesproken, en dat hielp. (En misschien denk je nu ‘Jajaja…‘, maar ‘Niememmefukke!‘ hielp echt. Ik heb er allemaal geen foto’s van, want ik was met mijn aandacht even elders; ik zal proberen om dat volgende keer goed te maken. Vandaag heerlijk weer (zonnig en een graad of 28), dus tijd om weer eens te gaan wandelen; kilometer of 10-15. We hadden vandaag maar 6 reserveringen, en dus mocht ik een rondje gaan lopen op mijn nieuwe schoenen. Ik heb een kilometer of 10 gelopen, en het was heerlijk. |
||
|
Copyright © 2013-2024 elPeregrino.nl - All Rights Reserved Powered by WordPress & Atahualpa |
||
21-08-2018 | 
Reageer
6 Reacties
)
Nieuwere berichten
Recente reacties