In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening. |
 Pleaux  Enchanet Cros-de-Montvert  Vandaag was een loodzware dag. Het begon al met iets dat ik vreesde dat deze reis zou gebeuren: Frimousse werd geraakt door een auto; nota bene de eerste auto die we tegenkwamen, en nog een vrachtauto ook. Deze vrachtauto kwam ons tegemoet op een smalle dijk, en in plaats van op een breder stuk even te wachten tot ik met m’n ezeltje voorbij was, remde hij alleen een beetje af, om zich langzaam langs ons te wurmen. Met als resultaat dat Frimousse, op het moment dat hij tussen hek en vrachtauto stond, zich opgesloten voelde en de weg opstapte, waarop de vrachtauto hem met de treeplank tegen zijn kont raakte. Gelukkig is Frimousse niet gewond. De vrachtwagen is wel beschadigd, maar hoe ik daar ook mijn best voor doe, ik kan er niet om huilen. De vrachtwagenchauffeur is wel boos, maar als ik zeg dat ik een pelgrim ben zonder geld en zonder verzekering, kiest hij eieren voor zijn geld en rijdt verder. Wat wel vervelend is, niet alleen voor mij, maar vooral ook voor de ezel, is dat Frimousse, uiteraard, direct zijn angst voor auto’s weer terug heeft.
We lopen vandaag langs drukke wegen, en dus is Frimousse om een uur of 3 uitgeput van angst (en ik van het ezeltje-in-bedwang-houden). Ik besluit daarom dat we Laroquebrou vandaag toch niet meer gaan halen, en dat we een plek gaan zoeken om wild te kamperen. Niet echt wat ik in gedachten had voor de eerste nacht.
Om de pret compleet te maken, verandert de bos touw die ik meegekregen heb om een veldje voor de ezel af te zetten, bij de eerste aanraking in een klit van zo’n 150 meter. Het duurt een uur of 2 voor we geïnstalleerd zijn.
Als het goed is, blijft de temperatuur vannacht in ieder geval boven het vriespunt, dus hopelijk heb ik mijn jas vannacht niet nodig (over mijn trui, in mijn slaapzak). En ik hoop dat de jagers niet dit bos uitkiezen, want morgen is het zaterdag, en dat is in Frankrijk jaagdag. En zo te horen begint de zaterdag hier al op vrijdagavond.
Gegeten heb ik vandaag niet, want daarvoor was/ben ik te onrustig. Ik hoop dat ik er morgenochtend een paar boterhammen in krijg.
-
-
Frimousse draagt z’n eigen spullen.
-
-
Wildkamperen.
‘t Is tijd om afscheid te nemen voor een paar weken. Morgenochtend vertrek ik met de ezel, en zullen we in zo’n 3½ week naar de Gers lopen, waar ik in 2 pelgrimsherbergen ga werken.
Von en Ruben hebben besloten dat ze wel toe zijn aan een korte vakantie, en dat de Pyreneeën heel geschikt zijn voor zo’n korte vakantie. En onderweg daarnaartoe zullen ze dan de spullen die ik zelf niet kan dragen, afzetten bij 1 van de herbergen waarheen ik dan onderweg ben.
Een mooie kans voor mij om mijn rugzak zo licht mogelijk te maken, en dus gaat ook de laptop op transport, en niet mee in de rugzak.
Eind februari verwacht ik op mijn bestemming aan te komen, en dan heb ik vast verhalen en foto’s. Tot die tijd ben ik offline.
De komende 4(?) dagen gaat de reis eerst bijna recht zuidelijk, naar Figeac. In Figeac zal ik dan verdergaan over de Chemin du Puy of Via Podiensis, de Jacobsroute waarlangs ik ook zal gaan werken. Mijn hoop is dat men langs een pelgrimsroute zo gewend is aan pelgrims, dat men mij en m’n ezeltje wat makkelijker onderdak zal aanbieden; budget voor onderdak heb ik namelijk niet.
We spreken elkaar over een week of 4!
Aan het begin van deze week schreef ik dat ik in een week een nieuwe plek moest vinden. Uiteraard zit iedereen op het puntje van zijn stoel om te weten hoe dat verder gaat…
Nou, het gaat als volgt verder:
Morgen loop ik van Saint-Privat terug naar Pleaux, waar ik een paar dagen zal verblijven bij Von en Ruben. Dit in afwachting van een beetje geld dat ik heb kunnen lenen, en dat onderweg is.
Zodra ik dat geld binnen heb, doe ik een paar pakketten op de post met spullen die ik niet kan dragen; wat ik deze zomer nodig denk te hebben, gaat zuidwaarts, en wat ik langer niet nodig heb, wordt voorlopig opgeslagen in Duitsland.
En als die pakketten op de post zijn, ga ik zelf ook zuidwaarts. Ik heb werk en onderdak aangeboden gekregen door 2 pelgrimsherbergen in de Gers, vlakbij de Pyreneën. Deze herbergen liggen op een kilometer of tien van elkaar, en de eigenaressen zijn vriendinnen van elkaar, dus ik ga bij beide werken. Voorlopig gaat dat om reparatie-, opknap- en verbouwklusjes, want de gîtes zijn nog niet open.
En daar ga ik lopend naartoe, samen met de ezel. Op een gegeven moment moest het er toch van komen samen een tocht te maken, dus misschien zijn deze 3-4 weken een goeie oefening.
En morgen lopen we ook samen een kilometer of 25 naar ons tijdelijke noodadres.
Nee, ik reken er niet echt op dat ik via dit blog iets anders zal vinden. Maar je weet maar nooit: het zal niet de eerste keer zijn dat ik dankzij lezers onderdak vind…
Ik zou het op prijs stellen als je deze oproep ook via je sociale media zou willen delen.
Ik heb een week om een andere plek te vinden (over de achtergrond later meer). Of nee: ik heb een week om te vertrekken. Ik heb natuurlijk veel langer de tijd om onderdak te vinden; maar als het niet hoeft, kampeer ik met dit weer liever niet.
Ik ben gezond van lijf en leden, en bereid te werken voor kost en inwoning.
Vanwege de ezel die ik bij me heb, en waarmee ik zal moeten gaan lopen, is mijn bereik beperkt tot de departementen Cantal (15), Corrèze (19) en Lot (46); uiteraard allemaal in Frankrijk. Tenzij er een mogelijkheid bestaat de ezel met een trailer te halen.
Vind ik niet op tijd iets, dan zal ik zuidwaarts gaan lopen, en dan komen dus langzaamaan de departementen Lot (46), Tarn-et-Garonne (82), Haute-Garonne (31) en Gers (32) in zicht. En als ik dat haal met anderhalve euro op zak, ga ik tegen die tijd verzinnen hoe ik verder ga; als het meezit heb ik werk voor de zomer.
Enorm veel dank voor het meedenken!
Van zwerver tot kasteelheer in zo’n anderhalf jaar. Niet gek toch? 
Nou ja, even dan… Ik heb zojuist Ruth naar de trein gebracht, die haar naar het vliegtuig brengt, dat haar naar de UK brengt. En dus ben ik hier de komende 3 weken alleen met de dieren (en rond oud en nieuw 4 dagen een groep van 17 gasten in het château).
We hadden een lijst met werkzaamheden gemaakt, maar vanwege een ietwat gebrekkige voorbereiding kan ik uiteindelijk toch niet zagen (want geen kettingzaag) en ook het hek niet verven (want geen witte verf). Ik zal dus zelf een beetje moeten kijken hoe ik me nuttig kan maken. Maar dat moet lukken.
Ik wens iedereen hele fijne feestdagen!
“I’m going to the Aldi. Is there anything you need?”
Ik wilde echt handsoap zeggen. Serieus. Ik dacht het zelfs niet…
Gelukkig vond ze ‘t wel komisch.
‘k Had nog wat foto’s beloofd van mijn nieuwe plek. Het is er nog niet van gekomen om een stuk te gaan wandelen, dus het blijft bij een paar foto’s van het château.
Meer foto’s vind je op Eco-Chateau.com (niet de meest geweldige website, dus misschien ontkom ik er niet aan na oud-en-nieuw mijn oude stiel weer een beetje op te pakken…).
Vooralsnog ben ik hier voor onderhoud en reparaties aan het château, voor dagelijkse dingen als hout zagen voor de kachel, om op het huis, het château en de dieren (2 honden, 2 kippen en een kat) te passen als Ruth met de kerst terug is naar de UK, en om in die periode een groep gasten te ontvangen in het château (ik vang ze op, wijs ze de weg, en heb in principe verder niets met ze te maken).
Het is de bedoeling dat hier in de komende jaren een eco-dorp gebouwd gaat worden door vrijwilligers, en het lijkt me leuk (en leerzaam) om daar ook nog een tijdje aan mee te werken. We zullen zien hoe het loopt.
Even een kort berichtje…
In Pleaux liep het allemaal niet zo soepel als je wellicht zou willen. En daarom ben ik vandaag verhuisd naar Saint-Privat. In Saint-Privat ben ik te gast bij Ruth, een Britse die hier een château heeft (wat in dit geval niet echt staat voor kasteel, maar voor enorm huis dat vroeger van een baron was) met een heleboel land eromheen. Het château moet in fatsoenlijke staat gehouden worden voor de verhuur, en op het land moet in de komende jaren een eco-dorp verrijzen. Kortom: genoeg te doen, en genoeg te leren voor wanneer ik me zelf ooit weer ergens wil vestigen.
De uitdaging die voor van de week nog staat: de ezel halen; en dat betekent dat ik op zoek zal moeten naar iemand die ‘m kan en wil vervoeren, en dus ook naar werk, want niemand zal dat gratis doen; en dan moet ik het ezeltje ook nog zo gek zien te krijgen dat hij weer in een trailer stapt (de laatste keer was bepaald geen fijne ervaring voor hem).
Weer een nieuw hoofdstuk, dus. Komende week foto’s.
Ik vind het altijd lekker om over begraafplaatsen te lopen; de rust spreekt me erg aan. Daarbij zijn de Franse begraafplaatsen een waar feestje voor het oog.
Omdat men mij als kind verteld heeft dat mijn achternaam uit Frankrijk komt, lees ik hier natuurlijk ook altijd de namen op de graven, om te zien of ik mijn eigen naam tegenkom. Dat is nog nooit gebeurd, maar zo dichtbij als vanmiddag ben ik nog niet eerder geweest…
 Famille LALO – ROBERT
‘t Is alweer een tijd geleden dat ik wat van me heb laten horen. Excuus daarvoor; ik weet dat er mensen zijn die regelmatig terugkomen om mijn belevenissen te lezen. Probleem is dat ik momenteel gewoon niet zo heel veel beleef; het leven kabbelt hier een beetje.
Aletta is inmiddels een paar weken uit haar korset, en draagt nu een zachte kraag. ‘s Avonds masseer ik meestal haar nek en rug om de spieren weer los te maken; we doen dan ook wat oefeningen, en verder wandelen we regelmatig.
De vloer die ik aan het leggen ben, vordert traag maar gestaag. De oude vloer (waar ik de nieuwe vloer op leg) is verzakt en scheef, en bovendien zijn de nieuwe vloerdelen bijna allemaal krom en bovendien met de Franse slag gezaagd en geschaafd, wat de nodige irritatie en vertraging oplevert, maar ik zal overwinnen; ik ben inmiddels over de helft.
Over een week of 2 vertrekken Martijn en Aletta naar Nederland, en dan ben ik hier een tijdje alleen met een hond en de katten. Na de kerst komt Aletta dan alleen terug; Martijn blijft in Nederland.
Misschien zorg ik in december ook nog voor de honden van een vriendin van Aletta, die een paar weken naar Engeland gaat.
En ik ben op zoek naar werk, want mijn geld is op. Ik heb bij een tweedehandswinkel wat winterkleren aangeschaft, dus nu moet ik de kluis weer even aanvullen.
Ik voorzie trouwens dat Frimousse en ik komende zomer nog niet klaar zullen zijn voor een wandeling van een paar maanden, en dus heb ik ook wat open sollicitaties gedaan voor komende zomer, onder andere bij een camping niet heel ver hiervandaan.
En als alles gaat zoals gepland, kan ik vandaag weer een keer douchen, voor het eerst in 2 weken. En dat zijn zo de dingetjes die op dit moment belangrijk zijn.
Weinig avontuur dus.
En ja: dat mis ik wel. 
|
Privacy De applicatie die wordt gebruikt voor het verzamelen van statistieken over het bezoek op deze website, anonimiseert de verzamelde informatie door de laatste byte van het IP-adres te verwijderen. Ook respecteert deze applicatie de Do Not Track instelling van je browser.
Helaas zijn de ontwikkelaars van WordPress en de WordPress plug-ins minder respectvol. Je privacy kan daarom helaas niet gegarandeerd worden op deze website.
|
05-02-2016 | 
Reageer
2 Reacties
Nieuwere berichten
Recente reacties