Verder zwerven « elPeregrino.nl

Wandeling naar Pleaux

We zitten hier een stukje buiten het dorp Pleaux. Volgens Martijn bijna 5 kilometer, maar ik liep het in een half uur, heuvel op, dus het zal iets minder zijn. En dat is mooi, want in december zit ik hier een maand alleen en zonder auto, en dan is het lekker als het dorp op loopafstand is.

En verder…

Het leven is hier wat primitief, maar tot nu toe is het me gelukt om 1 keer per week een douche te vinden. Poepen in het bos is makkelijker dan op een emmer.

Ik ben vandaag begonnen een afdak/stal te bouwen voor Frimousse.
Frimousse begint trouwens een beetje te wennen en weer rustiger te worden. De eerste keer dat ik met hem ging lopen, schrok hij ergens van en rukte zich los; uiteraard schoot hij de weg op, en zette hij het steeds weer op een lopen als ik in de buurt kwam. Ik heb hem uiteindelijk kunnen vangen door een auto die bleef staan met draaiende motor, waardoor Frimousse niet meer verder durfde.

Vandaag waren de 2 ezels van de buurman ontsnapt, maar ezelfluisteraar als ik inmiddels ben, had ik ze binnen een mum van tijd veilig naar een weide gelokt.
Die wel…

Het huis is minstens 200 jaar oud, en daardoor schots en scheef; het leggen van de vloer op de bovenverdieping gaat dus niet erg vlot, maar ik houd de moed erin, want zodra die vloer ligt, heb ik een echte kamer in plaats van een hoekje van de zolder. Een nacht op een koude vloer vind ik niet zo erg, maar als alles gaat als gepland, zit ik hier tot het einde van de winter…

De werkdag eindigt elke dag met een biertje, een wijntje of Irish Coffee, en we hebben bijna dagelijks appeltaart met appels uit eigen tuin, of boterkoek.

Kost en inwoning

Eerste week Pleaux

Daar ben ik eindelijk weer even. De Franse internetproviders (in dit geval Orange) hebben blijkbaar net zo’n hekel aan service als hun Nederlandse collega’s: zoals het er nu uitziet zijn we op 20 november (!) aan de beurt voor een reparatie; tot die tijd zijn we afhankelijk van vrienden van Aletta waar we even snel kunnen mailen.

Maar goed, ik ben in ieder geval in Pleaux, en begin me daar inmiddels een beetje te settelen. De omstandigheden zijn erg primitief: een douche is er niet, en als toilet kunnen we kiezen tussen een emmer of het bos; er valt dus genoeg te klussen de komende maanden.
Het huishouden bestaat, naast mijzelf en Frimousse, uit Aletta — eigenaresse van het huis, bijna 60, en revaliderend van een zwaar auto-ongeluk (wat overigens niet betekent dat ze rustig ergens in een hoekje gaat zitten) —, Martijn — de vrijwilliger die er al een week of 6 is om Aletta te helpen, en die uiterlijk begin december terug naar Nederland gaat —, 3 honden en 3 katten. Als Martijn in december vertrekt, gaat Aletta met hem mee om een maand in Nederland te zijn; ik blijf hier dan alleen achter met 1 hond en de katten.

En verder weet ik nog niet zo heel veel te vertellen. We kunnen het goed met elkaar vinden. Het is hier koud (‘s nachts vriest het) en mooi. En de mensen die ik tot nu toe ontmoet heb, zijn over het algemeen vriendelijk.

: Het huis en het veld voor Frimousse.

: Mijn tijdelijke slaapplaats.

: De vloer die ik aan het leggen ben.

Volgende keer zal ik weer een wat langer verhaaltje schrijven.

Kost en inwoning

Blij dat ik weg ben

Wat ben ik blij dat ik weg ben uit Bouillac…!

Ik heb geen zin om in details te treden, maar als ik Gilles zou moeten samenvatten in een rijtje trefwoorden, kom ik op lui, gierig, liegen, bedriegen, stelen en mensen gebruiken. Ik ben me daar in de afgelopen maanden steeds minder op mijn gemak gaan voelen, en ik betwijfel of ik het nog een week volgehouden zou hebben.

‘Waarom ben je dan zo lang gebleven?‘, hoor ik je vragen. En dat is een legitieme vraag.
Allereerst ontdek je natuurlijk niet alles direct en tegelijkertijd. En daarna probeer je erover te praten (en geloof je de loze beloften).
Uiteindelijk heb ik een maand of 3 geleden al op het punt gestaan de vorige eigenaars van Frimousse te mailen om ze te vragen hem terug te nemen, zodat ik mijn handen vrij zou hebben om te vertrekken. Elisabeth heeft me toen overgehaald om vol te houden, zodat ik samen met het ezeltje zou kunnen vertrekken. En natuurlijk is ze een weekje langsgeweest om me een hart onder de riem te steken. Dat volhouden is me niet heel makkelijk gevallen, maar ik ben Elisabeth dankbaar dat ze me omgepraat heeft.

Maar goed: hoofdstuk afgesloten; punt erachter.

Ik ben gisteren in Pleaux aangekomen. Helaas werkt daar momenteel de internetverbinding niet; we zitten nu even bij een vriendin van Aletta om even snel te kunnen mailen en bloggen.
Meer volgt dus van de week. Orange heeft beloofd dat we vanaf dinsdagavond weer kunnen internetten.

Bouillac, Frimousse, Pleaux

Op naar Pleaux

Een tijdje geleden schreef ik al dat ik een nieuwe plek heb gevonden om te overwinteren. De datum van de verhuizing is bekend: komende zaterdag, 10 oktober, worden Frimousse en ik opgehaald om neer te strijken in Pleaux.

In Pleaux ga ik een Nederlandse dame helpen en gezelschaphouden, die vanwege een ernstig auto-ongeluk tijdelijk wat minder mobiel is. Op dit moment wordt daar de zolder voor me in orde gemaakt, en komend weekend rijdt er in Bouillac een auto met paardentrailer voor, die ons daarheen brengt.

Onze laatste week in Bouillac is dus begonnen. Tijd voor een nieuw hoofdstuk.

Frimousse

Der Vagabund und sein Esel

Elisabeth heeft vorige week wat leuke foto’s gemaakt van mij en Frimousse.

Gastenboek

Now inspired

Thanks so much — for the welcoming and warm atmosphere! Merci beaucoup pour toute! Sandra & John
P.S. Really enjoyed your photos — now inspired to walk the Primativo [sic] !

Heel veel dank — voor de gastvrije en warme sfeer! Erg bedankt voor alles! Sandra & John
P.S. Erg genoten van je foto’s — nu vastbesloten om de Primativo [sic] te lopen!

Sandra en John twijfelden nog of ze de Camino del Norte / Camino Primitivo zouden lopen, of de Camino Frances. Ik heb ze met mijn foto’s weten te overtuigen.

(Natuurlijk waren er nog wel meer boodschappen in het gastenboek de afgelopen 2 weken, maar in deze rubriek plaats ik alleen de persoonlijke boodschappen, en niet de standaardboodschapen over ‘très agréable’ (‘erg aangenaam’) en ‘bon acceuil’ (‘goede ontvangst’).)

Hospitalero

Eerste week hospitalier

M’n eerste week als hospitalier zit er alweer op. Nou ja, eigenlijk is het natuurlijk mijn derde eerste week hospitalier (ik ben immers voor de derde keer hospitalier/hospitalero)…

Maar goed, die week zit er in ieder geval op.
Wat het meeste opviel, was dat het afgelopen week feest was in Montréal du Gers. Dat feest vind plaats op het dorpsplein waar we hier nog geen 50 meter vandaan zitten, en duurde op vrijdag- en zaterdagavond tot 5 uur in de ochtend. En omdat dat voor sommige mensen nog niet genoeg is, hadden buren hier in de straat — nog geen 20 meter vanaf het raam van mijn slaapkamer — bedacht dat het wel leuk zou zijn om in hun garagebox een bar in te richten die ‘s ochtends om 5 uur open zou gaan. Ik loop dus momenteel een beetje rond in een roes die niet door de drank van het feest veroorzaakt is, maar door slaapgebrek vanwege het feest van de buren.
Oh well… Het zit erop, dus nu kan ik uit gaan rusten.

In de gîte voldoende pelgrims, maar schrikbarend weinig interessante. Over het algemeen zijn het mensen die alles dagen, weken of zelfs maanden van tevoren boeken, en die vooral druk bezig zijn met de tijd die ze tot hun beschikking hebben om hun camino te lopen. Vanwege die tijdsdruk en strakke planning ligt iedereen bovendien over het algemeen al om een uur of 9 in bed. Opvallend veel kinderen gezien ook; de afgelopen week hebben er hier al een stuk of 10 geslapen.
Al met al kabbelt het een beetje.

Anita heeft aangeboden wat contacten te bellen in Saint-Jean-Pied-de-Port, om te kijken of ik daar volgende zomer zou kunnen werken; Saint-Jean staat immers vol met gîtes, albergues en refugio’s. Dat idee spreekt me wel aan. Waarschijnlijk ga ik dan eind september al een keer voor een weekje, zodat ik alvast kennis kan maken, en dan in het voorjaar terug om daar misschien wel een hele zomer te blijven. Volgens Anita moet het geen probleem zijn om daar een plek te vinden voor Frimousse.

Tja, en verder heb ik eigenlijk vrij weinig te melden. Het is leuk, maar niet heel spannend. Ik hoop dat ik in een volgend bericht meer te melden heb.

Hospitalero

Terug in Montréal-du-Gers

En ik ben weer terug tussen de pelgrims…

Op het laatste moment bleek het toch een probleem voor Gilles om me naar Montréal te brengen, waar ik de komende twee en een halve week weer in Gîte Compostela werk. De enige optie was dat we vanmorgen om half zes zouden vertrekken. En zo was ik om half acht al in Condom, waar ik om half twaalf door Anita opgehaald zou worden.

Ik had Anita gisteravond nog een mail gestuurd met de gewijzigde tijd, maar had weinig hoop dat ze die nog zou lezen. Uiteindelijk bleek ze die wel gelezen te hebben, en was ze om negen uur in Condom. Waar we het presteerden om elkaar mis te lopen, omdat ik niet wist dat zij er was, en waarschijnlijk precies op dat moment bij de bakker een chocoladebroodje stond te bestellen.

Toen ik om twaalf uur nog geen Anita gezien had, heb ik aangebeld bij een plaatselijke pelgrimsrefuge, om daarvandaan Anita te bellen. Die me dus meldde dat ze om negen uur al een keer in Condom was geweest, en dat het heel slecht uitkwam om nu nog een keer heen en weer te rijden. Ik besloot te gaan liften.

En dat liften ging onverwacht goed. De cabrio met Nederlands kenteken was ongeveer de tiende auto, en Arthur en Gitta (ik hoop dat ik het goed onthouden heb, want ze hebben mijn visitekaartje, dus ik word gecontroleerd) vonden het best leuk om die Nederlandse zwerver even voor de gîte in Montréal af te zetten. En zo stond ik bij Anita op de stoep, bijna voordat die de telefoon weer neergelegd had.

Ik heb geluncht, en de eerste 2 pelgrims zijn binnen, maar verder heb ik nog niet veel te melden, want de middag is nog maar net begonnen. Het is hier erg warm, maar ik ga toch even proberen een paar uurtjes te slapen.

Arthur en Gitta: nogmaals dank. En dat van die beheerder, dat was geen grapje; ik ben niet duur, maar heb wel een veldje voor mijn ezel nodig.

Kost en inwoning

Scheiß hocken

Sinds een paar dagen zijn Robert en Ilse hier, een Oostenrijks koppel dat een week of 3 komt helpen. Ik kende ze al: ze kwamen hier ook net aan toen ik een tijdje geleden terugkwam uit Montréal-du-Gers; toen kwamen ze voor een dag of 10. Vorig jaar, voordat ik hier kwam, zijn ze ook al eens geweest.

Robert en ik zijn al 2 dagen bezig kruiwagens met zand te verplaatsen van A naar B, en dat is niet heel leuk werk als het tegen de 40 graden is. En zo leerde ik de term scheiß hocken; dat is wat een Wener (iemand uit Wenen) zegt als hij zijn werk niet zo leuk vindt. Je kunt de term dus gebruiken waar wij k*tklus of kl*tewerk zouden zeggen, maar letterlijk vertaald betekent het iets als hurken om te kakken.
Om echt indruk te maken, moet je het natuurlijk wel op z’n Weens uitspreken, en dat is zoiets als ‘sjès-hokng‘.

Dus je leert echt wel wat van andere culturen wanneer je als HelpX-er werkt…

Frimousse

Nieuwe weide

Zoals ik afgelopen week al meldde, heeft Frimousse een nieuwe weide. Hij heeft nu zo’n 3.000 vierkante meter tot zijn beschikking, waarvan een deel bos is, en bovendien vrijwel alles op een helling, zodat hij zijn spieren kan trainen voor wanneer we op pad gaan.

Ik had ‘m al een paar dagen geleden naar zijn nieuwe weide gebracht, maar gisteren kwam hij voor het eerst uit zichzelf uit het bos (blijkbaar ben ik voorbestemd om altijd huisdieren te hebben die alles eng vinden…). Vandaag is hij een groot deel van de dag uit het bos geweest, en vond ik het tijd voor wat foto’s.