elPeregrino.nl

De dames wilden vandaag een rustdag, en ik had geen enkel bezwaar. Hoe het in Nederland is weet ik niet, maar hier is het al dagen boven de 30 graden. En dat is geen lekker weer om veel te lopen, zeker niet als je daar de kwaaltjes bij optelt die nou eenmaal bij dames van een zekere leeftijd horen, en al helemaal niet met een rugzak op je bult.

Na het ontbijt zijn we op het gemak naar La Réole gelopen, waar we door Bernadette weer opgehaald zouden worden. Het enige dat we hoefden te doen, was een broodje eten en wat drinken; de kapper was gesloten, dus Elisabeth moet nog even door als een ‘wild wijf’.

Terug bij de gîte hoeven we alleen maar te zorgen dat we een beetje in de schaduw blijven. Omdat ik de komende nacht gratis in de gîte mag blijven, help ik wat met kersen plukken en tafel dekken.
Aan het eind van de middag komen er nog 4 pelgrims aan — 2 Nederlanders, een (tweetalige!) Belg en een Engelsman — zodat we ‘s avonds een gezellig drukke tafel hebben: we zijn weer 7 pelgrims met 7 verschillende verhalen, en allemaal minstens zo interessant als de andere.

Als de anderen naar bed zijn, proberen Elisabeth en ik bij Bernadette nog een flesje wijn te kopen, maar die krijgen we kado. We zetten nog een paar goeie bomen op, en gaan uiteindelijk veel te laat en veel te beschonken ook naar bed.

Ik besefte trouwens vanmorgen ook dat dit exact de plaats is waar ik vorig jaar verkeerd gelopen ben: ik was zo gebiologeerd door de hijskraan waar het bord van de gîte aan hangt, dat ik aan de andere kant van de weg de wegwijzer niet heb zien staan die aangeeft dat je hier linksaf moet; ik ben dus rechtdoor gelopen.

Om 9 uur word ik wakker; vannacht om 2 uur naar bed is me niet in mijn kouwe kleren gaan zitten. De niet aflatende stroom rosé trouwens ook niet: ik heb een aardige kater.

Gisteravond heb ik, vanwege meeëten, geen tijd gehad om op zoek te gaan naar wifi om Elisabeth te bereiken. Maar ik weet dat ik laat ben, en ga er dus van uit dat de dames voor me lopen. Ik ga daarom niet langs het Office de Tourisme voor wifi, maar ga direct op pad. Ik heb de dames van de week per e-mail gevraagd om niet van de chemin af te wijken, zodat we elkaar niet mis kunnen lopen, maar in de loop van de ochtend verdwaal ik zelf hopeloos en duurt het ruim een uur voordat ik de chemin weer teruggevonden heb.

Ik gok erop dat de dames naar Pellegrue zullen gaan; dat is een kilometer of 20 van Sainte-Foy. Aangezien ik ze de hele dag niet tegenkom, ben ik er steeds zekerder van dat ze in Pellegrue op het terras van het café tegenover de refuge zullen zitten als ik daar aankom. Het mag niet zo zijn: ik ben de eerste pelgrim in Pellegrue vandaag.

Maar als ik na het douchen uit het raam kijk, zie ik 2 dames op dat terras zitten, en ik moet me heel sterk vergissen als dat Elisabeth en Aafke niet zijn. En dus schiet ik heel snel wat kleren aan, laat mijn was even staan voor straks, en ren de trap af: het zal me nu niet gebeuren dat ze alweer weg zijn tegen de tijd dat ik beneden kom. Elisabeth heeft even een paar seconden nodig voor het kwartje valt, maar zodra ze me herkent springt ze zo snel op dat ze bijna haar stoel door de ruit van het café schopt. Leuk om elkaar eindelijk te ontmoeten: Elisabeth was waarschijnlijk de trouwste volger en zeker de trouwste reageerder van mijn blog toen ik vorig jaar naar Fisterra liep.

Paul, een Australische priester, sluit zich ook nog aan, en met zijn vieren delen we de refuge. We eten ook samen; er is geen restaurant of iets dergelijks, maar op het dorpsplein stopt vanavond een grill- en patatkar. 2 Kippen zijn in ieder geval niet voor niets gestorven, de patat is slap, de andere drie hebben alledrie een fles wijn meegenomen, er is brood en kaas, en we sluiten af met meloen en druiven; kortom: een feestmaal.

Morgen loop ik een dag mee met Elisabeth en Aafke; Paul gaat zijn eigen weg.

En ik moet jullie allemaal veel groeten doen van Elisabeth.

Ik was vannacht de enige pelgrim in Le Chalet du Bonheur. En dus verklaarden ze (Alexandra en een pelgrim die 2 weken geleden is blijven hangen; zogenaamd om te helpen, maar ik denk dat hij verwacht dat Alexandra hem op een gegeven moment ook leuk zal gaan vinden) me een beetje voor gek dat ik in mijn tent wilde slapen. Maar ik vond het heerlijk; uiteindelijk is het toch het enige echte ‘thuis’ dat ik heb…

Le Chalet du Bonheur staat te boek als een ‘refuge spirituelle’ en dat komt er, zoals bij de meeste mensen die zich spiritueel noemen, op neer dat er boeddha-beeldjes staan, yin-yang-tekens aan de muur hangen, en op elkaar gestapelde platte keien liggen. En dat ze me heel de avond verveeld hebben met Indiaase sitar-muziek. En dat het eten vegetarisch was (maar wel alles uit eigen tuin!). Maar Alexandra is een lief meisje, dat erg geïnteresseerd is in het hele pelgrimsgebeuren en heel veel interesse heeft in mensen; daarbij is ze nog erg jong (begin 20) en heeft ze de refuge pas een paar maanden geleden overgenomen omdat de vorige eigenaar onverwacht overleed; ik heb er alle vertrouwen in dat ze de gîte in de komende jaren zal omvormen tot iets dat beter bij haar past, en toch nog leuk zal zijn voor pelgrims. Het is jammer voor mij, maar niet erg voor de camino, dat ik de refuge niet kon overnemen.
Als ik ‘s morgens voor het weggaan een tientje neerleg om mijn kosten te dekken, weigert ze resoluut: als ik niet betaald krijg voor mijn werk, hoeft zij ook mijn geld niet.

Vervolgens loop ik van Sauboires naar Nogaro, en kom ik onderweg pelgrims tegen waarvan ik gisterochtend afscheid heb genomen in Montréal-du-Gers. Zij hebben overnacht in Éauze, dus ik heb ze gisteren ingehaald toen zij al boodschappen deden of sliepen, maar vanmorgen zijn ze eerder vertrokken dan ik, waardoor ze mij weer ingehaald hebben. De eerste die ik inhaal, schrikt zich helemaal kapot als ik in het voorbijgaan ‘Bonjour, Françoise.‘ zeg (waarschijnlijk was ze diep in gedachten), en kijkt me vervolgens aan met een blik van ‘Ik ken je gezicht maar ik weet niet waarvan, en hoe kan het dan dat jij mijn naam kent?‘. Ik roep ‘Bon chemin!‘ en laat daarmee die puzzel aan haar over.

In Nogaro ga ik op advies van de dame van het Office de Tourisme langs de National (D-weg) staan om richting Mont-de-Marsan/Sainte-Foy-la-Grande te liften, waar ik Elisabeth en Aafke hoop te gaan ontmoeten. Het duurt, en het duurt, en het duurt, en op een gegeven moment loop ik terug het dorp in om te kijken of er nog een weg is richting die plaatsen, maar die is er niet, en dus ga ik weer terug, en dan duurt het nog meer, en nog meer… (Ja, vervelend lange zin, hè? Zo voelde het voor mij dus ook…)
Maar op een gegeven moment gaat er een auto in de ankers (hij had me op het laatste moment pas gezien). Hij heeft een heel klein autootje waar bovendien een tandem achterin ligt, maar als we alles herschikt hebben, neemt hij me helemaal mee naar Mont-de-Marsan; tegen 2en komen we daar aan. En ik weet dat er in Mont-de-Marsan een (donativo) refuge is, want ik was daar ook al op 12/13 augustus en 27/28 november. En dus is de keuze niet moeilijk: met mijn ogen dicht loop ik naar de Aziatische supermarkt waar ik de sleutel kan halen, en dan is het bijna als thuiskomen.

De gîte deel ik vanavond met Andreas, een Duitser van een jaar of 60. Hij loopt elk jaar een stuk, en heeft nu duidelijk het punt bereikt dat hij over zijn diepe gedachten wil praten. Ik vind het niet erg, want ik heb geen zin om te praten, en hij is best oké.
Omdat we allebei vroeg waren – de supermarkt waar je de sleutel moet halen gaat om 14:30 open, en toen zaten wij al te wachten – hebben we om kwart voor 10 al genoeg bier (hij) en wijn (ik) op, en is het bedtijd. Omdat we om 8 uur de herberg verlaten moeten hebben, hebben we afgesproken dat de wekker op 7 uur mag.