Voorlopig vind ik dit wel alvast even een gezellige foto. Morgen of overmorgen meer; ik ben nu moe, en het is nog een beetje een bende.
 | elPeregrino.nlTe voet naar het einde van de wereld | |
| elPeregrino.nlTe voet naar het einde van de wereld | |
|
Voorlopig vind ik dit wel alvast even een gezellige foto. Morgen of overmorgen meer; ik ben nu moe, en het is nog een beetje een bende.
Jullie dachten zeker dat het afgelopen was met zwerven…? Ik ga weer terug naar de camping. De eigenaar van mijn appartement is iemand die bij voorkeur niet beweegt, en ik word daar helemaal gek van. Zo had ik al vanaf het moment dat ik het appartement betrok slechts 1 functionerend stopcontact. Ook vanaf het begin (voordat ik er in trok al) was er de belofte dat dat gerepareerd zou worden, maar dat gebeurde maar steeds niet; zelfs niet toen ik besloot te stoppen met het betalen van de huur. En er was meer: een deur die op een ruime kier stond, maar niet verder open of dicht kon; een ontbrekende deur; een raam dat vervangen moest worden; de boiler die lekt; en de vuilnis die zich maar bleef ophopen op de binnenplaats. Overigens heb ik eergisteren aangekondigd dat ik het zat was en terug zou gaan naar de camping, en gisteren waren de stopcontacten gerepareerd; het was 10 minuten werk voor de elektricien; daar heb ik dan 4 maanden op gewacht. Maar goed, dat was te laat: het weekend van de 15e augustus is de verhuizing. Bijkomende uitdaging is natuurlijk wel dat ik mijn caravan heb weggegeven. En dat ik al ruim 4 maanden leef zonder inkomsten, dus dat het geld nu zo’n beetje op is. Dus je zou kunnen stellen dat ik er niet per se op vooruit ga. De kans bestaat dat ik een tent zal moeten lenen van de camping. Dat kan interessant worden van de winter. Om niet af te sluiten met een domper, zal ik ook nog even wat goed nieuws doen. Of in ieder geval potentieel goed nieuws. Ik had geen recht op een uitkering, omdat ik zelf mijn contract had beëindigd, buiten de proeftijd. Maar nou had ik van de week een afspraak bij het arbeidsbureau (Pôle Emploi), en daar kreeg ik te horen dat je na 4 maanden een nieuwe aanvraag mag doen, als je kunt aantonen dat je in die 4 maanden wel actief bent geweest om werk te vinden of anderszins aan je toekomst te werken (opleiding, bedrijfsovername). En hoewel mijn conseiller geen beloften kon doen — de beslissing wordt genomen door een commissie — waren we het er wel over eens dat het uitgeven van een boek best zou kunnen tellen als werken aan de toekomst. Dus ik heb uiteraard direct een aanvraag gedaan (28 juli was het 4 maanden), en als het meezit heb ik binnenkort een uitkering die me gaat helpen me definitief te vestigen als auteur (en een caravan aan te schaffen en de camping te betalen, of ander onderdak). Duim voor me. Ik houd jullie op de hoogte.
Configuratie van een internetserver beschrijft de volledige installatie en configuratie van een bedrijfsinternetserver (die uiteraard ook gebruikt mag worden voor een familie of een vriendengroep). Na een paar paragrafen over de selectie van de provider en de server, en een hoofdstuk met wat Unix-basiskennis, wordt de beheerder bij de hand genomen, en in rap tempo naar het ‘echte’ systeembeheer begeleid. Het uiteindelijke resultaat is een volledig functionele bedrijfsinternetserver die klaar is om in productie genomen te worden. Deze server handelt DNS-, web-, en e-mailverkeer af voor meerdere domeinen, en bedient tientallen of zelfs honderden gebruikers; gebruikers die geen shell-toegang nodig hebben worden opgenomen in een LDAP directoryservice. Gebruikers kunnen bestanden delen en synchroniseren op al hun apparaten, en de e-mailgebruikers beschikken over gedeelde kalenders en adresboeken. De server wordt beveiligd middels een firewall, en de web- en e-mailverbindingen worden versleuteld middels SSL/TLS. Met dit boek in de hand heeft de systeembeheerder bovendien de nodige handvatten om de server te onderhouden, en om verder te groeien. Dit boek vereist geen diepgaande kennis van Unix; een eerste geslaagde kennismaking zou genoeg moeten zijn. De lezer of lezeres wordt geacht bekend te zijn met het concept opdrachtregel (command line), en met de configuratie middels tekstbestanden. Ook wordt hij of zij geacht basiscommando’s als cd, ls, cat, less, tar en gzip te kennen. Het boek is rijkelijk voorzien van configuratievoorbeelden, en alle onderwerpen worden beschreven en geïllustreerd voor FreeBSD, Debian en CentOS, zodat de systeembeheerder volledig vrij is in de keuze van het besturingssysteem. → Meer informatie op www.librobert.net, of bestel het direct in de webshop van mijn uitgever Boom Beroepsonderwijs. De Franse versie is inmiddels ook zo goed als af, en komt eind september of begin oktober uit. En voor wie zich afvraagt waarom ik op de kaft Robert heet: Rob is een lastige naam voor Fransen, dus in Frankrijk noem ik me Robert (de naam die overigens ook in mijn paspoort staat). En omdat het boek ook in het Frans uitkomt, en het me een goed idee lijkt om op elke uitgave dezelfde naam te vermelden, is het Robert geworden. In de omgang blijf ik gewoon Rob. Even een update, want hier hoef ik me echt niet voor te schamen… Komkommers: Ik moet wel toegeven dat het de enige twee zijn, en dat het er niet naar uitziet dat ik er nog meer moet verwachten. Maar: de eerste heb ik al aangesneden, en die is echt heel lekker; veel meer smaak dan de komkommers uit de supermarkt. Ik wou dat ik wist hoe ik het gedaan had… En zo te zien komen er ook paprikaatjes aan: De tomaten werden een enorme wildgroei, zonder vruchten, dus die heb ik uit de grond getrokken en weggegooid. En de aardbeiplantjes blijven heel klein, en hebben ook nog altijd geen bloemetjes of vruchtjes. En de meloentjes, die een tijdje geleden door leken te komen, doen uiteindelijk toch ook niks; ik denk dat die meer zon nodig hebben. Maar het is in ieder geval al erg leuk dat ik mijn eigen komkommers kan eten. En nog even een foto van het geheel; leuk om te vergelijken met de foto van 19 mei.
Vanmorgen toen ik wakker werd, trof ik de komkommerplantjes als volgt aan, en dus wilde ik een berichtje plaatsen met als titel Komkommerfeest!. Maar net toen ik aan dat berichtje wilde beginnen, kreeg ik een telefoontje. Het was mijn huisbaas, of ik zin had om even een bakkie koffie te doen bij het koffietentje tegenover mijn appartement (daarvoor belt hij wel vaker; ik zeg nooit nee). Hij had het al een paar keer gehad over andere Nederlanders die hier in het dorp wonen, en vandaag na de koffie stelde hij voor om daar even langs te rijden. En die Nederlanders kweken tulpen en pioenrozen, en dus kwam ik thuis met een bosje pioenrozen.
En ik heb dus nieuwe kennissen opgelopen in het dorp. Maar we zijn er maar heel kort geweest, en tot mijn schande moet ik bekennen dat hun namen niet zijn blijven hangen. Maar dat verandert vast nog, dus daarover later meer. UPDATE, 20200528: Die pioenrozen van gisteren…
En daar komen ook de eerste meloentjes al… Dat mini-komkommertje van 3 dagen geleden staat er inmiddels zo bij: Ik vind dit echt leuk. Ik moet op zoek naar een huis met een tuin. Mijn nieuwe toekomst tekent zich steeds duidelijker af: ik begin een komkommerwinkel.
(Ook een prima manier om vrijgezelle vrouwen te ontmoeten…) De rest van de tuin:
Van links naar rechts: komkommer, cantaloupe, munt, tomaat, paprika, aardbei, rozemarijn, tijm, basilicum, peterselie en dille. Aan de rest van het huis heb ik nog niet heel veel gedaan. Enerzijds omdat, vanwege een gesloten vuilstort, de binnenplaats nog steeds een bende is, en ik niet teveel wil investeren zolang ik niet zeker weet dat ik wil blijven. En anderzijds omdat ik erg druk ben met de afronding van mijn boeken; de Nederlandstalige versie is in principe af en ligt nu bij de vormgever, en de Franstalige versie is inmiddels voor meer dan de helft vertaald. Ik heb overigens wel al een koelkast, een magnetron en een fornuis met oven aangeschaft, dus er zijn eindelijk weer nieuwe recepten. Nee, ik ga natuurlijk niet elke dag foto’s plaatsen van de voortgang. Maar op mijn vorige berichtje reageerde Jeroen met de opmerking dat er vast wat van te maken is, dus ik wilde Jeroen even laten zien dat ik maar alvast zonder hem begonnen ben. Ik doe er ook gelijk nog even een foto van de ‘keuken’ bij, want die ontbrak gisteren. Er is zoveel gebeurd de laatste tijd, en ik heb zo vaak een berichtje op mijn blog willen plaatsen, maar ik heb er gewoon geen tijd voor gehad. Of geen tijd voor genomen, het is maar net hoe je het wilt zien. Het lijkt natuurlijk altijd net of deze berichtjes als warme boter uit mijn toetsenbord vloeien, maar er gaat toch altijd meer tijd in zitten dan je zou denken: bedenken wat ik zou willen zeggen, hoe ik het zou willen zeggen, de juiste woorden vinden, me niet af laten leiden door geluiden buiten, of door andere websites, of door een vlieg die door de kamer vliegt… Goed, hoe dan ook, ik ben er nu. En ik ben vastbesloten om dit stukje af te hebben voordat ik vanavond naar bed ga. Laat ik beginnen met wat goed nieuws: mijn boek. De Nederlandstalige versie is af. Althans, het manuscript ligt nu bij de uitgever; uiteraard kan die nog terug komen met opmerkingen. De deadline was al 2 keer verschoven, eerst van 15 februari naar 15 maart, en toen naar 22 maart. Dus ik moest en zou nu de deadline halen. Het is uiteindelijk een tekst geworden van 90.539 woorden, of 619.874 tekens. Ik heb al een preview van de omslag gezien, en dat maakt het helemaal echt. Meer goed nieuws: een appartement. Anderhalve week geleden poste ik al een foto van een paar sleutels. Dat zijn de sleutels van mijn nieuwe appartement, hier in Blain. Het is een 3-kamer bovenwoning in het centrum van het dorp, boven een winkel. Tja, en dan was er natuurlijk nog die nieuwe baan, als docent. Nou, daar heb ik een punt achter gezet. Maar daarmee is het nog niet afgelopen, want ik heb inmiddels geleerd dat het bij wet verboden is een contract voor bepaalde tijd eenzijdig op te zeggen. Dus ik ben benieuwd wat ik me nu weer op de hals heb gehaald. De komende weken zullen ongetwijfeld antwoorden brengen. En tot slot heb ik me vandaag aangemeld voor vrijwilligerswerk tijdens de COVID-19 crisis. Er zijn een hoop mensen die het moeilijk hebben in deze tijd, en ik ben een gezonde sterke kerel. Ik zou niet weten waarom ik niet zou kunnen helpen met boodschappen doen, honden uitlaten, helpen in een daklozenopvang, of op andere plekken waar de druk wat is gestegen. Ik heb nog geen concrete antwoorden, maar ik heb me aangemeld bij 3 lokale organisaties, en de Assistante Sociale, waar ik eerder contact mee heb gehad voor het verkrijgen van een postadres bij de gemeente, heeft mijn gegevens doorgespeeld aan de voorzitster van het crisisteam van de gemeente. En als ik heel eerlijk ben, zou ik eigenlijk het liefst werk vinden in die richting: maatschappelijk werk, daklozenopvang, zoiets. Ik heb mijn eigen ervaringen, en ik denk dat ik die goed zou kunnen gebruiken om anderen te helpen. Dus dat is mijn verhaaltje van de afgelopen tijd. Als je aankomt, moet je eerst door een vies, smal, donker gangetje tussen 2 winkels door naar een binnenplaatsje. Dat binnenplaatsje ziet er nu zo uit: Als je nu denkt Dat binnenplaatsje is wel vies, dan kan ik je in het volste vertrouwen zeggen dat dit nog niks is. De ergste bende is aan de linkerkant net buiten beeld, waar de vuilnis manshoog ligt opgetast. Ik heb met de eigenaar afgesproken dat we dat samen opruimen, en dat hij gaat zorgen dat de buren in de andere twee appartementen begrijpen dat dit nu afgelopen is. Binnengekomen kom je in een halletje waar de wasmachineaansluiting is, en verder is er alleen een trap die naar de woning leidt. Of eigenlijk is dat niet helemaal waar, op dit moment staat het halletje vol met kratten en dozen vol met lege flessen. Bon, bref… Net binnen de deur zie je trouwens net een hoekje van het keukenblokje. De keuken is in de hal, wat op zich een beetje raar is, maar ik geloof dat ik daar wel wat leuks van kan maken. In het halletje is verder dat rare bar-achtige ding geknutseld, maar die ga ik weghalen, want daar wil ik de koelkast en de vriezer onder de trap. De woonkamer is 20 vierkante meter, dus voor mij alleen is dat meer dan prima (de caravan is zo’n 10 vierkante meter, en de kamer die ik had bij Emmaüs was zo’n 15 vierkante meter, beide inclusief bed). De ene kant wordt eten en de andere zitten, maar dan wel met een buro in plaats van een bank; ik kan niet zoveel met banken, en ze geven me altijd pijn in mijn rug. En op de verdieping zijn er dan nog 2 kamers. De ene net zo groot als de woonkamer, en de andere zo’n 10 vierkante meter. Dus, da’s mijn nieuwe huisje. Tenminste, als Monsieur le Président op een gegeven moment de bouwmarkten weer toestemming geeft om de deuren te openen. En de mensen weer toestemming geeft om te reizen, want ik kan me voorstellen dat er, na deze foto’s, mensen jeukende handen hebben om eens even orde op zaken te komen stellen. À bientôt ! |
||
|
Copyright © 2013-2024 elPeregrino.nl - All Rights Reserved Powered by WordPress & Atahualpa |
||
23-08-2020 | 
Reageer
2 Reacties
)
Nieuwere berichten
Recente reacties