In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening. |
Het is zondag 7 januari, 07h30. De wasmachine draait nog even snel een was, zodat alles schoon is als ik over 3 maanden thuiskom. De rugzak staat ongeduldig te wachten bij de voordeur.
Over anderhalf uur vertrek ik naar Lyon, waar ik morgen T ontmoet, de jongen met wie ik de komende 3 maanden in Italië ga wandelen. Deze week verblijven we samen in een gîte in Lyon, om elkaar te leren, om samen zijn rugzak en ander materiaal te kopen, en om samen alvast een beetje ‘in te wandelen’. En dan vertrekken we vrijdag naar Turijn, vanwaar we in 80 dagen naar Cosenza in het zuiden van Italië lopen. Na aankomst hebben we dan weer een kleine week in Lyon, om de rapporten op te maken voor de jeugdbescherming en de jeugdrechter, en voor een feestje met zijn familie en begeleiders. En dan ben ik op 9 april weer thuis.
Tussen nu en dan zal ik mijn blog niet bijwerken. Enerzijds ben ik (uiteraard) verplicht de privacy van de jongen te respecteren, en anderzijds heeft hij gedurende die 3 maanden geen toegang tot een telefoon en internet; ik zou het dus niet juist vinden om zelf op mijn gemak te gaan zitten surfen.
Dus: tot over 3 maanden!
Het is 8 maanden geleden dat ik hier iets van me heb laten horen. Dat mogen we gerust een nieuw record noemen…
Ik heb me een beetje op laten slokken door mijn opleiding en de bijbehorende stages.
Maar, goed nieuws: ik heb mijn diploma! Ik ben nu gediplomeerd Accompagnant Éducatif et Social (Sociaal Pedagogisch Werker)!
Op dit moment heb ik een tijdelijk contract (1 maand) voor werk met bejaarden. Op zich sympathiek werk, maar niet helemaal wat ik zoek. Maar ik wilde graag weer aan het werk — om iets met mijn net afgeronde opleiding te doen, maar ook om een beetje geld te verdienen na tijdens mijn opleiding van een bijstandsuitkering geleefd te hebben. En mijn contract voor mijn droombaan gaat pas begin januari in.
Vanaf 8 januari krijg ik namelijk betaald om te wandelen.
Ik heb werk gevonden bij een stichting die lange afstandswandelingen maakt met jongeren die een beetje ‘ontspoord’ zijn. Het gaat veelal om jeugdige delinquenten, maar ook om jongeren die op een andere manier een lastige start gehad hebben. Deze jongeren kunnen van de jeugdbescherming of de jeugdrechter het voorstel krijgen om te vertrekken op een wandeling van 1500 kilometer in 3 maanden, om zichzelf te hervinden en positieve plannen te maken voor de toekomst. Tijdens deze reis hebben ze geen toegang tot een mobiele telefoon, internet en muziek. De bedoeling is dat ze zich in die tijd losweken van de (veelal negatieve) invloeden van hun dagelijkse omgeving, en dat de ervaring ze helpt om positief en constructief de toekomst in te gaan. Deze wandelingen worden gemaakt door 1 jongere (14-18 jaar), begeleid door 1 volwassene; en ik zou dan de volwassene van de 2 moeten zijn. Enerzijds heeft mijn werk een heel praktisch doel: zorgen dat de jongere ‘s nachts onderdak heeft en overdag een paar keer eet, voorkomen dat hij of zij een telefoon bemachtigt of naar een internetcafé gaat om contact te zoeken met zijn of haar vrienden thuis, voorkomen dat hij of zij op zoek gaat naar drugs of drank, enzovoort. En anderzijds is mijn werk therapeutisch/pedagogisch: een luisterend oor bieden, de jongere laten profiteren van mijn levenservaring, de jongere motiveren als hij of zij het niet meer ziet zitten, enzovoort.
Zo’n wandeling duurt 3 maanden, en daar komen dan voor vertrek nog een aantal dagen bij voor de voorbereiding (de kennismaking van de jongere en mijzelf, de laatste inkopen, een paar wandelingen zonder rugzak om elkaars loopritme te leren kennen), en na terugkeer komen er nog wat dagen bij voor een feestje met de familie van de jongere, en om de afsluitende rapporten te schrijven voor de jeugdbescherming en/of de jeugdrechter. En omdat ik tijdens de wandeling geen vrij kan nemen, krijg ik daarna nog 2 maanden doorbetaald om uit te rusten.
Ik heb voorlopig getekend voor 1 wandeling, en daarna gaan we kijken of ik zin heb in nog meer wandelingen.
Gisteren heb ik de eerste definitieve informatie ontvangen: op 8 januari vertrek ik met een 15-jarige jongen uit Noord-Frankrijk voor een wandeling van Noord- naar Zuid-Italië.
Dus, even in het kort, voor diegenen voor wie bovenstaande teveel tekst was: vanaf begin januari word ik eerst betaald om 3 maanden te wandelen in Italië, en vervolgens heb ik 2 maanden betaald vakantie.
La vita è bella!
(Ik heb uiteraard direct een cursus Italiaans gedownload, om niet helemaal met mijn mond vol tanden te staan.)
Of eigenlijk mag ik geen school (école) zeggen, want dat is voor kinderen. Maar ja, ik beslis altijd liever zelf wat ik wel en niet mag. 
En bovendien is école makkelijker te begrijpen voor mensen met een verstandelijke handicap dan formation. (Daarmee bedoel ik niet jou, gewaardeerde lezer (natuurlijk niet…), maar de mensen met wie ik werk op mijn stage.)
Het theoretische deel van de opleiding vind ik nog steeds erg ingewikkeld. Deels vanwege de taalbarrière, maar vooral omdat mijn gedachten de neiging hebben om af te drijven als de theorie te droog is. En de theorie is droog. Dus ik heb nogal moeite om mijn gedachten erbij te houden in de klas, en ’s avonds de geleerde stof doornemen komt er ook niet echt van.
Maar de stage is geweldig.
De eerste stage zit er bijna op. Eigenlijk zou ik deze week vakantie hebben, maar ik heb nog wat dagen in te halen, dus ik werk. Maar dat vind ik niet erg, want ik heb het er prima naar mijn zin. En zij zijn erg tevreden met mij.
En volgende week begint mijn tweede stage. Dat wordt iets heel anders: ik ga werken met uithuisgeplaatste jongeren. Dus ik ga van medisch-sociaal naar sociaal. En daar heb ik heel veel zin in. Ik heb het erg naar mijn zin gehad met de gehandicapten — niet alleen in mijn eerste stage, maar ook afgelopen zomer met de aangepaste vakanties, en een jaar of 10 geleden als vrijwilliger bij Rivierduinen — maar ik heb (vooralsnog) het gevoel dat mijn toekomst meer in de sociale sector ligt.
En laat ik maar weer eens eindigen met een paar foto’s.
Toen ik vorig jaar voor het eerst in mijn leven een huis met een tuin kreeg, nam ik me voor om een tuinkabouterverzameling te beginnen. Een mens moet wat, niet waar…?
Op internet vond ik echter alleen maar tuinkabouters die op dat moment boven mijn budget waren. Dus daar ging een droom aan scherven.
Maar vorige week was ik in een winkel, voor heel andere dingen, waar tuinkabouters verkocht werden voor een redelijk prijs. En dus heb ik er gelijk 2 aangeschaft, één voor vorig jaar en één voor dit jaar.
Mag ik u voorstellen:
-
-
Met een laptop.
-
-
En met een koffer.
Ik heb ze geen namen gegeven; dat vond ik een beetje té…
De opleiding gaat goed.
Het theoretische deel, op school, kostte me moeite. Maar nu ik inmiddels een paar weken op stage ben, zie ik het weer helemaal zitten. De stage gaat perfect: ik leer veel, en ik krijg veel verantwoordelijkheid. En ik heb een kladversie van mijn eerste stageverslag opgestuurd aan mijn docente, en haar reactie was ‘excellent‘, dus dat was ook goed.
Maar de kilometers breken me op. En niet vanwege de tijd die ik in de auto zit, maar vanwege de brandstof. Om op school en op stage te komen rijd ik bijna 300 kilometer per week , en ik kan de diesel niet meer betalen. Ik had een toelage van de Franse bijstand, maar die was maximaal €500 euro voor de volledige opleiding, dus die heb ik al opgestookt. En dus komt nu heel snel en heel serieus mijn opleiding in gevaar.
En in plaats van wéér bij bekenden aan te kloppen, heb ik besloten om dit keer te rekenen op de solidariteit van vreemden. Op mijn Camino werkte dat immers ook prima.
Ik heb een crowdfunding-pagina gemaakt op een van origine Frans platform, en ik hoop dat Frankrijk het belang ziet van mijn opleiding.
Uiteraard vermeld ik hier de link wel even. Maar daar wil ik dan wel direct bij vermelden dat ik me er zeer wel van bewust ben dat de lezers van mijn blog al heel veel hebben bijgedragen, tijdens, maar ook nog na mijn Camino. Dus voel je alsjeblieft niet verplicht.
Ik heb dit project vooral opgezet om te zien wat ik in Frankrijk teweeg kan brengen.
En om mijn opleiding af te kunnen maken, natuurlijk.
Ik nodig je overigens wel uit om op zoveel mogelijk sociale media en andere plaatsen het adres www.ulule.com/formation-aes en de QR-code hiernaast te delen. Je weet immers maar nooit.
Verder gaat alles z’n gangetje.
Zoals gezegd gaat de stage echt perfect: mijn collega’s zijn net zo enthousiast over mij en mijn opleiding als ik ben over het werk daar. De collega’s zijn geweldig: ik krijg heel veel steun en verantwoordelijkheid, en ik heb toegang tot alle informatie die ik zou willen bekijken, van de medisch dossiers van de bewoners tot de financiële administratie (maar die laatste boeit me niet zo).
De bewoners (8 vaste en meestal 2 tijdelijke) zijn geweldig, en het leuke is dat ze dat ook van mij vinden. Ze zoeken allemaal hun momenten van aandacht — wandelingetje, spelletje, foto-albums kijken, naast me zitten tijdens het eten — en er is er zelfs 1 die maar een heel kleine vocabulaire heeft, maar er wel in slaagt om op mijn vrije dagen de hele dag te vragen waar ik ben.
En de dossiers. Tijdens mijn 3 stages moet ik in totaal 6 ‘werkstukken’ (dossiers) maken, waarvan ik besloten heb er 3 tijdens deze stage te maken, in plaats van de verplichte 2. De kladversie van de eerste was volgens de docente excellent, en de tweede, waarvan ik de voorbereiding bijna af heb, wordt volgens mij nog veel beter.
De opleiding zelf blijft wel rommelig; ik heb echt moeite om orde aan te brengen in de chaos die ik soms in mijn schoot geworpen krijg. Maar nu mijn stage zo perfect gaat, maak ik me weer wat minder zorgen. Vooral ook omdat ik op mijn stage met een collega heb kunnen praten die de opleiding net in oktober 2022 heeft afgemaakt, op hetzelfde opleidingsinstituut als ik. Zij heeft mij gerustgesteld dat de theorie voornamelijk iets is om grotendeels in je achterhoofd te hebben, maar dat je hoofdzakelijk beoordeeld wordt op je dossiers, en dan vooral op de mondelinge gesprekken die je daarover krijgt met een jury van 2 of 3 professionals. Zij heeft mijn eerste klad-dossier ook gelezen, want ze is mijn stagebegeleidster, en ze heeft me duidelijk gemaakt dat ik me met zulke dossiers verder geen zorgen hoef te maken.
Tussen kerst en oud-en-nieuw was ik vrij, want ik mag geen stage lopen als het opleidingsinstituut gesloten is. Dus die tijd heb ik een beetje gebruikt voor mijn dossiers, maar vooral om uit te rusten, en om weer eens te wandelen.
Voor oud-en-nieuw was ik uitgenodigd voor een klein feestje. Was erg gezellig. Het was even wennen om me weer in een groep te bevinden; vanwege mijn omzwervingen van de afgelopen jaren was het lang geleden dat ik een groep om me heen had verzameld. Maar ik heb me succesvol door de avond heen geslagen. Ik was als vanouds weer de laatste die vertrok (maar dit keer in ieder geval niet dronken).
Maar in het Frans heet dat AES (Accompagnant Éducatif et Social), en uiteraard niet SPW’er (Sociaal Pedagogisch Werker).
De opleiding is begin oktober gestart, maar ik heb wat tijd nodig gehad om mijn draai te vinden. Of eigenlijk ben ik nog steeds bezig mijn draai te vinden, want de opleiding is nogal op z’n Frans georganiseerd, oftewel ad-hoc en met weinig structuur. Voor wie het zich afvroeg: ja, de uitdrukking met de Franse slag is echt gebaseerd op de realiteit (en Fransen vinden het niet leuk als je ze vertelt dat bij ons de uitdrukking faire quelque chose de façon française betekent dat iets maar half georganiseerd is).
Gelukkig is nu de eerste stageperiode begonnen, en in de praktijk red ik me prima.
Helaas had ook die stage nogal wat voeten in aarde. Mijn opleiding is een heel brede opleiding die voorbereidt op werk in de sociale en de medisch-sociale sector. Na mijn opleiding hoop ik werk te vinden bij een insteling die met daklozen, vluchtelingen of asielzoekers werkt, en dus ben ik in eerste instantie ook een stage gaan zoeken bij dergelijke instellingen. En van die instellingen kreeg ik exact nul reacties. Wat betekende dat ik op het allerlaatste moment mijn zoekgebied moest uitbreiden naar sectoren waarin ik weliswaar minder geïnteresseerd ben, maar waar de kans wel groter was om een stage te vinden. Waarbij ik overigens nog steeds wilde vermijden met kinderen of bejaarden te werken, want dat intereseert me gewoon niet zo heel erg.
Ik heb uiteindelijk een stage gevonden in een kleine woongelegenheid voor licht verstandelijk gehandicapten, waarvan enkele ook een lichamelijke handicap hebben. Het is een hele kleine instelling, met momenteel 9 bewoners, en op 20 minuten van mijn huis, dus hier kan ik het wel 2 maanden volhouden. Ik wist op zich wel dat ik ergens tijdens mijn opleiding met gehandicapten of bejaarden zou moeten werken, want begeleiding bij het eten, bij het opstaan en naar bed gaan, onder de douche en naar het toilet maken een belangrijk deel uit van de opleiding. En dan is het voordeel van zo’n kleine instelling natuurlijk dat je heel all-round moet zijn, want er is weinig personeel, dus ik kan er veel leren. Wat hopelijk betekent dat ik die kant van de opleiding na deze eerste stage helemaal heb afgewerkt.
Door al dat gedoe met het vinden van een stage ben ik uiteindelijk wel anderhalve week te laat aan mijn stage begonnen. Dus ik moet ergens in de loop van mijn opleiding nog 2 weken terug naar deze stageplek om 8 dagen stage in te halen, want als ik niet voldoende stage-uren maak, krijg ik mijn diploma niet.
Ik heb deze stageplek trouwens ook alleen gevonden omdat hier een stagiaire vertrok. Ik had wel al een CV aan deze instelling gestuurd, maar had toen bericht gekregen dat ze al voldoende stagiaires hadden, maar dat ik voor een volgende periode van harte welkom was. Dus toen 1 van hun stagiaires vertrok, namen ze direct contact met me op.
Van 22 december tot en met 2 januari ben ik anderhalve week vrij (ik mag geen verloren stagetijd inhalen als het opleidingsinstituut gesloten is; verzekeringsdingetje), dus dan hoop ik een beetje structuur te kunnen aanbrengen in de theorie die in de eerste weken van de opleiding op me af is geschoten. Iedere lesdag krijgen we een aantal printjes uitgereikt over de stof die we die dag gaan behandelen, en die vullen we dan in de loop van de dag aan met aantekeningen. Ik zit nu dus met een hele berg losse A4-tjes en een hele berg aantekeningen in deels Frans en deels Nederlands. Vorige week heb ik maar een boek over de opleiding gekocht (van mijn niet-bestaande budget), in de hoop dat dat me een beetje gaat helpen om de stof gestructureerd in mijn hoofd te krijgen. In de praktijk red ik me prima, maar vanwege de chaos in de theorie durf ik nog niet te garanderen dat ik mijn diploma zal halen…
Verschillende van mijn huidige collega’s hebben overigens dezelfde opleiding gevolgd als ik, dus behalve dat ik hier ga leren om mensen onder de douche en op de wc te zetten, ga ik ook zoveel mogelijk informatie over de theorie uit mijn collega’s wringen de komende anderhalve maand.
Wie had dat ooit kunnen dromen…?
Ik ga terug naar school.
Ik heb de afgelopen jaren de nodige ervaringen opgedaan, en ik heb al een hele tijd — en steeds meer — het gevoel dat ik daar iets mee moet. En om daar effectief iets mee te kunnen doen, is het een goed idee om mijn kennis en ervaring te ondersteunen met een diploma.
En zo zat ik vorige week ineens bij een informatiebijeenkomst voor de opleiding Accompagnant éducatif et social, wat in goed Nederlands Sociaal pedagogisch werker is.
Volgens de website van het opleidingsinstituut ziet het werk van de Accompagnant éducatif et social er als volgt uit:
De pedagogisch en sociaal ondersteuner voert dagelijks sociale interventies uit ter ondersteuning van mensen met een handicap of een gebrek aan autonomie, ongeacht hun oorsprong of aard. Hij/zij houdt rekening met de moeilijkheden in verband met leeftijd, ziekte of levensstijl of de gevolgen van een kwetsbare sociale situatie, om de persoon in staat te stellen een actor te zijn in zijn/haar levensproject.
Samen met de familie en vrienden van de betrokkene begeleiden zij hem bij de essentiële handelingen van het dagelijks leven, alsook bij sociale, educatieve en vrijetijdsactiviteiten.
Hij/zij zorgt voor het verwerven, behouden of herstellen van de autonomie van het kind, de adolescent, de volwassene, de ouder wordende persoon, en begeleidt hem/haar in zijn/haar sociale en relationele leven.
Hun hulp en steun dragen bij tot de ontwikkeling van de persoon thuis en in een instelling.
(Vertaald door DeepL.)
In het kort betekent dat dus hulp geven aan individuen die dat nodig hebben. En dan hoeft het niet persé om gehandicapten te gaan, maar kan het ook gaan over ouderen, of mensen met een drank- of drugsproblematiek, of daklozen, enzovoort.
De opleiding wordt volledig vergoed, en ik houd mijn uitkering. En dat laatste is precies wat het een beetje moeilijk maakt, want de bijstandsuitkering die ik heb is niet hoog, en ik ga een paar keer in de maand naar de voedselbank om mijn boodschappen aan te vullen. Maar de distributies van de voedselbank zijn doordeweeks ’s middags, en als ik op school zit of stage loop kan ik daar dus niet meer heen. Bovendien is het opleidingsinstituut op bijna 30 kilometer van mijn huis, en zullen mijn stageplekken daar waarschijnlijk ook in de buurt zijn, dus ik zal ook meer diesel gaan verbruiken.
Dus ik ben nu op alle deuren van alle instanties aan het kloppen, om te kijken of ze ergens verborgen potjes hebben om me te helpen. Het ziet er voorlopig naar uit dat ik in ieder geval een potje heb gevonden voor brandstof, dus dat is alvast cool; ik heb a.s. maandag een afspraak om de mogelijkheden te bespreken. En ik heb goeie hoop dat er ook nog een oplossing komt voor de boodschappen, hoewel ik nog geen idee heb hoe die oplossing er uit gaat zien.
Ik moet nog wel een heel aanmeldingsdossier aanleveren, met onder andere een uitgebreide motivatiebrief, maar de coördinatrice van de opleiding heeft al aangegeven dat dat een formaliteit is, omdat ik het perfecte profiel heb. En daarmee had ze het dan niet alleen over mijn oogverblindende schoonheid, maar vooral ook over mijn motivatie en mijn (levens)ervaring — vrijwilliger in een psychiatrische kliniek, begeleider van vakanties voor gehandicapten, tijd doorgebracht in daklozenopvang, … — en over het feit dat ik een man ben en wat ouder, want het overgrote deel van de aanmeldingen voor de opleiding komt van meisjes en jonge vrouwen van tussen de 18 en de 25; ik ben dus ook een beetje een diversiteitskandidaat. En in dit werk kan het voordelig zijn als je het een en ander hebt meegemaakt, en daardoor wat steviger in je schoenen staat.
De opleiding begint op 17 oktober, dus ik heb nog een maand om mijn inschrijving en de financiering rond te maken. Ga er dus maar van uit dat er tussen nu en eind oktober geen updates zullen zijn op mijn blog; ik ben even aan mijn toekomst aan het werken.
En op 3 oktober volgend jaar zit de opleiding er dan op, en ontvang ik hopelijk een diploma waarmee ik me nuttig kan gaan maken voor mensen die een steuntje in de rug nodig hebben.
Ik ben heel benieuwd wat de toekomst allemaal nog voor me in petto heeft.
Als ik in ieder geval alvast 1 advies mag geven: laat je nooit wijsmaken dat het te laat zou zijn om je leven op de schop te nemen; ik ben 52 en ik ga terug naar school om iets te gaan doen wat ik nog nooit gedaan heb, en dat alles in een ander land dan waar ik de eerste 43 jaar van mijn leven heb doorgebracht. Dus…
WAT EEN GEWELDIGE ERVARING!
Voor wie het niet helemaal meegekregen heeft: ik ben net terug van 2 weken vakantie met een groep licht tot matig verstandelijk gehandicapten. En wat heb ik het weer naar mijn zin gehad…
Oké, eigenlijk ben ik inmiddels al een week terug, maar ik heb even een weekje nodig gehad om de reizen te laten bezinken, uit te rusten, dingen aan te schaffen van het geld dat ik verdiend heb (maar niet overdreven, want in het 4e kwartaal word ik gekort op mijn uitkering voor wat ik in het 3e kwartaal verdiend heb), na te denken over mijn toekomst, proberen mijn moestuin te compenseren voor 2 weken in 40 graden zonder water, enzovoort, enzovoort…
Ik heb 2 weken doorgebracht in de Aveyron, het departement waar ik anderhalf jaar bij Emmaüs gewoond heb. En we zaten op een kilometer of 30 van Rodez, dus ik was op bekend terrein.
Ten eerste: de Aveyron is vreselijk mooi! Ik was me er niet zo van bewust, want na de Aveyron was ik in de Savoie, waar prachtige bergen zijn. En daarna in Avignon, wat een prachtige stad is. En toen belandde ik in Loire-Atlantique, wat ook een groen departement is.
Maar wat is Aveyron eigenlijk schitterend, met z’n groen, en z’n bergen, en z’n vergezichten…
Ik heb helaas geen tijd gehad om langs te gaan bij Emmaüs, maar bij een bezoek aan Rodez kwam ik wel Samir, een oud-collega en cuistot bij Emmaüs, tegen. Dus dat was wel leuk.
De groep die ik begeleidde was ook een feestje: iedereen had zin in de vakantie, en iedereen kon het goed met elkaar vinden. Deze groep was ook wat zelfstandiger dan de vorige, wat op zich natuurlijk ook wel logisch is als je wat verder weg gaat (zo ver zelfs, dat de reis in 2 dagen gemaakt werd, en er onderweg in een hotel geslapen werd).
Van de bosbranden in de Aveyron hebben we gelukkig weinig meegekregen, behalve dan dat we blusvliegtuigen hebben gezien die water kwamen halen in het meer waar wij aan het recreëren waren.
Mijn collega was iets … gecompliceerder dan de collega van mijn eerste reis. Léa is een jonge vrouw, 25 jaar, met de arrogantie die daarbij hoort. En op zich heb ik daar geen probleem mee, want zo werkt dat op die leeftijd. Maar waar ik wel een beetje een probleem mee had, was dat ze een houding had van “Dit is het vierde jaar dat ik dit doe, en bovendien heb ik de opleiding Assistante Sociale gedaan, dus ik ben de koningin van de vakantiebegeleiders”. En als je die houding hebt, dan verwacht ik ook van je dat je dat waar maakt. Wat ze helaas niet deed.
Ik heb zelf al lang geleden van mezelf geleerd dat ik een herder ben: ik heb een kudde, en die kudde begeleid ik, en bescherm ik. En ik verwacht helemaal niet dat iedereen hetzelfde is, want iedereen heeft zijn eigen talenten. Sterker nog, ik kon het enorm waarderen dat Léa goed was in het organiseren van kleine, goedkope activiteiten (karaoke, dansavond, pétanque, mölkky, de foto’s bekijken op de tv), want dat is iets wat ik dan weer moeilijk vind. Maar als ik met mijn kennis en ervaring — zowel in de horeca als in het gewone leven — zeg dat de vakantiegangers op zijn minst hun handen moeten wassen als ze willen helpen in de keuken, dan is dat niet optioneel, en ook geen uitnodiging tot een discussie. En zo waren er ook nog wat dingetjes over bijvoorbeeld de opslag en distributie van de medicatie (vrijwel allemaal hadden ze hun eigen medicatie, en daar zat heftig spul bij). Dus halverwege de vakantie heb ik even, op een moment dat de vakantiegangers naar bed waren, een combinatie van mijn Hollandse directheid en mijn overwicht in leeftijd moeten loslaten op haar 4 jaar ervaring (4 keer 2-3 weken). En daarna werd het wel beter; ik heb haar zelfs tegen een vakantieganger horen zeggen “Als je niet je handen wast, kun je me niet helpen in de keuken.”, terwijl ze niet wist dat ik binnen gehoorafstand was.
Maar ik wil niet negatief zijn: al met al hebben we samen een geweldige vakantie neergezet voor de vakantiegangers, en zij hebben nooit gemerkt dat we niet altijd helemaal op 1 lijn zaten.
We hebben watervallen, een kasteel en het Viaduct van Millau bezocht, met ezels gewandeld (uiteraard), zijn naar Micropolis geweest, hebben 2 of 3 dagen doorgebracht op het strand van het Lac de Pareloup (op 5 km van het vakantiehuis), ’s avonds een openluchttheater bezocht, laat in de avond (in het donker) een licht- en geluidspektakel bezocht rond de kathedraal van Rodez, en zijn uiteraard ook in een restaurant wezen eten, want dat hoort erbij in de vakantie.
Ik heb 2 keer pannenkoeken gemaakt voor het ontbijt, en 1 keer pain perdu. En we hebben verschillende competities gehouden van pétanque, mölkky, karaoke en dans (oké, die laatste 2 heb ik aan me voorbij laten gaan).
Een paar sfeerbeelden, met respect voor de privacy van de vakantiegangers:
-
-
Mölkky
-
-
Openlucht theater in Salles-Curan
-
-
Het vakantiehuis van de voorkant
-
-
De gîte van de achterkant
-
-
Het strand van het Lac de Pareloup
-
-
De kathedraal van Rodez
-
-
De projectie op de kathedraal
-
-
De waterval van Muret-le-Château
Ik heb het zó naar mijn zin gehad, dat ik besloten heb om op zoek te gaan naar werk in de geestelijke gezondheidszorg. En de stichting waarvoor ik deze zomer gewerkt heb gaat me daarbij helpen. Voorlopig gaan we op zoek naar wat tijdelijke banen, ter vervanging van mensen op vakantie of zwangerschapsverlof, om te zien of ik het nog steeds leuk vind als ik het elke dag de hele dag doe. Maar als het echt bevalt bestaat de kans dat het departement zelfs een opleiding voor me vergoedt (er is een groot personeelstekort in de geestelijke gezondheidszorg).
Dus ik durf eindelijk weer een beetje aan de toekomst te denken.
Bij thuiskomst stond mijn moestuin er behoorlijk triest bij; in Bretagne was het, bizar genoeg, warmer en droger geweest dan in het zuiden van Frankrijk.
-
-
Paprikuh
-
-
Courgettuh
-
-
Sla met bloemetjes
Gelukkig geldt het sproeiverbod alleen tussen acht uur ’s morgens en acht uur ’s avonds; een moestuin mag je ’s nachts sproeien. Dus het spul staat er inmiddels weer een stuk gezelliger bij, en ik heb al courgette uit eigen tuin gegeten (courgette groeit, bizar genoeg, als kool).
En dan nog even een laatste dingetje, waar ik zelf heel trots op ben.
Ik was van de week even op de cultuurafdeling (boeken en CD’s) van een grote supermarkt in Nantes, om een CD te kopen. En hoe cool is het dan als je op de boekenafdeling je eigen boek tussen de andere IT-boeken ziet staan?
Ik weet het: slechte foto, en slecht bewerkt. Maar nog altijd erg trots.
En ja: als ik in een boekwinkel ben, kijk ik altijd even of ze mijn boek hebben. Natuurlijk. Zou jij ook doen…
De eerste vakantie zit erop!
Voor wie het niet helemaal heeft meegekregen: ik heb de afgelopen week gewerkt als begeleider van een vakantie voor licht tot matig verstandelijk gehandicapten. We hebben de week doorgebracht in Vesly in Normandië; we waren met 7 vakantiegangers en 2 begeleiders.
Voor mijn collega-begeleider Guylène was het ook de eerste keer dat ze iets dergelijks deed, maar gelukkig konden we het vanaf het eerste moment goed met elkaar vinden, en hadden we over het algemeen aan een half woord of een blik genoeg om elkaar te begrijpen. We hebben er samen een onvergetelijke vakantie van weten te maken voor de vakantiegangers, die overigens allemaal volwassen waren (tussen de 35 en de 68).
Er was een bezoek aan een kinderboerderij gereserveerd voor de maandagmiddag, en verder waren wij verantwoordelijk voor de invulling van het programma. We hadden een minibus voor 9 personen tot onze beschikking, plus een budget.
Dit hebben we ervan gemaakt:
- Zaterdagochtend
Vertrek richting Normandië (ruim 3 uur rijden).
- Zaterdagmiddag
Aankomst in Vesly, kamers verdelen, koffers uitpakken, en de gîte verkennen (belangrijk, want er zijn 2 of 3 vakantiegangers die in paniek zouden kunnen raken in een onbekende omgeving).
- Zondagmiddag
Een bezoek aan La Grange des Arts, de schaduwrijke tuinen van de Nederlandse Sonja en Cornelis die al een jaar of 15 in Normandië wonen. Sonja is muzikante, en heeft een concert gegeven van harp en zang. Een heerlijk rustig begin van de week.
- Maandagmiddag
Een bezoek aan de kinderboerderij. Hier geen link, want dit bezoek viel nogal tegen: de meeste dieren konden we alleen uit de verte zien, het terrein was lastig begaanbaar voor mensen die moeilijk lopen (waarvan wij er 4 in de groep hadden), en het was allemaal super-commercieel (6€50 voor een fles huisgemaakte appelsap).
- Dinsdagmiddag
Een wandeling met ezels. Wie dit blog een beetje volgt, begrijpt waarom ik dit graag wilde. Het was een groot succes.
- Woensdagmiddag
Dit was mijn vrije middag (gevolgd door een vrije donderdagochtend); de vervangende begeleidster Gaëlle arriveerde rond het middaguur. De groep is naar Portbail gegaan voor het aanschaffen van kaarten en souvenirs, en om de zee te zien.
- Donderdagmiddag
De vrije middag van Guylène. Ik ben met de groep en Gaëlle naar L’Étang des Sarcelles gegaan, waar we mini-golf hebben gespeeld. Althans, we hebben een poging daartoe gedaan. We hebben in ieder geval heel veel lol gehad, en iedereen heeft gewonnen, dus dat is mooi.
Daarna hebben we een rustige wandeling gemaakt rond het meer (l’étang), en vervolgens zijn we nog wat gaan drinken op een terras.
- Vrijdagavond
We hadden recht op een bezoek aan een restaurant, en dat hebben we vrijdag gedaan. Dat was uiteraard een feest, want als je in een beschermde woonomgeving woont ga je niet zo vaak naar een restaurant. Bovendien was er frites!
- Zaterdagochtend
En zaterdag moest iedereen heel vroeg op, en werd er niet gedouchet, zodat we om 8 uur konden vertrekken, om om 12 uur weer in Redon te zijn, waar onze minibus direct weer vertrok met een andere groep.
Een standaard Frans ontbijt is stokbrood met jam, maar het was vakantie, dus wat mij betreft een beetje feest. Ik ben daarom de eerste ochtend croissants en chocoladebroodjes gaan halen, en ik heb een keer pain perdu (wentelteefjes) gemaakt, en een keer pannenkoeken.
We hebben ook 1 keer ’s avonds en 1 keer tussen de middag de barbecue aangestoken.
Ik denk dat iedereen minstens 2 kilo is aangekomen deze vakantie, en ik ben zelf nog 3 dagen van slag van alle suiker die ik heb binnengekregen. Maar het was vakantie en feest, dus wat maakt het uit.
De ochtenden stonden verder grotendeels in het teken van douchen, waar de meesten wat hulp bij nodig hadden; soms fysiek, en soms alleen verbaal (“En nu je haren weer uitspoelen.”, “Heb je je billen al gewassen?”, enzovoort). Dit is geen werk dat je kunt doen als je een probleem hebt met naakt, of met volwassenen-luiers…
Ook kwam er iedere ochtend een verpleegster voor de zorg die wij niet mochten of konden geven. Wij mochten wel de medicatie uitdelen, omdat die voor vertrek afgemeten was verpakt door de artsen van de vakantiegangers, maar we mochten bijvoorbeeld, om begrijpelijke redenen, geen zalf aanbrengen op intieme plekken.
En omdat dit een groep was die constant begeleiding nodig had, hadden Guylène en ik alleen ’s avonds laat, wanneer iedereen op bed lag, tijd voor administratieve zaken en de planning voor de volgende dag. Dus we hebben erg weinig geslapen, en we zijn allebei kapot. Maar ook erg voldaan met het resultaat.
Vanwege privacy-redenen kan ik uiteraard geen foto plaatsen van de vakantiegangers, maar hier is in ieder geval een foto van de gîte waar we verbleven:
Het zwembad en het bubbelbad waren natuurlijk off-limits…
En nu mag ik een weekje uitrusten, en dan vertrek ik komende zaterdag voor een vakantie van 2 weken in het zuiden van Frankrijk. Nou ja, vakantie… Ook weer als begeleider dus.
En dan gaan we naar de Aveyron, het departement waar ik een paar jaar geleden anderhalf jaar bij Emmaüs gewoond heb. Ik hoop dus tijd te hebben om even bij Emmaüs Rodez bonjour te gaan zeggen; misschien kan ik mijn 2 vrije dagen achter elkaar plannen, en dan daar doorbrengen.
En ik denk dat deze vakanties nog veel meer gevolgen gaan hebben voor mijn toekomst.
Maar daarover allemaal later meer; ik ga nu even bijkomen van de afgelopen week.
Ik heb de afgelopen maanden een beetje in een dipje gezeten. Of eigenlijk is een dip eerlijker.
Het begon al op de terugreis vanuit Nederland. Op een uur van mijn huis begaf mijn auto het; de reparatie kostte me mijn hele verhuisbudget, waardoor ik niet verder kon met de inrichting van mijn huis, en niet eens kon beginnen aan de inrichting van de werkplaats die ik in de garage wilde maken.
Maar goed, zulke dingen gebeuren; je doet daar verder weinig aan, dus ik besloot me erbij neer te leggen, en het huis en de werkplaats in een rustiger tempo in te richten.
En toen besloot de Franse sociale dienst om van de ene dag op de andere mijn huursubsidie stop te zetten, en mijn uitkering te halveren. Zonder enig bericht. En hoewel de Franse en Engelse versies van mijn boek wel verkopen (de Nederlandse uitgever weet er geen succes van te maken; heeft daar volgens mij ook helemaal geen zin in), heb ik nog wel ondersteuning nodig van de sociale dienst; het zou ook wel bijzonder zijn als ik zou kunnen leven van de uitgave van een enkel boek.
Gedurende een paar maanden heeft dit behoorlijk wat voeten in aarde gehad, en ik ben een tijd niet zeker geweest of ik mijn huis zou kunnen houden; voor mijn boodschappen ben ik volledig aangewezen op de voedselbank. Wekenlang kwamen vier instanties niet verder dan heel verbaasd reageren en elkaar de schuld geven.
Dankzij een heel doortastende assistante sociale is het uiteindelijk allemaal opgelost. Althans, op papier: de uitkeringsinstantie maakt alleen geld over op de vijfde van de maand, dus over 2 weken durf ik pas zeker te zijn van mijn zaak. En tot die tijd bijt ik op een houtje, en bewaar ik mijn laatste restje diesel om aanstaande vrijdag nog een keer naar de Restos du Cœur te kunnen.
En dat was bepaald niet hoe ik mijn eerste maanden in een huisje voor me zag, na 3 jaar in een caravan…
En het is ook niet waar ik behoefte aan heb, na die 8 roerige jaren die ik achter de rug heb. Het idee was nou juist om een beetje stabiliteit te vinden.
En dus heb ik besloten om niet verder door het leven te gaan als auteur. Misschien komt er ooit nog een tweede boek (ik heb nog een leuk idee voor een kookboek), maar dat zal dan moeten gebeuren naast een ‘gewone’ baan. De combinatie auteur/uitkering is voor de instanties blijkbaar te ingewikkeld, en ik heb geen zin om daarvoor steeds weer in de stress te raken. Bovendien krijg ik van mijn Nederlandse uitgever meer loze beloften dan inspanning, en is mijn contactpersoon bij mijn Amerikaanse uitgever inmiddels ook vervangen door iemand die wat minder gemotiveerd lijkt dan zijn voorganger. Dus ik zal met weinig spijt afscheid nemen van de uitgeverswereld.
De eerste stap naar een meer traditionele baan is van de zomer 3 weken als begeleider mee op vakantie met verstandelijk gehandicapten. Mijn assistante sociale stuurde me die advertentie, onder het motto Dat is volgens mij echt wat voor jou. En daar had ze volgens mij wel gelijk in. Voor mijn vertrek uit Nederland (2014) was ik een dag in de week vrijwilliger in een psychiatrische kliniek, en dat was een van de weinige dingen die ik wel miste. En psychiatrisch patiënten en verstandelijk gehandicapten zijn natuurlijk niet helemaal hetzelfde, maar de behoeften komen wel een beetje overeen. Dus ik heb gesolliciteerd, werd uitgenodigd voor een gesprek, en werd aangenomen.
In juni krijgen we (alle begeleiders) 2 dagen instructie en een dag PSC1 (EHBO), en dan ga ik in juli een week weg met een groep, en in augustus nog een keer 2 weken met een andere groep. Iedere groep bestaat uit 7 vakantiegangers en 2 begeleiders. Waar ik heen ga weet ik nog niet, en wie mijn partner-begeleider wordt, bepalen we op de instructiedagen.
Ik weet al dat deze organisatie ook nog begeleide vakanties organiseert rond kerst en oud-en-nieuw, dus als dit bevalt (en daar ga ik wel van uit) meld ik me direct aan voor december.
En mijn stille hoop is dat dit een opstap zal zijn naar vast werk in dit domein. Als ik dan toch iedere dag mijn wekker moet zetten om te gaan werken, dan graag voor een baan waar ik de kans krijg om mensen te helpen; ik heb echt geen zin meer om me uit te sloven om mijn baas te helpen een nog grotere auto te kopen.
De tweede helft van augustus ga ik dan nog even terug naar de Gers, in het zuiden van Frankrijk. Een paar jaar geleden heb ik daar geholpen in een paar gîtes voor pelgrims naar Compostela, en dat ga ik nu ook weer 2 weken doen. Het is ook alweer een aantal jaar geleden dat ik de mensen daar heb kunnen bezoeken, dus daar kijk ik ook wel naar uit. En het is natuurlijk ook weer even lekker om op de Chemin te zijn, onder de pelgrims.
En zo heb ik dus het idee dat het einde van de tunnel weer in zicht is. Maar ik heb ook sterk de indruk dat ik die frase al vaker gebruikt heb op dit blog, dus ik ben nog een beetje voorzichtig.
Ik hoop in ieder geval dat ik nu onderweg ben naar die stabiliteit waar ik zo hard aan toe ben. Misschien nog geen huisje-boompje-beestje, maar huisje-werkje zou al erg lekker zijn.
Ik kom binnenkort een weekje naar Nederland. Ter voorbereiding daarop alvast dit bericht.
Zoals je al hebt kunnen lezen, heb ik een huisje; ik krijg over een week de sleutel. En dat huis heeft een garage.
Ik heb besloten om die garage niet te gaan gebruiken voor de auto, maar er een werkplaats van te maken.
Ik heb een paar jaar geleden ontdekt dat ik best handig ben met hout, en dat ik het nog leuk vind ook, dus daar wilde ik me eens wat meer in gaan verdiepen. En al heel veel langer geleden wilde ik leren sieraden maken, maar dat kwam er toen niet van, dus daar wilde ik ook maar eens mee aan de gang gaan, nu ik de ruimte heb. En bovendien heb ik mooie dingen gezien van epoxyhars, en daar wil ik ook eens mee spelen.
Dus kort gezegd: ik ga wat meer aandacht besteden aan mijn creatieve kant. Mijn boek verkoopt niet zo goed als ik zou willen, dus ik heb steeds minder zin om een tweede boek te schrijven (over IT in ieder geval; er zit misschien nog wel een kookboek in de pijplijn). En omdat een mens nou eenmaal niet niks kan doen — ik niet in ieder geval — wilde ik maar eens met mijn handen aan de slag gaan.
Mocht je in het verleden ook zoiets geprobeerd hebben, maar daar uiteindelijk niet mee verder zijn gegaan, en nu met een berg ongebruikt gereedschap zitten, dan kunnen we wellicht iets voor elkaar betekenen. Ik heb geen enorm budget, en ik wil behoorlijk wat aanschaffen, dus ik ben op zoek naar tweedehands gereedschap. Het is uiteraard niet nodig om ernaar op zoek te gaan voor me (we hebben hier in Frankrijk ook advertentie-websites), maar als je toevallig iets van onderstaande in de schuur of op zolder hebt liggen, en je wilt er van af, neem dan even contact met me op.
Ik ben onder andere op zoek naar:
- hout
- houtdraaibank
- zaagbankje
- afkortzaag
- kleine schuurmachine
- freesmachine
- lintzaag (klein)
- kolomboormachine (klein)
- bankschroef
- slijpmachine voor het slijpen van beitels
- sieraden
- gereedschap voor smelten en gieten van metalen (bunsenbrander, keramische smeltkroezen, oventje?, …)
- gereedschap voor smeden van metalen (bolle en platte aambeeldjes, hamertjes, …)
- gereedschap voor zagen, vijlen, schuren en polijsten van metalen
- soldeerset voor sieraden
- kleine bankschroef
- derde handje
- epoxyhars
- silicone gietvormen
- silicone mengbekers + roerspatels
- heteluchtpistool
- injectiespuiten
- leer
En verder tangetjes, pincetten, en al het andere gereedschap dat een mens zou kunnen gebruiken om mooie dingen te maken, en ook een lamp met een loep. Ik heb al een Dremel en een pyrografieset, evenals een set beitels en gutsen; wat niet wil zeggen dat ik daarin niet geïntereseerd zou zijn, maar gezien mijn budget moet ik wel prioriteiten stellen. Het gaat allemaal om klein en fijn gereedschap; als ik het bijvoorbeeld heb over met hout werken, heb ik het meer over miniaturen en decoratieve zaken, dan over deuren en kasten (hoewel ik ook wel wat ideeën heb voor bijvoorbeeld nachtkastjes).
Op zich ben ik ook op zoek naar een werkbank, maar ik denk dat ik die beter in Frankrijk kan zoeken; mijn auto is best groot, maar niet enorm.
O, en mocht er toevallig iemand een lasergraveermachine en/of een 3D-printer hebben die staat te verstoffen…
En ik houd me ook erg aanbevolen voor een tweedehands Windows laptop. Waarschijnlijk heeft niemand een graveermachine of 3D-printer liggen, maar zo’n apparaat komt er op een gegeven moment wel, eventueel nieuw. En zulke apparaten worden altijd met Windows-software geleverd, en als rechtgeaard nerd heb ik alleen maar Linux en FreeBSD computers. Dus een Windows 10 laptop voor een fijne prijs zal ik niet afslaan.
Ik houd erg van steampunk, en wil kijken of ik dingen in die stijl kan maken. Dus als je zaken hebt liggen die bij dergelijk ontwerp passen (metalen pijp + koppelingen, kraantjes, raderen, mechanische meters (mano-, thermo-, baro-, hygro-, …), analoge klokken, wereldbollen, oude sleutels, …), dan houd ik me van harte aanbevolen.
Zoals gezegd: ik kom binnenkort naar Nederland, dus twijfel niet als je denkt dat ik je ergens vanaf kan helpen.
|
Privacy De applicatie die wordt gebruikt voor het verzamelen van statistieken over het bezoek op deze website, anonimiseert de verzamelde informatie door de laatste byte van het IP-adres te verwijderen. Ook respecteert deze applicatie de Do Not Track instelling van je browser.
Helaas zijn de ontwikkelaars van WordPress en de WordPress plug-ins minder respectvol. Je privacy kan daarom helaas niet gegarandeerd worden op deze website.
|
07-01-2024 | 
2 Reacties
Reageer
Recente reacties